παναγιώτης, ο γιος τής ζιζέλ

 

παναγιώτης κανελλάκης 1942 - 2009

      Παράδοξος τίτλος πένθους για τόν Παναγιώτη Κανελλάκη. Δεν πρόκειται να γράψω τά κατεβατά που ξέρω ότι τού αξίζουν, γιατί προσωπικά τόν ήξερα ελάχιστα. Ένα ψηλό παιδί, αδύνατο, δικηγόρος άλλων παιδιών μέσα στη χούντα. Έπειτα, στη μεταπολίτευση, θυμάμαι τό θάρρος του στον αγώνα για τήν καταπολέμηση κάθε είδους (μικροαστικής, αλλά και υστερόβουλης «μεγαλοαστικής» – απ’ τήν μεριά τών μεγαλέμπορων) υστερίας στο θέμα τών ναρκωτικών. Τού ‘χα μιλήσει ελάχιστα – πιο πρόσφατα στο γεωπονικό πανεπιστήμιο όπου γινόταν μια συζήτηση για τήν αποποινικοποίηση και μάς είπε κι ένα ξεκαρδιστικό ανέκδοτο για τόν παραλογισμό τής κατάστασης στις φυλακές – δεν είναι η ώρα του τώρα, ίσως μια άλλη φορά. Θυμάμαι ότι βιαζόταν να πάει στην Αίγινα να ξεκουραστεί…

      Από τό γυμνάσιο ήξερα πως η δασκάλα μου (αλλοιωμένη όσο χρειάζονταν, πίστευα εκεί για χάρη τού μυθιστορήματος, αλλά με όλη της τήν λάμψη να επιζεί – δεν μπορούσε με τίποτα να γίνει αλλιώς) η Ζιζέλ Βιβιέ είχε κι αυτό τό, ελληνικό, επώνυμο. Μετά έμαθα ότι ο Παναγιώτης ήταν γιος της. Όταν τού μίλησα για τήν μητέρα του είδα στο μάλλον κουρασμένο πρόσωπό του τά μάτια του ν’ αστράφτουν. Εκείνη είχε πεθάνει τότε. Ήξερα πως είχε βγει ένα βιβλίο στη μνήμη της και δεν είχα προλάβει να τό πάρω, ήταν έκδοση εκτός εμπορίου. Τού τό ζήτησα και μού είπε πως δεν υπήρχε πια. Τώρα βλέπω πως κυκλοφορεί –  Θα πάω να τό πάρω τώρα (και θα πάω να πάρω και τά δικά του βιβλία που κι αυτά όλο τά ανέβαλλα – λέμε πολλές φορές για τίς ασυνέπειες τών άλλων και ξεχνάμε τίς δικές μας … ) 

  

      Δεν μού πήγαινε να βάλω άλλον τίτλο, δεν νομίζω όμως ότι θα ‘χε αντίρρηση. (Πίσω απ’ τήν φωτογραφία του διαβάζετε ένα κείμενό του για τήν ελληνοευρωπαϊκή κίνηση νέων, κίνηση πραγματικά μέσα σ’ όλα τά ακίνητα τότε, που αποτέλεσε τό πιο γόνιμο, και επικίνδυνο τότε, έδαφος προετοιμασίας για τήν νομική και όλα τά επόμενα). Από μένα αυτά τά λίγα λυπημένα.