διαστροφικοί συνειρμοί : η χιλή και ο σεισμός της μού φέρνουν πάλι στο μυαλό τό έξοχο κείμενο «ο σεισμός στη χιλή» τού heinrich von kleist, και τό έξοχο κείμενο μού φέρνει πάλι στο μυαλό τόν καλόν έλληνα εκδότη που έχει εκδόσει όχι μόνο αυτό αλλά και άλλα κείμενα τού κλάïστ, και μ’ όλο αυτό ξανακυλάω στα επικαιρικά, μολονότι, ύστερα από τό μόλις χτες αναρτηθέν, έλεγα να ησυχάσω….
Δεν θα πω πολλά όμως τώρα… Κατά σύμπτωση έχουμε κάνει σε χρόνο ανύποπτο κουβέντα για τίς εκδόσεις «άγρα» στο άλλο σημειωματάριο με τήν ευκαιρία κείνης τής ανάρτησης για τό κείμενο τού άρμπουθνοτ που από τήν «άγρα» εκδόθηκε ως κείμενο τού σουΐφτ, και είχαμε δικαιολογήσει τότε τόν εκδότη με διάφορους τρόπους, αν και η ελαφρά λαθροχειρία στο εξώφυλλο παρέμενε, με τήν υποψία να τήν βαραίνει πως έγινε για οικονομικούς λόγους – ο άρμπουθνοτ είναι άγνωστος, ο σουΐφτ γνωστός… στις μέσα σελίδες αποκαταστάθηκε τέλος πάντων η αλήθεια –
Δεν θα πω πολλά γιατί δυσκολεύομαι με διάφορους τρόπους. Υπέρ τής εργοδοσίας (τού εκδότη Σταύρου Πετσόπουλου) στο ζήτημα τής απόλυσης τού Ντίνου Παλαιστίδη, εργαζόμενου στο βιβλιοπωλείο και τίς εκδόσεις τής «Άγρας» υπογράφουν και πρόσωπα που εκτιμώ… υπάρχουν και φίλοι εκειμέσα… Και δεν θέλω (αυτός είναι ίσως κι ο σπουδαιότερος λόγος) να μιλήσω τώρα, πατώντας πάνω στην δυστυχή επικαιρότητα ενός ανθρώπου που χάνει τή δουλειά του, για τά δικά μου που τά ‘χω εκθέσει άλλωστε κιόλας από τήν πλευρά μου επαρκώς νομίζω εδώ και εδώ .
Εγώ αν τό σκέφτομαι τώρα τό θέμα (και ο σεισμός ήταν βεβαίως μια πρόφαση, όσο και εάν σαν άλλος σεισμός λειτούργησαν επίσης μερικά πράγματα για μένα σ’ αυτήν τήν ιστορία) δεν είναι για να σάς πω να υπογράψετε κι εσείς (υπέρ τού εργαζόμενου όμως!) εδώ – άλλωστε μπορεί να τό ‘χετε ήδη κάνει –, ούτε για να σάς επισημάνω τό σάïτ που λειτουργεί από μέρες και έχει και μερικά πολύ ενδιαφέροντα κείμενα, όπως αυτό τού Φώτη Τερζάκη που πιάνει τό θέμα (μακιαβελικώς) από τήν καθαρά φιλοσοφική του πλευρά (η δουλειά του!) ή εκείνο τού Θανάση Τριαρίδη που τά λέει περίφημα (αν και μιλάει λίγο παραπάνω για τόν εαυτό του απ’ ό,τι (εγώ) θα ήθελα – αλλά είμαι και η τελευταία που δεν θα καταλάβαινα τά προβλήματα τών ανθρώπων στην χώρα αυτή που έχουν προβλήματα γενικότερα σαν διανοούμενοι, και ειδικότερα σαν γραφιάδες – και θέλουν να τά πουν) – διαβάστε τους πάντως αν δεν τό κάνατε ώς τώρα, και τά δύο κείμενα είναι εξαίρετα και προσωπικά προσυπογράφω κάθε τους λέξη με τήν ίδια όρεξη που υπόγραψα και τίς (2) «διαμαρτυρίες» – : Αν τό θέτω τώρα λοιπόν τό θέμα δεν είναι τόσο γιατί μέ έβαλε σε σκέψεις η λογοκρισία από τήν Αυγή (μήπως δεν τά λέγαμε στο παρακάτω για τήν αριστερά μας – και σίγουρα είναι παρήγορο εδώ τό ότι υπήρξαν άνθρωποι από τήν εφημερίδα που διαφώνησαν με τήν λογοκρισία), όσο τό γεγονός ότι χρειάστηκε ακριβώς να δηλώσουμε, όσοι εκνευριστήκαμε με τήν απόλυση, τήν συμπαράστασή μας στον απολυμένο άνθρωπο 2 φορές :
Εντάξει, είναι σαφές ότι ο εκδότης κάλεσε τούς συγγραφείς που εκδίδει ή όσους φίλους έχει, να τού «συμπαρασταθούν»… Αναρωτιέμαι όμως, εν πάση περιπτώσει, ώς πού είναι τέλος πάντων κανείς φίλος τών φίλων του, και συγγραφέας τών εκδοτών του… Απ’ όλα δηλαδή από πάνω, κι από τίς ιδέες μας κι από τά έργα μας κι από τίς (ας πούμε) αρχές μας, περνάει τό τεθωρακισμένο τής φιλίας μας και τά στρώνει – ή μια υπογραφή δεν κοστίζει τίποτα, και δεν λέει και πολλά ; Και πότε λέει δηλαδή αν λέει ;
Κι έχω και τήν απορία – επίσης – τού τίτλου ακριβώς που έβαλα στην αναρτησούλα σήμερα (υποκορισμός δίκαιος, διότι σάς έχω συνηθίσει τόσο σε σεντόνια…)
Δεν ξέρω δηλαδή, αναρωτιέμαι… Λίγο πριν πεθάνει η Έλλη Παππά είχε τήν ικανοποίηση να δει τά έργα της να εκδίδονται σ’ έναν από τούς καλύτερους και αισθητικότερους και εγκυρότερους έλληνες εκδότες : και είμαι σίγουρη πως η σπουδαία γυναίκα χάρηκε τότε, όπως είμαι εξίσου σίγουρη πως και ο Πετσόπουλος δεν εξέδωσε τότε τά βιβλία από υστεροβουλία και κερδοσκοπικό ενδιαφέρον και επειδή η παλιά συντρόφισσα τού Νίκου Μπελογιάννη ήταν πια (αφού είχαν περάσει προ πολλού και οι θάνατοι και οι κίνδυνοι και ο πόνος) ένα πρόσωπο αγαπητό σε πολλούς και σχετικά διάσημο, αλλά πάνω απ’ όλα (ότι τά εξέδωσε) ως διανοούμενος, γιατί συμφωνούσε δηλαδή με τό ήθος τους.
Θα τής ζητούσε άραγε σήμερα κι εκείνης να υπογράψει;
Και δεν θα μάθουμε ποτέ τί θα τού έλεγε εκείνη σήμερα (μπορούμε αν θέλουμε απλώς και μόνο να τό φανταστούμε).
Ο γιος τού Νίκου Πλουμπίδη πάντως (ο ψυχίατρος Δημήτρης Πλουμπίδης – που όπως έχει πει τήν θεωρούσε κάτι σαν μητέρα του – και ο οποίος μαζί με τόν Παντελή Μπουκάλα παρουσίασαν μαζί κάποτε ένα βιβλίο της) απ’ ό,τι είδα δεν υπόγραψε… Δεν τόν βρήκανε, ή απαντάει εκείνος εμμέσως στη ερώτηση ;
{ Διαβάστε επίσης : τό Σχόλιο τού Γιώργου Μίχου και τό κείμενο τού Ιού . }
{ και : update από τή σελίδα «απόλυση Άγρα» ( προτείνω καθημερινές επισκέψεις στη σελίδα για τά νεότερα, αλλά αυτό εδώ τών «σουρεαλιστών» τό βρήκα να ‘χει και χιούμορ – πικρό και θυμωμένο έστω μεν – αλλά φευ δικαιολογημένο) }
σημειωματαριο κηπων 