οταν δεν εχεις κοιμηθει δυο μερες, παυεις να θελεις να κοιμηθεις
σ’ αυτην την περιπτωση ολα σού φαινονται πανευκολα – ντοπαρεσαι και λες ο,τι σού κατέβη – σα ναχεις παρει διάφορα
ολα ειν’ απλά – απλως θα χρειαστουνε εκατομμυρια χρονια. Για να εχουν φυγει, οχι μόνο αυτοι που σκεφτονται ετσι, αλλά κι αυτοι που τους θυμουνται να σκεφτονται ετσι. Κι αυτοι που θυμουνται αυτους που θυμουνται.
…
συντομογραφικως επομενως :
η ουρα στην τραπεζα, κι αυτοι που το σκανε για να παν να κατσουν
ο κοσμος στον δρομο που μιλαει κινέζικα
συναντηση με την αστεγη, γυρισε στο σπιτι της μανας της κι εχει αδυνατισει
η αυστηροτητα των γιατρων, και το ξαφνικο τους γελιο
δύο αγορια στο καφενειο, το ενα σκυβει να πιασει αυτο που επεσε, το αλλο γελαει και σου το δινει
γυναικες που ερωτευονται καθως να καθαριζουνε κρεμμυδια
αντρες που ερωτευονται σαν να φοβουνται μηπως μπορεσουν
ομιλιες που διοχετευονται ανενοχλητες μεσ’ απ’ τα μακρια τουνελ της μακριας φυλακης
με κρυες φωνες που εξακολουθουν μεσα στη νυστα
αστειες λεξεις
σε εκατομμυρια χρονια οταν ολ’ αυτά θα τελειωσουν
ειν’ ολα ευκολα : λιγο γελιο
τοτε που ολοι δεν θα δουλευουν, κι ολοι θα γραφουνε σονέτα ή σεστίνες (και βιλανέλες)
και δεν θα υπαρχει γιατρος
και θα λανθανουνε ολοι ζωντας φανερα
οταν κανείς δεν θα θυμαται την εποχη που χρειαζοτανε υπνο
οταν κανεις δεν θα δουλευει για κανεναν πουστη και δεν θα υπαρχουν υπαλληλοι κομματα και γιατροι
οταν κανεις δεν θα κλαιει εξαιτιας κρεμμυδιων αλλά γιατι ετσι του αρεσει
οταν θα του αρεσει
οταν κανεις δεν θα μας θυμαται
οταν τα βιβλια θα ’ναι καλυτερα
…
επεξηγηματικως παλι :
σ’ ενα διαστημικο που’χα διαβασει οι συζητησεις γινονταν ψιθυριστα μεσ’ απ’ τους τοιχους μιας συνεχους φυλακης
και τα ταξιδια μ’ ενα βλεμμα που ελεγε «ελα», επρεπε ομως να το πειτε το «ελα» δεν αρκουσε να κοιταχτειτε ουτε μόνο να το σκεφτειτε
και πηδαγες τα χρονια σα σεστίνα ή σαν αγαλματακι κυκλαδίτικο που δεν διαφερει ο αντρας απο την γυναικα στο προσωπο
ουτε στο σωμα
οταν δεν θα υπαρχει τραπεζα
δεν θα χρειαζονται ψυγειο τα τροφιμα να μη χαλασουν
δεν θα χρειαζεται να κολλαω χαρτακι με τη θεραπευτικη αγωγη τής βλακειας που προεκυψε στο ψυγειο για να μη χαλαω τη σειρα
οταν δεν θα μας θυμουνται καθολου στον υπνο τους
…
(ηνωμενα βουστασια : η μαμα με τις φιλες της επιναν εκει σοκολατα βιενουα)
(χαρτακι στο ψυγειο : ουτε που θυμαμαι απο πότε εχει να γινει αυτο – μαλλον απο τοτε που ’μουνα μικρη και χρειαστηκε να γινει κεινη η εκτρωση – θυμαμαι τη διαστημικη εποχη που οι γυναικες που δεν θελουν να κανουν παιδια δεν εχουν γαμωτο περιοδο)
(οταν πρωτομπηκα στο ιντερνετ το πρωτο βλογ που επισκεφτηκα ηταν τα ηνωμενα βουστασια)
(η μνημη λειτουργει και σαν ενας σπορος κλειστος που τα εχει μεσα του ολα – μόνο που καμια φορα τον παραμελουμε και ξεθωριαζει εσωτερικως, και γινεται και σα νερο – πινουμε ομως και νερο)
σημειωματαριο κηπων 