(στα ελληνικά : «επιτρέψτε τό χόρτο, καταργείστε τό κουτόχορτο»)
.
.
.
«να πέσει (και αυτό) τό τείχος» : νά ένα από τά συνθήματα που ακούστηκαν φέτος στην πορεία τού βερολίνου, τήν hanfparade (παρέλαση τού χόρτου), που έχει καθιερωθεί να γίνεται χρόνια τώρα κάθε καλοκαίρι με αίτημα τήν αποποινικοποίηση τής κάνναβης : και μαζί με τά παιδιά στην πορεία τό φώναξε εκεί και η αριστερά τους («die Linke»)
( : εμ, βέβαια, γι’ αυτό η αριστερά στη γερμανία μάλλον έχει μέλλον, ενώ στην ελλάδα αρκείται στείρα και αυτάρεσκα στο ένδοξο παρελθόν της και για τό παρόν βολεύεται με τούς καλούς νοικοκυραίους και τραμπούκους ταξιτζήδες)
.
.
είναι σαφές ότι οι κήποι είναι ούτως ή άλλως, και διά λόγους αρχών, υπέρ τής ελεύθερης αυτοέκφρασης τών κάκτων και τών πάσης φύσεως άλλων αγαθοεργών φυτών
κι ας φαίνεται, σ’ αυτούς που δεν ξέρουν πώς να τά πιάσουνε, ότι γρατζουνάνε : γιατί ακόμα κι αν αυτά γρατζουνάνε λίγο, πιο πολύ γρατζουνάει η αναισθησία εκείνων που βρίσκουν τόν κόσμο αυτόν θαυμάσιο και τόν αντέχουν με βάση τό δικό τους απόλυτα θανατερό ναρκωτικό : τό μίσος
δεν παραδοξολογώ : τό μίσος ναρκώνει, τό ’χω παρατηρήσει : είναι αυτό, κατά τή γνώμη μου, τό ισχυρότερο ναρκωτικό με τό οποίο ποτίζεται ο ρατσιστής αστός καλός άνθρωπος δημοκράτης αριστερός δεξιός ανίδεος, πολύ ισχυρότερο ναρκωτικό αυτό τό μίσος από τήν ελαφριά ευφορία που προκαλούν κάποια φυτά
αλλά δεν θα πολυλογήσω με ψυχαναλυτικά και λοιπά θεωρητικά σήμερα – αυτό τό ποστ είναι κλεφτό μέσα στον αύγουστο μόνο και μόνο εξαιτίας αυτών τών δύο (ή τριών) συμπτώσεων
.
.
1η σύμπτωση (πολύ αμφίσημη) : πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από τόν αρμόδιο εδώ υπουργό ότι πάμε προς κάποιου είδους ελαφριά έστω αποποινικοποίηση (και διάφορα άλλα τέτοια) , οπότε μού γεννήθηκε η εξής απορία (που εκφράστηκε και στο buzz) : είναι τελείως τυχαίο άραγε, και συμπτωματικό ότι κοντά–κοντά, τίς ίδιες μέρες, ο ίδιος υπουργός ανακοινώνει τίς προθέσεις του, απ’ τή μια προς αποποινικοποίηση τών drugs και απ’ τήν άλλη προς ποινικοποίηση (γιατί αυτό είναι τελικά οι απειλές για ποινικοποίηση τής ανωνυμίας – άσχετο αν δεν πρόκειται να πιάσει) τών blogs;
2η σύμπτωση (σίγουρα ευχάριστη) : η καθιερωμένη πλέον πορεία στο βερολίνο για τήν αποποινικοποίηση τής κάνναβης, που έγινε φέτος στις 6 αυγούστου (εγώ είχα βρεθεί σε μια παλιότερα, τήν πρώτη ή τήν δεύτερη αν θυμάμαι, και ήτανε σεπτέμβρης…)
γι’ αυτό θα βάλω παρακάτω και δυο βιντεάκια από μια τέτοια πορεία παλιότερη, που τήν χρησιμοποίησα κιόλας σ’ ένα μυθιστόρημα (τήν «έκθεση βαθυτυπίας» όπως ξέρουν όσοι έχουν επισκεφτεί τό site μου) – και εκεί έβαλα και μερικές δικές μου φωτογραφίες σαν κι αυτές που βάζω σκόρπια κι εδώ :
.
.
.
.
3η σύμπτωση (αμφίσημη κι αυτή, αλλά ίσως γόνιμη) : εξεγέρσεις θανατερές και επικίνδυνες, και θαρραλέες παντού : εκτός απ’ τόν αραβικό κόσμο (εκεί τό μίσος κι οι δολοφονίες δίνουν ούτως ή άλλως και παίρνουν), από καιρό μαζικές πορείες διαμαρτυρίας στο ισραήλ, μετά φοιτητική εξέγερση στο σαντιάγκο στη χιλή, και τώρα στο λονδίνο (και αλλού) στην αγγλία, μια ιστορία τόσο παρόμοια με τά δικά μας τού δεκέμβρη τού 2008 (πάλι buzz, κι από άλλον συνομιλητή : «και μόνο το ότι άρχισαν σαββατόβραδο έξι του μηνός με φόνο πολίτη από σφαίρα αστυνομικού είναι αλλόκοτη και κάπως τρομακτική σύμπτωση»)
με τήν ευκαιρία, κάντε μια βόλτα από τό βλογ τού jody macintyre «lifeonwheels» : τελευταία ανέβασε τήν δικιά του εκδοχή για τα γεγονότα στο τότεναμ (from brixton to tottenham, the inequality at the heart of the riots) – και γράφει ως γνωστόν με τόν δικό του απολαυστικό τρόπο…
.
.
ελάχιστα μόνο (ψιλο)ψυχαναλυτικά για τό τέλος – καλά, τό ξέρω, αυτή η ασθένεια που θα ’λεγε κι ο κίρκεγκωρ κι αν δεν είναι προς θάνατον είναι σίγουρα αναπότρεπτη – δεν τή γλιτώνει κανείς δηλαδή εδώ με τίποτα :
πίσω απ’ αυτήν τήν παράλογη απαγόρευση ενός φυτού πιστεύω εγώ ότι βρίσκεται μόνο τό μίσος για τήν απλή ευχαρίστηση και πάνω απ’ όλα για τήν ελεύθερη ελευθερία (η διατύπωση είναι τού ρεμπώ) : ένα μίσος που είναι τό πιο παλιό, τό πιο δημοφιλές, τό πιο αποτελεσματικό, τό πιο, όχι πια απλώς επιτρεπτό αλλά υποχρεωτικό, και μαζί τό πιο ηλίθιο και τό πιο επικίνδυνο ναρκωτικό που υπάρχει
μίσος για τήν καθαρή ευχαρίστηση και τήν καθαρή ελευθερία, μίσος που στηρίζεται πάνω στην δαιμονοποίηση και τήν απαγόρευση ουσιαστικά και πρωταρχικά τού έρωτα : (στην ελεύθερη μορφή του εννοώ : όχι τού έρωτα μετά γάμου : τού έρωτα εκείνου στον οποίο η κοινωνία δεν έχει ρόλο – εκείνον κατά τόν οποίον η κοινωνία κλείνεται απολαυστικά έξω απ’ τό δωμάτιο –) αυτόν τόν έρωτα εννοώ κι αυτόν τόν έρωτα η κοινωνία, ως οργανωμένος θεσμός τής στέρησης πάνω απ’ όλα, τόν μισεί θανάσιμα –
.
.
η βλακεία και τό αλκοόλ – τά επόμενα επικινδυνέστερα – έρχονται πολύ μετά : και ύστερα μόνο ακολουθούν – (άγια μπροστά τους και κατά πολύ αβλαβέστερα) – όλα τά άλλα : η επικινδυνότητα τών οποίων προέρχεται από τήν απαγόρευση και μόνο – απ’ τήν οποία απαγόρευση φτάνει κανείς ευθέως στις δυο πηγές τής θανατηφορίας : τή νοθεία (που αυξάνει τό κέρδος) απ’ τή μια, και τήν κατάχρηση (τήν οποία χρειάζονται ούτως ή άλλως οι μεγαλέμποροι, αλλά που τήν ευνοεί έτσι κι αλλιώς νομοτελειακά και η κουλτούρα τής απαγόρευσης) απ’ τήν άλλη
τό πράγμα συνδυάστηκε, απ’ τήν αρχή του εξάλλου, και όχι μόνο για τήν κάνναβη αλλά και για τό όπιο, με οικονομικά (τήν κατεξοχήν κουλτούρα τής παγωνιάς και τού μίσους) συμφέροντα : πάει καιρός που είχα διαβάσει (δεν θυμάμαι πού για να παραπέμψω, αλλά δεν πειράζει, λίγο–πολύ αυτά είναι πλέον γνωστά σε όλους όσους θέλουν) για τήν παράδοση τού όπιου στην κίνα : τό χρησιμοποιούσαν δηλαδή για αιώνες οι μανδαρίνοι, τό χρησιμοποίησαν με τρόπο ήρεμο και λογικό, απλώς για τήν χαλάρωση και τήν ευχαρίστησή τους μετά τήν δουλειά, και δεν υπήρξαν ποτέ στην χώρα αυτή προβλήματα από τήν οπιοφαγία : έφτιαξαν επιπλέον οι κινέζοι κι έναν πολιτισμό εξαίρετο, με ποίηση, με φιλοσοφία, με (γλυκύτατη) ζωγραφική : όμως χαλάσανε όλα με τήν (δύστυχη) έλευση και τήν (κακοήθη) εισβολή τών άγγλων – α, η περίφημη αποικιοκρατία : όταν κατάλαβαν δηλαδή αυτοί τί θησαυρό είχαν στα χέρια τους τό απαγόρεψαν σ’ όλη τήν κίνα τό όπιο, για να τό εκμεταλλευτούν οι ίδιοι : κι ήτανε τότε, με τήν απαγόρευση, που άρχισαν ξαφνικά και στην κίνα τά φαινόμενα και τού εθισμού και τής κατάχρησης…
αλλά η θεωρία τής οικονομίας έχει δεσμούς με τήν ψυχολογία – και δεν γίνεται αλλιώς, αλλιώς δεν λειτουργεί με τίποτα : κοιτάξτε λοιπόν τό μίσος, στο πρόσωπο τού ανθρώπου τό μίσος, αυτού που έχει εθιστεί να πιστεύει τήν λογική τής στέρησης, τού ασκητισμού, κι είναι ταγμένος στον αυταρχισμό τής οικογένειας, και τήν εξιδανίκευση τής οικονομίας ως συναισθηματικό του μοχλό : πώς φτύνει μίσος δηλαδή όταν μιλάει για ναρκωτικά και πουτάνες και πούστηδες : (ο «κανονικός» άντρας αρχικά, και διά λόγους αρχών, δεν φαίνεται να ελκύει και τόση αντιπάθεια – αυτός θεωρείται κατά κανόνα μέρος τού συστήματος –) όμως : οι ελεύθερες γυναίκες, οι ελεύθεροι άντρες, οι άνθρωποι που έλκονται από τήν ευχαρίστηση χωρίς να ενοχλούνε άλλους – α, αυτοί τόν ενοχλούν τόν αριστεροδέξιο αστό μας (και προλετάριο) πολύ : «γιατί αυτοί δηλαδή να περνάν καλά;» αυτή είναι η αμοιβαδική λογική που σπάει (ζωές και) κόκαλα, και τά περί υγείας ή ηθικής είναι απλώς (αφελείς και) δηλητηριώδεις κατασκευές, για (αφελείς ή και) πανέξυπνους, ήδη πιασμένους στις δαγκάνες
αυτό τό μίσος προς τήν απόλυτη, που δεν βλάπτει κανέναν φυσικά, ελευθερία είναι λοιπόν που τούς ενώνει όλους : κουτσούς στραβούς στον άγιο παντελεήμονα : είναι ντυμένο αρχικά με τό πανάρχαιο ρούχο τού μισογύνη, και τού ενγένει ρατσιστή κατά λογική συνέπεια κατόπιν : τού καλού αστού, δημοκράτη φασίστα αριστερού δεξιού καθωσπρέπει οικογενειάρχη – μια που τό μίσος συμβαδίζει αναγκαστικά με τήν αποθέωση τής οικογένειας ( : όλη η βία κι όλοι οι βιασμοί, όλοι οι ηθικοί εκβιασμοί, εκειμέσα δρουν ελεύθερα κι αποθεώνονται και έμπρακτα και θεωρητικά – : πάνω στην άρνηση τών μεγάλων, καταρχάς και κατεξοχήν, να δουν δηλαδή τά παιδιά (ναι, ερωτικά πλάσματα – δεν θα ανακαλύψουμε τώρα ούτε τήν πυρίτιδα ούτε τήν πυριτιδαποθήκη) κορίτσια και αγόρια, σαν πλήρεις και ελεύθερους ανθρώπους (οι εξαιρέσεις νομιμοποιούν τόν κανόνα)) : αυτή η ηθική ως μίσος, ως απώθηση και ως ρατσισμός, τούς ενώνει όλους και τούς τρέφει, τούς ναρκώνει : κι από κοντά ακολουθούν βέβαια μετά και καταϊδρωμένα τά κόμματα και οι φυλλάδες και η τηλεόραση : κουτσοί, στραβοί είπαμε στον άγιο παντελεήμονα
καλό υπόλοιπο καλοκαίρι
.
.
.
.
.
.
.
.
σημειωματαριο κηπων 