τό γράμμα τού sajad qaderzadeh (γιου τής sakineh mohammadi ashtiani) στον οηέ
(μεταφράζω αποσπάσματα:)
η μητέρα μας δεν είναι δολοφόνος
μην τούς αφήσετε να τήν σκοτώσουν
πέντε χρόνια ζούσαμε με τόν εφιάλτη τού λιθοβολισμού… αυτή η φριχτή λέξη ερχόταν και ξαναρχόταν… κλαίγαμε κάθε μέρα… προσπαθήσαμε να τή βοηθήσουμε… γράψαμε γράμματα… δεν ξέρω γιατί δεν μάς άκουγε κανείς…
πριν από δύο μήνες μάς είπαν ότι όλα τέλειωσαν κι ότι θα τήν σκοτώσουν με πέτρες τελικά… δεν είχαμε άλλη λύση, απευθυνθήκαμε στον έξω κόσμο… όταν όλοι τό μάθανε και μιλήσαν γι’ αυτό, νιώσαμε να ‘χουμε μια συμπαράσταση… τώρα τά άλλαξαν όλα και τήν κατηγορούν για φόνο…
δεν είναι αλήθεια : ό,τι κι αν λέει η ίδια τώρα, τήν έχουν παγιδέψει με τήν απειλή τού θανάτου… ξέρουμε ότι η μάνα μας δεν σκότωσε κανέναν… ο θάνατος τού πατέρα μας ερευνήθηκε και κάποιος άλλος έχει ομολογήσει ότι τόν σκότωσε… κι η δίκη έγινε, κι όλοι οι φάκελλοι υπάρχουν να τούς δει όποιος θέλει…
και τώρα γιατί η κυβέρνηση θέλει να δικάσει τή μάνα μας σα φόνισσα; λες και για να αποδώσουν δικαιοσύνη στον πατέρα μας πρέπει να σκοτώσουν τή μητέρα μας; τί είδους δικαιοσύνη είναι αυτή;
θέλουμε να εξεταστεί η υπόθεση αντικειμενικά, και ζητάμε από τά ενωμένα έθνη να στείλουν μια επιτροπή στο ιράν να εξετάσει όλα τά ζητήματα αυτά.
sajad qader zadeh
τό γράμμα τής mina ahadi στον nelson mandela
(μεταφράζω αποσπάσματα:)
«γιατί ελευθερία δεν είναι να σπάσεις μόνο τίς αλυσίδες σου,
αλλά να ζεις με σεβασμό για τήν ελευθερία τών άλλων, και να τήν επιδιώκεις κιόλας»
νέλσων μαντέλα
αγαπητέ κύριε μαντέλα
σάς γράφω ζητώντας σας να επέμβετε όσο πιο γρήγορα γίνεται για να σωθεί η ζωή μιας γυναίκας που πρώτα καταδικάστηκε σε θάνατο διά λιθοβολισμού, και τώρα απειλούν μέρα με τή μέρα να τήν απαγχονίσουν…
ίσως τήν ξέρετε ύστερα από τήν παγκόσμια κατακραυγή που ξεσηκώθηκε…
ο πρόεδρος τής βραζιλίας λούλα ντα σίλβα τής πρόσφερε άσυλο…
τέτοιες κινήσεις αυξάνουν σίγουρα τή διεθνή πίεση…
σύμφωνα με τά στοιχεία που διαθέτει η κίνηση τήν οποία εκπροσωπώ (http://stopstonningnow.com/wpress/1812) τό καθεστώς έχει μέχρι σήμερα εκτελέσει διά λιθοβολισμού 109 άντρες και γυναίκες, και υπάρχουν αυτή τή στιγμή άλλοι 25 άνθρωποι που ζουν τήν αγωνία τής αναμονής για έναν τέτοιο θάνατο… σίγουρα δεν πρέπει ν’ αφήσουμε αυτήν τήν τραγωδία να συνεχίζεται άλλο… σάς κάνω έκκληση…
επιπλέον δεν περιμένετε από εμένα να σάς περιγράψω τούς τρόμους που έχει η ζωή κάτω από ένα θεοκρατικό καθεστώς τής αχρειότερης μορφής, εγώ σε σάς…
η πορεία τού καθεστώτος αυτού στα 31 χρόνια τής μέχρι σήμερα εξουσίας του, συνοψίζεται σε μία μόνο λέξη : τρόμος.
κυβερνώντας με τόν τρόμο, και μόνο με τόν τρόμο, κατάφεραν να συγκροτήσουν ένα ολόκληρο σύστημα σεξουαλικού, κοινωνικού, εθνικού, ρατσιστικού, ακόμα και θρησκευτικού απαρτχάιντ στο ιράν… όμως, ξέρετε σίγουρα πως από τόν ιούνιο τού 2009 ένα μαζικό επαναστατικό κίνημα έχει ξεκινήσει στο ιράν με σκοπό να ανατρέψει αυτό τό καθεστώς απαρτχάιντ και τρομοκρατίας…
τό καθεστώς τώρα επεκτείνει τίς εγκληματικές του δραστηριότητες και εκτός ιράν για να μπορέσει να επιζήσει…
η μόνη λύση για τόν πολιτισμένο κόσμο είναι να συμπαρασταθεί στο λαϊκό επαναστατικό κίνημα τού ιράν…
ας αρνηθεί όλος ο πολιτισμένος κόσμος να αναγνωρίσει τό βάρβαρο καθεστώς που λιθοβολεί ανθρώπους έως θανάτου… να κλείσουν τίς πρεσβείες του… να σπάσουν τούς «πολιτικούς δεσμούς» μαζί του… να τό εκδιώξουν από τίς διεθνείς οργανώσεις… απόλυτο πολιτικό μποϋκοτάζ!
να γίνει κοινή συνείδηση διεθνώς ότι τό καθεστώς τού ιράν είναι ανάλογο με τό καθεστώς τού απαρτχάιντ που υπήρξε στην πατρίδα σας, και η ανθρωπότητα ενωμένη ν’ αγωνιστεί για να τσακίσει και αυτό τό καθεστώς όπως έκανε και για τή νότια αφρική…
η πολιτισμένη ανθρωπότητα περιμένει από τήν πατρίδα σας ότι θα συμμετάσχει στην πρώτη γραμμή και σ’ αυτόν τόν αγώνα…
mina ahadi
σημειωματαριο κηπων 
Δεκάδες προσωπικότητες από τον χώρο του πολιτισµού και της πολιτικής, ανάµεσά τους ο Μίλαν Κούντερα, η Ζιλιέτ Μπινός, η Σασλίµα Νασρίν, η Σιµόν Βέιλ και ο Βόλε Σογίνκα, συνυπέγραψαν έκκληση υπέρ της Μοχαµάντι – Αστιάνι, η οποία δηµοσιεύτηκε αρχικά, την Κυριακή, στην ιστοσελίδα της επιθεώρησης του φιλοσόφου Μπερνάρ ΑνρίΛεβί «La regle du jeu» και αναδηµοσιεύτηκε χθες στη γαλλική εφηµερίδα «Liberation» που αφιέρωσε στο θέµα το πρωτοσέλιδό της. «Πρέπει να εµποδίσουµε τον λιθοβολισµό της Σακινέχ», διακήρυξαν. «Είναι επείγον να παρέµβουµε ώστε να εµποδίσουµε µια εκτέλεση την οποία οι παρατηρητές της ιρανικής σκηνής έχουν κάθε λόγο να θεωρούν επικείµενη».
Από ΤΑ ΝΕΑ
Σχόλιο από tsalapeteinos — 17 Αυγούστου 2010 @ 8:49 πμ
καλημέρα Τσαλ, και σ’ ευχαριστώ για τη γαλλική είδηση που δεν την ήξερα
θα κάνω γενικές σκέψεις με τήν ευκαιρία που μού έδωσες λοιπόν Πτηνό 😀 :
(περι)διαβάζοντας λοιπόν το κείμενο στη libé και ύστερα πηγαίνοντας στο αρχικό, στη σελίδα τού bernard-henri lévy θέλω να κάνω (έτσι μού’ρθε δλδ…) δυό επισημάνσεις μία «ουσίας» και μία «σημειολογική» :
πρώτα η «σημειολογική» που είναι πιο χαριτωμένη (γιατί δείχνει ότι αυτά συμβαίνουν και εις παρισίους) : ενώ στο βλογ τού «φιλόσοφου» πρώτο στα ονόματα που υπογράφουν (κάπως καθυστερημένα είναι η αλήθεια, τώρα το πήραν χαμπάρι οι γάλλοι; – θα μού πεις εδώ οι «δικοί» μας και οι «δικές» μας κοιμούνται ακόμα τον ύπνο τού (αιωνίως) αυτοϊκανοποιούμενου μαλάκα, αλλά τέλος πάντων…) πρώτο λοιπόν είναι τό όνομα μιας γυναίκας (φιλοσόφισσας, φεμινίστριας), τής (πολύ καλής κατά τη γνώμη μου, και πολύ τολμηρής – έχει κάνει μελέτη για τό ότι δεν υφίσταται «μητρικό ένστικτο» στις γυναίκες – καταλαβαίνεις ξύλο που θα’τρωγε σε κάτι άλλες πολιτισμενες χώρες, όνομα και μη χωριό…) ελισάβετ μπαντεντέρ, στην πάλαι ποτέ λιμπερασιόν τής «απελευθέρωσης» και «τού μάη» η σειρά αλλάζει (ανεπαίσθητα; μπορεί, κι ίσως τυχαία, αλλά κάτι μού λέει εμένα αυτό : είναι βέβαια γεγονός πως (όπως θα’λεγες κι εσύ Πτηνό ) «η (παλιά καλή) απελευθέρωση έχει πέσει στα χέρια τού (παλιού γνώριμου) κεφαλαίου»
(κάνω κόπυ τούς δυο πίνακες, έτσι για πλάκα :
ο λεβύ : Elisabeth Badinter, Juliette Binoche, Rachida Dati, Sussan Deyhim, Mia Farrow, Bob Geldof, Ayaan Hirsi Ali, Milan Kundera, Bernard-Henri Lévy, Patrick Modiano, Taslima Nasrin, Yann Richard, Ségolène Royal, Marjane Satrapi, Jorge Semprun, Wole Soyinka, Simone Veil, Jody Williams
η λιμπέ : Wole Soyinka, Bernard-Henri Lévy, Patrick Modiano, Milan Kundera, Jorge Semprún, Ségolène Royal, Rachida Dati, Simone Veil, Marjane Satrapi, Juliette Binoche, Mia Farrow Bob Geldof, Taslima Nasrin, Ayaan Hirsi Ali, Jody Williams, Sussan Deyhim, Yann Richard, Elisabeth Badinter, Lionel Jospin, Sylviane Agacinski, Martine Aubry…)
επί τής ουσίας τώρα, μού κάνει εντύπωση που εξακολουθούν να θεωρούν αίτημα την «αναστολή τού λιθοβολισμού», ενώ η εκτέλεση τής θανατικής ποινής (ως προς τήν Ashtiani) διά λιθοβολισμού έχει δηλωθεί από τήν τεχεράνη ότι ματαιώνεται (τα γράψαμε και τα διαβάσαμε και στα προηγούμενα ποστ, εδώ τουλάχιστον σίγουρα, και στα σχόλια)
«κανονικά» δεν πρέπει να τίθεται θέμα λιθοβολισμού λοιπόν πια, αλλά «αγχόνης», και το θέμα είναι να μην εκτελεστεί η θανατική ποινή γενικώς τώρα (ούτε αυτή, ούτε καμία άλλη – από αυτές που περιμένουν «ουρά» (έδωσα λινκ (για την ουρά) στο ποστ)…
(με την ευκαιρία, καλά τα λέει ο αγγλούλης ( 🙂 ) εδωπέρα : τό’χα βάλει στις αρχές-αρχές το βίδεό του, αλλά τον ξανανεβάζω για όποιαν μπει σήμερα και βαριέται να ψάχνει 😛 )
Σχόλιο από χαρη — 17 Αυγούστου 2010 @ 11:59 πμ
υγ : με την ευκαιρία, τη σελίδα τού μπερνάρ ανρί-λεβί την βάζω στο μπλογκρόλ μου να την βρίσκουμε ( -ω!) πιο εύκολα…
φιλιά Πτηνό 🙂
Σχόλιο από χαρη — 17 Αυγούστου 2010 @ 12:02 μμ
Aπο τη μερα που μιλησαμε εχω στο νου μου να ερθω επιτελους για να δω…αλλωστε δεν με φοβιζε τιποτα ειχες πει θα αλλαζες αναρτηση σε κατι πιο χαρουμενο πια…
εν τω μεταξυ φευγαλεα στα ενημερωτικα μπλοκ διαβαζα για ενα ζευγαρι που δολοφονηθηκε με λιθοβολισμο
υπηρχαν και φωτογραφιες…
κι ελεγα πρεπει να παω και στη Χαρη…..
Ξερεις συνηθως μας βολευειε να κλεισουμε τα ματια και να αγνοησουμε τη φρικη γυρω μας
και τα ματια..
λες και αυτο συμβαινει σε εναν αλλο πλανητη…
κι ομως συμβαινει εδω και συμβαινει απο ανθρωπους…
ΕΙΝΑΙ ΔΥΣΩΔΕΣΤΑΤΟ ΚΑΙ ΑΠΟΛΥΤΩΣ ΠΑΡΑΝΟΙΚΑ ΕΓΚΛΗΜΑΤΙΚΟ …
μακαρι να μπορουσαμε να κανουμε κατι …
αν κρινω ομως απο οσα διαβαζω αυτες τις μερες ειναι μια σαδιστικα επαναλαμβανομενη συνηθεια αυτων των υπανθρωπων …
διαβαζοντας κατω την επιστολη της βουρκωσα…
ουτε στιγμη δεν αντεχω να σκεφτω τον εαυτο μου στη θεση της και στη θεση του παιδιου της..
αν παει δε η σκεψη μου στο δικο μου παιδι …τι να σου πω…
Δεν χωρανε ευχες εδω
καικαθε προσπαθεια ελπιδας και παρηγοριας θα ηταν τοσο μα τοσο υποκριτικη..
ειναι ΜΙΑ ΑΛΗΘΕΙΑ ΚΑΤΑΜΟΥΤΡΑ ΠΕΤΑΜΕΝΗ ΣΤΑ ΜΟΥΤΡΑ ΜΑΣ
την ωρα που στα καταπτυστα ΕΛΛΗΝΙΚΑ ΔΕΛΤΙΑ κυριαρχουν οι ειδησεις για ελληνες καραγκιοζηδες και νεοπλουτους στα νησια …
χωραει μονο μια λεξη ΝΤΡΟΠΗ …σε οτι ανεχομαστε εμεις οι «πολιτισμενοι» ..
ειλικρινα με συγκλονισε η αναρτηση σου
την οποια επιμελως απεφευγα τοσο καιρο …μα δεν εχω σκοπο να συνεχισω να το κανω.
Σχόλιο από Talisker — 17 Αυγούστου 2010 @ 1:17 μμ
Δυστυχώς οι δικές μου γνώσεις στα γαλλικά είναι στοιχειώδεις γι’ αυτό απλά παρέθεσα την αναδημοσίευση των Νέων. Να κάνω μόνο μια παρατήρηση για την επιστολή της σ. Ahadi. Δυστυχώς η ιστοσελίδα της είναι μόνο στα αραβικά και τα γερμανικά και μάλλον έχει καιρό να ανανεωθεί, κρίνοντας από τις ημερομηνίες. Η θέση της μπορεί να είναι ιδεολογικά και πολιτικά ορθή, περί «πολιτικού μποϊκοτάζ» του καθεστώτος του Ιράν, αλλά φοβάμαι πως είναι παρεξηγήσιμη με δεδομένη τη χρονική συγκυρία και την πόλωση ανάμεσα σε ΗΠΑ-Ισραήλ-ΝΑΤΟ από το ένα στρατόπεδο και Ιράν με (μέρος από) τον αραβικό κόσμο από το άλλο – γιατί οι Ιρανοί ως γνωστόν δεν είναι στην πλειοψηφία τους Άραβες, είναι Παστούν όπως και οι Αφγανοί.
Θυμήθηκα την κριτική της Ρόζας στον Κάουτσκυ, τους μενσεβίκους, ακόμα και μέρος των μπολσεβίκων που περίμεναν τις… γερμανικές λόγχες να απελευθερώσουν το ρωσικό προλεταριάτο από τον τσαρισμό! Επί της ταμπακέρας, δεν είμαι σίγουρος πως οι υψηλοί τόνοι βοηθάνε την υπόθεση της καταδικασμένης. Ασφαλώς το καθεστώς του Ιράν είναι αυταρχικό και σκοταδιστικό, αλλά ας μην παραβλέπουμε πως έχει μεγάλα λαϊκά ερείσματα, κυρίως από τις κατώτερες τάξεις. Δεν είναι τόσο πετυχημένη η σύγκριση με το απαρτχάιντ της Ν. Αφρικής γιατί εκεί μια μικρή (λευκή) μειοψηφία δυνάστευε την (έγχρωμη) πλειοψηφία, ενώ στο Ιράν η πλειοψηφία ή έστω μια μεγάλη μειοψηφία – αν δεχτούμε πως οι τελευταίες εκλογές ήταν νοθευμένες – αυτοδυναστεύεται. Ο λαός του Ιράν πρέπει από μόνος του να χειραφετηθεί και να απελευθερωθεί, με τη συνδρομή και των ξένων αλλά όχι με καουμπόικες επεμβάσεις όπως προσπάθησαν αμφότερες οι (πάλαι ποτέ 2) υπερδυνάμεις στο Αφγανιστάν. Το δυσάρεστο είναι πως και η υπάρχουσα αντιπολίτευση, πιο προοδευτική κατά τα φαινόμενα από την κυβέρνηση, είναι αστικής προέλευσης και μάλλον ενδιαφέρεται περισσότερο να κάνει μπίζνες με τους δυτικούς και να αυξήσει τα εισοδήματά της παρά να δώσει δικαιώματα και πραγματική εξουσία στο λαό.
Σχόλιο από tsalapeteinos — 17 Αυγούστου 2010 @ 2:47 μμ
Επέστρεψα προσωρινά πριν να ξαναφύγω και ομολογώ πως τα μέρη σας είναι από τα πρώτα που επισκέφτηκα.
Λοιπόν, έχει τα δίκια του ο Τσαλ, το timing της αντίδρασης και αφύπνισης των προσωπικοτητων του δυτικού μας κόσμου είναι πολύ ύποπτο. Από την άλλη, δεν είναι δυνατό να μην υπάρξουν και αντιδράσεις, φτάνει πια με αυτές τις δολοφονίες…
Το Σάββατο περιμένουμε τα νεώτερα ε?
Σχόλιο από Кроткая — 17 Αυγούστου 2010 @ 3:33 μμ
Τάλι μου 🙂 καλώς ξανάρθες, και ειλικρινά λυπάμαι 1ον που δεν έφυγα ακόμα (…) και 2ον που το θέμα δεν έχει λήξει (με τρόπο ανθρώπινο εννοώ βέβαια, γιατί δυστυχώς τίποτα δεν μάς βεβαιώνει ότι δεν μπορεί να λήξει και άσχημα – αντίθετα όλες όσες ξέρουν κάνουν πολύ δυσάρεστες προβλέψεις)
ναι πρόκειται για ένα από τα απάνθρωπα καθεστώτα αυτή τη στιγμή στον πλανήτη, ίσως το πιο απάνθρωπο μαζί με το κινέζικο, αλλά για τούς κινέζους δεν μιλάει κανείς (κι ας αρχίσαν κι εκεί κάτι κινήσεις απελπισμένων, ύστερα μάλιστα από τίς κατά συρροήν αυτοκτονίες κλειδαμπαρωμένων στα εργοστάσια δούλων, που για το εκτρωματικό καθεστώς τού κινέζικου σοσιαλφασισμού θεωρούνται «εργάτριες και εργάτες» …) Αλλά εδώ μπαίνουν τα «συμφέροντα» οικονομικά και άλλα που λέει και ο Τσαλ, αμερικανών – και πολλών άλλων – ακόμα και κάτι περήφανοι μάγκες συντοπίτες μας «κάνουν δουλειές» με την κίνα και το χαίρονται…
όμως φυσικά και δεν πρέπει να καθορίζουν αυτά την δικιά μας οπτική, ούτε τη λογική. Προσωπικά καταλαβαίνω απόλυτα, και βρίσκω κιόλας συγκινητικό (με την καλή εννοια) τον τρόπο με τον οποίο σα γυναίκα και μαμά μπαίνεις στη θέσης της, και στη θέση τών παιδιών της (Φαντάζομαι προσέξαμε όλοι ότι τα γράμματα εμφανίζεται να τα γράφει μόνο το ένα της παιδί, γιατί τό άλλο είναι κορίτσι – κι αν μέχρι τώρα το αγόρι έχει δεχτεί απειλές, καταλαβαίνεις ότι αν το κορίτσι «εμφανιζόταν επίσημα» μπορεί και να το είχε ήδη φάει το μαύρο σκοτάδι) … η φρίκη ανάγλυφη…
κατά τ’ άλλα η υπόσχεση που έδωσα παραμένει, ελπίζω πάντα πριν φύγω να μπορέσω να ανεβάσω κάτι πιο ευχάριστο 🙄
να΄σαι καλά και όλες τις ευχές μου ξανά (ξέρεις εσύ!) Και με την ευκαιρία, τό’λεγα σοβαρά : στο βλογ σου δυσκολεύομαι πολύ να ξαναγραφτώ, κάθε φορά που με «σβηνει» γκρχμ#$$^&**γρχγ 👿
φιλιά
Σχόλιο από χαρη — 18 Αυγούστου 2010 @ 12:34 πμ
Τσαλ κι εγώ μια ματιά μόνο έριξα στο βλογ τής ahadi (κοινό με κάποιαν άλλη τό΄χει νομίζω, κι είναι απ’ ό,τι κατάλαβα κυρίως για τα βιβλία της) και νομίζω πως ο λόγος που’χει μείνει στις 3 αυγούστου είναι γιατί δουλεύει περισσότερο για την επιτροπή, κλπ. Δεν ξέρω δε αν πρόσεξες, σε μια φωτογραφία εξωφύλλου απόνα βιβλίο που έχει εκδόσει (φωτογραφία που μ’ αρέσει πολύ κι ίσως την κάνω update στο ποστ) ότι δεν μπόρεσε να λείψει ούτε από δω ο (περίφημος) günter wallraff που είχε συμπαρασταθεί και εδώ στον αντιδικτατορικό αγώνα (από τούς πρώτους!) – είχε αλυσσοδεθεί στο σύνταγμα, και είχε κάνει και φυλακή – είναι γερμανός δημοσιογράφος μεν, αμετανόητος ακτιβιστής όπου γης δε… (να’ναι καλά ο άνθρωπος, τον αγαπώ κι ας μην τον ξέρω…)
κοίτα να δεις, δεν υπάρχει αμφιβολία πως έχεις δίκιο για τη χρονική συγκυρία (τού «επίσημου» διεθνούς ενδιαφέροντας – που μην ξεχνάς ότι έρχεται ΠΟΛΥ καθυστερημένο άλλωστε, και μόνο αφού έχει ήδη γίνει φοβερός θόρυβος από τις επιτροπές, τις ψηφοφορίες, τις κινήσεις τών αντικαθεστωτικών, τα βλογ κλπ (btw κι έγω έτσι ξέρω, οι πέρσες ποτέ δεν ήταν άραβες, «καυκάσιους» ή κάπως έτσι τους λένε οι ανθρωπολόγοι (εδώ μόνο η L’ enfant μπορεί βέβαια να μιλήσει σοβαρά…) αλλά αυτή τη στιγμή αυτό που τούς ενώνει με τούς «άλλους» δεν είναι η τυχόν μειονότητα αράβων που διαθέτουν, αλλά ο παράγοντας τής θρησκείας :
και μολονότι δεν είμαι τόσο διαβασμένη στην πολιτική όσο εσύ, θέλω να πω ότι από τη μεριά μου πιστεύω πως πρέπει επιτέλους να προχωρήσουμε πέρα από τις οπτικές που μάς επιβάλλει η «υψηλή» πολιτική, εθνών, κομμάτων, λαών κι ό,τι άλλο… Αυτή η πολιτική, στην χιλιετία που μπήκε πια έχει αποδείξει νομίζω περίτρανα πως έχει σχεδόν πάντοτε ποταπά κριτήρια, ποταπούς στόχους, και υστερόβουλες και πολιτικάντικες στοχεύσεις – αλοίμονο αν μένουμε έρμαιά της… Προσωπικά πιστεύω στην απελευθέρωση και την χειραφέτηση – ατόμων, και μετά (αν γίνεται όποτε δεήσει να γίνει) κοινωνιών. Και πιστεύω μόνο στον απόλυτο σεβασμό τής ζωής και της ελευθερίας – Νομίζω πως θα’ναι λάθος να εξακολουθήσουμε να κρίνουμε τά πράγματα με βάση το ποιος είναι εχθρός ή φίλος τών αμερικανών ή τών ταλιμπαν ή τών αράβων ή τών ρώσων όπως κάποτε οι κομμουνιστές στην ευρώπη φοβόντουσαν να μιλήσουν για τις δίκες τού στάλιν και για τίς φρίκες του σταλινισμού για να μην τούς πουνε πράκτορες τού ιμπεριαλισμού…
επιπλέον νομίζω πως η επίκληση τής αχαντί στους πολύμορφους ρατσισμους τού καθεστώτος (στο γράμμα της προς τον μαντέλα) αυτήν την έννοια έχει: να προσελκύσει έναν σύμμαχο τώρα που η ζωή κάποιων ανθρώπων και κινδυνεύει, και μπορεί ίσως να σωθεί. Πρόκειται για απεγνωσμένες κινήσεις, αλλά θέλω να ελπίζω ότι δεν θα’ναι μάταιες μακροπρόθεσμα. Εξάλλου εσύ ίσως ξέρεις πόσο απόμακρα δύσκολο φαινόταν κάποτε να ανατραπεί το καθεστώς τού σάχη, που τότε (είχε συμπέσει με το αντάρτικο τής ραφ στην ευρώπη) ήτανε η πιο συνηθισμένη καραμέλα να αναφέρονται οι φρίκες «τών λευκών κελιών τού σάχη και τής γερμανίας». Ε, λοιπόν η επανάσταση στο ιράν έγινε, κι ύστερα την σφετερίστηκαν οι μουλάδες (που ούτε αυτοί είχαν καμιά λαοκρατική ιδεολογία βέβαια…) – κι εγώ πιστεύω ότι ο τωρινός αγώνας τών αντικαθεστωτικών στο ιράν έχει το δικαίωμα να χρησιμοποιήσει όλες τις συγκυρίες – με μια δικτατορία είναι αντιμετωπος – δεν έχει νόημα να μετράει αν είναι καλοί ή κακοί οι αμερικάνοι αυτή τη στιγμή – το ζήτημα είναι να ρίξουν τη χούντα τής αισχρής κι απάνθρωπης αυτής θεοκρατίας… τ’ άλλα θα τα βρούνε (ελπίζω – κι ελπίζω να ‘χουν γίνει και σοφότεροι…)
όταν έχουμε όμως να κάνουμε μ’ ένα καθεστώς μονίμως απάνθρωπο, είναι μάταιο νομίζω να συζητάμε αν αυτό που θα το διαδεχτεί θα είναι καθαρή και άμεση δημοκρατία, ή απλώς αυτή η άθλια, αστικού τύπου, που διαθέτουμε κι εμείς, αλλά που εν πάση περιπτώσει έχει καταργήσει τη θανατική ποινή
(τα λέω όλ’ αυτά παίρνοντας αφορμή όχι τόσο από τίς δικές σου επισημάνσεις, όσο επειδή το ενδιαφέρον σου για το θέμα μού θύμισε κάτι άλλα βλογ (στα οποία προσπάθησες να το μεταφέρεις, και καλά έκανες) και κάτι «ξύλινα κομματικά» που είδα σε σχόλια εκεί αυτές τις μέρες, και μ’ έκαναν ν’ απορώ – )
υγ: εξαιρετικά ύποπτη όμως (μού φαίνεται κι εμένα) η «χρονική συγκυρία» τού (αμερικάνικου, τα άλλα έπονται συνήθως) ενδιαφέροντος για τήν κατάσταση τών γυναικών στο αφγανιστάν – λες κι όλα αυτά τα χρόνια ήταν αλλιώτικα…
…αλλά κι εκεί, και πάλι, μπορούμε και πρέπει να το χρησιμοποιήσουμε αυτό τό (υστερόβουλο) «ενδιαφέρον»… Αυτοί τη δουλειά τους, κι εμείς τη δικιά μας – αν η δικιά μας είναι (που πιστευω ότι, μ’ όλα τ’ άλλα μας «βίτσια» (η λογοτεχνία είναι ένα τέτοιο βίτσιο – για μενα μιλάω…) και η απελεθέρωση και η χειραφέτηση και η στοιχειώδης έστω αξιοπρέπεια τής ζωής σ’ αυτόν τόν ετοιμόροπο πλανήτη
φιλιά Πτηνό 🙂
Σχόλιο από χαρη — 18 Αυγούστου 2010 @ 1:44 πμ
Κροτ καλωσήρθες ώσπου να ξαναφύγεις! 😀 με τιμάς και μέ συγκινείς γκριφόν 😆 😆
ακριβώς : «φτάνει πια με αυτές τις δολοφονίες…», και «Το Σάββατο περιμένουμε τα νεώτερα»…
και ο Τσαλ έχει και γνωσεις, και δίκια, και ξέρει και πολλά: γι’ αυτό μάς τσιγκλάει να τού γράφουμε κι εμείς κατεβατά 😀
φιλάκια και να περνάς υπέροχα (είδες, εγώ δεν την πάτησα και δεν είπα τίποτα για «ελλάδα», το μυρίστηκα ότι όταν έλεγες «νότο» κάτι άλλο εννοούσες εσύ… 😉 )
Σχόλιο από χαρη — 18 Αυγούστου 2010 @ 1:54 πμ
Πάντως, αυτή η σιωπή σε σχέση με την Κίνα, μπορεί να έχει σχέση με το γεγονός πως η Κίνα είναι αυτή τη στιγμή η δεύτερη οικονομία στον πλανήτη και άρα τους πουλάει και τους αγοράζει όλους.
Ενώ το Ιράν, είναι στον άξονα του κακού κλπ κλπ.
Στην Κίνα, εκτός από Θιβέτ που έχει τα φράγκα και τα μέσα και κάνει όλους να μιλάνε για χάρη του, όλες οι μειονότητες δεινοπαθούν.
Με εκνευρίζουν οι φραγκάτες μειονότητες γενικά, μου θυμίζουν Ισραήλ -είναι ρατσιστικό αυτό που είπα; 😳
Σχόλιο από Кроткая — 18 Αυγούστου 2010 @ 11:50 πμ
κι εγώ αυτό ακριβώς πιστεύω Κροτ, τα λεφτά μετράνε και μόνο για όλους αυτούς… και μόνο όταν προχωρήσουν πολύ κάποια κινήματα διαμαρτυρίας ή απελευθέρωσης «τα παίρνουν χαμπάρι» (για να κρατήσουν τα προσχήματα)
στην κίνα πρέπει όντως να υπάρχουν πολλές μειονότητες απ’ τα λίγα που ξέρω κι εγώ… ακόμα και θρησκευτικές, ακόμα και χριστιανοί ε;
όσο για τους φραγκάτους – έχουν το θράσος τους, συμφωνώ
btw να διορθώσω εμαυτήν – η φωτογραφία (που τελικά την έκανα update) από το βλογ τής mina ahadi δεν είναι εξώφυλλο βιβλίου της, είναι από εκδήλωση που έγινε στην γερμανία (κολωνία) για το ισλάμ τη μπούρκα τις γυναίκες, κλπ…
Σχόλιο από χαρη — 18 Αυγούστου 2010 @ 3:13 μμ
Iran orders 99 lashes for woman facing execution, rights group says
http://edition.cnn.com/2010/WORLD/meast/09/04/iran.stoning/index.html#fbid=gJRO9C2UsJk&wom=false
Σχόλιο από denizen of the deep — 5 Σεπτεμβρίου 2010 @ 2:53 μμ
Μόλις προχθές το Ιράν προκαλούσε τις ευρωπαϊκές χώρες να «αφήσουν τους δικούς τους δολοφόνους ελεύθερους». Η διεθνής κατακραυγή, όµως, φαίνεται ότι απέδωσε καρπούς: το ιρανικό καθεστώς ανακοίνωσε χθες την αναστολή της εκτέλεσης της Σακινέχ Μοχαµαντί Αστιανί διά λιθοβολισµού.
Από ΤΑ ΝΕΑ
Επίσης ο ιστορικός ηγέτης της Κουβανικής Επανάστασης τάσσεται κι αυτός, αν και λίγο καθυστερημένα, υπέρ της Σακινέ, και παρά τις καλές σχέσεις της χώρας του με το Ιράν τα τελευταία χρόνια (ίδια πηγή).
ΑΚΟΜΗ ΚΑΙ τον σύµµαχο που θα µπορούσε να ελπίζει ότι θα έβρισκε στο πρόσωπο του Φιντέλ Κάστρο χάνει ο Μαχµούντ Αχµαντινετζάντ. Σε συνέντευξη που παραχώρησε σε δηµοσιογράφο του αµερικανικού περιοδικού «Αtlantic», ο ιστορικός ηγέτης της Κούβας καταδίκασε τις αντισηµιτικές κορόνες του ιρανού προέδρου, τον οποίο κάλεσε παράλληλα να εγκαταλείψει τις πυρηνικές του φιλοδοξίες. Σύµφωνα µε τον αµερικανό δηµοσιογράφο Τζέφρι Γκόλντµπεργκ που πήρε τη συνέντευξη, ο Κάστρο επέκρινε τον Αχµαντινετζάντ για το γεγονός ότι αρνείται το Ολοκαύτωµα και υποστήριξε ότι το Ιράν θα µπορούσε να προωθήσει την υπόθεση της ειρήνης «αναγνωρίζοντας τη µοναδική ιστορία του αντισηµιτισµού και προσπαθώντας να κατανοήσει τον λόγο για τον οποίο οι Ισραηλινοί φοβούνται τόσο πολύ για την ύπαρξή τους». Ο πρώην πρόεδρος της Κούβας, επικριτικός και ο ίδιος κατά το παρελθόν απέναντι στο Ισραήλ, φέρεται ακόµη να δήλωσε ότι «κανένας δεν έχει συκοφαντηθεί περισσότερο από τους Εβραίους, θα έλεγα πολύ περισσότερο και από τους µουσουλµάνους».
Σχόλιο από tsalapeteinos — 9 Σεπτεμβρίου 2010 @ 9:27 πμ
Παρά τη διεθνή κατακραυγή, το καθεστώς του Ιράν ανακοίνωσε χθες ότι θα προχωρήσει στη δι’ απαγχονισµού εκτέλεση της 43χρονης Σακινέχ Αστιάνι, ενώ η ποινή του λιθοβολισµού που επίσης τής έχει επιβληθεί, δεν θα εκτελεσθεί (για προφανείς λόγους). (ΤΑ ΝΕΑ)
Σχόλιο από tsalapeteinos — 29 Σεπτεμβρίου 2010 @ 8:29 πμ
απαντώ καθυστερημένα, αλλά τι να κάνουμε, εσείς όλες (όλοι) κάνατε διακοπές στο ντάλα καλοκαίρι κι εγώ (σχεδόν) στον ντάλα χειμώνα
και δεν είμαι και χειμερινή κολυμβήτρια
denizen αυτή η ιστορία που παραθέτεις, και το «μπέρδεμα» με τις φωτογραφίες είναι «λεπτομερειούλα» αρκούντως ενδεικτική (για τον εφιάλτη που ζουν οι γυναίκες, κυρίως) και για την όλη κατάσταση στο ιράν. Όπως σού ‘χα πει δεν είχα το λάπτοπ μαζί μου αλλά πήρα μια ιδέα από ελάχιστα τηλεοπτικά και δυο-τρεις φορές που μπήκα σε πισι άλλων από κει που ήμουνα – το θέμα δεν έληξε ακόμα. Φαίνεται πάντως ότι κάτι έγινε με τον πρώην δικηγόρο της που κατέφυγε στη σουηδία – μάλλον είχε απειλές για την οικογένειά του που’ναι πίσω και λέει αρλούμπες τώρα (γνωστό το φαινόμενο στις δικτατορίες: και στη δικιά μας: ο Αλέξανδρος Σχινάς ο συγγραφέας («αναφορά περιπτώσεων», τό’χεις διαβάσει; εξαιρετικό βιβλίο…) που μιλούσε στο ραδιόφωνο στη γερμανία από τήν deutsche welle στη διάρκεια τής χούντας, είχε υποστεί παρόμοιες απειλές για την οικογένειά του εδώ – εκείνος όμως δεν είχε υποκύψει – είχε κάνει μάλιστα μια εκπομπή-σοκ όπου στην αρχή πρόδινε τον εαυτό του, και μετά έλεγε «έτσι θέλουν οι συνταγματάρχες να τα πω, και με απειλούνε» – όσο αντέχει ο καθένας…)
Τσαλ (@13 και @14 μαζί): αυτός ο λιθοβολισμός όλο αναστέλλεται και ξανααναστέλλεται, η ποινή τής εκτέλεσης όμως εξακολουθεί να κρέμεται πάνω από το κεφάλι τής Αστιανί (και όχι μόνο αυτής) Δυστυχώς λοιπόν θα τα ξαναπούμε για το θέμα… Όσο για την Κούβα, κάλλιο αργά παρά ποτέ – Για τους Εβραίους ίσως γράψω κι εγώ κάτι από τις εμπειρίες τού «καλοκαιριού» μου Πτηνό 😀
καλώς σάς ξαναβρίσκω 🙂 θά ‘χουμε γερό χειμώνα όπως φαίνεται 😦 (άντε να παίρνουμε κάνα παράδειγμα κι απ’ τα γαλατικά χωριά;)
Σχόλιο από χαρη — 24 Οκτωβρίου 2010 @ 4:26 μμ