κάκτοι στους δρόμους # 4 : άλμα εις μίσος

.

.

.

.

.

.

.

.

   πρόχειρες θέσεις για τήν απονομιμοποίηση – άλμα εις μίσος 1

«…Είναι επίσης ανόητο έως ύποπτο να ισχυρίζεται κανείς ότι οι ψηφοφόροι της ΧΑ δεν είναι οι φασίστες. Το ότι οι περισσότεροι πιθανώς να μην διαθέτουν το εννοιολογικό οπλοστάσιο να αυτοπροσδιοριστούν ως τέτοιοι, το μόνο που επιβεβαιώνει είναι το ειλικρινές της έκφρασής τους. Συγχρόνως, αυτό σημαίνει ότι δεν γίνεται να απωθηθούν ή να μεταπειστούν με ιδεολογικούς όρους, και αυτό τους κάνει ακόμη πιο επικίνδυνους.

Είναι εκείνοι που μετράνε χαμένες ψήφους (που δεν κωλύονται να μαζέψουν ψήφους από όπου και αν προέρχονται) που υποστηρίζουν ότι οι ψηφοφόροι της ΧΑ είναι ‘δημοκρατικοί’ πολίτες που βρίσκονται σε σύγχυση. Πρόκειται περί δημοκρατικών πολιτών που ασκούν το δημοκρατικό τους δικαίωμα να είναι φασίστες.

Η ΧΑ δίνει φωνή στον φασίστα δίπλα μας χωρίς να τον διορθώνει, χωρίς να ισχυρίζεται ότι “είμαι η καλύτερη εκδοχή σου, αυτός που μπορεί να σε εκφράσει όπως εσύ δεν ξέρεις να εκφραστείς”. Η ΧΑ λέει “είμαι ένα φοβικό κτήνος, σεξιστής, ρατσιστής και φασίστας, γιατί είσαι ένα φοβικό κτήνος, σεξιστής, ρατσιστής και φασίστας. Έχω πάντα δίκιο, γιατί έχεις πάντα δίκιο. Τρέμω τους ανθρώπους γιατί δεν νιώθω τίποτα κάτω από τα πλαστικά μου μπράτσα και θα λέω και θα κάνω ό,τι θέλω για να λες και να κάνεις ό,τι θες. Δεν έχω πρόσωπο και δεν έχω όνομα, και θα εκφράζω τη σεξουαλική μου καταπίεση και τη συναισθηματική μου ανεπάρκεια υποταγμένος και θα σαστίζω με την ελευθερία των άλλων και θα λυσσάω να τους καθυποτάξω κι αυτούς”…»

   «πρόχειρες θέσεις για τήν απονομιμοποίηση τής χ.α.» : από τό βλογ beim nächsten mal wird alles besser (ο τίτλος εξηγείται επαρκώς εντός τού βλογ) η πρόσφατη ανάρτηση : διαβάστε την ολόκληρη

.

.

.

.

.

    τό γενναίο κλάμα και οι δημοκράτες : άλμα εις μίσος 2

     η μία (και υπουλότερη) μορφή μισογυνισμού είναι τό υπογείως αυτονόητο πως κάθε τι τό καθαρά γυναικείο ως έκφραση, αποτελεί γελοία ακριβώς έκφραση ως ζωή : διότι ο μισογυνισμός υπάρχει κυρίως εκεί (στις κοινωνίες εκείνες) που τόν αρνούνται μετ’ επιτάσεως : στις «υπανάπτυκτες» κοινωνίες που λένε : «αφού δεν λέω εγώ ότι τίς μισώ, δεν τίς μισώ (κι ας λες εσύ ό,τι θέλεις) » : γιατί οι υπανάπτυκτες κοινωνίες ακριβώς είναι που απωθούν τήν ίδια τήν έννοια τής απώθησης – και είναι πιο ειλικρινείς σ’ αυτό από τίς κοινωνίες τού «πρώτου κόσμου», για να είμαστε δίκαιοι : αφού τούτες δω ισχυρίζονται ότι έχουν ακούσει κιόλας κάτι δηλαδή για τήν ψυχανάλυση, ότι αποδέχονται δηλαδή δήθεν και τήν πραγματικότητα τού ασυνείδητου – άσχετα από τό αν, ώσπου να τήν αποδεχτούν, φροντίζουν πρώτα να τήν ισοπεδώσουν – με τά όπλα ακριβώς τής «προόδου» τής «ανάπτυξης» και τής βλακείας τού «πολιτικά ορθού»

   και η δήθεν ξερή αντικειμενικότητα, ο θετικισμός μ’ άλλα λόγια που επελαύνει, ή βιαίως ή βραδέως, πάντως σ’ ολόκληρον πια τόν πλανήτη, είναι μια μορφή βαρβαρότητας ύπουλη ακριβώς γιατί απωθεί και υποβιβάζει επιστημονικά (να πούμε) αυτό που δεν λέγεται (με τή γλώσσα τών λέξεων) : ενώ δεν λέγεται διότι ακριβώς δεν υπάρχουν λέξεις – και χώρος – γι’ αυτά : δεν πρέπει δηλαδή να υπάρξουν – νά λοιπόν η άλλη όψη τής ζωής και τού θάνατου : είναι αυτό για τό οποίο δεν μπορείς να μιλήσεις – και συνεπώς καλύτερα να βγάζεις περί αυτού τόν σκασμό (όπως είπε κι ο περιώνυμος βιτκενστάϊν) (ο αντόρνο μεν τόν τακτοποίησε, αλλά κι αυτό επίσης ωραιότατα απωθείται)

   οι γυναίκες μπορούν να κλαίνε λοιπόν και είναι εξαυτού αδύναμες – οι άντρες δεν μπορούν να κλαίνε και είναι εξαυτού έτοιμα και παντοδύναμα θύματα τού χρυσού ξημερώματος – κάθε φορά που θα πλησιάζει όλο και περισσότερο να (μάς) ξημερώσει

   η ρόζα λούξεμπουργκ (μού έλεγαν αμήχανοι κάποτε κάποιοι  ινστρούχτορες) έκλαιγε : τί διάολο Ρόζα, έχουμε τόσα πράγματα σημαντικά να κάνουμε, ξεκόλλα ( : εκείνη τή δολοφόνησαν με ολόκληρο τό σώμα της και τά δάκρυα, οι άλλοι ας επιζούν ενδόξως αδάκρυτοι)

   γελοίο βέβαια να σκέφτομαι τή ρόζα με αφορμή τά δάκρυα τής κυρίας κανέλλη και μάλιστα στην τηλεόραση – ασφαλώς : γελοίο και ύβρις, αλλά δεν είν’ αυτό τό θέμα μας :

   θέλω να πω ότι δεν διαφωνώ σε όσους διέβλεψαν (μαζί με μια ενσωματωμένη πονηριά κομματικής φύσεως) μια όχι και τόσο συναισθηματικής όσο ακριβώς πολιτικής φύσεως έκρηξη σε αυτά τά δάκρυα : αλλά αυτό ακριβώς είναι και ο λόγος για τόν οποίο τά θεωρώ γενναία : η κυρία κανέλλη, από τίς ελάχιστες γυναίκες τής βουλής στις οποίες αξίζει εντέλει ο τίτλος τής βουλεύτριας (και όχι τής βουλευτίνας ( : βουλευτίνα είναι αυτή η οποία παίρνει τό αξίωμα μέσω μπαμπά συζύγου θείου ξαδέλφου κλπ – πολλές τέτοιες έχουμε, και εσχάτως βέβαια έσκασε μύτη και η αξιολύπητα χυδαία κυρία ζαχαρούλια ή πώς αλλιώς τή λένε, που αν δεν είχε παντρευτεί τόν φασίστα δεν θα τήν ήξερε ούτε η θυρωρού της)), και μολονότι η κυρία κανέλλη (που ξεκίνησε από τούς δεξιούς και κατέληξε στους σταλινικούς και διαπράττοντας αυτό τό βήμα σημειωτόν μετατράπηκε καθοδόν και σε φερέφωνο τού νεοκαθαρευουσιανισμού, μέσω κυρίου μπαμπινιώτη) δηλώνει παγίως ενδιαφερόμενη και για τά γλωσσικά, ποτέ δεν διεκδίκησε (κι αυτή, όπως και καμιά άλλη γυναίκα τής βουλής μας) αυτόν τόν αξιοπρεπή επιτέλους γλωσσικά ορισμό για τήν ίδια της τήν επαγγελματική οντότητα – είναι παρ’ όλ’ αυτά για μένα βουλεύτρια τώρα πια, εξαιτίας και τής βίας τήν οποία αρνήθηκε να δεχτεί ως προς μια άλλη γυναίκα, και τής βίας τήν οποία δέχτηκε εν συνεχεία η ίδια ως τιμωρία για τήν αλληλεγγύη της, και τής βίας τού να δει προχτές τή βία αυτή να θεωρείται (από αριστερούς) έδαφος πρόσφορο για πλάκα.

   αυτά λοιπόν ακριβώς – τά δάκρυα και ο θυμός – ήταν η μόνη πολιτική πράξη άξια τού ονόματος απ’ τή μεριά τής κυρίας κανέλλη, που μάς κάνει κι εμάς ακριβώς να παραβλέψουμε προς στιγμήν τή νηπιακή της θωράκιση σε «πολιτική» θεωρία – η οποία και προδόθηκε ειρωνικά και ανηλεώς από τήν τελευταία άστοχη «τιράντα» της περί «κλοπής» ( : η οποία «είναι ίδια, είτε κλέψεις ένα καρβέλι σαν τόν γιάννη αγιάννη, είτε κλέψεις ένα εκατομμύριο…») : άστοχη και αμήχανη προδοσία που εκφράστηκε σε συνάρτηση με τί ακριβώς ; μά, τή διάθεσή της ασφαλέστατα να παρακάμψει τή γυναικεία πλευρά τής αντίδρασής της, αποδίδοντάς την απλώς στην ιδιότητα «άνθρωπος» (δεν τό είπε έτσι) : τό ασυνείδητο τής κυρίας κανέλλη μιλάει καθαρεύουσα και είναι δεξιάς αποκλίσεως, τό μόνο που τήν σώζει είναι ακριβώς τό ότι παραμένει πεισματικά γυναικείο

   από τά λίγα που είδα να γράφονται μού άρεσε αυτό, από τόν άρη δημοκίδη, και ακόμα πιο καίριο βρήκα (καθότι και ελληνοπρεπέστερο) αυτό στο πορτατίφ

   αντιθέτως ένα σωρό άντρες, που πρόσκεινται κιόλας ελαφρώς ή βαρέως στον πολιτικό χώρο τής εν γένει αριστεράς, δεν βρήκαν ν’ αναφερθούν παρά δήθεν αντικειμενικά, ενίοτε αυτοεπαινετικά, εντέλει μικρόψυχα (παραβλέπω τά αυτονόητα υβριστικά) και γενικώς μάλλον βεβιασμένα και ξυνισμένα (και μάλλον κομματικοειδώς παίρνοντας αφορμή για σπέκουλα κατά τής πολιτικής τού συγκεκριμένου καναλιού) (χωρίς έτερη αξιολόγηση βάζω μερικά εδώ, εδώ, εδώ, εδώ και εδώ) – τή μεγαλύτερη δε εντύπωση μού έκανε ομολογώ η εντός σωρού μεζέδων αναφορά ανθρώπου που προχτές κιόλας ασχολήθηκε με μια ασήμαντη περίπτωση «γυναικείας έκρηξης» διά τόσο μακρών – και μάλιστα μολονότι ο νίκος σαραντάκος είναι συνήθως προσεχτικός, παράβλεψε εντελώς εδώ μια αξιοπρόσεχτη γλωσσική στιγμή τής κυρίας κανέλλη, όταν μέσα στον γενικό θυμό και τά δάκρυα σταμάτησε για ένα δευτερόλεπτο για να διορθώσει τήν άστοχη και άγλωσση (ως συνήθως στην τηλεόραση) παρουσιάστρια και να μετατρέψει τήν «ανέχεια» τής συνομιλήτριάς της σε «ανοχή» : για μένα ήτανε, πρέπει να πω, πράγματι, η μόνη απολαυστική στιγμή αυτής τής λογικής έκρηξης

   διότι όταν τό άλμα εις μίσος επιχειρείται ανοιχτά πια και από τούς (οποιουσδήποτε) αριστερούς (τού τηλεοπτικού και συντελεσμένου κώλου έστω) δεν θα μάς μείνουν λογικά για τό μέλλον άλλες ευκαιρίες για απόλαυση πέρα από τό γενικό χρυσό ξημέρωμα τής κάλπικης λίρας

.

.

.

.

.

.

  

.

   η αποικία τών τιμωρημένων (αιδοίων) ( : άλμα εις μίσος 3 )

   σύντομη είδηση χωρίς άλλα λόγια : pussy riot to gulag

   τελικά, όπως είχε προαπειληθεί (τό ανάφερα ως επαπειλούμενη πιθανότητα εδώ) : εκτοπίζονται : (θα μπορούν λέει να βλέπουν πιο άνετα εκεί και τά παιδιά τους : θα πάνε εξορία και τά παιδιά δηλαδή)

   στην περίπτωση τών σταλινοθρεμμένων ολιγαρχών τής κακόμοιρης ρωσίας δεν τίθεται καν θέμα τώρα μόνο μισογυνισμού – αυτοί έχουν αποδείξει ότι τακτοποιούν άντρες και γυναίκες αδιακρίτως, κάνουν ό,τι δηλαδή (θα θελήσουν να) κάνουν και οι χρυσοφόροι μήδοι όταν με τή βοήθεια τών επόμενων τετρακοσίων χιλιάδων ελληναράδων, βρουν τήν πόρτα και τή γλώσσα μας ανοιχτή, για να μάς κάτσουν ακόμα πιο αποφασιστικά και εξημερωτικά στο σβέρκο

.

.

.

.

.

.

κάκτοι στους δρόμους # 3 : τζαίην και τζούλιετ

.

.

.

.

.

.

.

.

   1 κάποτε είχα ακούσει για ένα ανέκδοτο (επί καθεστώτος υπαρκτού) που κυκλοφορούσε μεταξύ μορφωμένων ρώσων (τό «μορφωμένων» εδώ μάλλον περιττό γιατί οι περισσότεροι ρώσοι ως γνωστόν ανέκαθεν αγαπούσαν τό διάβασμα) : «παλιότερα οι άνθρωποι χωρίζονταν σε δύο κατηγορίες, σ’ αυτούς που είχαν διαβάσει τούς «αδελφούς καραμαζώφ» και σ’ αυτούς που δεν τούς είχαν διαβάσει – τώρα οι κατηγορίες γίνανε τρεις : είναι κι αυτοί που τούς μάθανε από τήν τηλεόραση»

   η παρακάτω σπαραξικάρδια εναέρια στιχομυθία, που μαζεύτηκε από δω, μαρτυράει τή συμμετοχή επίσης τού σινεμά στην όλη υπόθεση, μαρτυράει όμως και ότι ο κόσμος μας δεν είναι καν μεγάλος αλλά μάλλον μικρός, και σίγουρα ένας :

.

.

(για να μη νομίζουμε δηλαδή και ότι τά χάλια τής παιδείας είναι όλα δικά μας – εσχάτως
κλίνω μάλιστα χωρίς να ντρέπομαι καθόλου και προς μία γενική θεωρία συνωμοσίας
που λέει ότι οι άνθρωποι στον πλανήτη πρέπει να γίνονται όλο και πιο άσχετοι
με τήν πραγματική τέχνη – διότι όπως ξέρετε κι εσείς η πραγματική τέχνη
γεννά και προκαλεί και μυαλό και κρίση)

.

.

.

η βερόνα λοιπόν είναι μια υπέροχη μικρή πόλη (όπου μπορεί κανείς να δει τό (υποτιθέμενο)
μπαλκόνι τής ιουλιέττας, καθώς και χιλιάδες μηνύματα και
τιτιβίσματα στον τοίχο τής (υποτιθέμενης) πόρτας)

.

.

.

.

.

   2 η θεία τζαίην (τό «θεία» κατά τό θεία κωμωδία και θεία πρόνοια, μολονότι η ίδια υπήρξε εν ζωή κι η αγαπημένη θεία τζαίην για τίς ανηψιές της – στις οποίες διάβαζε τά χειρόγραφα τών έργων της πριν τά στείλει στον εκδότη) έχει υποστεί επίσης μια καταρράκωση εκ μέρους τού σινεμά, και ειλικρινά δεν ξέρω να πω αν η εξαιρετική της δημοφιλία προκάλεσε τήν κινηματογραφική έκρηξη ή η παραχάραξη τού κινηματογράφου τήν εκλαϊκευτική αυτή δημοφιλία : και λέω «εκλαϊκευτική» γιατί μολονότι για μένα (και πολλούς άλλους) η τζαίην ώστιν αποτελεί τή μοναδική σίγουρη σύντροφο τού σαίξπηρ στα αγγλικά γράμματα – είναι επίσης σαν συγγραφέας και μέσα σ’ όλη της τήν τρομαχτική ειρωνεία μια εξαιρετικά σκοτεινή και ενίοτε ζοφερή περίπτωση «θείας» ματιάς προς τά πράγματα

   γι’ αυτό τόν λόγο πιστεύω ότι είναι και πολύ δύσκολο να τή διαβάσει κανείς μεταφρασμένη (μολονότι συνήθως για τήν πεζογραφία έχουμε τό κλισέ ότι μεταφράζεται – τουλάχιστον ευκολότερα από τήν ποίηση) : πιστεύω ακράδαντα ότι η τζαίην ώστιν σχεδόν δεν μεταφράζεται * – και σίγουρα οι μεταφράσεις της στον κινηματογράφο είναι κατά τό μάλλον ή ήττον μια κόλαση – για όσους τήν αγαπούν και τή σέβονται

   εδώ ακούτε (τό βρήκα πριν από δυο–τρεις μήνες εδώ) τήν έκθεση μιας συναφούς άποψης για τή «θεία τζαίην», κι  επιφυλάσσομαι άλλη φορά για πιο αναλυτικά δικά μου :

.

.

η fran lebowitz για τήν τζαίην ώστιν

.

.

«δεν νομίζω ότι είναι δημοφιλής για τούς σωστούς λόγους, αντιθέτως νομίζω ότι οφείλει τή δημοφιλία της σε λάθος λόγους – για να πω τήν αλήθεια ίσως να μην είναι και δυνατόν να είσαι δημοφιλής για τούς σωστούς λόγους – ξέρετε αν οι λόγοι σου είναι σωστοί, μάλλον δεν υπάρχει περίπτωση να γίνεις δημοφιλής»  

«η τζαίην ώστιν έχει πραγματική ειρωνεία … είναι αληθινά είρων … και δεν είναι αμερικάνικη στάση αυτή διότι τής λείπει η αισιοδοξία – στην πραγματικότητα μάλιστα αποτελεί τό αντίθετο τής αισιοδοξίας»

.

.

.

.

.

.

* και δεν εννοώ καθόλου ότι πρέπει να ξέρει κανείς καλά αγγλικά για να τή διαβάσει : ακόμα και πολλές άγνωστες λέξεις να έχει μπουσουλώντας πάνω στο κείμενό της θα καταλάβει πολύ περισσότερα πράγματα μυρίζοντας να πούμε τό γενικό μήκος τών παραγράφων και τή σύνταξη τών σκέψεων, απ’ ό,τι διαβάζοντας μια ελληνική μετάφραση η οποία – μολονότι έχουν γραφτεί και μελέτες περί τού πώς στα έργα της δεν έχει η ίδια πει ποτέ τή λέξη ψυχή – ξεκινάει κιόλας τήν πρώτη πρόταση βιβλίου της με αυτή τή λέξη να φιγουράρει καμαρωτά (προφανώς κακομεταφράζοντας τό mind)

.

.

.

.

.

.

(κάκτοι στους δρόμους # 2) : άρνηση φόβου άρνηση συζύγων άρνηση βραβείων

.

.

.

.

  πιο νέος μπροστά στο βιβλιοπωλείο του : φέτος (ούτε γω τό ’ξερα) γιορτάζονται στην αμερική τά 30 χρόνια ενός καταπληκτικού θεσμού : ένας μήνας αφιερωμένος στα απαγορευμένα βιβλία (περισσότερες πληροφορίες εδώ)

.

.

.

   άρνηση βραβείου ως προαγωγού λογοκρισίας

   ο αμερικανός ποιητής lawrence ferlinghetti αρνήθηκε πριν λίγες μέρες τό βραβείο pannonius (και τά συνακόλουθα 50.000 ευρώ που τό συνοδεύουν) διότι η ουγγρική κυβέρνηση που χρηματοδοτεί εν μέρει τό βραβείο είναι ένα «αυταρχικό καθεστώς που έχει καταστείλει τήν ελευθερία τού λόγου και τίς πολιτικές ελευθερίες» (ο φερλινγκέτι πρότεινε αντ’ αυτού τά χρήματα τού βραβείου να δοθούν στο ουγγρικό παράρτημα συγγραφέων τού pen club με μοναδικό σκοπό να βοηθηθεί η έκδοση έργων τών ούγγρων συγγραφέων που με τά γραφτά τους υποστηρίζουν τήν απόλυτη ελευθερία τού λόγου, τά πολιτικά δικαιώματα και τήν κοινωνική δικαιοσύνη)

   είναι ευχάριστο να βλέπει κανείς σήμερα τέτοια περιφρόνηση προς και λεφτά και βραβεία

   εδώ ολόκληρο τό γράμμα του

.

ο λώρενς φερλινγκέτι διαβάζει τό ποίημα του pity the nation : «να λυπάσαι τό έθνος» (εδώ παλιότερο ποίημα, με τόν ίδιο τίτλο, τού αμερικανολιβανέζου ποιητή khalil gibran)

.

.

.

   εδώ τό βιογραφικό τού φερλινγκέτι από τή σελίδα τού βιβλιοπωλείου και τών εκδόσεων city lights που ίδρυσε μαζί μ’ έναν φίλο του τό 1953 (τό 1956 εκδόσανε τό «ουρλιαχτό» τού γκίνσμπεργκ και ο φερλινγκέτι συνελήφθη με πρόσχημα κάποιον (αντίστοιχο τών δικών μας, υποθέτω) νόμο περί ασέμνων – πέρασε από μια δίκη, που συντάραξε τήν αμερική, και τελικά αθωώθηκε έχοντας τήν ομόθυμη υποστήριξη ολόκληρου τού λογοτεχνικού και ακαδημαϊκού κόσμου – εκεί).

.

.

.

   άρνηση συζύγου ως προαγωγού και προστάτη

   pussy riot : πήρανε τό όνομά τους από τό παλιό αμερικάνικο χαϊδευτικό για τίς γυναίκες, τό pussycat – που στη συνέχεια έγινε συγκεκομμένο (και αδιακρίτως εναλλασσόμενο, όπως και στα ελληνικά) και μουνί και γκόμενα : θα μπορούσε κανείς να μεταφράσει λοιπόν τό όνομα τού συγκροτήματος και εξεγερμένες γατούλες και εξεγερμένα μουνιά : τήν ιστορία που προέκυψε εσχάτως με τόν άντρα τής νάντιας τολοκονίκοβα τήν έμαθα από τό περιοδικό free–voina και επειδή δεν ξέρω ρωσικά, αρκούμαι σ’ ό,τι διάβασα εκεί μεταφρασμένο

.

.

.

   αυτό που μ’ ενδιαφέρει τώρα εμένα είναι η συνέπεια (όπως και στην περίπτωση τού αμερικανού ποιητή) προς κάποιες γαμημένες αρχές μας : δεν ξέρω τί μεσολάβησε ακριβώς, και τί ακριβώς δηλώσεις ή ενέργειες έκανε ο άντρας τής ναντιέζντας, πιότρ βερσίλοφ : (εδώ είχα βάλει ένα βίντεο όπου όντως μιλούσε σαν να εκπροσωπεί τό συγκρότημα) (στο μεταξύ η μία από τίς τρεις τού συγκροτήματος που είχαν συλληφθεί αφέθηκε όπως μάθαμε ελεύθερη (εδώ συνέντευξή της με πληροφορίες γενικά) αλλά οι άλλες μένουν στη φυλακή)

   κι έχει τεράστια σημασία πιστεύω ότι παρόλο που αντιμετωπίζουν τήν προοπτική μιας εκτόπισης – που κανείς δεν ξέρει πώς θα είναι και τί θα φέρει (τό καθεστώς τών σταλινοθρεμμένων ασφαλιτών που κυβερνάει τή ρωσία σήμερα έχει δώσει επαρκή δείγματα ότι ακολουθεί τίς μεθόδους τού παρελθόντος (;) πατερούλη και ως προς τούς (τίς) διαφωνούντες) – μία γυναίκα παρόλ’ αυτά αρνείται να δεχτεί τόν σύζυγό της τόν σύντροφό της τόν άντρα της, ως προστάτη και (εξαυτού) προαγωγό : επιμένοντας σε μια φεμινιστική καλλιτεχνική και αναρχική συνείδηση – που για τά δικά μας τουλάχιστον ήθη είναι ξένη γλώσσα – όχι απλώς ρώσικα αλλά στην κυριολεξία κινέζικα :

«pussy riot can be nothing other than a young woman in a balaclava»

«…ο πιοτρ βερσίλοφ σφετερίστηκε τόν ρόλο ανθρώπου που παίρνει αποφάσεις και εκπροσωπεί τίς pussy riot πράγμα που παραβιάζει τήν ίδια τήν ιδεολογία τού γκρουπ. Κι αυτό, γιατί νόμιμη εκπροσώπηση τής ομάδας δεν μπορεί να γίνεται παρά μόνο από ένα κορίτσι που φοράει μπαλακλάβα. Επιπλέον, δεν χωράει θέση παραγωγού/προαγωγού/οργανωτή σε ένα συγκρότημα πανκ με αντι–ιεραρχική δομή. Κάθε προσπάθεια να διεκδικήσει κανείς μια τέτοια θέση αποτελεί προδοσία και τού πανκ και τών pussy riot.
  τολοκονίκοβα ν. α., 11 οκτωβρίου 2012».

.

.

.

   malala yousafzai : η άρνηση τού φόβου μου

   η γενναιότητα τού μικρού κοριτσιού και τό μίσος τών άλλων μ’ έχουν αφήσει τόσο ξερή και άναυδη, που αδυνατώ να πω οτιδήποτε : εύχομαι μόνο με τή δύναμη που έχει να μπορέσει να νικήσει τίς σφαίρες και να επιζήσει    ( : και μακάρι να ’μουνα θρήσκα για να μπορούσα να καταραστώ στον φριχτότερο δυνατό θάνατο αυτά τά θρησκευόμενα κτήνη που είπαν ότι θα τό ξαναεπιχειρήσουν – μερικές φορές εύχεται κανείς να ’χε δίκιο ο δάντης και να μπορούσε να υπάρξει κόλαση –)

   εδώ και εδώ τά ημερολόγιά της όπως δημοσιεύτηκαν τό 2009 στο bbc urdu online

   και διαβάστε κι αυτό

.

.

  

.

.

.

.

.

.

.

.

κάκτοι στους δρόμους…

.

.

.

   …και που σκοντάφτω πάνω τους από καιρό :

.

.

   πέρα από τήν ποιητική λιτότητα τής δίκαιης διαπίστωσης, θέλω να τονίσω ότι τό ατονικό πάντως κυριαρχεί στους δρόμους – ίσως είναι και θέμα βιασύνης βέβαια (πάντως σύνθημα σε πολυτονικό δεν νομίζω να ’χω δει ποτέ) : αυτό που μ’ ενδιαφέρει όμως εδώ κυρίως είναι ότι τελικά μπήκε ένας τόνος – και, νομίζω καθόλου τυχαία, σε μια λέξη που αισθάνεται κανείς ότι ήθελε ο γραφιτάς νοηματικά να τονίσει : λοιπόν θα γίνει ο τόνος στο μέλλον μόνο συμβολικό σημάδι έμφασης; (όπως έχω ξαναπεί στις περισσότερες λέξεις, και κυρίως στις πολυσύλλαβες, όντως δεν μάς χρειάζεται καθόλου τόνος – διότι ξέρουμε καλά και πού τονίζονται και τό νόημά τους – : εκεί που ο τόνος είναι απαραίτητος είναι στις μονοσύλλαβες (και λίγες άλλες) που γράφονται ίδια, αλλά έχουν (τονισμό και) νόημα διαφορετικό : θέα/θεά, άλλα/αλλά, η και ή, τού είπα και πες του, ως και ώς, αυτός που περπατάει/αυτός πού στα κομμάτια πάει; κλπ κλπ)

.

.

.

   η στάση τού αλμπέρτο κασίγιας που προστάτεψε κόσμο στη μαδρίτη μ’ έκανε να ζηλέψω (που δεν έχω δει όλα αυτά τά χρόνια τής αγανάκτησης παρόμοια σκηνή επικίνδυνης αλληλεγγύης στην πόλη μου) : περισσότερο όμως θαύμασα και ζήλεψα τήν επάνοδο εκείνου τού κόσμου τήν επομένη : κάνω λοιπόν μια προσπάθεια να εκλογικέψω τή διαφορά ήθους στις διαδηλώσεις από εδώ ώς εκεί ως εξής : για τήν πρώτη μέρα θα ’λεγα ότι, όπως φαίνεται, οι άνθρωποι που ο εστιάτορας (ή διευθυντής, ή σερβιτόρος, και λοιπά αδιάφορα) προστατεύει, δεν τού τά έχουνε σπάσει, δεν τού τά σπάνε, και δεν τόν κλέβουνε όση ώρα είναι μέσα στο μαγαζί του, τήν ώρα δηλαδή που εκείνος ρισκάρει και τή ζωή του ακόμα απλώνοντας χέρια και φωνές και έρωτα συνολικά προς τόν κόσμο για να προστατέψει έναν κόσμο ( : μέσα στο μαγαζί βλέπω είναι κύριοι κυρίες και κουκουλοφόροι – δεν νομίζω ότι κανείς απ’ αυτούς στο μεταξύ τόν περιφρονεί ως αστό μικροαστό ή εχθρό που κινείται από κάποιου είδους υστεροβουλία – μόνο στη φιλοσοφημένη αυτή χώρα κάποιοι ντόπιοι υπερεπαναστάτες διατύπωσαν τήν άποψη ότι τό κάνει για να διαφημίσει τό μαγαζί του (και αυτό ακριβώς είναι και η ουσία τού προβλήματος)) – επομένως : για τή δεύτερη μέρα έχω να πω ότι η επάνοδος με σκοπό να τόν ευχαριστήσουν (και τόν ευχαριστούν αδιακρίτως όπως βλέπουμε, κύριοι κυρίες και κουκουλοφόροι) υποδηλώνει μια ενεργή ακόμα ζωή ενός πολιτισμού που προέρχεται πιθανώς και από τήν παράδοση ενός κινήματος αναρχικού και ενός εμφύλιου, που εκδραματίστηκαν (στην κυριολεξία) προστατεύοντας ενισχύοντας και πατώντας πάνω στην ιδέα μιας κοινωνίας που επιζητεί τραγικά τήν ισότητα – και όχι ενός εμφύλιου βεβιασμένου που ξεκίνησε πατώντας πάνω στα άθλια παιχνίδια διεθνών αθλίων και ως παράπλευρη απώλεια είχε (πέρα από τήν εξαφάνιση μέσω θανάτου βασανιστηρίων και εξοριών μιας ολόκληρης γενιάς που δικαιούμαι να πιστεύω ότι ήταν καλύτεροι όταν ξεκίναγαν απ’ ό,τι όταν κατέληγαν) να μάς στρογγυλοκαθίσουν στο σβέρκο λογικές αλληλοδιαδοχικής χουντικής χυδαιότητας, δοσιλογισμού και κομμουνιστοφαγίας – και ήθη μ’ άλλα λόγια ενγένει που διατρέχουν τραγικά έως σήμερα τήν κοινωνία και τό θυμικό μας και τό ασυνείδητό μας – σταθεροποιώντας έτσι και ανάγοντας σε ιδεολογικό κανόνα ένα διαρκές ξεκαθάρισμα άθλιων και μη, οικονομικών και μη, ψυχολογικών και μη, λογαριασμών : όμως η ψυχολογία είναι ακριβώς κληρονομική με τήν έννοια ότι διαμορφώνεται κυρίως καθοδόν : έτσι δεν μπορώ να ξεχάσω και τήν καμαρωτά αναρχική, επί τής ουσίας εαυτούλικη επαρχιώτικη και αήθη συμπεριφορά ντόπιου συλληφθέντος (απαξιώ να αναφέρω περισσότερα) που μετά τήν πανστρατιά για τήν απελευθέρωσή του εξερχόμενος τής φυλακής αρνήθηκε να αρθρώσει έστω μια λέξη ευχαριστίας προς όσους τόν υποστήριξαν διότι (είχε έτοιμη και τήν αναρχοειδή αρλούμπα) : «δικό τους θέμα, δεν έχω λόγο εγώ να τούς ευχαριστήσω, τό έκαναν επειδή τό ήθελαν» : με τέτοια ακριβώς μυαλά, διαχυμένα αυτάρεσκα υπό μορφήν ιδεολογίας, είναι που στην πόλη αυτή δεν υπάρχει πρώτη μέρα, δεν υπάρχει και δεύτερη.

.

.

   φώκνερ : αυτή κύριε είναι η παραίτησή μου

   από τόν πολύ ωραίο και χρήσιμο τόπο «letters of note» βρήκα τό εξής τού φώκνερ :

.

.

   (εφόσον ζω στο καπιταλιστικό σύστημα, τό περιμένω η ζωή μου να επηρεάζεται από τά βίτσια τών λεφτάδων. Αλλά να μέ πάρει και να μέ σηκώσει αν θελήσω ποτέ να σταθώ και σούζα σ’ ό,τι γουστάρει ο κάθε περιπλανώμενος σκερβελές που ’χει τά δυο σέντσια που τού χρειάζονται για ν’ αγοράσει γραμματόσημο.

   αυτή, κύριε, είναι η παραίτησή μου.)

   διαβάστε τίς λεπτομέρειες τής ιστορίας εδώ – εγώ σημειώνω απλώς πως τό ’24 ο φώκνερ ήταν 26 χρονών και δεν είχε εκδώσει ακόμα τίποτα – κι απ’ ό,τι ξέρω εκδόθηκε μεν η «βουή και τό πάθος» τό ’29, και τό «καθώς ψυχορραγώ» (που τό ’γραψε μερικές συνεχόμενες νύχτες κατά τίς οποίες δούλευε νυχτοφύλακας σε κάποια φυτεία – ενώ δεν έχουμε ιδέα τί άλλα προβλήματα είχε εκεί) τό ’30 : επομένως δεν έχω κι εγώ ιδέα ποιο βιβλίο έγραφε ή σκεφτότανε από τό ’21 ώς τό ’24 που δούλεψε στο ανωτέρω πανεπιστημιακό ταχυδρομείο, όταν και συνέβη τό παραπάνω ωραίο περιστατικό, και γράφτηκε τό ωραιότατο αυτό γράμμα

.

.

.

   δεσποινίς μπουλανζέ

   τέλος για σήμερα (έχω σκοπό να κάνω κι άλλες τέτοιες αναρτήσεις με σκόρπιους κάκτους στον δρόμο – όπως είχα άλλωστε υποσχεθεί και στον δύτη) δείτε αυτήν τήν ταινία τού bruno monsaingeon (αν έχετε καιρό ολόκληρη – ειδάλλως προτείνω από τό 23΄27΄΄ και μετά οπωσδήποτε –) για μια μεγάλη, πολύ μεγάλη δασκάλα μουσικής – που έφτιαξε ολόκληρη σχολή και βοήθησε συνθέτες σολίστες και μαέστρους να βρουν τόν καλύτερο εαυτό τους, τή mademoiselle nadia boulanger (τήν ταινία τή βρήκα εδώ)

.

.

.

.

.

.

τά χέρια τής δεσποινίδας μπουλανζέ, 90 ή 19 χρονών | επάνω : photo by lewis hine : hyman alpert, newsboy, 1909 / από εδώ | τό γκράφιτι από δω | φωτογραφία william faulkner, 1940 από εδώ

.

.

.

οκτωβριανή επέτειος ♪♫ que sera sera ♫♪♫

.

.

.

   οι κήποι τόν οκτώβριο έχουν γενέθλια διότι ως γνωστόν φυτεύτηκαν οι πρώτοι κάκτοι έναν ιούλιο μήνα αλλά πήραν μπροστά κι άρχισαν να βγάζουν όλοι μαζί τ’ αγκάθια τους λίγο αργότερα – τώρα λοιπόν που κλείνουν ακριβώς τρία χρόνια, και πάμε στον τέταρτο, μή μέ ρωτάτε τί θα γίνει από δω και πέρα : απορώ κι εγώ τί θα γίνει μ’ αυτούς τούς κήπους δηλαδή – will they (still) be  pretty? will they (still) be rich? θα ’χουν άραγε πάντα (λίγους και καλούς) φίλους και θα συνεχίσουν να δέχονται και επισκέψεις από ανθρώπους σοβαρούς που δεν (ακόμα) μιλάνε, ή που πετάνε στους αιθέρες με τήν ελπίδα να τούς λυθούν (σοβαρές) απορίες ( = δωμάτιο χαίλντερλιν, Νερολακκούβα, η φημη ειναι μελισσα, Δεν μου διαβαζει τα ελληνικα στο σημειωματαριο, πασίχαρη αυρα, κινεζικο δεντρο, κορσες μεσαιωνας, χριστιανισμος περί μαλακιας, πριγκιπας kai prigkipisa paramithiou, κατακομβες μοσχας, ομαδικοί αυνανισμοί, το ψεμα των αισθησεων, ταφος της κρισεως, γλυκυ μου εαρ μεταφραση γαλλικά, λατινικό τετράστιχο στο κρανίο του Ντεκάρτ, ποιός σημερινός ποιητής θα μπορούσε να πάει το πρωί τις παντόφλες στο κρεβάτι του Ευριπίδη) ε;

   ή απορίες ας πούμε (που κακώς θα τίς πούμε) αστείες ( = ο σπιτονοικοκυρης δεν μου δινει αποδειξη, κινεζικα σε σημειωματαριο, μαργαριτα γιουρσεναρ εχω φθασει πατο, πωσ να εξοντοσω το ποντικι απο το σπιτι, αλεφαντος ζιζεκ, εξεγερση αποφθεγματα, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΔΕΙΟ ΤΟΙΧΟ, dichten = condensare (αλλά αυτό είναι σοβαρό), skata, απαγχονισμοι, tristanos izoldi porno, to poliko xasisi,  διαμορφωση κηπων-βραχοπηποι, παιδι που καθεται σε βραχο κ κοιταει μια λιμνη,  θα σε πιασω απ τα μαλλια, epiptwseis ths oikonomikhs krishs sthn texnh (αλλά κι αυτό παραείναι σοβαρό), θελο τη σημασια της λεξεις αυτογραφο, ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΑΙ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΚΗΠΟ, λολιτα καλυτερη μεταφραση, σκατά να φας, κι εμεινα εδώ, κεφατος υπερθετικος, περιεργα παραθυρα, stoixakia me mpatsous gourounia dolofwnous, sarlota glyko, ta panemorfa koritsia me ton kolo toys apejo, ηταν η επι τας, Τα καλοκαίρια 1601 και 1602 ήταν πολύ ψυχρά (αλλά αυτό μ’ ενδιαφέρει πολύ κι εμένα τώρα και θα τό ψάξω), ΚΗΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ, ti na kaneis gia na fenesai dianououmenos (έλα ντε), uelo na kano vrahokipo sto saloni, οι άνω τελείες στον καβάφη, τι φυτα να βάλω στην ταρατσα, γιατι δε χυνει το αγορι μου, εμιλυ πως γραφεται στα κινεζικα, οι λευκοι εχουν μεγαλυτερα πεοι απο τους μαυρους, μαλλια μακρια με καρφια–μυτες, πως να πιασω εναν κακτο, τι φυτα θα βαλο στον κηπο μου τον σεμπτεμβρη, υπνοστεντον παρενεργιες, κακτοι που τρωγονται, κατι λυπη, να θα τόνος, κατσικια καζμηρ, χαζές απορίες) ε;

   με τίποτα δεν υποτιμώ τά ψαξίματα και τίς απορίες τού κόσμου – για μερικά από τά παραπάνω απλώς (έβαλα φυσικά ένα ελάχιστο δείγμα) απορώ μόνο πώς και με ποια λογική τούς έστειλε ο γκούγκλης εδώ (για άλλα πάλι πρέπει να πω ότι βρίσκω μερικές λογικότατες ερμηνείες)

 

   δεν θα βάλω αριθμούς και κλικαρίσματα για πετυχημένα ποστ και τέτοια – είπαμε οι κήποι και οι κάκτοι είναι υπέρ τής ισότητας και τής ισοτιμίας τών μειονοτήτων –

   μια–δυο μόνο αναφορές σε αριθμούς : κι αυτό γιατί είναι ουσιαστικά αναφορές σε φίλους : η ανάρτηση με τή μεγαλύτερη κίνηση ήταν τό «μεταλλικός αυτοσχεδιασμός, ύμνοι και θρήνοι, προς επέτειο αυτοσχεδιασμού ανολοκλήρωτου» τής 15^ης νοεμβρίου, υποθέτω αφενός επειδή τά συνδύασε όλα (επικαιρότητα αλλά και ποίηση, σολωμό αλλά και μουσική – σύγχρονη αλλά και παλιά –, και επιπλέον και συντομία!) αλλά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αυτό επίσης συνέβη κυριότατα επειδή ο pidyo πήγε κι έστειλε τήν ανάρτηση στο buzz (μόνο που δεν έχει μιλήσει ποτέ εδωμέσα!) : όπως, επίσης, και στον δύτη είμαι σίγουρη ότι οφείλεται η μεγάλη δημοφιλία τής ανάρτησης για τήν νάντια μάντελσταμ και τό βιβλίο της, καθώς εκείνος μεν τήν έστειλε στο μπαζ, κι αυτό τήν έστειλε στη 2^η θέση τού dashboard τής wordpress (πράγμα που ’ναι η ψηλότερη θέση που πήρε άπαξ και ποτέ κειμέσα δικό μου ποστ)

   αλλά είπαμε, οι αριθμοί δεν πρέπει να μετράνε και τόσο (ή και καθόλου), κι οι ψηφοφορίες ακόμα λιγότερο (εγώ έχω πια σταματήσει να ψηφίζω), αλλά οι κινήσεις αυτές για μένα είχαν, να τό ομολογήσω, τή βαριά συνέπεια να μού ανασυντάξουν ελαφρά τό κέφι για να συνεχίσω με τίς πολυλογίες μου τά εδώ : λοιπόν, όλους εκείνους τούς πρώην συνομιλητές μου στο buzz,  τήν και τούς ευχαριστώ)

   και τώρα θα σημειώσω μόνο μερικές γενικές παρατηρήσεις για τά τρία χρόνια που λειτουργούν οι κήποι : τούτο δω τό μπλογκ έχει, απ’ ό,τι κατάλαβα, τό εξής χαρακτηριστικό : επειδή ασχολείται ίσως με πολλά και διάφορα (αν και για μένα ασχολείται με ένα μόνο πράγμα) δεν έχει διαμορφωμένο (αυτό που υπάρχει στα άλλα βλογ συνήθως ως) μόνιμο κοινό : για τήν ακρίβεια όποιος μπαίνει εδωμέσα για να βρει τά αποσπάσματα που έχω ανεβάσει από τόν μαρκούζε ελάχιστες φορές ψάχνει να βρεί τί άλλο υπάρχει στον γύρω χώρο, κι όποιος μπει για να βρει τή γιουρσενάρ ελαχιστότατες φορές επίσης θ’ ασχοληθεί με τόν μαρκούζε : όποιος πάλι μπήκε για τά (ελάχιστα) επίκαιρα που έχω ανεβάσει, όπως ας πούμε η κωνσταντίνα κούνεβα ή η σακινέ αστιανί, ελαχιστότατες φορές πήρε να διαβάσει και για τήν έμιλυ ντίκινσον ή τήν έμιλυ μπροντέ – κι όποιος μπει για τόν μπρούνο ή τόν καμπανέλα θα γράψει στ’ απαυτά του (ως μή ώφειλε) τόν μαρκούζε : γενικά επίσης μπορώ να πω (τήν κίνηση παρακολουθώ, δεν ξέρω βέβαια τό φύλο ή τήν ηλικία τών εισερχομένων) ότι οι πιο περίεργοι και φιλέρευνοι αναγνώστες – αυτοί που μπαίνουν για κάτι, αλλά ψάχνουν και τί άλλο υπάρχει – είναι αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για τή λογοτεχνία – και αντίστοιχα οι πιο «μονοδιάστατοι» είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για τόν «μονοδιάστατο άνθρωπο» τού μαρκούζε (ή για τήν «πολιτική» γενικότερα : ) δεν μπορώ να μην πω σ’ αυτήν τήν περίπτωση ότι (αφού μέ προβλημάτισε αρχικά, στη συνέχεια απλώς) με λύπησε αυτό πολύ : η πολιτική (κι αυτό θα έπρεπε να βγαίνει κατεξοχήν από τά έργα ειδικά τού μαρκούζε) δεν λειτουργεί εν κενώ χωρίς τόν περιβάλλοντα χώρο της – και ειδικά (κι αυτό θα ’πρεπε να βγαίνει από τήν ανάγνωση επίσης ειδικά τού μαρκούζε) η πολιτική δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τήν τέχνη, που τήν περιβάλλει τήν κρίνει και τήν κατεδαφίζει – κι ένα στοιχείο που εμένα προσωπικά μού δείχνει πολλά για τήν κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα είναι αυτή η μισερή μικρόψυχη αδαής και ημιαμόρφωτη αντίληψη ενγένει για τήν τέχνη που έχει επικρατήσει μέσα στην αδαή μισερή μεταπολίτευση που μάς έπεσε μικρόψυχα στο κεφάλι ρίχνοντάς μας και κάτι ημιαμόρφωτους στην πλάτη

   λες κι ο μαρκούζε θα μπορούσε να ’ταν ο μαρκούζε αν δεν ενδιαφερόταν και για τόν κόμη λωτρεαμόν ή για τήν έμιλυ ντίκινσον – ή και για τόν κόμη σολωμό και τόν (κύριο που κοιτάει τήν οικουμένη υπό γωνίαν) καβάφη, αν τούς ήξερε – και μια και ανέφερα τόν σολωμό και τόν καβάφη, ας πω και γι’ αυτούς – και για τά γλωσσικά επίσης που μέ τρώνε μονίμως : οι μεν αναγνώστες τους ενδιαφέρονται συνήθως και για τά άλλα, οι δε άλλοι δεν ενδιαφέρονται σχεδόν ποτέ γι’ αυτούς… Θα πρέπει όμως εδώ να προσθέσω και κάτι που μού είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, ακριβώς επειδή είναι σπάνιο : ότι ενίοτε δηλαδή ορμάει εδωμέσα και κάποια ή κάποιος που σκουπίζει και ξεσκονίζει τόν χώρο, ανοίγει παλιά ντουλάπια και ντουλάπες, ψάχνει καταχωνιασμένα συρτάρια, σαρώνει ράφια, μένει ώρες και κοιτάει παντού… : δεν είναι συνηθισμένο, και αποτελεί εξαίρεση, αλλά μού δίνει (πολλή) χαρά καθώς επιβεβαιώνει τό ότι δεν χάνω άδικα τόν χρόνο μου αφαιρώντας τον από άλλα για να γράψω εδώ – όπου σχηματίζεται τελικά κάτι σα μια σφαίρα τών πραγμάτων που μέ απασχολούν και που δεν θα μπουν κιόλας ποτέ σε βιβλίο – αλλά που τσουλάει, ή που θα ’πρεπε να τσουλάει, αυτή η σφαίρα, προς κάποιους άλλους : αυτούς που αφήνουνε τή σφαίρα να σκοντάψει πάνω στα πόδια ή τό μυαλό τους τούς ευχαριστώ λοιπόν ιδιαίτερα –

   συμπεραίνω επομένως ότι όσοι πλησιάζουν περισσότερο τά γούστα μου είναι όσοι διαβάζουν κι αυτά που έχουν τή μικρότερη πολλές φορές σε αριθμούς επιτυχία : και εδώ να πω επίσης ότι στατιστικά τή λιγότερη κίνηση έχουν τά λίγα ευτυχώς αποσπάσματα που βάζω από δικά μου βιβλία : δεν μέ πειράζει αυτό πολύ, ή μέ πειράζει και ταυτόχρονα τό ’χω πάρει κι απόφαση : (καταλαβαίνω και τίς αντιδράσεις μερικών για τήν έκλυτη κι αντιπαθητική πολυλογία μου : (έκλυτη : ως τέτοια τήν εννόησε οξυδερκέστατος και αριστερότατος άνθρωπος κάποτε, και από τότε τόν υιοθέτησα κι εγώ, τόν χαρακτηρισμό, μού αρέσει) : ακριβώς λοιπόν, μ’ εμένα θα ’χετε μόνο εκλυσίες – για τούς πουριτανισμούς να πάτε αλλού – άλλωστε ο κόσμος γεμάτος είναι και με σεξ και με πορνό – πράγματα που προάγουν τούς πουριτανισμούς όσο τίποτ’ άλλο – εμένα ο έρωτας όμως μ’ ενδιαφέρει : όχι, τελικά τό καταλαβαίνω (έτσι δεν γινόταν άλλωστε πάντα; (ποντάρω στους happy few που ’λεγε κι ο σταντάλ (κάθε σύγκριση εκτός θέματος…) ο οποίος αφιέρωνε τό έργο του ο φτωχός – που σ’ όλη του τή ζωή δεν εδέησε να δει παρά μία μονάχα κριτική (ναι, αλλά από ποιον όμως) για βιβλίο του – στους 3 ή 5 που αποδεδειγμένα τόν διάβαζαν, αποδίδοντάς τους τιμητικά κιόλας τή φράση τού σαίξπηρ από τόν ερρίκο τόν 5^ο : «εμείς οι ελάχιστοι, οι ευτυχείς ελάχιστοι…» : we few, we happy few, we band of brothers))). Ποιος μπορεί λοιπόν να ξέρει τό μέλλον; ό,τι είναι να γίνει θα γίνει : τό μέλλον δεν είμαστε εμείς που θα πούμε ποιο θα ’ναι

   ό,τι είναι να γίνει θα γίνει : τό μέλλον δεν τό ξέρει κανείς :

 

   κι επειδή ως μικρά κοριτσάκια χαζεύουμε κι εμείς τό μέλλον μάλλον έκθαμβες, σήμερα θ’ ακούσουμε σε όλες του τίς συμπαθητικές έως εμπνευσμένες εκδοχές αυτό τό τραγουδάκι :

.

ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά, άλφρεντ χίτσκοκ 1956 / η πρώτη εμφάνιση
τού τραγουδιού τών jay livingston και ray evans στην ταινία

.

the man who knew too much / η δεύτερη εμφάνιση (καλές πληροφορίες για τήν ταινία εδώ)

.

sly and the family stone

.

pink martini

.

skip brevis

.

damien rice + david gray

.

ima, 2007

.

ταϋλανδέζικες ασφάλειες ζωής / διαφήμιση

.

animation

.

anastasia lee, 14 χρονών σοπράνο

.

holly coly trio

.

connie francis

.

madhuri dixit + prabhudeva (ταινία pukar τού 2000)

.

pietro lombardi

.

normie rowe, 1965

.

lords live, 1965

.

sly / alternate version

.

jacqueline françois, 1956

.

françois deguelt

.

corrine bailey rae / glastonbury 2010

.

freddie mercury / garden lodge tape

.

.

.

   ♥ να σάς ευχαριστήσω λοιπόν όλες όσους έρχεστε, για τούς δικούς του λόγους ο καθένας ♫♪ δεν δίνω υποσχέσεις αλλά ξεκλέβοντας χρόνο από τά κανονικά γραψίματα θα γράφω νομίζω πάντα κι εδώ : σύντομα ή λιγότερο σύντομα, δημοφιλή ή λιγότερο δημοφιλή ♪♫

.

.

«singing and music for agricultural workers’ children in new day nursery at okeechobee migratory labor camp
(belle glade, florida, 1941)» (photo by marion post wolcott)

η πάνω φωτογραφία από δω

.

.

.

.

.

.