με χωρίς τούμπανα με χωρίς τρουμπέτες : τα βίντεά μου / και μερικές επεξηγήσεις περί τής wordpress committing suicide /

.

.

.

.

.

εκει καπου, στη στροφη λοιπον της νεας χιλιετιας του πλανητη μας (που δεν ξερει να μετραει και σωστα) μου ’πεσε στο κεφαλι κι ενας θανατος συγγενους – που μ’ αναγκασε να ζητησω τη βοηθεια ενος νεου δικηγορου – για να γλιτωσω απο κατι αλλους συγγενεις – μια που ο παλιος μου δικηγορος ειχε αποδημησει επισης προ ολιγου, αν και ηταν διανοουμενος και εξοχος νομικος και πολυ φιλος μου – κι ετσι ο καινουργιος δικηγορος μου που δεν ηταν τιποτα απ’ ολα αυτα αλλά μου τον ειχε συστησει ενας αλλος φιλος μου επισης διανοουμενος και που ειχε σχεσεις με την αριστερα και επειδη ο καινουργιος μου δικηγορος ηταν και παλιος αριστερος και ηξερε ολον τον καλο κοσμο που εγω αγνοουσα, με προσκαλουσε σε διαφορες συγκεντρωσεις οπου εγω πηγαινα τρεχοντας και ετσι, αν βγηκε κι ενα καλο απο τον ενα θανατο ηταν οτι γνωρισα και μερικους ανθρωπους – που τους ηξερα μόνο κατ’ ονομα και που, αντιθετα απο τον αποδημησαντα συγγενη (που προσπαθω εναγωνιως να ξεχασω) δεν προκειται να τους ξεχασω ποτέ :

ηταν κυριως γυναικες : τις γνωρισα αρχικα τις περισσοτερες σε ενα συνεδριο σε ενα νησι με θεμα σχετικο με ο,τι τις ενδιεφερε (το εξωπραγματικο και αλλοκοτο θεμα του ητανε «οι γυναικες στην αντισταση») οπου ως (σε αυτες) γνωστον (και οπως καταλαβα και εγω, καθως εν καιρω μορφωνομουνα) σε αυτα τα συνεδρια δεν πατανε ουτε αντρες αριστεροι ουτε πολυ αντρες ενγενει, και κυριως καθολου αντρες νεοι, διοτι και οι δύο κατηγοριες εχουν σημαντικοτερα πραγματα να κανουνε απο το να ασχολουνται με τις γυναικες και τα βιτσια τους

και καθως, εγω παντως ως αργοσχολη, και εχοντας παρει και μια βιντεοκαμερα εσχατως (ενα μηχανηματακι ονειρικης εμφανισης, ασχετο αν εχει πια αχρηστευτει ως ειδος) αρχισα να βιντεοσκοπω μετα μανιας

βρισκομαι σημερα με εναν σεβαστο αριθμο βιντεοσκοπημενων θαυμαστων ανθρωπων, κυριως γυναικων, τις οποίες αφου γνωρισα αρχικα σε κεινο το συνεδριο (εχω δηλαδη τις ομιλιες λιγο–πολυ ολων τους) στη συνεχεια τούς εγινα φορτωμα να κατσουν απεναντι απο την (ωραια) βιντεοκαμερα και να μου διηγηθουν ανευ χρονικων περιορισμων τη ζωη τους

απο την κιττυ αρσενη εχω παμπολλα τετοια σιντι, απο τη φιλη της (που επισης καταθεσε στο «συμβουλιο της ευρωπης» για τα εν ελλαδι επι δικτατοριας βασανιστηρια) νατάσα μερτίκα επισης, απο τη δωρα καλλιπολιτη (που εφυγε προ καιρου δυστυχως) επισης πολλα σιντιά, και άλλα ακομα

μολονοτι τις σεβομουνα απολυτα ειχα το θρασος να τους ξεκαθαρισω με υποτιθεμενη αυστηροτητα και απο την αρχη οτι τη ζωη τους ηθελα, τις πολυλογιες τους ηθελα, δεν ηθελα ουτε τυμπανα ουτε τρομπετες ουτε τη διεθνη σε νεα εκτελεση – τη ζωη τους ηθελα, στις πιο ασημες και μικρες αποχρωσεις, στην πιο μαυροασπρη πολυχρωμια αυτων που κατα κανονα δεν λεγονται

αλλά το πιο σημαντικο ειναι οτι το ηθελαν και εκεινες : και μολονοτι η πολιτικη εισχωρουσε στις αφηγησεις τους με ολες τις αυτονοητες αποχρωσεις τού μαυροασπρου, η κουβεντα τους ειναι γοητευτικη γιατι δεν εχει τιποτα στομφωδες, τιποτα πεποιημενο, τιποτα αναμενομενο : ηξεραν οτι εγω δεν ειμαι κινηματογραφιστης (μερικα χρονια αργοτερα ενας επαγγελματιας κινηματογραφιστης, γυναικα, ανελαβε να κανει ταινια με αυτες περιπου τις προδιαγραφες, και καλα εκανε αν και η κομματικη ταυτοτητα που ξεπηδησε απο κατω απο τις γραμμες εμένα βαρεως με απωθησε) δεν ειχε λοιπον η κουβεντα τους τιποτα το αναμενομενο, τιποτα το ξαναειπωμενο και τιποτα εντελει το πολιτικα ορθο ή ξαπλωμενο, ή καθιστο :

γιατι οταν οι γυναικες αντιστεκονται ειναι ολομοναχες απεναντι στους αντρες εντος και εκτος του κοσμου τουτου, και του κοσμου τού άλλου

και τοτε αυτοι οι ανθρωποι, οι σημαντικοτεροι της χωρας κατα τη γνωμη μου, που διαβιουν στα μικρα και ενιοτε γοητευτικα σπιτια τους σημερα ενιοτε σαν ερημιτες, και που χαρη στο απιστευτο πεισμα τους και το περιπου εξωανθρωπινο κουραγιο τους εσπρωξαν αυτη τη χωρα να εξελθη απο τον βορβορο της βαρβαροτητας (μία μού ειπε : εκεινη την μεγαλη πορεια στην πρωτη επετειο του πολυτεχνειου την κοιταζαμε απο το πεζοδρομιο και λεγαμε με την (ταδε) «πού ηταν ολοι αυτοι τοσον καιρο να ’χαμε γλιτωσει τα παντα»)

τοτε αυτες οι ανθρωποι ξερουν καλυτερα και περισσοτερο απο μας τις υπολοιπες τί θα πει να εισαι μόνος σου και η φωνη σου να μη φτανει σημερα σχεδον πουθενα, αλλά να ’χεις μετακινησει τον πανεθνικως ακουνητο βραχο

χρωσταω να τα μεταφερω ολα αυτα τα σιντια καποτε σε βιντεα.

.

.

.

υγ. : το (άκρως αισιόδοξο) αυτό κείμενο το είχα δημοσιέψει προ καιρού στο φεϊσμπουκ αλλά σκεφτόμουνα (από καιρό) ότι καλό θα ’ναι να υπάρχει και εδώ

εδώ, όπου θα πρέπει να διευκρινίσω πως τα λέω ολ’ αυτά, τώρα, που έχουν αλλάξει σχεδόν τα πάντα στην πλατφόρμα (τη wordpress) που με φιλοξενεί (τρόπος τού λέγειν φιλοξενεί) διότι η κατάσταση στο editing έχει γίνει τόσο δύσκολη και αλλούτερη και σουρεαλιστική που αμφιβάλλω αν θέλουν πια κείμενα εδωμέσα

καθώς βεβαίως είμαστε έρμαια εταιρειών (κατά κανόνα υπερατλαντικών), και αναγκαστικά υποκύπτουμε στα οικονομικά συμφέροντα (και τα υπόλοιπα γούστα τους)

θα μπορούσα τότε, ασφαλώς και ψύχραιμα και χωρίς ίχνος μελοδραματισμού, να πω ότι η γουώρντπρες  αποφάσισε να αυτοκτονήσει

ή, για την ακρίβεια, ότι αποφάσισε (ηπίως και εντέχνως, και παμπόνηρα) να μάς διώξει όλους όσες γράφουμε – και να περιοριστεί (ή – κατά τη γνώμη της – να επεκταθεί / κύριος οίδε τα μυαλά που κουβαλάνε) αποκλειστικά και μόνο σε όσους ασχολούνται με τη μαγειρική την τοπιολογία και τη φωτογραφία :

διότι δεν εξηγείται αλλιώς η αλλαγή στο παρασκήνιο, εκεί που βρίσκεται η φόρμα τής γραφής, το editing που λέμε ελληνικά, και η αλλοπρόσαλλες δυσκολίες με τις οποίες την εμπλούτισε

έτσι που να μην μπορώ να διαλέξω πια τυπογραφικά στοιχεία (fonts δηλαδή), και ούτε καν το μέγεθός τους να ορίζω, και να αναγκάζομαι έτσι να σάς δίνω κείμενα είτε σε πολύ μικρά γραμματάκια, είτε σε πολύ μεγάλα (τεραστίων διαστάσεων, και αντιαισθητικά σαφώς)

(άσε που αναγκάζομαι να βλέπω και τις διαφημίσεις τους, για τις οποίες ούτε έχω ερωτηθεί ούτε την άδεια έχω δώσει / πράγμα εξαιρετικά αυταρχικό, κουτοπόνηρο, και, εντέλει, ανήθικο (διότι δεν υπήρχε τέτοια εμπορευματική εισβολή ανάμεσα στα γραφτά μου, όταν διάλεξα τη γουώρντπρες για πλατφόρμα μου, πριν τόσα χρόνια))

έτσι – επιπλέον – ορίστε – μια από τις συνέπειες τής απογοήτευσής μου, και τού θυμού μου, είναι ότι αφαίρεσα από το μπλογκ τελικά, όπως θα προσέξατε (οι πολύ προσεκτικοί) και τα pdf με τα βιβλία μου – στο μέλλον ίσως βρω έναν τρόπο να τα ανεβάσω στο ιντερνέτ αλλιώς

αυτά για σήμερα, εξηγώντας και τη μακρά μου απουσία – βρέστε τα με τους αμερικάνους που μ’ εκνευρίζουνε.

.

.

.

.

.