.
.
.
.
.
.
καλημέρα, άργησε να μπει ο καινούργιος (δίσεκτος) χρόνος εδώ στους κήπους αλλά ήμουν στα χάρτινα, μακριά από οθόνες – είδα πάντως τηλεόραση – (η ειρωνεία είναι ότι, προσωπικά, ώς τώρα οι δίσεκτες χρονιές μού πήγαιναν καλά…)
θα ξεκινήσω αποφθεγματικά κι ας μη μού αρέσει τό ύφος αυθεντίας που κρύβεται κάτω από τά αποφθέγματα – αλλά εδώ πρόκειται για συσσωρευμένη εμπειρία πλέον :
ό,τι κατάφερε τό πείραμα τού υπαρκτού κομμουνισμού σ’ αυτόν τόν πλανήτη ήταν να βγάλει ανθρώπους που να ψοφάνε για καπιταλισμό, και να υιοθετούν χωρίς ενοχές τήν καθαρματοσύνη τών καπιταλιστών επιπλέον
η κυρία μέρκελ προέρχεται από τήν ανατολική γερμανία, να μην τό ξεχνάμε αυτό – και έτσι λειτουργεί (είτε λέει, είτε ξελέει – και κυρίως μ’ αυτά που κάνει και δεν ξεκάνει – με τήν έλλειψη δηλαδή κάθε αίσθησης συγγένειας, ή και απλής συμπάθειας για τόν κοινό ευρωπαϊκό χώρο) σαν φτωχό και στερημένο κακέκτυπο τής κυρίας θάτσερ (η οποία ήταν κόρη μπακάλη και τό όνειρό της ήταν να ανέλθει στα αριστοκρατικότερα τών αξιωμάτων) : αλλά τά λούμπεν στρώματα και οι κακοποιοί σέβονται κατεξοχήν τήν εξουσία, και οι υπαρκτοί κομμουνισμοί σε κίνα και ρωσία λουμπενοποίησαν πλήρως τήν ψυχοσύνθεση (αν μη τί άλλο) τών υπηκόων τους
τά κατακάθια τής νομενκλατούρας και τών δύο διεφθαρμένων καθεστώτων τού υπαρκτού έχοντας υπηρετήσει με ταλέντο τίς ανοιχτές δικτατορίες τους, φοράν τώρα κι αυτοί τή μάσκα τών καπιταλιστών κλέβοντας για άλλη μια φορά τή ζωή τών δυστυχισμένων κατοίκων τους : έτσι (λογικά) η αυταρχικότητα τού καθεστώτος μιας μουσουλμανικής χώρας που βομβαρδίζει ανηλεώς τούς κατοίκους της (ζωντανούς και νεκρούς, φτάνοντας ώς τούς τάφους τους) δικαίως δεν τούς αφορά : για τήν ακρίβεια τήν ξέρουν πολύ καλά αυτή τή μέθοδο, είναι οι ίδιοι, και οι ρώσοι και οι κινέζοι ιθύνοντες, σήμερα βόμβες ναπάλμ επί τών λαών τους – βόμβες καπιταλιστικού know how επιπλέον :
η έλλειψη μνήμης πάντως αποτελεί γενικό γνώρισμα και τής ανατολής και τής δύσης : γι’ αυτό λέω να θυμηθούμε τό ότι δεν πάνε πολλά χρόνια που ο ντελόρ έτρωγε γιαούρτια από ακτιβιστές στη δυτική ευρώπη ως εκπρόσωπος τών καπιταλιστικών συμφερόντων τής «ένωσης» – και ο χέλμουτ σμιτ τήν δεκαετία τού ’70 κατηγορούνταν μαζί με τόν σάχη τής περσίας (δικαίως) ως οι δύο σκληροί που διέθεταν τά περιβόητα λευκά κελιά – ο σμιτ για να πολεμήσει τούς αντιναζί τού αντάρτικου πόλεων, κι ο σάχης μερικούς αριστερούς και κάτι άλλους θρησκόληπτους (απ’ αυτούς που κέρδισαν τελικά τό παιχνίδι και σήμερα έχουν τά λευκά κελιά στη διάθεση τους οι ίδιοι)
εμείς από τήν άλλη είχαμε διάφορα βέβαια δίκια κατά καιρούς, και μια αντίσταση στον τελευταίο πόλεμο που άλλες ευρωπαϊκές χώρες δεν τήν είδαν ούτε στον ύπνο τους : εμείς και οι γιουγκοσλάβοι δηλαδή είμαστε οι μόνοι που είχαμε αντιναζιστικό αντάρτικο – και γι’ αυτό δεν μού τό βγάζεις από τό νου πως είμαστε και οι μόνοι που τιμωρούμαστε με τέτοια μανία μετά τή θριαμβευτική ανασυγκρότηση τής επανενωμένης υπερδύναμης – τή γιουγκοσλαβία τήν διέλυσαν οι γερμανοί κυριολεκτικά κι εμάς προσπαθούν τώρα να μάς διαλύσουν επίσης : εμάς που έτσι, στο περιθώριο πάντα, ζήσαμε στον γενναίο ηλίθιο μεταπολεμικό κόσμο ως φτωχοί συγγενείς – και ως φτωχοί συγγενείς αναπτύξαμε με φαντασία τήν πιο επαρχιώτικη νοοτροπία που γινότανε : είχαμε λοιπόν και πιπιλάγαμε πριν κάτι χρόνια τά «πακέτα ντελόρ» στις καθημερινές κουβέντες μας, υπό τήν έννοια ότι οι κουτόφραγκοι μια που μάς δεχτήκαν επιτέλους στην παρέα τους θα μάς πληρώνουν και από πάνω – κι έτσι αποφάσισε η αγνή ελληνική ύπαιθρος και η περήφανη συνεταιριστική αγροτιά να εγκαταστήσει τήν κλοπή ως εκ νέου στοιχείο ιθαγένειας – ε, είχαμε και τό προηγούμενο τού ’21, να τιμάμε και τίς παραδόσεις μας
αλλά να μην ξεχνάμε επίσης ότι η ελληνική κοινωνία έφαγε στα μούτρα και μια χούντα, με τήν οποία άλλωστε άρχισε και η μεγάλη «νεωτερική» μας κλοπή – όποιος ήθελε δάνειο υπόγραφε ένα χαρτάκι κι έπαιρνε, σάμπως ήταν τών καραβανάδων τά λεφτά; έτσι η αττική (ό,τι είχε απομείνει από τήν πρώτη καραμανλική ρεμούλα) καταστράφηκε τελειωτικώς– ορόφοι υψώθηκαν περήφανα ουρανοξυστικώς, φτωχά αρχιτεκτονήματα ισοπεδώθηκαν εν μια νυκτί – ο καραμανλής ως πρώτος διδάξας είχε προλάβει να ισοπεδώσει τό σπίτι τού παρθένη στην ακρόπολη – και επίσης βέβαια και μια μεταπολίτευση έφαγε στα μούτρα η κοινωνία αυτή – για τήν οποία δεν κούνησε, πέρα από μια χούφτα εικοσάρηδες, τό μικρό της δαχτυλάκι : φεσώθηκε λοιπόν μ’ ένα ανακουφιστικό σήκωμα τών ώμων και νέες εκδοχές καραμανλήδων και παπανδρέηδων – οι οποίοι με τή σειρά τους τήν ενθάρρυναν να συνεχίζει να κλέβει εαυτούς και αλλήλους φτάνει να τούς ψηφίζει (ως παράπλευρη απώλεια η κύπρος ήταν πολύ μακριά)
κι έτσι τώρα θρηνούμε για τήν κοινωνία που δεν έχουμε : τώρα διαπιστώνουμε επίσης ότι μπορεί να πληρωθεί άσχημα η παιδεία που δεν έχουμε : και τώρα που η τσέπη μας άδειασε μυκτηρίζουμε τά κλεφτρόνια που επωφελούμενα τής πολιτικής μας απόγνωσης κλέβουν όπως ξέρουν πάντα να κλέβουν (τό ’χουν μάθει απ’ τούς πολιτικούς, τό ’χουν μάθει κι απ’ τούς παπάδες και τούς καλογήρους να κλέβουν) με παράπλευρες απώλειες να καίνε και μερικά νεοκλασικά
τό ’κανε λέει ο τσίλερ ή κάποιος τσιλεροειδής τό κτίριο, και ποιος είν’ ο τσίλερ – γερμαναράς, φτου –
ξαναγυρίζουμε λοιπόν ευμενώς στον ντελόρ και τόν σμιτ που ήταν πιο ευρωπαίοι από τούς σημερινούς μερκοσαρκοναζί : καλό θα ’ναι πάντως να θυμόμαστε ότι ο σμιτ, που μιλάει σήμερα υπέρ μας, ήταν ο πιο αναφανδόν εναντίον μας και δεν μάς ήθελε με τίποτα στην «ένωσή τους»
αλλά σήμερα μιλάει υπέρ μας κι ο κον μπεντίτ – κι αυτός γερμαναράς είναι, αλλά αυτός «όχι φτου» : αν μάς κατηγορήσει σε τίποτα θα ξαναθυμηθούμε τήν εθνική του καταγωγή – όσο μάς υπερασπίζεται είναι ο «ντάνυ τού μάη»
τά βαλκάνια ενγένει μπορεί να μην είναι παίξε–γέλασε, δεν θεωρούμε πάντως τούς εαυτούς μας μέρος τών βαλκανίων επισήμως : ο χιονιάς πλήττει στα μετεωρολογικά δελτία «και τά βαλκάνια» και όχι «και τά υπόλοιπα βαλκάνια» : όμως ούτε η ιδέα τής ενωμένης ευρώπης είναι παίξε–γέλασε φυσικά, αυτό όμως δεν θέλουμε να τό σκεφτόμαστε : εμείς, επαρχιώτες τελειωμένοι, κάνουμε σαν κάθε τι σχετικό με τήν «ευρώπη» πραγματικά να μη μάς αφορά, αν δεν είναι να μάς δώσει λεφτά : γι’ αυτό εμείς παίζουμε και γελάμε με όλα, μην ξέροντας τίποτα, αδαείς αλλοτριωμένοι αμόρφωτοι αυτάρκεις και αυτάρεσκοι, μέχρι να πέσουμε κάτω από τήν πείνα
για τήν οποία φυσικά καθόλου δεν ευθυνόμαστε – πλην όσων (ελαχίστων) πήρανε με τή σέσουλα κάρτες και δάνεια και τρέξανε στην εκκλησία να παντρευτούν για να τιμήσουν τόν θεσμό τής αγίας οικογένειας : πλην όσων νέων και ωραίων δήλωναν πριν κάτι έτη ότι οι θεσμοί που εμπιστεύονται πάνω απ’ όλα είναι η εκκλησία και η αστυνομία, και φώναζαν στον κύριο παπά που επί χούντας αδιαφορούσε για όσους η τανάλια τούς έβγαζε τά νύχια ότι τόν πάνε και τόν παραπάνε – αυτοί (μόνο) ευθύνονται και αυτοί έχουνε σήμερα φτιάξει και τά μαγαζιά που κλείνουν – και αυτοί είναι που εμένα δεν μέ ενδιαφέρουν καθόλου γιατί δεν καταδέχομαι να συμπάσχω με τά καθάρματα επειδή φτώχυναν – αλλά είπαμε, αυτοί είναι η μειοψηφία : η πλειοψηφία είμαστε εμείς, αριστεροί, αναρχικοί, αντισταλινικοί, ευρωπαίοι, μορφωμένοι, κατά τού συστήματος, κατά τών δανείων, κατά τής οικογένειας, κατά τών δύο και πέντε αυτοκινήτων και τηλεοράσεων ανά σπίτι, κατά τών ψεμάτων, υπέρ τής αλήθειας, κατά τού μισογυνισμού και τού ρατσισμού, κατά τής μισαλλοδοξίας, υπέρ τού «ελευθερία και ισότης», υπέρ τής γαλλικής επανάστασης και τού διαφωτισμού και τών φώτων
είμαστε εμείς, οι κανονικοί ευρωπαίοι
μόνο που δεν υπάρχουν κανονικοί ευρωπαίοι : από μια άποψη τά χάλια μας είναι γενικά – και σ’ αυτό μπορούμε να παρηγορηθούμε : η ιδέα τής ενωμένης ευρώπης ξεκίνησε απ’ τήν οικονομία, και με τήν οικονομία θα κλείσει (τά μάτια της) : η άλλη ευρώπη ήταν κρυμμένη, μυστική, παράνομη και αφανής από ανέκαθεν :
και αυτή η ευρώπη ασφαλώς μάς ανήκει όσο ανήκει στον καθένα : είναι η ευρώπη τού ιουλιανού τού παραβάτη, που ίδρυσε τό παρίσι και που ήταν αλβανός τήν καταγωγή, η ευρώπη τού μεσαίωνα που διαμορφώθηκε και καθορίστηκε από τίς (άγριες, πολύ άγριες) μεταναστεύσεις, τίς τότε, η ευρώπη τών αράβων, τού αβελάρδου, τής ελοΐζας, τού αβερόη, τής αλάμπρας, τών τροβαδούρων και (τής κόλασης) τού δάντη : η ευρώπη τού ωραίου μεσαίωνα που δεν ξέρουμε και δεν θέλουμε να ξέρουμε : η ευρώπη τών πολέμων και τών σφαγών που οδήγησαν στις φρίκες και στη σχολή τής φραγκφούρτης : η ευρώπη τών εβραίων στην αμερική, η ευρώπη τής ειρήνης μετά τίς (άπειρες) νύχτες τού αγίου βαρθολομαίου : η ευρώπη τής πυράς τού τζορντάνο μπρούνο, η ευρώπη τών άπειρων κόσμων και τών άπειρων γλωσσών, η ευρώπη τού παβέζε, τού τζόϋς τού πικάσο και τού καβάφη : η ευρώπη τού σολωμού :
να θεωρούμε εθνικό μόνο ό,τι είναι αλήθεια
η ευρώπη αυτή κυκλοφορεί στα έγκατα, διωγμένη απ’ τήν επίσημη παιδεία μας που φτιάχνει φυτά, σπασίκλες, παπαγάλους, κλεφτρόνια, και τούς αγράμματους τών πρωινάδικων τών μεσημεριανών και τών βραδινών με τά οποία παρηγοριόμαστε για τή μαύρη νύχτα που μάς τυλίγει : αυτή τήν ευρώπη όσοι τή χρειαζόμαστε, θα τήν υπερασπιστούμε – σε πείσμα τών νεοναζί τού μερκοκομμουνισμού και τής εξαθλιωτικής πουτ(αν)ίνης, στα ίδια χώματα που έζησε ο τσέχωφ και καταδικάστηκε σε θάνατο ο ντοστογιέφσκυ
μια στιγμή είναι κι αυτή, θα περάσει : η ευρώπη είναι μαθημένη στα δύσκολα : ο θερβάντες έγραψε τόν δον κιχώτη μ’ ένα χέρι – τό άλλο τό ’χε χάσει στη ναύπακτο
.
.
.
.
.
υγ : στο μεταξύ θα μπορούσαμε να κάνουμε κι ένα μποϋκοτάζ στα προϊόντα τών γερμανών κλεφτοβιομήχανων που βγάζουν και γλώσσα – όπως αυτοί τής bosch, προ ελαχίστων μόνο ημερών, ενάντια στους καλύτερούς τους πελάτες : ας μην αγοράζουν πια, όσοι έχουν ακόμα τά λεφτά και τήν όρεξη για τέτοιες βλακείες, άλλες μερσεντές και μπεμβέ και μπος και ζήμενς βρε παιδί μου – ούτε νουνού και νεστλέ για τά παιδάκια τους – ας έχει και λίγο προσωπικό κόστος ο θυμός : συνέχεια και μονίμως μόνο (μεγάλα) λόγια;
.
.
.
σημειωματαριο κηπων 