.
.
.
(σημείωση «κήπων» 1 : σήμερα «ξαναμπλογκάρισμα», κάτι που σπανίως γίνεται εδώ, ως γνωστόν (σημείωση 2 : ο σιδηροδρομικός τίτλος τού (πολύ καλού) βλογ (τού οποίου αγνοώ τόν κτήτορα) «beim nächsten mal wird alles besser» εξηγείται εντός τού ιδίου))
.
.
.
Γράφω με αμφιθυμία, καθότι η ανάγκη να μιλήσει κανείς δεν συμβαδίζει απαραίτητα με την ανάγκη του να ειπωθεί εκείνο που τελικά λέγεται. Είναι, εννοώ, κάπως προφανές ότι κάθε νεκρός έχει μητέρα που θα τον θρηνήσει, παιδιά, συντρόφους, εραστές και αγνώστους. Εκείνο ωστόσο που οφείλει να μας αφορά είναι μάλλον οι άγνωστοι. Η πράξη είναι δημόσια. Η βία που την χαρακτηρίζει δεν είναι η βία της αφαίρεσης της ζωής, αλλά η βία που διαρρηγνύει τα ιδιωτικά όρια αυτού του γεγονότος και το καθιστά δημόσιο. Η δημοσιότητα είναι βία. Κι αυτό γιατί οι συμβολικοί δεσμοί του γεγονότος εμπλέκουν, με τη βία, όλους μας.
Δεν νιώθω ιδιαίτερα καλά με την ιδέα ότι προσωπικά ο θάνατος αυτός καθαυτός ενός Χρυσαυγίτη δε φαίνεται να με αγγίζει. Ψάχνω μέσα μου και το μόνο που βρίσκω είναι ένα απονοηματοδοτημένο αντανακλαστικό, το ίδιο που είχα χτες μπροστά στο περιστέρι που σαν να το χτύπησε το ρεύμα, έπεσε με το…
Δείτε την αρχική δημοσίευση 493 επιπλέον λέξεις
σημειωματαριο κηπων 