ματωμένα βιβλία, υποκριτικές κατά συρροή

 

  

 

  

   είμαι κατά τών φόνων κι είμαι κατά τής βίας : κι είμαι κατά τής υποκρισίας εκείνων που τούς αρέσουν τά παραπάνω φτάνει να επωφελούνται οι ίδιοι απ’ αυτά, αλλά όταν επωφελούνται κι οι εχθροί τους διαμαρτύρονται : διαμαρτύρονται δηλαδή ότι οι εχθροί τους είναι ανήθικοι και μάλιστα και τρομοκράτες : εμένα μέ τρομοκρατούν όλ’ αυτά – και μάλιστα τό παιχνίδι ειδικά με τίς λέξεις μέ τρομοκρατεί κατεξοχήν

   τό παιχνίδι με τίς λέξεις είναι κατεξοχήν τρομοκρατικό γιατί πάει να μέ τουμπάρει ότι είναι ακίνδυνο, ενώ είναι δολοφονικό γιατί καταδικάζει και αθωώνει : αυτό καταδικάζει και αθωώνει : ως βασικό στοιχείο τού παιχνιδιού με τή βία και τούς φόνους έχουμε δηλαδή πάντα τίς λέξεις : δεν καταδικάζουμε κανέναν αν δεν τόν περιτυλίξουμε πρώτα με τίς κατάλληλες λέξεις : τό ίδιο πράγμα άλλοτε είναι φόνος κι άλλοτε δεν είναι δηλαδή : εμείς οι ίδιοι, καθόλα λογικοί, άλλα τά λέμε φόνους κι άλλα τά λέμε εργατικό δίκαιο – άλλα τά λέμε φόνους κι άλλα τά λέμε καπιταλισμό – άλλα τά λέμε φόνους κι άλλα τά λέμε πατριαρχία ή οικογένεια, θρησκεία ή χριστιανισμό ή δωδεκάθεο – : όταν τό κοριτσάκι και η γυναίκα ξεφορτωθούν τό νεογέννητο που δεν θέλησαν ποτέ να γεννήσουν είναι μήδειες φόνισσες και τέρατα – όταν ο μαλάκας εγκαταλείπει ένα κοριτσάκι έγκυο και τό σκάει είναι άντρας και φοράει παντελόνια : όταν ο άλλος μαλάκας σκοτώνει μωρά στον πόλεμο δεν είναι ούτε τέρας ούτε φονιάς ούτε μήδειος (ναι), είναι πατριώτης στην χειρότερη περίπτωση, και στην καλύτερη «χαζός που δεν μπορεί να κάνει αλλιώς, τόν πήρανε στρατιώτη τόν κακομοίρη» : όταν ο πάτερ φαμίλιας διδάξει στον γιο του ότι είναι καλό πράγμα η πατρίδα και ο στρατός που τήν περιφρουρεί, αυτό λέγεται πατρική συμβουλή (και οικογενειακός προσανατολισμός) – όταν ο ναυτικός σκοτώσει τήν πουτάνα στο λιμάνι (ή τή γυναίκα του και τήν κόρη του στο σπίτι : επειδή τόν απατήσανε ή γαμηθήκανε γενικώς) αυτό λέγεται η απελπισία κι η αμορφωσιά τής φτώχειας η κοινή λογική τής κοινωνίας ή ο βρασμός ψυχής τών αντρών : εγκλήματα τιμής είν’ αυτά : κι όταν ο εφοπλιστής αυγατίζει τήν περιουσία του φουντάροντας καράβια αύτανδρα (ή απλώς βάζοντας τούς ναυτικούς να δουλεύουν σα σκλάβοι για πάρτη του) αυτό λέγεται επιχειρηματικότητα και απλώς καπιταλισμός : όταν ο βιομήχανος έχει σκλάβους που αυγατίζουν τήν περιουσία του, και κάποιοι απ’ αυτούς σκοτώνονται σε εργατικά ατυχήματα (γιατί είναι και αγνώμων στους ανθρώπους που τόν τρέφουν και δεν φροντίζει να πληρώσει κάτι παραπάνω για τήν ασφάλειά τους), αυτό λέγεται απλώς καπιταλισμός : που είναι τό μόνο λογικό σύστημα και έχει τήν τάση να καταπίνει αμάσητες και τίς κρίσεις του – και όταν ο εφοπλιστής σκοτώνει τή γυναίκα του στις κλωτσιές αυτό λέγεται επίσης ότι ο τύπος αυτός είναι λιγάκι νευρικός άνθρωπος

   εμένα λοιπόν μέ τρομοκρατεί ο διάχυτος φόνος η διάχυτη βία ο διάχυτος πόλεμος – και η διάχυτη κοινή λογική που τά θεωρεί όλ’ αυτά φυσικά, φτάνει να μη στραφεί κανένα μπιστόλι ή μαχαίρι κατά λάθος ή εξεπίτηδες εναντίον της : και εμένα μ’ αρέσει επίσης πολύ η ιστορία : μ’ αρέσει να τά βλέπω όλα δηλαδή κατά καιρούς (όταν έχω καιρό) από μακριά, σαν να γίνανε όλα πριν από δυο χιλιάδες χρόνια :

   είμαι λοιπόν μια αρειανή δηλαδή που κοιτάει τόν πλανήτη από μακριά : τά βράδια κάνει ένα ταχύτατο ζάπινγκ σε ό,τι παίζουνε αυτά τά κουτιά με τά οποία αποκοιμίζονται (όλη μέρα, όλη τους τή ζωή) οι σκλάβοι (ο πλανήτης αυτός έχει 99% σκλάβους – μυστήρια πράγματα υπάρχουν στους γαλαξίες : ) λοιπόν αποκοιμίζονται με αίματα, αίματα συνεχώς και παντού : αίματα για να μην τούς ενοχλούν τά αίματα : αίματα για να θεωρούν κανονικά τά αίματα τά δικά τους τής γειτόνισας και τού γείτονα : αίματα για να θεωρήσουν κανονικά τά αίματα που θα δουν μετά για δυο ώρες στις ειδήσεις : και έτσι λοιπόν αποκοιμίζονται με φόνους : φόνους για να νομίζουν ότι ο φόνος γίνεται με τό μαχαίρι και να μην καταλάβουν ότι έχουν οι ίδιοι δολοφονηθεί από ιδέες κι από λέξεις (και από τήν ηθική και από τή μεταφυσική και από τήν ανάγκη) : αίματα για να νομίζουν ότι οι ίδιοι είναι αναίμακτοι : αίματα με τίς λέξεις για να νομίζουν ότι οι λέξεις είναι αναίμακτες κι αθώες και άσπιλες : αίματα με βιβλία για να μη διαβάσουν ποτέ βιβλία που θα τούς δείξουν τά αίματα που κάποτε προσπάθησαν να τούς ελευθερώσουν : και αίματα με τό μυαλό για να μη βάλουν ποτέ τό μυαλό τους να δουλέψει, και αίματα με τά μάτια για να μη δουν ποτέ, και ποτέ να μη νιώσουν

   κάνω λοιπόν συχνά ζάπινγκ στην ιστορία αυτών τών σκλάβων : όλα κόκκινα και βαμμένα με αίμα – σε σπάνια (πολύ μικρά, λιλιπούτεια) διαστήματα βλέπω και κάτι άλλα χρώματα, κάτι μικρές λάμψεις γαλαζωπές ξεκούραστες από ανθρώπους που είχαν προς στιγμήν και κάτι άλλο στο μυαλουδάκι τους (αυτός ο πλανήτης έχει μικρό μυαλό), κάτι μικρές λάμψεις γαλαζωπές ή και χρυσαφιές ξεκούραστες (που μού θυμίζουν για λίγο τόν δικό μου πλανήτη) λάμψεις γαλήνιες γαλαζωπές και χρώματα που προσπάθησαν να ψελλίσουν δυο λέξεις αλλιώς, τό χρώμα γύρω είναι αλλιώτικο (μού ξεκουράζει τά μάτια) (αυτός ο πλανήτης λέγεται γαλάζιος, κι ακόμα δεν έχουνε καταλάβει ότι τό αίμα τους είναι μπλε – ούτε τίς φλέβες στο χέρι τους δεν έχουν καταφέρει να κοιτάξουν οι δύστυχοι – δεν έχουν καταλάβει ότι τό αίμα τους είναι μπλε – κι ας είναι κάτι επιστήμονες (έτσι τούς λένε, μολονότι κι αυτοί σκλάβοι είναι) που τούς τσαμπουνάνε ότι τό χρώμα που βγάζει ζέστη είναι τό μπλε, κι όχι τό κόκκινο όπως νομίζουνε – ο πλανήτης είναι μπλε, τό αίμα όταν είναι ζωντανό (μέσα τους, και ζεστό) είναι μπλε – κοκκινίζει όταν παγώσει και νεκρωθεί (και βγει απέξω και πλημμυρίσει και χυθεί) – όλοι έχουν γαλάζιο αίμα οι βλάκες και δεν τό ξέρουνε : απλώς είναι πολύ λίγοι αυτοί που δεν τούς χύνεται γιατί δεν τούς αγγίζει κανείς (κι έτσι μένει πάντα γαλάζιο μέχρι να πεθάνουνε και να πάνε στην κόλαση (η κόλαση είναι γεμάτη πρίγκηπες, κόλαση λένε αυτοί τό μέρος που εμείς λέμε σκουπιδιάρικο και καίμε τά σκουπίδια για να μη μολύνουν και τόν υπόλοιπο κόσμο)) : οι άλλοι λοιπόν φτύνουν αίμα όλη μέρα, και τό αίμα τους είναι τριγύρω παντού κι έχουν συνηθίσει να τό βλέπουν νεκρό παγωμένο και κόκκινο)

   καμιά φορά βλέπω και μερικούς που προσπάθησαν να ψελλίσουν δυο λέξεις αλλιώς – καμιά φορά, λίγες φορές, ξεσήκωσαν κι άλλους – λέω, νά που υπάρχουν κι έξυπνοι σκλάβοι – κι ύστερα τούς βλέπω να πνίγονται κι αυτοί στα κόκκινα : κι έτσι ξαναρχίζει τό κόκκινο και τό αίμα πάλι τρέχει και μέ πνίγει, και τό συχαίνομαι αυτό τό πράμα : αυτό τό χρώμα μού θυμίζει εκείνους τούς πλανήτες τούς παγωμένους : παγωνιά και πόνος που δεν υποφέρεται : αλλά και πυρές φωτιές φλόγες εξίσου άφλογες και παγωμένες : τό ζάπινγκ να σού πω τήν αλήθεια είναι αφόρητο, μ’ ενοχλεί εξαιρετικά, κι ύστερα μ’ ενοχλεί κι η κοροϊδία σα συνδυάζει χρώματα με ήχους (περίεργη σχέση έχουνε με τίς λέξεις αυτοί οι άνθρωποι, άπαξ κι οι λέξεις λένε κάτι κοντά σ’ αυτό που συμβαίνει τίς σκεπάζουν με μαύρο) (άλλο χρώμα κι αυτό πολύ διαδεδομένο πολύ εκεί ανάμεσα) : είναι λίγες, πολύ λίγες οι διαμαρτυρίες σ’ αυτόν τόν πλανήτη και με λέξεις και με τρεξίματα και με σκουντουφλιές και με γροθιές (και με δρεπάνια καμιά φορά (κάτι αγρότες εκεί σ’ αυτό που τό λένε προϊστορία – κάτι λέξεις που βρίσκουν – πάντα να συνδυάζουν τίς λέξεις με τίς αμαρτίες τους)) (εξεγέρσεις τίς λένε κανονικά (ή επανάσταση) αλλά δεν τίς αγαπάνε τίς λέξεις και τίς φοβώνται, κουκουλώνονται με τήν κουβέρτα τους μόλις τίς πεις να τά βλέπουνε όλα μαύρα) αίμα λοιπόν, πολύ αίμα : εναντίον τού ελάχιστου αίματος που ζητούσαν οι ξυπόλητοι να χυθεί για να φύγουν οι πρίγκηπες, να γίνουνε πρίγκηπες όλοι : αυτοί τού ενενηνταεννιά (τοίς εκατό) που θέλαν να ζήσουνε γαλάζια και γαλήνια, και κυρίως εκείνα τά αξιολύπητα τού άλλου γένους, τού φύλου, πώς τά λέγανε – αυτά δεν χύσαν μόνο αίμα χύσαν και φωτιά, τά πνίξανε τά εξαφανίσανε, τά αλλάξανε, τά κάψανε – και τώρα κάνουν ότι δεν τά ξέρουν, τούς αφιερώνουν μια μέρα

   γενικά κάνουν ότι δεν καταλαβαίνουν τίποτα όλοι : μόνο οι πρίγκηπες καταλαβαίνουν τό συμφέρον τους σ’ αυτό τό χαζό μέρος

   ύστερα μ’ αρέσει να μπαίνω στο αυτί μιανής που όλο γράφει και που δεν καταλαβαίνει κανείς τί λέει γιατί λέει διάφορα παλαβά : αυτό τό είδος υπάρχει από παλιά και λέγεται παλαβοί : μπαίνω στ’ αυτί της και τήν ακούω, δηλαδή ακούω τί σκέφτεται που βγαίνει μετά από τ’ αυτί της και, επειδή είναι παλαβή, μπαίνει μετά και στο στόμα της και τά λέει και δυνατά : εχτές μού είπε (δηλαδή δεν τά είπε σ’ εμένα, αλλά τήν άκουσα και τήν έγραψα από μέσα μου κι έπειτα πήγα στον πλανήτη μας και τά ’βαλα να τήν ακούσει κι ένας από τούς φίλους μου (κι ένας απ’ τούς εικοσιπέντε εραστές μου) που αυτός ξέρει τή γλώσσα της (αυτός ξέρει τή γλώσσα γιατί ασχολείται ειδικά με τίς ξένες γλώσσες, τών πλανητών εκείνων που είναι αδύναμοι κι έχουνε γλώσσες εύκολες, και τίς γράφουν και με πολύ πρωτόγονο τρόπο σαν άγριοι πάνω σε κάτι βαριές πλάκες χαρτιά – κι έχουνε κάτι γλώσσες που μόλις διαβάσεις τήν πρώτη λέξη καταλαβαίνεις μετά τή συνέχεια) : λοιπόν αυτή έβριζε, αρχικά έβριζε μόνο, κι έλεγε ότι όταν όλα ήταν ζόρικα κανείς δεν έκανε τέτοια, και μόνο ένας που πήγε να δολοφονήσει τόν αρχιδολοφόνο, τού χύσαν τό αίμα του ρυάκι, αλλά αυτοί τώρα δολοφονούνε εκ τού ασφαλούς γιατί δεν πρόκειται να περάσουν βασανιστήρια, και μια γυναίκα που πέρασε βασανιστήρια τής είπε ότι τότε που τήν βασάνιζαν οι δολοφόνοι αν είχε μπιστόλι θα τούς δολοφονούσε η ίδια, αλλά μετά δεν είχε νόημα, και ήταν σα να πυροβολείς μόνο πτώματα – λοιπόν είναι χαζοί κι έχουν και χαζό όνομα (λέει) διότι σφετερίζονται τή δράση άλλων που έγινε όταν τά πράγματα ήταν ζόρικα και κινδύνευε ο κόσμος με βασανιστήρια, ενώ αυτοί δεν κινδυνέψαν με βασανιστήρια και τό ξέρουνε και δεν λέγεται έτσι αυτό «εικοσιεφτά οκτώβρη», μπαίνει άρθρο ανάμεσα και λέγεται «εικοσιεφτά τού οκτώβρη» η ζωντανή μας γλώσσα εμάς (λέει) γουστάρει τά άρθρα, γουστάρει πολύ τά άρθρα, τά λέει και τά ξαναλέει, κι εκεί έλεγε συνέχεια κάτι τέτοια, αλλά αυτοί μιμήθηκαν από τήν αρχή τά νεκρά τά πεθαμένα και τή γλώσσα τών κομμάτων που ήταν νεκρά και πεθαμένα, και που θέλαν δήθεν να δείξουν ότι μιλάνε δήθεν τή γλώσσα τή ζωντανή χωρίς να μπορούν να τή φανταστούνε κιόλας ποτέ και μεταφράζοντας μόνο από μια γλώσσα νεκρή και πεθαμένη, διότι όταν μιλάς τή γλώσσα σου ζωντανή βάζεις και άρθρο ανάμεσα – όμως από τήν άλλη δεν μπορεί (λέει) και να υποφέρει και τήν υποκρισία τής ιστορίας (μού λέει) (τούς λέει εκεινών δηλαδή, εμένα δεν μέ ξέρει, ούτε μ’ έχει δει ποτέ η κακομοίρα – ούτε και θα μέ δει – είμαστε για τόν χαζό πλανήτη αόρατοι – ) δεν μπορώ να υποφέρω λοιπόν και τήν υποκρισία τής ιστορίας λέει και εκνευρίζομαι γιατί αυτοί σκοτώσαν είκοσι ανθρώπους και θα περάσουν όλη τους τή ζωή στη φυλακή ενώ οι άλλοι που σκοτώνουνε χιλιάδες κάθε μέρα (γιατί όποιος δουλεύει σκλάβος τους στα εργοστάσιά τους, στην οικογένειά τους, στην πατρίδα τους, στα στρατά τους, στα σκατά τους, είναι κάθε ξημέρωμα κι απ’ τήν αρχή ξανά νεκρός) ενώ αυτοί ζούνε και βασιλεύουν και θα ζουν όσο ζήσουν αθώοι και ελεύθεροι και με πισίνες – και να σκοτώνουνε και τίς γυναίκες τους στο ξύλο λέει άμα λάχει και τούς τή δώσει να πούμε, ή ξυπνήσουνε στραβά ή δεν τούς σηκώνεται να πούμε, και μετά οι κληρονόμοι τους πάλι τά ίδια –  και θα πάει έτσι συνέχεια στους αιώνες τών αιώνων αμήν

   γιατί ο μεγαλύτερος φόνος δεν είναι η κατάργηση τού σώματος αλλά η κατάργηση τής θέλησής του, και πάνω απ’ όλα η κατάργηση τού χρόνου, γιατί ενώ η κατάργηση τού σώματος τελειώνει σε δύο λεπτά, η κατάργηση τής θέλησης κρατάει μια ζωή, και η κατάργηση τού χρόνου γίνεται για να επαυξηθεί ο χρόνος τού άλλου που νομίζει ότι είναι εξυπνότερος επειδή έχει τά λεφτά, γι’ αυτό μη μού μιλάτε εμένα για φόνους, ζείτε σ’ ένα σύστημα φονικών, όπου ο φόνος τού δολοφόνου είναι και ο μόνος που τιμωρείται : τώρα, αν υπάρχουν και μερικοί που νομίζουν ότι σκοτώνοντας τούς δολοφόνους κάτι κάνουνε, αυτοί είναι αφελείς και σίγουρα αμόρφωτοι, και τό πληρώνουνε πάντα, γιατί ποτέ οι φόνοι δεν ήταν τρόπος να καταργηθούν οι φόνοι, και σε άλλες μεριές τού γαλαξία αυτό τό μάθημα θα τό μαθαίναν αμέσως και τουλάχιστον δεν θα χρειάζονταν σαράντα χιλιάδες χρόνια για να τό καταλάβουν : γιατί σε άλλες μεριές τού γαλαξία τό εμπέδωσαν, ότι ο μόνος τρόπος για να καταργηθούν οι φόνοι είναι να καταργηθεί τό μυαλό τού δολοφόνου, κι αυτό τό μυαλό δεν καταργείται παρά μόνο με θέληση και με χρόνο, αλλά γι’ αυτό δεν χρειάζονται και σαράντα χιλιάδες χρόνια για να τό θελήσεις – και να ’χεις τόν χρόνο για να τό καταλάβεις

  

 

 

 

lewis hine (λεπτομέρεια από φωτογραφία)

 

 

 

 

  

heinrich von kleist ( + henriette vogel) 1811 – 2011 : (τά διακόσια χρόνια ενός διπλού θάνατου)

  

 

      τόν μήνα αυτόν (και ειδικά στις 21 νοεμβρίου) είναι η επέτειος τού θανάτου τού χάϊνριχ φον κλάϊστ – και δεν τόν αναφέρω ως διπλόν μόνο και μόνο επειδή αυτοκτόνησε μαζί με τήν εριέτα φόγκελ : με τούς (υστερόβουλους ασφαλώς) υπολογισμούς μου, πεθαίνοντας μέ στέρησε (εμένα τουλάχιστον, για να μην πω για τούς (πολλούς, σε όλον τόν κόσμο) άλλους) κι από τό έργο που θα έκανε αν δεχόταν να ζήσει λίγο ακόμα… Αλλά αυτά είναι κακοί υπολογισμοί, ασφαλώς : δεν άντεχε άλλο – η πατρίδα του τόν είχε πρήξει και φτύσει επαρκώς…

.

.

   1 τόν μήνα λοιπόν που είχαν αποφασίσει για τήν τελική σκηνή (και που θα έκανε τίς ημερομηνίες να σταματήσουν (και για τόν ίδιον και για κείνην) εντελώς και διά παντός – εκτός από τίς (ασταμάτητες ασφαλώς) ημερομηνίες που αφορούν τό εκπληκτικό, και μοναχικό, έργο του –  200 δηλαδή χρόνια πιο πριν, κι έναν όπως ετούτη τή στιγμή νοέμβρη, η εριέττα θα ’στελνε στον χάϊνριχ ένα γράμμα τόσο ωραίο αλλά και τόσο περίεργο, που δείχνει αν μη τί άλλο (εκτός από τό πόσο τόν αγαπούσε) ότι είχε εξαιρετικό ταλέντο κι η ίδια στο γράψιμο – έτσι που μάλλον θα καταλάβαινε περίφημα και τό δικό του έργο ( : άρα καλά έκανε κι αυτός από μια άποψη και «δεν ήθελε πια τίποτ’ άλλο απ’ τό να βρει έναν λάκκο για να μπεί μέσα μαζί της»)

   (τό γράμμα γράφτηκε τόν μήνα τής διπλής αυτοκτονίας αλλά δεν έχουμε τήν ακριβή ημέρα – και επειδή όλον εκείνο τόν μήνα προετοιμάζονταν και οι δύο στέλνοντας γράμματα σε συγγενείς και φίλους, μπορεί τό γράμμα να τό έστειλε η εριέττα οποιαδήποτε μέρα τού μήνα, ακόμα και τήν παραμονή τού πικνίκ στη wannsee)

   αντιγράφω λοιπόν :

.

.

      Βερολίνο, Νοέμβριος 1811

   Χάϊνριχ μου, αρμονικέ μου, παρτέρι μου από υάκινθους, αυγή μου, λυκόφως μου, γλυκέ μου ωκεανέ, αιολική μου άρπα, τριανταφυλλώνα μου, ουράνιο τόξο μου, μικρό παιδί στην αγκαλιά μου, αγαπημένη μου καρδιά, χαρά μέσα στον πόνο μου, αναγέννησή μου, λευτεριά μου, σκλαβιά μου, Σάββατό μου, χρυσό μου δισκοπότηρο, ατμόσφαιρά μου, ζέστα μου, λογισμέ μου, ποθητέ μου εκεί ψηλά κι εδώ κάτω, πολυαγαπημένο μου αμάρτημα, παρηγοριά τών ματιών μου, η πολυτιμότερη απ’ τίς έγνοιες μου, η πιο όμορφη απ’ τίς αρετές μου, καμάρι μου, προστάτη μου, συνείδησή μου, δάσος μου, λάμψη μου, κράνος μου και ξίφος μου, μεγαλοψυχία μου, δεξί μου χέρι, ουράνια σκάλα μου, Άι–Γιάννη μου, ιππότη μου, τρυφερέ μου ακόλουθε, αληθινέ μου ποιητή, κρύσταλλό μου, πηγή ζωής μου, κλαίουσα ιτιά μου, κύριέ μου κι άρχοντά μου, ελπίδα μου κι απόφασή μου, πολυαγαπημένε μου αστερισμέ, μικρέ μου χαδιάρη, απόρθητο κάστρο μου, ευτυχία μου, θάνατέ μου, πυγολαμπίδα μου, μοναξιά μου, όμορφο καράβι μου, ρεματιά μου, ανταμοιβή μου, Βέρθερέ μου, Λήθη μου, κούνια μου, θυμίαμα και μύρο μου, φωνή μου, κριτή μου, τρυφερέ μου ονειροπόλε, νοσταλγία μου, καθρέφτη μου χρυσέ, ρουμπίνι μου, αυλέ μου, αγκαθωτό στεφάνι μου, χιλιάδες θαύματά μου, δάσκαλέ μου, μαθητή μου, σ’ αγαπώ περισσότερο κι απ’ όσο μπορώ να φανταστώ. Η ψυχή μου σού ανήκει.

Εριέττα

   Υ. Γ. – Η σκιά μου τό μεσημέρι, η πηγή μου μέσα στην έρημο, η καλή μου μητέρα, η θρησκεία μου, η εσωτερική μου μουσική, φτωχέ μου άρρωστε Χάϊνριχ, αρνάκι μου πασχαλινό, τρυφερό κι άσπρο, Ουράνια Πύλη μου.

Ε.

 

      

 

   2 λέω να παραθέσω και  μερικές σκέψεις για τήν πεζογραφία του, αποσπασματικές ασφαλώς, που τίς αφιερώνω κι αυτές στη φετινή επέτειο : τής οποίας η υποδοχή στον κόσμο – και ειδικά στην γερμανία,  δικαιολογημένα βέβαια, έστω και κατόπιν εορτής – προετοιμάζεται από καιρό ( : φέτος τό καλοκαίρι μού είπαν ότι ο δήμος τού βερολίνου σχεδίασε με τήν ευκαιρία και μια σχετική βελτίωση τής κατάστασης τού τάφου (περί αυτού μπορείτε να διαβάσετε και μερικά άλλα δικά μου εδώ) :

.

   η αφηγηματική τέχνη τού κλάϊστ είναι πραγματικά μοναδική

   έχουμε να κάνουμε με ένα ύφος σκληρό σαν ατσάλι, παράφορο, στην κυριολεξία παραμορφωμένο διαστρεβλωμένο και παραφορτωμένο με υλικό – ένα ύφος συντακτικά περίπλοκο, με μεγάλες περιόδους, περιπεπλεγμένο, με μια έντονη τάση για προτάσεις τού στυλ «κατά τρόπον ώστε…» οι οποίες φτιάχνουν μια σύνταξη που από τή μια είναι αυστηρά λογική και από τήν άλλη ασθμαίνουσα μέσα στην έντασή της. Ο κλάϊστ μπορεί ν’ αφήσει έναν πλάγιο λόγο να απλωθεί σε παραπάνω από εικοσιτέσσερις γραμμές χωρίς να καταφύγει στην παραμικρή τελεία – σ’ αυτόν τόν λόγο μπορεί να συναντήσουμε ούτε λίγο ούτε πολύ δεκατρείς αναφορικές προτάσεις οι οποίες να αρχίζουν με τό αναφορικό «που» και να καταλήγουν σ’ ένα «κοντολογίς, κατά τρόπον ώστε…» πράγμα όμως τό οποίο παρ’ όλ’ αυτά δεν θα φέρει τήν πρόταση σ’ ένα τέλος, αλλά αντίθετα θα ανοίξει μία ακόμα αναφορική πρόταση! Η πρώτη φράση από τόν Σεισμό στη Χιλή από καιρό έχει καθιερωθεί σαν ένα αριστουργηματικό παράδειγμα περιεκτικού αφηγηματικού λόγου : «Στο Σαντιάγκο, πρωτεύουσα τού βασιλείου τής Χιλής, τή στιγμή ακριβώς τού μεγάλου σεισμού τού έτους 1647 κατά τόν οποίο πολλές χιλιάδες άνθρωποι έχασαν τή ζωή τους, ένας νεαρός Ισπανός με τ’ όνομα Χερώνυμο Ρουγκέρα κατηγορούμενος και φυλακισμένος για κάποιο έγκλημα, στεκόταν μπρος σ’ ένα στύλο στο κελί του, με τόν σκοπό να κρεμαστεί»

   τό καθετί σ’ αυτά τά διηγήματα είναι συναρπαστικό, εκθαμβωτικό, για να μην πω συγκλονιστικό. Όντας ο ίδιος ο κλάϊστ άνθρωπος τών άκρων, θέλγεται από ασυνήθιστα θέματα και οριακές ψυχικές καταστάσεις· καμιά φορά, μάλιστα, γίνεται και βίαιος

    η γκάμα τών ιστοριών του απλώνεται από τήν εκτεταμένη νουβέλα μέχρι τό σύντομο ανέκδοτο : από τόν Μιχαήλ Κολχάας, τήν ιστορία ενός άντρα που η βλάσφημη αντίληψή του για τή δικαιοσύνη τόν ωθεί στην παρανομία και τόν εμπρησμό, μέχρι τή Ζητιάνα τού Λοκάρνο, μια ιστορία μυστηρίου στην οποία ο ένοχος φεουδάρχης, εξαγριωμένος απ’ τό φόβο, βάζει φωτιά στο ίδιο του τό σπίτι : «Εξαγριωμένος απ’ τό φόβο». Ο αναγνώστης ας σταθεί σ’ αυτή τή φράση· είναι απόλυτα χαρακτηριστική στον κλάϊστ

   κάποτε ο κλάϊστ χρησιμοποίησε τή φράση «ο πλήρης τρόμος τής μουσικής». Όταν τό διάβασα αυτό, θυμήθηκα τήν περιγραφή τής έκφρασης τού προσώπου τού τολστόϊ, όταν άκουγε σπουδαία μουσική : ήταν μια έκφραση τρόμου.

   διαβάζοντας κανείς αυτά τά διηγήματα αισθάνεται, διαδοχικά και αντιφατικά, έξαψη έκπληξη και αγωνία. Η Μαρκησία τού Ο… είναι η πρώτη νουβέλα του. Τήν έγραψε σε ηλικία εικοσιοχτώ χρονώ, τήν εποχή που ήταν υπάλληλος σε ένα κτηματολόγιο στην καινιξβέργη, λίγο μετά αφ’ ότου είχε δημοσιεύσει ανώνυμα τήν Οικογένεια Σρόφενστάϊν. Τό θέμα είναι πολύ παλιό και κατά καιρούς πολλοί τό έχουν επεξεργαστεί. Ο κλάϊστ μπορεί να τό πήρε από κάποιο κύκλο γαλλικών μύθων, μπορεί από τόν θερβάντες, μπορεί και από τόν μονταίνιο· μπορεί όμως να τό πήρε και από τή ζωή. Όπως και να ’χει, ο τρόπος που τό χειρίστηκε φέρει τήν πιο προσωπική σφραγίδα, είναι ολοφάνερα κλαϊστικός. Θα ήταν αδύνατο να χειριστεί κανείς ένα παρόμοιο θέμα με μεγαλύτερη σοβαρότητα και αξιοπρέπεια

   «και μόνο η απλή περιληπτική αναφορά στο θέμα», έγραψε (όμως) μια εφημερίδα, «συνεπάγεται τόν άμεσο εξοβελισμό από τήν καθώς πρέπει κοινωνία. Η μαρκησία μένει έγκυος χωρίς να ξέρει κανείς πώς και από ποιον. Είναι τάχα αυτό θέμα που να αξίζει τίς σελίδες ενός περιοδικού ταγμένου να υπηρετεί τήν τέχνη; Μπορείτε να φανταστείτε τί είδους λεπτομέρειες είναι υποχρεωμένος να αναφέρει ο συγγραφέας και πόσο δυσάρεστα θα ηχήσουν σε κάποια ευαίσθητα αυτιά;» Τά ευαίσθητα αυτιά, για παράδειγμα, μιας κυρίας που έγραψε στον εκδότη : «Καμιά γυναίκα δεν μπορεί να διαβάσει τήν ιστορία τής Μαρκησίας τού Ο… χωρίς να κοκκινίσει. Πού μάς οδηγούν τέτοιου είδους γραφτά;». Είναι γεγονός πως κυρίως οι γυναίκες αντέδρασαν εναντίον τού κλάϊστ. Ακόμη όμως και άντρες σοκαρίστηκαν και ψέλλισαν τίς επικρίσεις τους, απέναντι σε ένα τολμηρό αριστούργημα που ήδη από τότε είχε θεωρηθεί ένα έργο μεγάλης πνοής

   η ιδέα τού σασπένς συνδέεται στενά με τήν ίδια τήν ιδέα τής αφήγησης, και έτσι πρέπει· τό να αφηγείσαι μία ιστορία σημαίνει να δημιουργείς σασπένς, και μέρος τής τέχνης τού πεζογράφου είναι η ικανότητά του να κάνει διάφορα σκοτεινά θέματα τής ιστορίας του να φαίνονται διασκεδαστικά· μέρος τής τέχνης του είναι επίσης τό να κατορθώνει να παραμένει συναρπαστική μία πλοκή, τής οποίας τήν έκβαση καταλαβαίνει κανείς εκ τών προτέρων. Όμως τό σασπένς τού κλάϊστ είναι τελείως διαφορετικό. Οι νουβέλες του μοιάζουν περισσότερο στο ιταλικό πρότυπο – τή novella· και novella σημαίνει νέα. Αυτά τά νέα μάς τά αφηγείται με τόση ψυχρότητα και απάθεια, και με τόσο ιδιόρρυθμο τρόπο, που τό σασπένς που δημιουργούν οι ιστορίες του να μάς φαίνεται ταυτόχρονα και ξένο και οικείο μαζί, έτσι που να λειτουργεί επάνω μας απολύτως ανησυχητικά. Όλες οι αισθήσεις μας είναι συγκεχυμένες. Ο κλάϊστ έχει τόν τρόπο του να μάς βασανίζει και – εδώ είναι ο θρίαμβός του σαν καλλιτέχνη – κατορθώνει να μάς κάνει να τόν ευγνωμονούμε γι’ αυτό τό μαρτύριο.

thomas mann

.

.

.

.

η κριτική τού τόμας μαν γράφτηκε στα αγγλικά, ως πρόλογος για τήν αμερικανική έκδοση τών διηγημάτων τού κλάϊστ τό 1954

τό γράμμα τής εριέττας φόγκελ και τά αποσπάσματα από τό κείμενο τού μαν είναι σε μετάφραση θοδωρή δασκαρόλη, από τήν έκδοση heinrich von kleist / 4 νουβέλες / (η μαρκησία τού ο…, ο σεισμός στη χιλή, ο έκθετος, η αγία καικιλία ή η δύναμη τής μουσικής) / που περιέχεται μαζί με τό κείμενο τού michel tournier «kleist ή ο θάνατος ενός ποιητή» αντί προλόγου στις εκδόσεις «άγρα» 1986

[τό κείμενο αυτό τού τουρνιέ (απ’ τό οποίο παίρνω πάντα πληροφορίες) είναι πολύτιμο γιατί παραθέτει, εκτός από τά γράμματα τών ίδιων, και καταθέσεις φίλων συγγενών και  μαρτύρων από τό αρχείο τής αστυνομίας κατά τίς έρευνες ύστερα από αυτήν τήν «αυτοκτονία μετά φόνου» (ο κλάϊστ θεωρήθηκε ότι δολοφόνησε τήν εριέττα πριν αυτοκτονήσει : η μαρτυρία κάποιου φίλου για τήν πραγματική διάσταση τών γεγονότων τού κόστισε ακριβά (αυτού τού φίλου) και στην προσωπική και στην επαγγελματική του ζωή) και φυσικά η κοινωνία τής εποχής θεώρησε τό γεγονός αυτό (τής παγίωσης μιας ημερομηνίας δηλαδή με τέτοιο ηθελημένο, χαρούμενο, και αποφασισμένο τρόπο) σκανδαλώδες αποσιωπητέο και απολύτως κατακριτέο : στον κοινό τάφο (ο φίλος φρόντισε να είναι όντως κοινός) δεν μπήκε πάντως τό όνομα τής εριέττας για τό μεγαλύτερο μέρος τών διακοσίων αυτών χρόνων – προστέθηκε απλώς μια μικρή πλάκα με τ’ όνομά της μόνο πρόσφατα (δηλαδή μέσα στην τελευταία δεκαετία) – προσωπικά μού φαίνεται μάλιστα σαν πρωτοβουλία ατομική, και πάντως όχι πολύ επίσημη…]

.

.

.

.

3 έχω ήδη γράψει εδώ κάτι δικό μου για τόν κλάϊστ
αλλά σήμερα που η δικιά μας (αλλά και η δικιά του) χώρα μάς πρήζει και μάς φτύνει πάλι επαρκώς, είπα (με αφορμή μια τόσο θλιμμένη επέτειο) να βάλω κι αυτά – προσωπικά (όσοι συχνάζουν στους κήπους τό έχουν φαντάζομαι υπόψη) δεν ξέρω καλύτερο αντιφτύσιμο από τή μεριά μας πέρα από τό να ασχολούμαστε με τήν τέχνη – αυτήν που κάνει σκουπίδι τά σκουπίδια

.

.

.

.

.

.

.

.

συγγραφικά xiii : blanco

    .

                                   

 

   ένα μυθιστόρημα (ως γνωστόν) δεν τελειώνει με τό να γραφτεί ούτε τελειώνει με τό να διορθωθεί, όσες διορθώσεις κι αν σού παίρνει τό μαγγανοπήγαδο αυτό συνήθως : τελειώνει με τό να εκδοθεί, δηλαδή πρέπει να βρεις εκδότη να συνεννοηθείς, μ’ άλλα λόγια να πέσεις πάνω σ’ έναν επιχειρηματία που να ρισκάρει για σένα και τίς τρέλες σου ένα δεδομένο αλλά καθόλου αυτονόητα διαθέσιμο κεφάλαιο (και οι διορατικοί διαβασμένοι μορφωμένοι ή απλώς γενναίοι εκδότες είναι σπάνιοι – και θα άξιζαν επί παγκοσμίου επιπέδου να τούς αφιερωθεί ειδικό κεφάλαιο (σε  ειδικό μυθιστόρημα)) (επιφυλάσσομαι)

   πάντως, όπως και να ’χει, τό βιβλίο πρέπει και να τελειώσει κάποια στιγμή για να φύγει από πάνω σου και να μπορέσεις απερίσπαστος (απερίσπαστη : γιατί όσο τά κρατάω στο συρτάρι τόσο συνεχίζω τίς διορθώσεις) να συνεχίσω απερίσπαστη λοιπόν με τό επόμενο : εκδιδόμενο έτσι (ως αμαρτωλή γυνή εκδιδόμενο – τό καλαμπούρι είναι παλιό και πάντα από άντρες και δη εκδότες εκφερόμενο) παραδίδεται (μπορεί φαινομενικά ανυπεράσπιστο, αλλά εξίσου αλαζονικό και αδιάφορο, μη γελιέστε) στη γενναιόδωρη μίζερη μικρόψυχη ή μεγαλόψυχη, θέα κριτική όρεξη ζηλοφθονία ή ανεκτικότητα, μόρφωση ή αμορφωσιά τών άλλων – ακόμα κι αν εσύ δεν τό ’γραψες δηλαδή για να σέ χειροκροτήσουνε όλοι οι άλλοι, ούτε να σού βάλουνε τή μούρη στην τηλεόραση, ούτε να βγάλεις γκόμενο, ούτε να σέ κοιτάξει μ’ άλλο μάτι η μάνα η γειτόνισσα η πεθερά ή η γιαγιά σου, ούτε να βγάλεις γκόμενα να παντρευτείς ή να αποκτήσεις επιτέλους (από τά δικαιώματα) πρώτη κατοικία αν δεν έχεις – ή εξοχικό αν επίσης δεν έχεις (ακόμα)

   : περί τών συγγραφικών λοιπόν τώρα, και για όσο πάει : για όσο θα κάνω δηλαδή τίς τελευταίες διορθώσεις σ’ ένα μυθιστόρημα που έχει τελειώσει

   οι διορθώσεις, καταρχάς, για μένα αποτελούσαν πάντα με δύο διαφορετικούς τρόπους ένα κομμάτι αυτονόητο, απ’ τή μια τού γραψίματος κι απ’ τήν άλλη τής εκδοτικής διαδικασίας – γιατί μιλώντας περί διορθώσεων μιλάμε και περί δακτυλογραφήσεων (ή, όπως λέγονται πλέον, πληκτρολογήσεων)

   : είχα λοιπόν μια αμφίθυμη σχέση με τά μηχανήματα πάντα : από μικρή μού άρεσαν – και τά διέλυα αν μπορούσα κιόλας – ενώ τά αντιμετώπιζα κατά βάθος και ως ψεύτικα πράγματα : και ως ψεύτικα τά βαριόμουν – όμως αγαπούσα από ανέκαθεν (από τήν πρώτη στιγμή δηλαδή που τίς γνώρισα) τίς γραφομηχανές μου

   και για να εξηγούμαι : δεν ανήκα ποτέ στην κατηγορία τών συγγραφέων που γράφουν κατευθείαν στη γραφομηχανή – ήμουν πάντα τού χειρόγραφου εγώ : η σχέση μου με τό χαρτί άλλωστε ήταν παλιά, από τότε που νόμιζα ότι θα αφοσιωθώ (διά βίου) στη ζωγραφική αλλά μολονότι πήρα, ευτυχώς εγκαίρως, τήν απόφαση ότι δεν κάνω για τέτοια αφοσίωση εγώ, η σχέση μου με τό χαρτί δεν έληξε : κι  αυτό τό κατάλαβα αργότερα, όταν συνειδητοποίησα, σε κάποια έκλαμψη αναδρομών, πως τό χειρόγραφο είχε πάντα και μια άλλη διάσταση για μένα : αλλιώς γιατί να δενόμουνα τόσο πολύ και μ’ αυτόν τόν περίεργο τρόπο και με τούς μαρκαδόρους και με τό σχήμα τού χαρτιού και με τό μέγεθος τού τετράδιου και με τό χρώμα τών γραμμών του; διότι εμένα μέ επηρεάζει στο γράψιμο και τό είδος ακόμα τού τετράδιου, μέχρι και τό (αχνό) χρώμα τών ραβδώσεων – διότι θέλω να υπάρχουν πάντα και ραβδώσεις –

   πιθανώς βέβαια (λέω τώρα, εκ τών υστέρων) αυτό να ήταν μια αντίδραση προς τό είδος τού χαρτιού που κυκλοφορούσε στο σπίτι και που λεγόταν δημοσιογραφικό – τό ’φερνε κάθε μέρα, ή τό πολύ–πολύ μέρα παρά μέρα, σε πακέτα ο πατέρας μου στο γραφείο του στο σπίτι – και υποθέτω ότι τό ίδιο κάναν και οι άλλοι δημοσιογράφοι επίσης – επειδή όλοι γράφαν όχι μόνο στα γραφεία τής εφημερίδας αλλά και στα γραφεία τους στο σπίτι : κι αυτό ήταν τό χαρτί στο οποίο τυπωνόταν η εφημερίδα – κιτρινωπό, άγριο, και ελαφρώς πρόχειρο (σα στρατσόχαρτο εμένα μού φαινότανε) αν και προσεκτικά κομμένο με μηχάνημα στο μέγεθος που κυκλοφορεί δηλαδή συνήθως στο εμπόριο ως άλφα τέσσερα και λευκό και πολυτελείας

   και επειδή αντιδρούσα από μικρή με κρυφή (στην αρχή) απέχθεια προς κάθε είδους σχέση με αυτό τό επάγγελμα, ίσως (κιόλας) γιατί μού προσφερότανε αυτονόητα και σχεδόν επιτακτικά, μια καριέρα στα χνάρια τής οικογένειας, έγραφα πάντα σε τετράδια δικά μου, αποκλείοντας εκείνο τό οικείο έτοιμο και χρωματισμένο από πράγματα που απεχθανόμουνα χαρτί – και έτσι συνεχίζω μονίμως χωρίς να θέλω τίποτα ν’ αλλάξει –

   άλλαξε μόνο, με τόν καιρό, τό είδος τών τετραδίων που χρησιμοποιώ : τώρα τά τετράδια είναι πολύ ακριβά, ώστε να ’χουνε κι εκείνες τίς αχνές γραμμώσεις που μ’ αρέσουν, και που τίς θέλω πολύ, (γιατί πάντα θα υπάρχουν γραμμώσεις : πιθανώς διότι μ’ αρέσει να αισθάνομαι και παιδί και αναλφάβητη όταν γράφω) καθώς επίσης (έχουν) κι έναν ειδικό τρόπο για να συνδέονται και να αποσυνδέονται οι σελίδες μεταξύ τους έτσι ώστε να μπορώ να τίς μεταφέρω όπου θέλω και επ’ αόριστον : έτσι τά βιβλία μου εμένα κοστίζουνε πολύ και εξαρχής (μια που είναι πάντα και ογκώδη – αυτή είναι η κατάρα μου φαίνεται – ) ας ξαναγυρίσω όμως στις γραφομηχανές

.

     

.

   οι γραφομηχανές λοιπόν έχουν για μένα σχέση μόνο μ’ αυτό τό ειδικό στάδιο τού γραψίματος που λέγεται διόρθωση (και που αποτελείται κατά μεγάλο μέρος και από διαγραφές) : είναι απαραίτητο αυτό τό στάδιο, γιατί, δακτυλογραφώντας τό κείμενο, η οικεία σου σχέση μαζί του εξαφανίζεται κι αντί για συγγραφέας γίνεσαι κι εσύ πια (σχεδόν μόνο πια) αναγνώστρια – κι έτσι ως τό τελευταίο στάδιο πριν από τήν (καταραμένη τήν) έκδοση τό δακτυλόγραφο είναι πολύτιμο : σηματοδοτεί τόν αποχωρισμό σου απ’ τήν ιδιωτικότητα τού κειμένου, τόν σύνδεσμό σου με τήν περίεργη συνάφεια τών άλλων :

   τότε μόνο δηλαδή αρχίζεις να αποξενώνεσαι και να τό βλέπεις ως ο απαιτητικός αναγνώστης που ήδη είσαι αλλά όταν γράφεις, τό ξεχνάς (ξεχνάς όχι ότι είσαι απαιτητικός αναγνώστης, ξεχνάς ότι είσαι αναγνώστης) – και τότε γίνονται και οι καλύτερες διορθώσεις

   φυσικά διορθώσεις γίνονταν (πάντα) και στο χειρόγραφο (τό οποίο μπορεί να παρουσίαζε και μια χαώδη κατάσταση έως ότου να μεταφερθεί στη δακτυλογράφηση) αλλά αυτές οι διορθώσεις δεν είχαν ποτέ ιδιαίτερο κόπο : αυτός δεν είναι δηλαδή κόπος χειρωνακτικός, τό αντίθετο μάλιστα, στο χειρόγραφο σβήνεις εύκολα και γράφεις εύκολα μουντζουρώνοντας και ξαναγράφοντας από πάνω και στο πλάϊ κι από κάτω και στα περιθώρια : ο κόπος τών διορθώσεων στο χειρόγραφο δεν έχει σχέση με τό καθεαυτό γράψιμο τόσο, όσο με τή γενική σύλληψη άποψη για τό βιβλίο, είναι περισσότερο ζήτημα σκέψης – εκεί που οι διορθώσεις ήτανε μπελάς εντελώς πρακτικός, ήτανε πάντα στη δακτυλογράφηση :

   δεν ξέρω για ποιο λόγο ακριβώς (ίσως και για να κάνω καλή εντύπωση στον μελλοντικό εκδότη, μπορεί να έπαιζε ασφαλώς και αυτό) ήταν σαν ζήτημα τιμής για μένα τό τελικό δακτυλόγραφο να είναι άψογο, εντελώς καθαρό (τό αντίθετο δηλαδή τού χειρόγραφου) : συνεπώς οι σελίδες γράφονταν και ξαναγράφονταν στη γραφομηχανή μέχρις αηδίας (κάποτε ανακάλυψα ή πείστηκα, δε θυμάμαι, ότι μπορώ να χρησιμοποιώ και τό blanco ή διορθωτικό (ή σκεπαστικό), ώστε να σβήνω και καμιά λεξούλα από πάνω – όμως και πάλι είχανε προηγηθεί άπειρα ξαναγραψίματα τής ίδιας σελίδας ώσπου να φτάσουμε εκεί) και τελικά τό γράψιμο στη γραφομηχανή έγινε συνώνυμο με τόν θόρυβο τών πλήκτρων τών νεύρων σου και τού χαρτιού τήν ώρα που τό βάζεις και τό βάζεις και τό ξαναβάζεις στη θέση του

    

   με τή γραφομηχανή στο πατρικό μου ως παιδί δεν είχα και πολύ στενό σύνδεσμο, γιατί δεν ήταν δικιά μου έπρεπε συνεπώς να προσέχω να μην τή χαλάσω – αλλά όπως και να τό κάνουμε σ’ αυτήν πρωτοέγραψα : ήτανε μια μεγάλη μαύρη με κολλημένο από κάτω της τόν πάτο από τό μαύρο της καπάκι (που σού έδινε τήν εντύπωση ότι γράφεις σε βαλίτσα έτοιμη για ταξίδι (δεν ήταν και πολύ κακή αίσθηση αυτή)) αλλά και μ’ έναν αφόρητα ξερό θόρυβο στα πλήκτρα : η πρώτη μεγάλη τεχνολογική πρόοδος ήτανε σίγουρα η άσπρη ηλεκτρική olympia που δεν έκανε καθόλου θόρυβο ( : γι’ αυτό εξάλλου κι αγοράστηκε : είμαστε δύο πια στο σπίτι με κοινό γραφείο κι όταν χτυπούσαν και οι δύο ταυτόχρονα, και εγώ και εκείνος και η γάτα μου εκνευριζόμαστε εκ περιτροπής ή ταυτοχρόνως) : όμως παρ’ όλο που ’ταν τόσο σιωπηλή δεν τήν συμπάθησα ποτέ γιατί ήταν ογκώδης (σε σχέση ειδικά με τή μικρούλα γαλαζωπή baby brother μου με τήν οποία είχα δεθεί πολύ από τήν αρχή τής ανεξάρτητης γραφομηχανικής μου καριέρας, και ήταν και δώρο) : όταν όμως βγήκαν οι ηλεκτρονικές, αυτές πήραν ομόφωνα τό βραβείο όχι μόνο από σιωπηλής αλλά κυρίως από διορθωτικής απόψεως : καθώς όλα (θα μπορούσαν να) διορθώνονται τώρα πια χωρίς blanco, και χωρίς μουντζούρες και χωρίς να πετάς ολόκληρη τή σελίδα : αυτή η ηλεκτρονική (brother κι αυτή) ήταν πρασινογάλαζη και πολύ κομψή – εξαιρετικής πράγματι αισθητικής ( : ποτέ δεν μπόρεσα να βρω αντίστοιχα ωραίο μηχάνημα, οι κομπιούτερ που τήν αντικατέστησαν (σύντομα) ήταν σαν καρνάβαλοι μπροστά της, και ελάχιστα τή φτάνουν ώς και σήμερα τά λαπτόπ, και πολύ μετά βίας : τόσο ωραίο μηχάνημα γραψιμοδιορθώματος δηλαδή δεν ξανάγινε) κι είχε μια οθονίτσα στην οποία μπορούσαν να διορθωθούν ώς και δύο γραμμές – ή μόνο μία, δεν θυμάμαι, γιατί δεν τή δούλεψα και ποτέ : μάς είχε φανεί και τών δύο εξαιρετικά πολύπλοκη αυτή η τεχνολογία αλλά εκείνος έκανε μια προσπάθεια – εγώ δεν πρόλαβα (πάντως ούτε ο τεχνικός που ήρθε σπίτι να μάς τά μάθει τά ήξερε καλά, και κοιτούσε συνέχεια τίς σημειώσεις του – μάς άφησε και ένα ραβασάκι με τίς σημειώσεις) καθώς προέκυψαν ταχύτατα οι υπολογιστές (τά πρώτα κόμιξ που διάβασα παιδί τούς λέγανε ηλεκτρονικούς εγκέφαλους : θυμάμαι ακόμα τό «όταν ήμουν πίθηκος, υπό τζίμυ όλσεν») : μεταφερθήκαμε έτσι με τόν συνάδελφο συγκάτοικο φίλο αλλά και με τή γάτα μου εκεί, και έτσι, με τή νέα τεχνολογία αλλάξαμε πλανήτη (εμείς και ο κόσμος όλος) : ολόκληρο τό σπίτι δηλαδή τώρα αναβαθμίστηκε και ανέβηκε σε μια νέα απολύτως σιωπηλή πλέον πλατφόρμα που δεν χρειαζόταν και χαρτί – πόσο μάλλον blanco : εκείνος τά ’μαθε όλα πρώτος αλλά εμένα αυτό με τό τύπωμα (παρόλο που κατέβαλα προσπάθειες) μέ μπέρδεψε : – ήθελα ακόμα κάθε σελίδα που έγραφα να τή βλέπω τυπωμένη, άργησα να συμβιβαστώ με τό ότι τυπωμένη–ξετυπωμένη, αυτή υπήρχε εκεί και δεν χανόταν με τίποτα : τυπωνότανε όλο μαζί στο τέλος

   τελείως άλλα ήθη, χρειαζόμουνα δηλαδή καιρό για τήν προσαρμογή : αλλά κανένας δεν μέ περίμενε, οι κομπιούτερ μεταλλάσσονταν πλέον ταχύτατα : άλλαζαν σχήμα, μέγεθος, χρώμα, ύφος, σχήμα μέγεθος χρώμα ύφος, σχήμα μέγεθος, πρόγραμμα : διότι μπήκαμε και στα προγράμματα : αλλάζανε τώρα εκτός απ’ τίς μηχανές και τά δισκάκια δηλαδή που καταπίνανε μέσα τους (από μια χαραμάδα σα στόμα) για να μπορέσουνε να δουλέψουν, διότι αλλιώς ήτανε κούφιες αυτές οι μηχανές – και όσο και να πατούσες τά πλήκτρα δεν γινότανε τίποτα : ακόμα θυμάμαι τό πρώτο με τό οποίο δέθηκα κάπως, τό volkswriter (κατά τό volkswagen, ήμουνα σίγουρη, νομίζω ότι ήτανε μάλιστα καλιφορνέζικο και τό είχα συνδυάσει με τόν μαρκούζε και με τό μπέρκλεϋ) και διαφημιζότανε ως πολύ φιλικό : και έτσι ήταν βέβαια σε σχέση με τά άκαμπτα και πολύπλοκα προηγούμενα, σού μιλούσε δηλαδή και λίγο ανθρώπινα, δεν θυμάμαι τώρα ακριβώς, αλλά έλεγε και κάτι «μπράβο», «ναι», «ωραία», «είσαι σίγουρη;» ή κάτι τέτοια : πάντως τό θεωρούσα κατάντια και αλλοτρίωση (τού προηγμένου καπιταλισμού) τό να συνδιαλέγομαι εγώ με μια νεκρή δισκέτα και να αναγκάζομαι συγχρόνως να χρησιμοποιώ και τέτοιες εκφράσεις)

     

   όμως τό κυριότερο ήταν τό ότι χρειαζόμουνα πολύ καιρό για να εξοικειωθώ με τό κάθε καινούργιο τούβλο εξωτερικά, έτσι όπως άλλαζε μέγεθος σχήμα χρώμα και ύφος ( : κάθε φορά η αλήθεια είναι ότι όλα μικραίναν πολύ, ανεπαίσθητα, γκριζάριζαν και καλυτέρευαν ελαφρώς, αλλά πάντα εξακολουθούσαν να είναι κάτι που δεν περιγραφόταν αλλιώς παρά μόνο ως καρνάβαλος (εάν σκεφτόμουνα ή θυμόμουνα ειδικά τήν baby brother μου) μέχρι να δώσουν δηλαδή επιτέλους οι θεοί και να εφεύρουν κάποιοι καλαίσθητοι και ευαίσθητοι αμερικανοί (έτσι τούς φανταζόμουνα) τελικά τά λαπτόπ : ποτέ δεν έπαψα να πιστεύω ότι με κάποιο μεταφυσικό τρόπο τό κάναν ειδικά για μένα : κατάλαβαν δηλαδή επιτέλους αυτοί οι άνθρωποι ότι μού ήταν αδύνατο να έχω στο γραφείο μου και στο δωμάτιό μου και στο σπίτι μου τέλος πάντων, ακόμα κι αν είχε προηγηθεί τό γράψιμο στο τετράδιο και στο χαρτί, να έχω μπροστά μου στημένο κι εγκατεστημένο να μέ κοιτάει αυτό τό τεράστιο ψυχρό ηλεκτρονικό τούβλο : μόνο τότε μπόρεσε λοιπόν τό κλίμα να ξαναγίνει ανθρώπινο στον χώρο και να επανέλθει ένα ύφος γραφομηχανής στη ζωή μου – και συνεπώς και στο μυαλό μου – ξανά

   όμως τό μυαλό φαίνεται πως είναι αργό και δεν καταλαβαίνει τίποτα αν δεν τό φάει πρώτα για τά καλά στη μάπα : διότι όλ’ αυτά θα αποδεικνυόντουσαν όχι μόνο αχαριστίες και σχολαστικισμοί (από μέρους μου) αλλά και εντελώς δευτερεύοντα όταν θα προέκυπτε αυτό – που δεν μπορεί να γίνει κατανοητό αν δεν φτάσει πρώτα η μαύρη (και χαρωπή) η ώρα τής έκδοσης :

   στα δύο πρώτα βιβλία που έβγαλα κατάλαβα καλά δηλαδή πόσο μαύρη είναι αυτή η ώρα : όλες οι διορθώσεις που είχα κάνει πλέον πήγαιναν χαμένες, καθώς τά χειρόγραφα τά έπαιρνε τώρα ένα ξένο χέρι και ένας τρίτος εγκέφαλος και τά ξανάγραφε, με τά δικά του μυαλά, στην μηχανή – λινοτυπία στην αρχή, φωτοσύνθεση αργότερα : αυτό σήμαινε ότι τό ωραίο, τακτικό και αλάνθαστό μου κείμενο ξαναγινότανε χάλια : κι έπρεπε τώρα από τήν αρχή να κάνω τήν επαγγελματική πια, τυπογραφική διόρθωση (έχοντας να παλέψω ιδεολογικά – γλωσσικά δηλαδή – και με τούς διορθωτές τών εκδοτικών οίκων – οι οποίοι είχαν και τίς εντολές τους και τίς απόψεις τους). Τό πράγμα ήταν αφάνταστα πολύπλοκο – αλλά και γελοίο – : συνειδητοποίησα για πρώτη φορά πόσο μακριά βρισκόντουσαν οι εκδότες από τή ζωή και τή δουλειά ενός συγγραφέα, κι ας τόν εκτιμούσαν τόσο, ώστε να τού χρηματοδοτήσουν ένα βιβλίο : Η γλώσσα που χρησιμοποιούσα, για μένα ήτανε άμεσα σχετική με τό κείμενο – και ξαφνικά τώρα έδινα μάχες για να περάσω ένα κόμμα πριν από τό και, ή μια λέξη που είχε ήδη καταργηθεί σύμφωνα με τά νεότερα (ο φίλος μου που περνούσε τά αντίστοιχα τήν ίδια περίπου εποχή, βρέθηκε να τσακώνεται μια μέρα με μια συμπαθέστατη κατά τά άλλα κυρία που ανήκε και στην αριστερά και είχε βασανιστεί πολύ στη ζωή της, όταν τής επισήμανε ότι η λέξη γέεννα που είχε γράψει έπρεπε να μείνει γέεννα και να μη γίνει γέννα (ήδη ο ορθογράφος τού κομπιούτερ μού κοκκίνισε και τώρα τή λέξη υποστηρίζοντας ότι οι μόνες σήμερα υπάρχουσες είναι γέννα, γεννά, γεννώ, Γιάννα, γόνα, γάνα) : και αποχωρώντας τότε απελπισμένος αφού τήν είχε πρώτα (έλπιζε) πείσει ότι πρόκειται για δυο διαφορετικές λέξεις που έχουν άλλο νόημα η καθεμία, τήν άκουσε να τού φωνάζει πίσω απ’ τήν πλάτη του δεικτικά «αν είστε καθαρευουσιάνος έπρεπε να μάς τό είχατε πει από τήν αρχή»)

.

  

.

   αλλά η απελευθέρωση μέσω κομπιούτερ δεν θα ήταν σ’ αυτά : διότι αυτά θα παραμένανε εσαεί, και παραμένουνε και μέχρι σήμερα, και θα παραμένουν και για όλο τό (άμεσο) μέλλον (φοβάμαι…) – όσο θα συνεχίζονται δηλαδή οι παρεξηγήσεις ως προς τό τί διάολο δουλειά είναι η κωλοδουλειά που κάνω – και αν είμαι υποχρεωμένη να συμβαδίζω σε όλα με τό σχολικό εγχειρίδιο, τό οποίο κατά τά άλλα συμφωνώ απολύτως ότι θα πρέπει να υπάρχει, ή δικαιούμαι να θέλω με τή σειρά μου να τό υπονομεύω σε ό,τι γουστάρω – όσο θα συνεχίζεται δηλαδή η παρεξήγηση για τό πόση διαολεμένη κωλοελευθερία διεκδικώ όχι μόνο νοητικά αλλά και γλωσσικά στην κωλοδημιουργική ζωή που νομίζω ότι μπορώ να κάνω : εκείνο που θα άλλαζε όμως ο πάνσοφος εγκέφαλος θα ήταν οι εκ νέου αβλεψίες τού λινοτύπη ή τού φωτοσυνθέτη (αργότερα), που θα ξανάγραφε δηλαδή απ’ τήν αρχή ένα κείμενο τό οποίο εγώ θα τού είχα τόσο προσεκτικά παραδώσει γραμμένο και ξαναγραμμένο και διορθωμένο ήδη (με blanco ή χωρίς)  ξαναδιορθωμένο δηλαδή χιλιάδες φορές και πεντακάθαρο : όλοι μου οι κόποι δηλαδή (μέχρι να βρεθούν τά κομπιούτερ) απ’ τήν αρχή που τό κείμενο θα εγκρινόταν για έκδοση, πηγαίναν χαμένοι : κι αυτό ήταν σαν μια μεταφυσική εντελώς τιμωρία (έκδοση ήθελες; τώρα να δεις τί έχεις να πάθεις…)

   και ξαφνικά μ’ αυτόν τόν νέο εγκέφαλο η μνήμη η δικιά μου, τά λάθη μου και οι μονομανίες μου γίνονταν σώμα και ύλη, υπαρκτά αμετακίνητα αναντίρρητα άφθαρτα : η τεχνολογία πήρε μια νέα, εντελώς μνημειακή δηλαδή για μένα πλέον υπόσταση : όλα μετατρέπονταν τώρα με τόν κομπιούτερ σε μια μάζα (σταθερή) όπου τίποτα δεν πήγαινε πλέον χαμένο, κανένας κόπος : και η δουλειά μου η χειρωνακτική αποκτούσε (μέσω τής τεχνολογίας) (αυτού τού καρνάβαλου) μια υπόσταση τόσο ρεαλιστικά πειστική ώστε τό κείμενο από τή μνήμη τού υπολογιστή μου μεταφερότανε (όταν ήρθε η ώρα τής έκδοσης τού επόμενου μυθιστορήματος) κατευθείαν στο χαρτί τού εκδότη : ό,τι είχα γράψει παρέμενε αναλλοίωτο τότε αυτονόητα (και μάλιστα ο εκδότης τό ήθελε, δεν έκανα καν αγώνα εγώ για να τόν πείσω («γράφεις στον υπολογιστή; λοιπόν θα μάς τό φέρεις και σε δισκέτα, σε σιντί σε ντιβιντί, ή θα μάς τό στείλεις κατευθείαν» – ξέρω γω, διάφοροι τρόποι –) που εξυπονοούσαν τώρα και κάτι άλλο που εμένα δεν μ’ ενδιέφερε φυσικά αμέσως, αλλά μόνο εμμέσως και ούτε καν λόγω επαγγελματικής, αλλά ιδεολογικής θα έλεγα, διαστροφής : ένα ολόκληρο επάγγελμα όδευε πλέον προς εξαφάνιση, κι εγώ, μέσω τής δικής μου τώρα πληκτρολόγησης, έπαιρνα τή δουλειά από τήν φωτοσυνθέτρια (χωρίς να παίρνω και τόν  μισθό της, φυσικά, αυτό έλειπε – αυτό τό κέρδος μεταβιβάστηκε αυτονόητα και κουτοπόνηρα (και αθώα) στον εκδότη – μέσω τής υπερεκμετάλλευσης δηλαδή τής υπεραξίας τής δικιάς μου (υπερευσυνείδητης και υπερέξυπνης και υπερβλακώδους) πληκτρολόγησης – ) η οποία φωτοσυνθέτρια θα έμενε σύντομα, όταν όλοι οι συγγραφείς θα άρχιζαν να γράφουν πια στον κομπιούτερ, ορατά σύντομα και σίγουρα, χωρίς δουλειά

   αλλά δεν αντέδρασαν : μού ’κανε εντύπωση που κανείς δεν αντέδρασε : ούτε καμιά «εταιρεία» συγγραφέων ζήτησε να αμείβεται κάπως, έστω δι’ αυξημένων δικαιωμάτων, ο συγγραφέας για (τό κόστος τής) παραπάνω δουλειάς απ’ τήν οποία απάλλασσε τόν εκδότη με τόν τρόπο αυτόν (μια δουλειά τήν οποία πολύ σύντομα αντιθέτως οι εκδότες θα άρχιζαν να απαιτούν πλέον, και πολύ ξερά από τούς «συγγραφείς τους» : δεν δεχόμαστε κείμενα παρά μόνο σε δισκέτα) : όμως ούτε – τό σημαντικότερο – απεργήσανε οι φωτοσυνθέτες και οι φωτοσυνθέτριες, όσο είχαν ακόμα τόν καιρό, με στόχο να κατοχυρωθούν κάπως οικονομικά τουλάχιστον απέναντι στην βέβαιη προοπτική τής ανεργίας που ενέσκηπτε : (ακόμα θυμάμαι – ήμουνα βλέπεις διορθώτρια και για λόγους βιοποριστικούς τότε * – τή φοβερή εκείνη απεργία τών τυπογράφων που κράτησε τήν ελλάδα για καιρό χωρίς εφημερίδες (αλλά οι τυπογράφοι είχανε δυνατό σωματείο, κάποιοι λέγανε τό δυνατότερο) όταν άρχισε να διαφαίνεται η προοπτική ότι οι εφημερίδες θα μεταφερθούν από τήν τυπογραφία στην φωτοσύνθεση και μετά στην 2^η και 3^η και ν^η γενιά κομπιούτερ καθιστώντας τους έτσι άχρηστους : η απεργία τους πέτυχε απόλυτα και πήρανε, ακόμα και οι νεότεροι, συντάξεις πληρέστατες, με τήν προοπτική τής επελαύνουσας ανεργίας : τώρα, οι φωτοσυνθέτες κι οι φωτοσυνθέτριες (που είχαν επωφεληθεί από κείνη κει ακριβώς τήν αλλαγή τεχνολογίας – και που απειλούνταν ακριβώς τώρα από τό γεγονός ότι είχα μάθει κι εγώ τή δουλειά τους και μπορούσα και τήν έκανα κι από τό σπίτι μου) κάτσανε στ’ αυγά τους – και τό ίδιο φυσικά κι εγώ, που βρέθηκα να κάνω για τόν εκδότη μια δουλειά που πριν πληρωνότανε, χωρίς να παίρνω μία : αλλοίμονο οι συγγραφείς είμαστε τόσο ευγνώμονες που κάποιος κεφαλαιούχος μάς βγάζει τά βιβλία, ώστε τά συμβόλαια που υπογράφουμε θα μπορούσαν κάλλιστα να ταξινομηθούν μαζί με τίς λοιπές συμβάσεις αποικιοκρατίας – και είναι σίγουρο ότι αν ένα βιβλίο δεν ανήκει στα ελάχιστα που θα αρέσουν σε εφημερίδες και επομένως και σε κοινό, ό,τι λεφτά βγάλει θα πάνε σε εκδότη, βιβλιοδέτη, βιβλιοπώλη και δεν ξέρω και ποιον άλλον, εσένα πάντως θα σού μείνει η δόξα, που δεν πληρώνεται βέβαια με τίποτα…

   και στην περίπτωση που πληρώσεις εσύ από τήν τσέπη σου τόν εκδότη για να σού βγάλει τό βιβλίο αν οι κεφαλαιούχοι αποδειχτούν εξυπνότεροι τών κεφαλαίων τους, τότε είναι ακόμα πιο σίγουρο ότι η δόξα σου (να γράφεις αηθέστατα ακαταλαβίστικα ανοίκεια αντιδημοφιλώς και αλαμπουρνέζικα) δεν θα σού (ξε)πληρωθεί ποτέ : θα ταΐσεις πολύ κόσμο και θα ’σαι και βλάκας, συνάδελφε

   αυτά τά λίγα σήμερα για τόν υποκριτή αναγνώστη, τόν όμοιό μου, τόν αδελφό μου ** : blanco σε όλα, μη σέ νοιάζει τίποτα – τί αξίζει περισσότερο από μιας ώρας ζωή μ’ ένα βιβλίο – κι ύστερα να θυμηθείς και τό περίφημο ρεφραίν τού γείτονά σου «καλά έτσι θα ’γραφα κι εγώ αν είχα τόν χρόνο, αλλά εγώ πρέπει να ζήσω κιόλας βλέπεις»

  

.

.

* για τή δουλειά τού διορθωτή και τού μεταφραστή – δουλειές που επίσης έκανα για πολύ μεγάλα διαστήματα – άλλη φορά : να ’χουμε και τίποτα συγγραφικά γενικά να λέμε

** charles baudelaire : hypocrite lecteur, mon semblable, mon frère

.

.

  

.

.

τά προηγούμενα δώδεκα σχετικά : i, ii, iii, iv, v, vi, vii, viii, ix, x, xi, xii

.

.

  

.

.

.

επιφάνειες, αφάνειες, και εξαφάνειες εργασίας (τέως: orwell–and–texas history)

 

..

…

  

.

δλδ «orwell–and–texas–history» για
όσους μπήκαν λίγο νωρίτερα

φαίνεται λοιπόν ότι οι αιθέρες είναι άνω–κάτω καθώς η σεμνή δύση προφανώς ετοιμάζεται να παρέμβη υπέρ τών βομβαρδιζόμενων και σφαγιαζόμενων υπό τού ηγεμόνος εκ δυτικής (και ανατολικής) λιβύης – πράγμα που, φαίνεται επίσης ότι, επηρεάζει και τόν μικρόκοσμο τού web, τόν μεγαλόκοσμο τών βλογ, και τόν ελαχιστόκοσμο τών δικών μου, επίσης σεμνών, αναρτήσεων:

ήθελα από μέρες, στην πραγματικότητα μετά τήν (προ–προηγούμενη) ανάρτηση, αυτήν με τά ποιήματα και τά βίδεα τής αχμάτοβα στο τέλος, να αναρτήσω και μια διευκρίνιση – επιπλέον τού απντέϊτ που έκανα – για τό ότι κάποια βίδεα, ενώ ενσωματώθηκαν αρχικά κανονικότατα στο ποστ, ύστερα από λίγο εξαφανίστηκαν…

και, πράγμα πολύ ενοχλητικότερο, διαπίστωσα ότι είχαν εξαφανιστεί επιλεκτικά και βίντεα από προηγούμενες αναρτήσεις 

πριν απ’ όλα όμως ήρθα σε επαφή με τήν (εξυπηρετικότατη και από τό παρελθόν) ομάδα βοήθειας τής γουώρντπρες για να αισθάνομαι κάπως ενημερωμένη: ήξερα ότι αντιμετωπίζει κάποια προβλήματα η γ.π., γιατί πριν λίγες μέρες τό βλογ (μου) (αλλά όπως έμαθα και άλλα) σταμάτησαν εν μέρει να λειτουργούν πλήρως: για τήν ακρίβεια εμένα, για κάποια λεπτά (ούτε μισάωρο), εξαφανίστηκε τό μισό sidebar κάτω…

και χτες μπαίνοντας και περιδιαβάζοντας τό buzz, τό οποίο πολύ εσχάτως ανακάλυψα και τό κάνω πολύ κέφι γιατί μαθαίνω πολλά και διάφορα, βρήκα εδώ αυτήν τήν ενημέρωση

 

λοιπόν, ελπίζω όλα να διορθωθούν σύντομα και ο κακοήθης που έκανε τήν επίθεση στους οικοδεσπότες μας (και οικοδέσποινες ασφαλώς) να τιμωρηθεί όπως τού αξίζει… τό ότι επιτίθενται στη γ.π. σημαίνει ότι σε κάτι ενοχλεί η τόση κίνηση, κι εγώ με τή διεστραμμένη μου λογική τό βλέπω ότι καλό είναι (φτάνει να μη μάς γκρεμίσουν τούς κόπους μας – και τά περίφημα γραφτά μας…) – Όμως

τά δικά μου τά προβλήματα δεν ήταν μόνο αυτά, τελευταίως: εδώ και καιρό έχω εκνευριστεί πολύ με τήν vodpod, ξέρετε αυτήν τήν συνεργαζόμενη εταιρεία που μάς δίνει τή δυνατότητα να ανεβάζουμε βίδεα στήν διπλανή στήλη (εγώ τό σύνεργο αυτό τό ‘χω ονομάσει όπως ίσως ξέρετε petitcreiu/μπαρ/σινεμά: στην αρχή όλα έβαιναν καλώς, και μια φορά μάλιστα που είχε εξαφανιστεί η δυνατότητα να κάνω edit, έγραψα και μού απάντησαν (είχαν αλλάξει κάποιες λειτουργίες κι εγώ δεν είχα ενημερωθεί – δεν διαμαρτυρήθηκα τότε περαιτέρω, σκέφτηκα καινούργιοι είναι, κι αφού μέ βοήθησαν να βρω τόν καινούργιο τρόπο για έδιτ, «έχει καλώς».) Εσχάτως η λειτουργία τού έδιτ έχει πάλι ακυρωθεί ή αλλάξει ή δεν ξέρω τί διάολο άλλο, τούς ξανάγραψα, κι αυτή τή φορά απάντηση δεν πήρα: τό θεώρησα και προσβλητικό, είναι σα να μού λένε είσαι βλάκας, που είμαι σίγουρα, αλλά οφείλουν να τό αποσιωπούν και να μέ βοηθάνε να φανώ εξυπνότερη (προς τό παρόν φάνηκα εξυπνότερη κάνοντας μία γκάφα: στην προσπάθειά μου να βρω τρόπο να προσθέσω νέα βίντεα, και να κάνω και edit, άνοιξα χωρίς να τό καταλάβω νέα σελίδα)

έχω όμως κι ένα κανάλι στο youtube (τήν ιστορία τής ζωής μου σάς λέω σήμερα όπως έχετε καταλάβει): τό κανάλι αυτό βρίσκεται εν υπνώσει και δεν έχω κάνει ακόμα τίς μεταφορτώσεις που λογαριάζω να κάνω (κάποτε), λειτουργεί όμως κανονικότατα με τίς επιλογές μου από άλλα κανάλια – επιπλέον δε, μέ ενημερώνει κάθε τόσο και για μεταφορτώσεις άλλων που «μπορεί», λέει, «να μέ ενδιαφέρουν με βάση τίς ώς τώρα προτιμήσεις μου» (εξυπηρετικότατοι δεν μπορώ να πω).  Σήμερα λοιπόν μού ‘χαν έτοιμο στο πιάτο ένα βίδεο γλωσσολογικού (και φιλοσοφικού) (άμα και λογοτεχνικού) ενδιαφέροντος από αμερική πλευρά – πιο ειδικά από τό τέξας: μ’ άρεσε, αλλά δεν τό ήθελα για τό youtube, τό ήθελα για τό vodpod, να βρίσκεται κοντύτερα στο βλογ μου, εδώ δηλαδή: τί τό ‘θελα να τό θέλω; μόλις τό έκανα έδιτ στο καταραμένο νέο vodpod – που βρίσκεται αν ανοίξετε τό παλιό petitcreiu και πατήσετε πάνω simiomatario που λέει – κι ενώ νόμιζα ότι όλα είναι μια χαρά, ανακαλύπτω γυρίζοντας στην πρώτη σελίδα τού βλογ, ότι έχει στρατοπεδεύσει σαν ποστ και με τίτλο κιόλας (αυτό τό «τέξας κλπ» που’χα δώσει ως τίτλο στό βίδεο) (και με κείμενο τήν περιγραφή μου για τό edit): είχε βάλει ακόμα και tag και category, διαλέγοντας μόνο του ό,τι έκρινε σωστότερο! και τό χειρότερο; δεν μπορούσα να τό αφήσω ως ποστ, γιατί δεν μ’ άφηνε να τού διορθώσω και τίποτα – τού πάτησα κι εγώ ένα delete κι εξαφανίστηκε…

μπα : ευσεβείς πόθοι ανθρώπου, ανίδεου περί τά τεχνολογικά: αναγνώστες πρόλαβαν και μπήκαν (έχει γραφτεί στην κίνηση) και στον ρήντερ μου έχει κατσικωθεί  – κατά τό προσφυώς και φιλοζωικώς λεγόμενο:

μια καθαρά δευτέρα που είναι να ιντερνετιστεί, ας ιντερνετιστεί: εξάλλου μ’ ένα σμπάρο πολλά τρυγόνια, διότι μ’ αυτή τήν ευκαιρία εξηγήθηκα και για τά υπόλοιπα (κι άμα πάτε σε προηγούμενες αναρτήσεις όπου μιλάω για βίντεα, και βίντεα δεν βλέπετε, θα ξέρετε τώρα ότι δεν φταίω εγώ – στο μέλλον θα προσπαθήσω, σύμφωνα με τήν υπομονετικότατη βοήθεια τού support team να τά επαναφέρω πάντως)

και ως κερασάκι στην τούρτα νά και τό βίδεο: (όπως καταλάβατε ούτε αυτό εμφανίζεται στο ποστ τώρα, δέστε το λοιπόν απ’ τόν σύνδεσμο:) απολαύστε χριστιανικόν φονταμενταλισμό αμερικανικού τύπου που προχωράει σε «ιστορικές αναθεωρήσεις» διορθώνοντας τή γλώσσα πάνω απ’ όλα: όπου, λέει, γραφόταν μέχρι τώρα «ιμπεριαλισμός», τά παιδιά πρέπει να μαθαίνουν άλλη λέξη, «επεκτατισμός» ξερωγώ, και όπου διάβαζαν «προπαγάνδα» τώρα θα διαβάζουν λέει «δημόσια εκπαίδευση»: εδώ δεν είναι θέμα βέβαια (κατά τή γνώμη μου) αν είναι εύστοχες ή άστοχες οι μεταγραφές – μπορεί να ‘ναι και ευστοχότατες : αλλά τούς τεξανούς δεν τούς ενδιαφέρει (πιστεύω) αυτό: ενδιαφέρονται να αποκαθάρουν τά σχολικά βιβλία από ορισμούς φορτισμένους, πολιτικά ιδεολογικά φιλοσοφικά και λοιπά…

και τό πιο ενδιαφέρον; εκδοτικοί οίκοι (και συγγραφείς συνεπώς) προσαρμόζονται ήδη, για να πουληθούν τά βιβλία τους στα σχολεία

βέβαια, ένα καλό είναι ότι τουλάχιστον γίνεται (ακόμα) κάποια (όποια) συζήτηση – ο όργουελ είχε προβλέψει ότι οι αλλαγές (στη γλώσσα, όπως και στις φωτογραφίες τού στάλιν και τών άλλων) θα συμβαίνανε νυχτιάτικα…

 

update : όπως βλέπετε τό πρόβλημα με τά βιντεοανεβάσματα λύθηκε – έκανα ένα απντέϊτ και στο ποστ ‘ζίζεκ/αχμάτοβα’ όπου είχα διαπιστώσει για πρώτη φορά τήν ανωμαλία

       

save sakineh update : γράμμα τού γιου της sajad στα ενωμένα έθνη, ανοιχτή επιστολή τής mina ahadi στον νέλσονα μαντέλα, τό δικαστήριο αναβάλλει τήν απόφαση (μέχρι να καταλαγιάσει η διεθνής κατακραυγή;)

 

   

τό γράμμα τού sajad qaderzadeh (γιου τής sakineh mohammadi ashtiani) στον οηέ 
(μεταφράζω αποσπάσματα:)

η μητέρα μας δεν είναι δολοφόνος

μην τούς αφήσετε να τήν σκοτώσουν

πέντε χρόνια ζούσαμε με τόν εφιάλτη τού λιθοβολισμού… αυτή η φριχτή λέξη ερχόταν και ξαναρχόταν… κλαίγαμε κάθε μέρα… προσπαθήσαμε να τή βοηθήσουμε… γράψαμε γράμματα… δεν ξέρω γιατί δεν μάς άκουγε κανείς…

πριν από δύο μήνες μάς είπαν ότι όλα τέλειωσαν κι ότι θα τήν σκοτώσουν με πέτρες τελικά… δεν είχαμε άλλη λύση, απευθυνθήκαμε στον έξω κόσμο… όταν όλοι τό μάθανε και μιλήσαν γι’ αυτό, νιώσαμε να ‘χουμε μια συμπαράσταση… τώρα τά άλλαξαν όλα και τήν κατηγορούν για  φόνο…

δεν είναι αλήθεια : ό,τι κι αν λέει η ίδια τώρα, τήν έχουν παγιδέψει με τήν απειλή τού θανάτου… ξέρουμε ότι η μάνα μας δεν σκότωσε κανέναν… ο θάνατος τού πατέρα μας ερευνήθηκε και κάποιος άλλος έχει ομολογήσει ότι τόν σκότωσε… κι η δίκη έγινε, κι όλοι οι φάκελλοι υπάρχουν να τούς δει όποιος θέλει…

και τώρα γιατί η κυβέρνηση θέλει να δικάσει τή μάνα μας σα φόνισσα; λες και για να αποδώσουν δικαιοσύνη στον πατέρα μας πρέπει να σκοτώσουν τή μητέρα μας; τί είδους δικαιοσύνη είναι αυτή;

θέλουμε να εξεταστεί η υπόθεση αντικειμενικά, και ζητάμε από τά ενωμένα έθνη να στείλουν μια επιτροπή στο ιράν να εξετάσει όλα τά ζητήματα αυτά. 

sajad qader zadeh

  

τό γράμμα τής mina ahadi στον nelson mandela
(μεταφράζω αποσπάσματα:) 

  

«γιατί ελευθερία δεν είναι να σπάσεις μόνο τίς αλυσίδες σου,
αλλά να ζεις με σεβασμό για τήν ελευθερία τών άλλων, και να τήν επιδιώκεις κιόλας»
νέλσων μαντέλα 

αγαπητέ κύριε μαντέλα

σάς γράφω ζητώντας σας να επέμβετε όσο πιο γρήγορα γίνεται για να σωθεί η ζωή μιας γυναίκας που πρώτα καταδικάστηκε σε θάνατο διά λιθοβολισμού, και τώρα απειλούν μέρα με τή μέρα να τήν απαγχονίσουν…

ίσως τήν ξέρετε ύστερα από τήν παγκόσμια κατακραυγή που ξεσηκώθηκε…

ο πρόεδρος τής βραζιλίας λούλα ντα σίλβα τής πρόσφερε άσυλο…

τέτοιες κινήσεις αυξάνουν σίγουρα τή διεθνή πίεση…

σύμφωνα με τά στοιχεία που διαθέτει η κίνηση τήν οποία εκπροσωπώ (http://stopstonningnow.com/wpress/1812) τό καθεστώς έχει μέχρι σήμερα εκτελέσει διά λιθοβολισμού 109 άντρες και γυναίκες, και υπάρχουν αυτή τή στιγμή άλλοι 25 άνθρωποι που ζουν τήν αγωνία τής αναμονής για έναν τέτοιο θάνατο… σίγουρα δεν πρέπει ν’ αφήσουμε αυτήν τήν τραγωδία να συνεχίζεται άλλο… σάς κάνω έκκληση…

επιπλέον δεν περιμένετε από εμένα να σάς  περιγράψω τούς τρόμους που έχει η ζωή κάτω από ένα θεοκρατικό καθεστώς τής αχρειότερης μορφής, εγώ σε σάς…

η πορεία τού καθεστώτος αυτού στα 31 χρόνια τής μέχρι σήμερα εξουσίας του, συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη : τρόμος.

κυβερνώντας με τόν τρόμο, και μόνο με τόν τρόμο, κατάφεραν να συγκροτήσουν ένα ολόκληρο σύστημα σεξουαλικού, κοινωνικού, εθνικού, ρατσιστικού, ακόμα και θρησκευτικού απαρτχάιντ στο ιράν… όμως, ξέρετε σίγουρα πως από τόν ιούνιο τού 2009 ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα έχει ξεκινήσει στο ιράν με σκοπό να ανατρέψει αυτό τό καθεστώς απαρτχάιντ και τρομοκρατίας…

τό καθεστώς τώρα επεκτείνει τίς εγκληματικές του δραστηριότητες και εκτός ιράν για να μπορέσει να επιζήσει…

η μόνη λύση για τόν πολιτισμένο κόσμο είναι να συμπαρασταθεί στο λαϊκό επαναστατικό  κίνημα τού ιράν…

ας αρνηθεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος να αναγνωρίσει τό βάρβαρο καθεστώς που λιθοβολεί ανθρώπους έως θανάτου… να κλείσουν τίς πρεσβείες του… να σπάσουν τούς «πολιτικούς δεσμούς» μαζί του… να τό εκδιώξουν από τίς διεθνείς οργανώσεις… απόλυτο πολιτικό μποϋκοτάζ!

να γίνει κοινή συνείδηση διεθνώς ότι τό καθεστώς τού ιράν είναι ανάλογο με τό καθεστώς τού απαρτχάιντ που υπήρξε στην πατρίδα σας, και η ανθρωπότητα ενωμένη ν’ αγωνιστεί για να τσακίσει και αυτό τό καθεστώς όπως έκανε και για τή νότια αφρική…

η πολιτισμένη ανθρωπότητα περιμένει από τήν πατρίδα σας ότι θα συμμετάσχει στην πρώτη γραμμή και σ’ αυτόν τόν αγώνα…

mina ahadi

  

εδώ τό τελευταίο δελτίο τύπου σχετικά με τήν αναβολή τής τελικής ετυμηγορίας τού δικαστήριου για τό σάββατο 21 αυγούστου («…σύμφωνα με πληροφορίες τής διεθνούς επιτροπής κατά τών λιθοβολισμών… ο εισαγγελέας τής ταμπρίζ επισκέφτηκε τήν sakineh στη φυλακή και τής είπε ότι θα προσπαθήσει να τήν σώσει από τόν θάνατο αν αυτή βγει στην τηλεόραση και ομολογήσει ότι είναι ένοχη για παράνομη σεξουαλική σχέση εκτός γάμου και για συμμετοχή στην δολοφονία τού άντρα της…
…ξέρουμε ότι μέχρι τώρα τό ισλαμικό καθεστώς έχει ακολουθήσει τήν ίδια μέθοδο κι άλλες φορές, και δυο ή τρεις μέρες μετά τήν ομολογία στην τηλεόραση εκτελεί τούς φυλακισμένους…
…οι εξελίξεις μάς ανησυχούν πολύ. Η θέση τής κυρίας αστιανί γίνεται όλο και πιο επισφαλής και η εκτέλεσή της μάς φαίνεται όλο και πιο πιθανή. Αναβάλλοντας τώρα τήν ετυμηγορία τό καθεστώς προσπαθεί απλώς να κερδίσει χρόνο, και περιμένει να καταλαγιάσουν οι διεθνείς διαμαρτυρίες, η πίεση και τό ενδιαφέρον τού τύπου, για να τήν εκτελέσει…»)

 

εδώ νεότερα από τήν οργάνωση τού «φόρουμ τών 100 πόλεων» (επειδή τό διεθνές ενδιαφέρον εντείνεται αντί να σταματήσει)
(και για γενική ενημέρωση πάνω στην υπόθεση μπορείτε να παρακολουθείτε επίσης αυτήν τή σελίδα) 

τέλος, ένα βίδεο από τήν διαμαρτυρία που έκαναν ιρανές και γεωργιανές μπροστά
στην ιρανική πρεσβεία τής τυφλίδας, στη γεωργία
μιλάνε και γράφουν και αγγλικά, και προσωπικά πρόσεξα ένα πανώ που έγραφε
κάτω τά θρήσκα χέρια σας από τό ιερό μου σώμα
και ένα που έχει ζωγραφισμένη μια αγχόνη και λέει αυτό θα πάθω επειδή έκανα έρωτα;

 

 

 

update (δευτέρας 23 αυγούστου) :

τό δικαστήριο ανέβαλε ξανά τήν απόφασή του για τήν τετάρτη (μεθαύριο) : εδώ

εδώ : τά παιδιά της είδαν τή sakineh στη φυλακή για πολύ λίγο· απ’ ό,τι φαίνεται τή μπουκώνουν με φάρμακα και δεν μπορεί ούτε να μιλήσει καλά

οι αρχές τού ιράν ετοιμάζονται να τής απαγγείλουν και νέα κατηγορία, ότι ευθύνεται η ίδια για τόν διεθνή ντόρο στις εφημερίδες και τά μπλογκ; ο δικηγόρος της hootan kian δεν επιτρέπεται να τήν δει για πάνω από 5 λεπτά ενώ οι συναντήσεις του με τήν πελάτισσά του, που τού «μιλάει» δεμένη χειροπόδαρα, παρακολουθούνται από πολλούς δεσμοφύλακες και  καταγράφονται από βιντεοκάμερα

οι μυστικές υπηρεσίες εισβάλανε στο σπίτι τού δικηγόρου

εδώ : 85 πόλεις σ’ όλον τόν κόσμο έχουν προγραμματίσει μέχρι τώρα διαδηλώσεις για τίς 28 αυγούστου

εδώ : στο βέλγιο στήθηκε γλυπτό κατά τού λιθοβολισμού

 

    

 

τελευταία ενημέρωση : η υπόθεση τής sakineh mohammadi ashtiani παραπέμπεται στον «βασανιστή τής τεχεράνης» : στέλνονται γράμματα τής τελευταίας στιγμής…

 

 

 

 

          

«Τώρα είμαι ήρεμη και θλιμμένη γιατί ένα κομμάτι τής καρδιάς μου έχει παγώσει.

Τή μέρα που μέ μαστίγωσαν μπροστά στον [γιό μου] Sajjad, μέ συντρίψανε και μού τσακίσαν τήν αξιοπρέπεια και τήν καρδιά.

Τή μέρα που μέ καταδίκασαν σε θάνατο με λιθοβολισμό, ένιωσα σα να γκρεμίστηκα σε μια τρύπα βαθιά μέσα, και λιποθύμισα.

Τίς νύχτες πολλές φορές, πριν να μέ πάρει ο ύπνος, τό σκέφτομαι : πώς μπορεί ένας άνθρωπος να κάνει τίς ετοιμασίες του για να μέ λιθοβολήσει – να προσπαθήσει να πετύχει τό πρόσωπό μου, να πετύχει τά χέρια μου ; Γιατί ;

Όλους εσάς σάς ευχαριστώ από τή φυλακή τής Ταμπρίζ.

Κυρία [Mina] Ahadi, πέστε παντού ότι φοβάμαι τόν θάνατο. Βοηθείστε με να ζήσω και ν’ αγκαλιάσω ξανά τά παιδιά μου» 

 

αποφασισμένο φαίνεται ότι είναι τό καθεστώς τού ιράν να τήν εκτελέσει παρά τήν προφανή της αθωότητα και τή διεθνή κατακραυγή…

θέλουν λοιπόν στο ιράν οι κυβερνώντες να προσθέσουν άλλη μια γυναίκα μάρτυρα στο πάνθεον τών θυμάτων τής θεοσκεπούς δικτατορίας και τών αγωνιστών για τά στοιχειώδη και τά αυτονόητα ; τό αίμα άλλης μιας γυναίκας θα επισπεύσει άραγε τήν έλευση μιας στοιχειώδους δημοκρατίας και μιας σχετικής ελευθερίας στις χώρες τής απόλυτης βαρβαρότητας και τής απόλυτης καταστολής ; πολύ μικρή παρηγοριά… και πόσες θα πρέπει να πεθάνουν ακόμα ; (νά ένας κατάλογος με άλλες και άλλους που περιμένουν τή σειρά τους…)

από τό φεμινιστικό δίκτυο που μέ ενημερώνει σταθερά (και τού όφειλα τήν ευχαριστία και τήν αναφορά – παράλειψή μου ώς τώρα) πήρα σήμερα τά νεότερα : τό θεοσεβούμενο καθεστώς φαίνεται αποφασισμένο να εκτελέσει τελικά τή γυναίκα η οποία δεν κατηγορήθηκε ουσιαστικά παρά μόνο για μοιχεία – πράγμα για τό οποίο τιμωρήθηκε άλλωστε με τό βασανιστήριο τής μαστίγωσης, και ενώ έχει τήν απόλυτη υποστήριξη τών παιδιών της και τών άλλων συγγενών – πράγμα ασυνήθιστο για υποθέσεις μοιχείας στο ισλάμ.

ήδη ο δικηγόρος της βρίσκεται σε τουρκική φυλακή αφότου διέφυγε τή σύλληψη στην πατρίδα του και έχει ζητήσει εκεί πολιτικό άσυλο – ο αρμόδιος τού οηέ για τούς πρόσφυγες λέει ότι βρίσκεται σε διαρκή επαφή μαζί του – και η γυναίκα του βρίσκεται σέ φυλακή τού ιράν ως όμηρος… ( : λεπτομέρειες για τόν δικηγόρο εδώ )

τό τελευταίο μήνυμα τής Sakineh από τήν φυλακή  εδώ

εδώ οι λεπτομέρειες για τήν επικείμενη απόφαση

αυτό που είναι ιδιαίτερα σημαντικό (και εξαιρετικά δυσοίωνο, για όσους ξέρουν τά τού ιράν) είναι πως η υπόθεση παραπέμφθηκε πλέον στον περιβόητο «βασανιστή τής τεχεράνης» (αναπληρωτή γενικό εισαγγελέα σήμερα, ή κάπως έτσι – δεν τά ξέρω καλά τά νομικά) ο οποίος διορίστηκε πρόσφατα (δέστε εδώ) ) Saeed Mortazavi.Όπως λέει η είδηση, ο εισαγγελέας τής Tabriz ζήτησε να εκτελεστεί η ποινή τού θανάτου για τήν Sakineh Ashtiani, και τό Ανώτατο Δικαστήριο τής Τεχεράνης απόρριψε τήν εκδοχή να ξανανοίξει η υπόθεση και αντιθέτως μελετάει σοβαρά τήν πρόταση τού εισαγγελέα τής Ταμπρίζ να εκτελεστεί η Sakineh πάραυτα και χωρίς άλλη καθυστέρηση – έτσι η υπόθεση πλέον περνάει στη δικαιοδοσία τού Mοrtazavi. Τό ανώτατο δικαστήριο θα αποφασίσει αν θα εκτελεστεί η ποινή μέσα στη βδομάδα που έρχεται.

τά παιδιά τής Sakineh και οι άλλοι της συγγενείς ανησυχούν τώρα εξαιρετικά… Η Mina Ahadi, ιρανή ακτιβίστρια στη δύση (πρώην καταδικασμένη κι αυτή σε θάνατο από τό καθεστώς, που κατάφερε να δραπετεύσει, και πήρε πάνω της όλη τήν ιστορία τής Sakineh κάνοντάς την διεθνώς θέμα, πριν καν μπούνε σ’ αυτόν τόν μακάβριο χορό τά βλογ και οι ψηφοφορίες) θεωρεί ότι:

«με τόν τρόπο αυτόν τό ισλαμικό καθεστώς θέλει να στείλει ένα πολιτικό μήνυμα… τό ότι παρέδωσαν τή μοίρα τής Ashtiani στον Saeed Mortazavi είναι πολύ κακό σημάδι : ετοιμάζονται να τήν εκτελέσουν (…)»

στο ίδιο άρθρο υπάρχει μια υποσημείωση σχετικά με τή δράση τού Mortazavi ο οποίος έχει κατηγορηθεί από τήν καναδική κυβέρνηση ότι βασάνισε έως θανάτου τήν ιρανο-καναδέζα φωτογράφο Zahra Kazemi, και θεωρείται από πηγές στο ιράν ως ο «άνθρωπος» που έχει βασανίσει δεκάδες ανθρώπους και ευθύνεται προσωπικά για τόν θάνατο τριών πολιτικών κρατούμενων μέσα στο 2009 – τόν συνοδεύει τό παρατσούκλι «ο βασανιστής τής τεχεράνης»

στις 28 αυγούστου 100 πόλεις τού κόσμου διαδηλώνουν κατά τής εκτέλεσης

αν κάνετε κλικ πάνω στο act now μπορείτε να πάρετε μέρος στην παγκόσμια εκστρατεία για να σταλούν όσο περισσότερα γίνεται γράμματα και κάρτες στην ίδια και διαμαρτυρίες στους αρμόδιους

τό καθεστώς κάνει φυσικά επίδειξη δύναμης – αλλά συνήθως μια τέτοια δύναμη γίνεται πιο βάρβαρη όσο πνέει τά λοίσθια… έχουν βάψει τά χέρια τους με πολύ αίμα ώς τώρα οι δικτάτορες τού θεού…

 

ένα βίντεο (που παίζει με τή λέξη stone και stoning όπως είναι
ο λιθοβολισμός στ’ αγγλικά) ήρθε τώρα μόλις από τήν βραζιλία:

 

update (8 αυγούστου):

 

η sakineh φοβάται ότι θα τήν εκτελέσουν κρυφά

έκκληση για διαδηλώσεις στις 10 αυγούστου σε όλον τόν κόσμο

στη νορβηγία κατέφυγε ο δικηγόρος της (ελεύθερη στο ιράν η γυναίκα του και ο αδελφός της)

                                                                                                                                    

 

συνέχεια καλοκαιρινού εφιάλτη : τώρα η αγχόνη απ’ τήν περσία

 

 

  

νομίσαμε ότι θα ντραπούνε ή ότι θα διστάσουν οι φανατικοί μισογύνηδες δικτάτορες τού ιράν μπροστά στην παγκόσμια κατακραυγή ; (τίς υπογραφές που μαζεύτηκαν, και μαζεύονται, ή τίς διαδηλώσεις που έγιναν σε παγκόσμιο επίπεδο) ;

όχι, δεν θα διστάσουν, λένε τά νεότερα δυστυχώς, να δολοφονήσουν τήν Sakineh Mohammadi Ashtiani (και όποιαν άλλη βέβαια γουστάρουν, έτσι για τό γαμώτο τής «ηθικής» τους) : θέλουν οπωσδήποτε φαίνεται να τή σκοτώσουν τήν sakineh : τώρα τής φορτώνουν και φόνο – ενώ δεν είναι ένοχη πιθανότατα ούτε για τή μοιχεία που τής καταλόγισαν, και για τήν οποία άλλωστε ήδη θεοτικώς και ηθικοπρεπώς τιμωρήθηκε με τό βασανιστήριο τής μαστίγωσης…

όπως επιπλέον διάβασα σε κάποιον απ’ τούς συνδέσμους που υπάρχουν στις, άφθονες διεθνείς και ελληνικές, σχετικές σελίδες (αλλά δεν μπόρεσα να τόν ξαναβρώ… είναι και η ζέστη… είναι και η δυσθυμία και η δυσφορία και η απόγνωση εντέλει μεσοκαλοκαιριάτικα…) (τό βλέπετε όμως «καλά» στο βίντεο που έβαλα πάνω–πάνω και θα τό βλέπατε «καλύτερα» σ’ αυτό τό βίντεο που δεν εννοεί ν’ ανέβη : δέστε το λοιπόν αυτό κατευθείαν από τό youtube : και προσέξτε κυρίως από τό 4ο λεπτό και μετά) στο ιράν ο απαγχονισμός γίνεται με σατανικά οδυνηρό τρόπο : υψώνουν τήν αγχόνη μ’ έναν γερανό και τό θύμα μπορεί να κάνει και 45 λεπτά να ξεψυχήσει… (θαυμάστε επίσης τά θριαμβευτικά ουρλιαχτά τών πιστών τήν ώρα που ανυψώνεται ο γερανός) (απ’ ό,τι κατάλαβα και από άλλα συναφή βίντεα που αναγκάστηκα με αφάνταστη δυσφορία, και θλίψη, αυτές τίς μέρες να δω – μαζί με τή γυναίκα (στο κέντρο) αριστερά και δεξιά της τά δύο αγόρια που κρέμονται απαγχονίστηκαν διότι κατηγορήθηκαν για ομοφυλοφιλία – σάς φέρνει τίποτα συνειρμούς από τά δικά μας θρησκευτικά όμως αυτή η εικόνα ; )

λοιπόν για να μην ακουστεί τό τετέλεσται και αυτή τουλάχιστον τή φορά : υπογράψτε να μην εκτελεστεί με καμία μέθοδο η sakineh (εδώ και εδώ)

 

όπως διαβάζετε στο δεύτερο από τά παραπάνω λινκ, τώρα κινδυνεύει και η ζωή τού 22χρονου γιου της, Sajjad Qaderzadeh : η έκκλησή του στη διεθνή κοινότητα και η αλληλεγγύη τού ίδιου και τής αδελφής του προς τή μητέρα τους έτσουξαν όπως φαίνεται ιδιαίτερα τό καθεστώς τού ιράν, καθώς στις δίκες για μοιχεία οι συγγενείς τής κατηγορούμενης είθισται να παίρνουν τό μέρος τών κατηγόρων (και είναι αυτοί που πρέπει να κάνουν άλλωστε και τή μήνυση) κάτι που σ’ αυτή τήν περίπτωση δεν έγινε και αφήνει έκθετες τίς αρχές και τίς νομικές τους διαδικασίες. Αναζητείται επιπλέον από τίς ίδιες ιρανικές αρχές και ο δικηγόρος της ο οποίος μέχρι στιγμής αποφεύγει τή σύλληψη – έχουν συλλάβει όμως, κατά τά έθιμα όλων τών δικτατόρων, τή γυναίκα του και έναν ακόμα συγγενή για να τόν εκβιάσουν (ο  Mohammad Mostafaei, o δικηγόρος τής Sakineh είναι γνωστός και έγκυρος ιρανός ποινικολόγος, ο οποίος αποφάσισε μόνος του να τήν υπερασπιστεί… Μέσα στα δυσάρεστα νεότερα είναι ότι τώρα πιθανώς λοιπόν κινδυνεύει και η δικιά του ζωή)

 

σημείωση : δεν ξέρω αν αυτό συμβαίνει σε όλες όσους υπόγραψαν τό γράμμα διαμαρτυρίας προς τίς ιρανικές αρχές, αλλά τό δικό μου δις δεν έγινε δεκτό και μού επιστράφηκε ως μη παραλειφθέν… Τό αναφέρω για τήν ιστορία τού πράγματος… Πάντως οι υπογραφές, τίς παραλαβαίνουν – δεν τίς παραλαβαίνουν, είναι σίγουρο ότι τόν λιθοβολισμό τόν αποτρέπουνε…

 

επιπλέον είναι σίγουρο ότι τό καθεστώς ενοχλήθηκε πολύ, για να ανακρίνουν τήν sakineh κατά πληροφορίες συγκρατουμένων της στη φυλακή μέσα, ώστε να τούς πει πώς έφτασαν στη δύση οι φωτογραφίες της και τά λοιπά

εννοείται ότι είναι τόσο δυσάρεστη για τούς ιρανούς δικτάτορες η διεθνής κατακραυγή (και τό μάζεμα τών υπογραφών), που τό καθεστώς έχει επιβάλει blackout εντός τής χώρας για κάθε σχετική είδηση…

τέλος όσες μπορείτε διαβάστε, από τήν guardian και πάλι, στα αγγλικά δηλαδή δυστυχώς γιατί δεν προλαβαίνω να μεταφράσω, τή μαρτυρία μιας γυναίκας, για δύο χρόνια συγκρατούμενής της :

«όταν άκουσε για τήν ποινή τού λιθοβολισμού λιποθύμισε»

 

 

και μερικά συμπληρωματικά βίντεα, έτσι για να μην ξεχνάμε ότι όλα αυτά δεν είναι ξεκάρφωτα :

για έναν προηγηθέντα απαγχονισμό (κοριτσιού 16 χρονών) :

για τίς εκτελέσεις ομοφυλόφιλων αγοριών :

για τήν ύψιστη μορφή τηλεοπτικού σαδισμού : ανάκριση μελλοθάνατων :

για τήν επίσημη βία κατά τών γυναικών – εν μέση οδώ :

 

και για τό ξύλο (μαστίγωμα) που βγαίνει απ’ τόν παράδεισο στη μόρφωση (γενικά) τών ισλαμοπαίδων, ώστε να καταδικάζουν αργότερα με ευχαρίστηση σε θάνατο όποιες και όποιους πρέπει :

 

 

 

 

 

(υγ : θα φύγω, δεν θα φύγω κι εγώ για διακοπές ;

είμαι σίγουρη ότι δεν θα σάς λείψω και τόσο μετά από τίς τελευταίες αναρτήσεις – έχουν μαυρίσει και τή δικιά μου τήν καρδιά όμως…

αλλά δεν μπορώ να κάνω κι αλλιώς… αδύνατο να θεωρήσω τά προβλήματα τά εδώ σημαντικότερα απ’ αυτήν τήν αγχόνη που κρέμεται πάνω απ’ τά κεφάλια μας – γιατί έτσι τόν βλέπω εγώ τώρα τελευταία αυτόν τόν κάκτο…)

 

 

 

 

     
141.333 υπογραφές μέχρι τώρα και ο πίνακας ενημερώνεται κάθε 5 λεπτά