μια που στην οκτωβριανή μου ανάρτηση είπα ότι οι κήποι έκλεισαν τότε έναν χρόνο λειτουργίας (στην πραγματικότητα βέβαια, όπως ξέρουν οι προσεκτικοί αναγνώστες μου, είχαν ανοίξει τρεις μήνες νωρίτερα (με τήν βοήθεια επίμονης και αισιόδοξης φίλης) αλλά λογαριάζω τόν οκτώβριο και όχι τόν ιούλιο τού ’09 σαν αρχή γιατί τότε ανέβασα τήν πρώτη κανονική ανάρτηση εδώ – ίσως δεν είναι άνευ σημασίας να προσθέσω ότι σ’ εκείνη τήν αρχή είχα τήν εντύπωση πως τό δεύτερο (αυτό) σημειωματάριο θα λειτουργούσε αλλιώς, δηλαδή αυστηρώς μόνο για τήν πεζογραφία : η σκληρή όμως πραγματικότητα έδειξε άλλα ( : τό άλλο, που ήταν «χειροποίητο» (τό ’χαμε κάνει μ’ έναν «ειδικό» μόνοι μας, ως γνωστόν!) δεν μπόρεσε να ξεπεράσει μερικά προβληματάκια με τά cookies στα σχόλια και έτσι, για να μπορείτε να γράφετε όλοι ανενόχλητα και χωρίς να σάς πιάνει πονοκέφαλος, καταλήξαμε αποκλειστικά στην παρούσα εταιρεία (που όντως έχει πολλά καλά…– αν και μού λείπει κυρίως η εκεί δυνατότητα στα σχόλια να διαμορφώνουμε μόνοι μας, και με όσες παραξενιές θέλαμε, τήν εμφάνιση))
ας πω επιπλέον ότι, μολονότι τώρα εκείνο τό πρώτο σημειωματάριο έχει περιπέσει σε χειμερία νάρκη, για μένα δεν είναι ούτε τελεσιδίκως απόν ούτε τελεσιδίκως παρελθόν : γιατί τό σημειωματάριο τεχνών περιέχει κείμενα που ήταν για μένα πολύ σημαντικά όταν τά έγραφα (όπως τό περί james ή τό περί υποκριτικής, τό περί αναρχίας ή τό άλλο για τόν τριστάνο και τήν ιζόλδη…) Για να μην πω ότι και πολλά σχόλιά του είναι για μένα ανεκτίμητα… – και εκεί είχαμε τή δυνατότητα όπως θυμάστε στα σχόλια να βάζουμε και εικόνες…
σήμερα λοιπόν ήρθε μάλλον η ώρα να κάνω μια γενική ενημέρωση για αλλαγές και προσθήκες υλικού που έχουν γίνει σε όλα τά δικά μου : είναι κάτι που ήθελα να κάνω από πριν φύγω, και μού έμεινε αμανάτι στις διακοπές – γυρίζοντας όμως προέκυψαν (όπως είδατε) άλλα –
απολίτιστες
τέχνες
από τόν σεπτέμβριο λοιπόν έκανα μερικές μικρές, αλλά όχι ασήμαντες, αλλαγές και προσθήκες, καταρχάς στις απολίτιστες τέχνες ( : για όσους δεν ξέρουν είναι η ιστοσελίδα τών βιβλίων μου) :
πρώτον αναπροσάρμοσα ελαφρώς τήν 1η σελίδα και έβγαλα τό δικό μου εισαγωγικό κείμενο ( : τό έχω κρατήσει σε αρχείο όμως για τήν ιστορία!) : έβαλα λοιπόν αποσπάσματα τού stendhal τού freud τής dickinson και τής austen, που είναι πιο εκφραστικά γι’ αυτό που ήθελα να πω (ένα απ’ τά μεγαλύτερα προνόμια που χαίρομαι με τήν καρδιά μου να έχω ως γράφων άνθρωπος είναι να μπορώ να σβήνω – )
βέβαια, τό κείμενο τού γεράσιμου λυκιαρδόπουλου* παραμένει : τό «carpe diem» (μολονότι συνάδελφος καλός και φίλος μού επισήμανε ότι μπορεί να παρεξηγηθεί, κυρίως ως προς τήν υπόγεια, μέσω αυτού, παραδοχή ότι δεν γράφω για να πουλήσω) μένει, και θα μείνει ως έχει, – δείγμα γραφής και σκέψης που μέ εκφράζει – και με τό ήθος της και με τήν ειρωνεία της –
επίσης ενσωμάτωσα στην αρχική σελίδα τού σάϊτ λίγες πληροφορίες και για τά δύο βλογ, τά οποία ως γνωστόν δεν υφίσταντο τό 2008 που ξεκινούσα τίς απολίτιστες τέχνες –
δεύτερον έκανα μερικές αλλαγές στις μέσα σελίδες, και ειδικότερα :
1 μεγάλωσα παντού, στα εισαγωγικά κείμενα, τά γράμματα (γιατί η denizen κυρίως μού είχε πει ότι δεν τά διάβαζε με άνεση) (στα pdf όμως, όπου βρίσκονται τά καθεαυτό βιβλία, τά γράμματα είναι νομίζω αρκούντως μεγάλα), και :
2 πρόσθεσα μία κριτική που έχει γραφτεί για τίς «προετοιμασίες» – τό πρώτο από τά μυθιστορήματα που ανέβασα – και για τήν οποία δεν είχα ιδέα : είναι γραμμένη στα αγγλικά από τήν ντόρα τσιμπούκη δεν ξέρω ποια ακριβώς χρονιά, και τήν βρήκα τυχαία, γκουγκλίζοντας, να είναι ανεβασμένη στον ιστότοπο jstor ( : η συγγραφέας έχει ειδικότερο ενδιαφέρον στις φεμινιστικές και εθνοτικές σπουδές και τή θεωρία τής λογοτεχνίας όπως διάβασα, και σελίδα με βιβλία της βρήκα εδώ και εδώ)
(ομολογώ ότι χάρηκα γι’ αυτήν τήν κριτική, και όχι τόσο γι’ αυτά που λέει για τό βιβλίο μου και για τόν τρόπο που τό διαβάζει (έναν τρόπο με τόν οποίο πάντως δεν κατάφερε να τό διαβάσει κανένας απ’ τούς επαγγελματίες κριτικούς) ούτε μόνο γιατί γράφτηκε από έναν άνθρωπο που ούτε μέ είδε ούτε μέ ξέρει : αλλά ίσως περισσότερο απ’ όλα γιατί η θεοδώρα τσιμπούκη διδάσκει σήμερα στη σχολή μου (μια από τίς σχολές που έβγαλα χωρίς να πάρω πτυχίο) τό τμήμα αγγλικών σπουδών τού πανεπιστήμιου τής αθήνας : (είχε πάντα, μέσα στη ρουτίνα τού εκπαιδευτικού μας συστήματος και μερικούς ανθρώπους που κάναν τρέλες αυτή η σχολή – οι περισσότεροι τότε που πήγαινα εγώ ήταν θυμάμαι πάντως αμερικάνοι))
εννοείται ότι οι αλλαγές και οι προσθήκες στις απολίτιστες τέχνες θα συνεχίζονται ες αεί… (όπως έχω υποσχεθεί θα ανεβάσω εκεί όχι μόνο κι άλλα δικά μου γραφτά που έχουν εκδοθεί ή δημοσιευτεί μέχρι τώρα, έως και τελείως ανέκδοτα που είναι όμως τελειωμένα και πάνε για έκδοση, αλλά και οτιδήποτε έχει γραφτεί για τά βιβλία μου : ίσως μάλιστα ν’ ανεβάσω και ακουστικά στοιχεία – ραδιοφωνικές εκπομπές όπου έχουν διαβαστεί κομμάτια τών βιβλίων ή έχω μιλήσει εγώ, για δικά μου ή για άλλα… (οι εκπομπές όπου έχω μιλήσει για άλλα είναι η προσωπική μου συμπάθεια…) (καιρός πολύς δεν υπάρχει για όλ’ αυτά, αλλά θα βρεθεί…)
σημειωματάριο
κήπων
και τώρα μερικές ενημερώσεις για τά εδώ, τούς κήπους : (ίσως έπρεπε να τά έχω πει βέβαια από πιο πριν, ίσως κι από τήν αρχή, όμως η μορφή τους απ’ τήν αρχή δεν είχε κατασταλάξει : τώρα λίγο–πολύ είναι που ξέρω πώς θα πάνε τά πράγματα : )
θέλω καταρχάς να εξηγήσω λίγο τή λογική μου στο sidebar – τή διπλανή στήλη :
επειδή τή βλέπετε (συνήθως) σκ/ρολάροντας από πάνω προς τά κάτω οφείλω να ξεκαθαρίσω ότι η σειρά με τήν οποία βλέπετε τίς εικόνες (συνήθως πρόσωπα) δεν είναι αξιολογική ( : όπως είδατε έχω αφήσει τελευταίον και κάτω–κάτω τόν giordano bruno, που για μένα είναι ο τραγικότερος αλλά και σημαντικότερος ίσως (άνθρωπος και) φιλόσοφος που πάτησε ώς τώρα τό πόδι του στον πλανήτη : και τιμωρήθηκε φριχτά και γι’ αυτό, και για τή γενναιότητα τού να μην αποτρέψει τόν φριχτό θάνατο που έβλεπε καλά να τόν πλησιάζει με μια αποκήρυξη τών ιδεών του, όπως έκανε ας πούμε ο πασίγνωστος (και κατοπινότερος) γαλιλαίος ( : ο max horkheimer δεν θυμάμαι ακριβώς πού (θα τό βρω αργότερα, όταν κάνω ειδική ανάρτηση για τόν bruno) εξήγησε κάπου με μια διαυγή θυμάμαι διατύπωση τούς λόγους τής σχετικής αφάνειας τού μπρούνο σε σχέση με τήν δημοφιλία τού γαλιλαίου – κι η διατύπωση έδινε βάρος στην ολική, θεωρητική ανατρεπτικότητα τής σκέψης τού πρώτου σε αντίθεση με τήν μερική μαθηματικοειδή ιδιοσυγκρασία τής σκέψης τού δεύτερου)
η αρχή που διέπει λοιπόν τό sidebar είναι πρωτίστως αισθητική, και κατά δεύτερο λόγο η τύχη – κάπως μπήκαν, και μού άρεσαν όπως μπήκαν – κάποια απ’ αυτά : έτσι η σειρά μπορεί και ν’ αλλάζει, ή να προστίθενται και νέα πρόσωπα κατά καιρούς – χωρίς αυτό να δείχνει και πάλι καμία αξιολόγηση : αλλά ποτέ (νομίζω) δεν θα φτάσει τό sidebar να έχει όλα τά πρόσωπα που θαυμάζω, αγαπάω, ή θεωρώ άξια συζήτησης εδώ, και σίγουρα οι συμπατριώτες μας θα ’ναι πάντα αισθητά λιγότεροι από τούς ξένους (λογικόν : είμαστε μια μικρή χώρα και ο πλανήτης είναι ένας μεγάλος μικρός πλανήτης, σ’ ένα σύμπαν πολύ πιο μεγάλο, και στην κυριολεξία άπειρο που έλεγε κι ο μπρούνο…) (προς τό παρόν λοιπόν τή δικιά μας γλώσσα εκπροσωπούν ο καβάφης και ο καρυωτάκης (ο δεύτερος κυρίως με φράσεις) – θα μπορούσαν βέβαια να έχουν ήδη συμπεριληφθεί κι ο σολωμός και ο παπαδιαμάντης και η ελισάβετ μαρτινέγκου… μια λογική είναι όταν κάνω ανάρτηση για κάποιον να τόν προσθέτω και στη διπλανή στήλη με κάποιο λινκ)
με κάποιο λινκ : για τίς πολύ προσεχτικές εδωμέσα, είναι ήδη σαφές πως όλες (σχεδόν) οι εικόνες στο sidebar παραπέμπουν, αν κάνετε κλικ πάνω τους, σε άλλη σχετική σελίδα, και επίσης αν μείνει λίγο περισσότερο πάνω τους ο κέρσορας βγάζουνε και λεζάντα (ο explorer που χρησιμοποιώ βασικά εγώ σβήνει τή λεζάντα εκνευριστικά γρήγορα (ξαναπάτε, και διαβάζετε και τά υπόλοιπα, αν η λεζάντα είναι μεγάλη (σπανίως)) ο firefox όμως κρατάει τή λεζάντα αρκετή ώρα…) Θα μπορούσαν φυσικά οι λεζάντες να ’ναι κάτω από τή φωτογραφία, αλλά δεν μ’ άρεσε αισθητικά…
κάποια στοιχεία τού sidebar (τό about και μια εικόνα ας πούμε πίνακα χαμηλά) ασχολούνται και με μένα – ύβρις βέβαια αν σκεφτεί κανείς ποιους άλλους φιλοξενεί η στήλη, αλλά εδώ πρυτάνευσε και η εμπειρία η δικιά μου – ως μπλογκοαναγνώστριας – πριν φτιάξω τά βλογ : πάντα ήθελα να ξέρω δυο–τρία πράγματα περί τού ποιος τελοσπάντων μιλάει και λέει αυτά που λέει… Έχω όμως ομολογώ ένα προβληματάκι με τό προφίλ στο gravatar : όταν πρωτοέγινε, θα θυμάστε, ήταν περιθωριακός ο ρόλος του, και μ’ αυτή τήν έννοια τό είχα εμπλουτίσει και με φωτογραφίες βιβλίων μου – πέραν αυτών τής γάτας μου και μιας δικιάς μου που εντωμεταξύ πήρε πόδι (υπάρχουν μερικές στο site και μία στο μπαρ petitcreiu, φτάνουν νομίζω) – : τώρα όμως με τό νέο σύστημα να ξεπροβάλλει κάθε λίγο και λιγάκι στα σχόλια ή τά likes, τό προφίλ έγινε στην κυριολεξία καθημερινό, δημόσιο, και ιδιαίτερα εμφανές : οι περισσότεροι έχετε απλώς τό όνομά σας, να τό κάνω κι εγώ τώρα έτσι ; θέλω γνώμες – (και όχι ευγένειες παρακαλώ! : θέλω γνώμη περί τού αν είναι ενοχλητικό να ξεφυτρώνει κάθε τόσο, όπου γράφω σχόλιο, σύμπασα η εικονοποιΐα τών όσων έχω εκδόσει : ενοχλεί ; (και για να κάνω τήν αρχή : ναι, εμένα έχει αρχίσει να μ’ ενοχλεί όντως))
για τίς φωτογραφίες μέσα στις αναρτήσεις ισχύει ό,τι και σ’ εκείνες τού sidebar : σε αντίθεση με ό,τι έκανα δηλαδή στο τεχνών που οι λεζάντες ήταν από κάτω, εδώ αναδύονται με τή διαδρομή τού κέρσορα πάνω στην εικόνα, και οι περισσότερες βγάζουν και χεράκι πράγμα που σημαίνει ότι μέσω κλικ παραπέμπουν σε κάποια άλλη σελίδα για ακόμα περισσότερες πληροφορίες ( : αν οι φωτογραφίες αντιθέτως δεν δίνουν κανένα στοιχείο, είναι απλώς δικές μου, πολύ συχνά φωτογραφίες τής γάτας μου ή συνήθως μοντάζ από φωτογραφίες που παίρνω βλέποντας τηλεόραση απ’ τό ίντερνετ).
για τό
μπλογκρόλ
αν προσέξατε έχω προσθέσει αρκετούς συνδέσμους τώρα τελευταία ενώ ξεκίνησα, με τό πηγαινοερχόμαστε, να έχω μόνο τά μπλογκ όσων γνωριζόμαστε κι από πριν : και είμαστε ήδη γνωστοί ή φίλοι που τούς επισκέπτομαι και μέ επισκέπτονται, μέ διαβάζουν και τούς διαβάζω [ελάχιστες εξαιρέσεις υπήρχαν σ’ αυτόν τόν κανόνα : είναι ορισμένοι καλοί μπλόγκερ, που έχουν όμως μια κακή νοοτροπία αρχιεπίσκοπου ή δεσπότη – αν δεν τήν ξέρετε είναι η εξής : οι δεσπότες δέχονται μεγαλόθυμα επισκέψεις αλλά δεν τίς ανταποδίδουν ποτέ – : κατά κανόνα λοιπόν τούς σβήνω απ’ τό μπλογκρόλ μου όταν τό πάρω απόφαση ότι τό αστείο παρακράτησε (και κατά κανόνα δεν αφήνω στο μπλογκρόλ για πολύ τό όνομα μπλόγκερ που ξεχνάει ενώ τόν αναφέρω να ανταποδώσει τήν ευγένεια (γιατί περί ευγένειας εντέλει πρόκειται : κανένας δεν είναι σημαντικότερος από τόν άλλον σ’ αυτή τή ζωή, ας έχουμε αυτού τού είδους τήν αυτογνωσία εδωμέσα τουλάχιστον – αρκετά μάς έχουν πνίξει οι αριβίστες και τά λοφία στην απέξω) : η μόνη εξαίρεση σ’ αυτό είναι δυο–τρεις παλιοί γνώριμοι που τούς έγραφα σχόλια αρχικά και πριν να ’χω ακόμα μπλογκ : τούς αναγνωρίζω απλώς αφηρημάδα, που κι αυτή γελοία ως ελάττωμα είναι – ]
εσχάτως, και πριν φύγω διακοπές, πρόσθεσα στους συνδέσμους μου και άλλες δυο κατηγορίες : τό πηγαίνω επίσης με καινούργιες γνωριμίες (για πολλές απ’ τίς οποίες χαίρομαι πραγματικά αλλά δεν έχουμε στενές επαφές – ούτε τέταρτου τύπου), και με άλλους που ούτε αυτοί έρχονται συστηματικά σε μένα, ούτε εγώ πηγαίνω συχνά σ’ αυτούς, βρίσκω όμως τούς ιστότοπούς τους να έχουν ένα ειδικότερο ή γενικότερο ενδιαφέρον
και πρόσθεσα και τήν κατηγορία διαβάζω επίσης με περιοδικά εφημερίδες και (διάφορα φιλοσοφικά) αρχεία (αυτά κυρίως ξενόγλωσσα) που θέλω κι εγώ η ίδια να τά ’χω πρόχειρα αλλά και που μ’ αρέσει να σκέφτομαι ότι μπορεί να τά βρουν και όσοι τυχόν θα θέλαν να τά ξέρουν και δεν τά βρήκαν ώς τώρα
(σε πολλά επίσης ονόματα τού μπλογκρόλ μου, αν μείνει λίγο παραπάνω ο κέρσορας βγάζει μια επεξήγηση από κάτω – επί τού περιεχομένου)
αλλά η μεγάλη μου χαρά ήταν όταν έκανα τήν (πολύ μικρή) κατηγορία συνδέσμων λόγια λόγια λόγια : φτιάχνοντας τήν προηγούμενη δηλαδή με τά περιοδικά ανακάλυψα στην παρισινή επιθεώρηση/paris review/ ολόκληρα τά κείμενα 2 σημαντικών συνεντεύξεων, μία τού φώκνερ και μία τού έλιοτ (αλλά έχει και άλλες) – στην ίδια κατηγορία έβαλα και τήν καταπληκτική σελίδα από τό ubuweb, όπου μπορούμε ν’ ακούσουμε τόν τζόϋς να διαβάζει ο ίδιος (τό επεισόδιο τής «anna livia plurabelle» από τήν αφύπνιση τού φίνεγκαν/finnegans wake)
βέβαια αυτά είναι στα αγγλικά, αλλά διαβάζονται μ’ ένα λεξικό έστω εύκολα (και ακούγονται σίγουρα απολαυστικά) : θεωρώ τίς σελίδες αυτές πραγματικό απόκτημα (όταν οι μεγάλοι τεχνίτες μιλάν για τήν τέχνη γενικά (ή ακόμα και για τόν εαυτό τους ειδικότερα – που δεν τό κάνουνε και συχνά) προκύπτει κατά τή γνώμη μου καθαρή φιλοσοφία, και καθαρή θεωρία, και καθαρή απόλαυση – και χωρίς τή σοβαροφάνεια τών άλλων, τών απέξω…)
{ όπως τήν ίδια έλλειψη σοβαροφάνειας βρήκα και σ’ έναν άλλο σύνδεσμο που περιέλαβα με πολλή χαρά στο διαβάζω επίσης (τόν είχα αυτόν με τήν ίδια χαρά όμως και στο τεχνών) : τά γραφτά τού subcommadante marcos : θα σύστηνα μάλιστα να πάτε οπωσδήποτε κάτω–κάτω στην συνέντευξη που τού πήρε ο μαρκές γιατί τή βρίσκω παραπάνω από εξαιρετικά και γοητευτική και διδακτική (για τά δικά μας πολιτικά ήθη (ειδικά) όπου η σχέση με τήν τέχνη θεωρείται μάλλον μη–σχέση με τήν πολιτική) : μικρό παράδειγμα :
βρίσκετε ακόμα τόν καιρό να διαβάζετε μέσα σ’ όλες αυτές τίς φασαρίες;
ναι, γιατί αλλιώς… τότε τί κάνουμε;
όλα όσα λέτε – και ως μορφή και ως περιεχόμενο – δείχνουν γερό λογοτεχνικό υπόβαθρο από τή μεριά σας. Πού οφείλεται και πώς τά καταφέρατε;
έχει να κάνει με τήν παιδική μου ηλικία… στην δικιά μου οικογένεια (ήταν μια μεσοαστική οικογένεια…) οι λέξεις είχαν πολύ ιδιαίτερη αξία… βγαίναμε στον κόσμο μέσω τής γλώσσας…
…συνειδητοποιείς πως οι λέξεις σου δεν πετυχαίνουν να εκφράσουν κάποια πράγματα, κι αυτό σέ κάνει να δουλεύεις περισσότερο τίς γλωσσικές σου ικανότητες, να γυρνάς και να ξαναγυρνάς στις λέξεις για να τίς οπλίζεις και να τίς αφοπλίζεις…
…ο κόσμος πέρα από τήν επαρχία που μέναμε, ή και η μεγάλη πόλη, τό μεξικό, είχαν τή φοβερή εκείνη γοητεία εξαιτίας τών βιβλιοπωλείων τους…
τί διαβάζετε τώρα;
έχω στο προσκεφάλι μου τόν δον κιχώτη και κουβαλάω μαζί μου συνήθως και λόρκα. Ο δον κιχώτης είναι τό καλύτερο βιβλίο που υπάρχει στον κόσμο για τήν πολιτική θεωρία, κι ακολουθούν ο άμλετ και ο μάκβεθ. Δεν υπάρχει καλύτερος τρόπος για να κατανοήσει κανείς τήν τραγωδία και τήν κωμωδία τής πολιτικής στο μεξικό από τόν άμλετ, τόν μάκβεθ, και τόν δον κιχώτη. Αξίζουν πολύ περισσότερο από οποιαδήποτε πολιτική ανάλυση… (ιούνιος 2001) }
θα ’θελα να ανεβάσω τουλάχιστον τίς τρεις αυτές συνεντεύξεις (φώκνερ, έλιοτ, και υποδιοικητής) και σε ανάρτηση, μεταφρασμένες, κάποια στιγμή : τόν μάρκος ίσως μάλιστα τόν κάνω πρώτον – τόν εντάξω δηλαδή στην ανάρτηση τού μαρκούζε που έπεται – γιατί έχουν σχέση τά δύο θέματα (τό κεφάλαιο από τόν μονοδιάστατο άνθρωπο που θα ακολουθήσει έχει σχέση με τήν αισθητική – )
Αυτά, τά τεχνικής φύσεως σήμερα.
σκοπεύω λοιπόν να επανέλθω αν όλα παν καλά, με τήν τρίτη συνέχεια τού μαρκούζε (πληκτρολογώ βέβαια τά κείμενα από τήν αρχή όπως καταλαβαίνετε καθώς δεν υπάρχουν στο νετ, κι αυτό θέλει χρόνο)
χαίρομαι πάντως γενικά που βλέπω από τίς αναζητήσεις στις στατιστικές σελίδες τού μπλογκ ότι η ανάγνωση τού μαρκούζε επιδιώκεται σχεδόν καθημερινά ( : αυτό μού λέει κάτι σπουδαίο και παρήγορο για τίς κρυφές επιθυμίες που ελλοχεύουν στην περίοδο απόγνωσης που διανύουμε – και για τίς κρυμμένες δυνατότητες αναίρεσής της)
και να συμπληρώσω ότι εξίσου μ’ αρέσει που έχουν ζήτηση (από ποιούς δεν ξέρω, αριθμούς βέβαια μόνο βλέπω, αλλά κι αυτό μού φτάνει) και η μετάφρασή μου τού έλιοτ, και τής ντίκινσον, και οι εισαγωγικές αναρτήσεις για τόν λωτρεαμόν και τήν γιουρσενάρ (μια μικρή – αν και όχι πλήρη – εικόνα παίρνετε κι εσείς από τίς δημοφιλείς αναζητήσεις – τό σε κάκτους μ’ ένα χάδι) : επίσης τώρα τελευταία βλέπω να γκουγκλίζεται πολύ οτιδήποτε έχει σχέση με τήν κίττυ αρσένη (έχει συμβάλει με τίς επίμονες τελευταίες αναρτήσεις του κι ο silent μού φαίνεται σ’ αυτό) : πάντως εγώ προσωπικά ποτέ δεν αμφέβαλλα ότι (σε σχέση ειδικά με κάποιους ανθρώπους) ο χρόνος δεν έχει τήν δημοφιλή λοβοτομημένη λογική για τήν οποία τόσο προσπαθεί η τηλεόραση – και για να τό πω με, προσαρμοσμένα λίγο για τήν περίσταση, τά λόγια τού φώκνερ – η μνήμη δεν είναι ποτέ παρελθόν, τό ίδιο τό παρελθόν δεν είναι ποτέ παρελθόν
ίσως ακριβώς επειδή η καθαρή και ανυστερόβουλη μνήμη θεωρείται επισήμως από παράλογη έως παράνομη σήμερα, κάποιοι ανεπίσημοι να θεωρούμε με τή σειρά μας ότι έχει δίκιο ο έλιοτ και ότι «παρόν παρελθόν παρόντα ίσως στον μέλλοντα»
τά ξαναλέμε ελπίζω σύντομα
* ανατρέχοντας τώρα στις παλιότερες αναρτήσεις τού τεχνών για να βάλω εδώ τούς συνδέσμους θυμήθηκα και τίς (εκεί) υποσχέσεις μου για μελλοντικές αναρτήσεις – : για τήν παρέα τού περιοδικού «σημειώσεις» παραδείγματος χάριν με αφορμή τήν ανάρτηση για τόν γεράσιμο λυκιαρδόπουλο, ή για τή «σχέση rothko – stamos» με αφορμή κάποιο σχόλιο – τίς μεταφέρω ευσυνείδητα κι εδώ τώρα για να τίς θυμάμαι, χωρίς να ’χω ιδέα πότε θα μπορέσω να τίς πραγματοποιήσω – έχω (τό λέω και τό ξαναλέω) πολλές εκκρεμότητες (κι έχω κι άλλη δουλειά εκτός βλογ, τό λέω κι αυτό…)
σημειωματαριο κηπων 