σωστή (επιτέλους) η αναφορά στο λά.ο.σ., αλλά λά(θ)ος η προσφυγή στη γλωσσολογία

 

        
 

   τό ποστ αυτό αποτελεί μια κάπως εκτεταμένη απάντηση απλώς στο σχόλιο τού φίλου μου τού psi-a για τό UPDATE τών σχολίων σε προηγούμενο ποστ (27. 2.) που έλεγε μεταξύ άλλων («επειδή δεν πιστεύω πως είναι ακίνδυνες οι κουτοπόνηρες μπουρδολογίες τών ακροδεξιών…»)  ότι : ο σφετερισμός απ’ τή μεριά τών ναζιστών στην γερμανία τής λέξης σοσιαλισμός («εθνικο-σοσιαλιστές») δεν απέχει και πολύ από τόν σφετερισμό εκ μέρους τής ελληνικής ακροδεξιάς τής λέξης λαός  … Η εκτίμηση δηλαδή – και ο φόβος – που είχαν προς τόν σοσιαλισμό οι χιτλερικοί συναντά κατά τή γνώμη μου αβίαστα τήν εκτίμηση και τόν φόβο  τών μελών τού λά.ο.σ. προς τήν ίδια την έννοια τού λαού… (κλπ, κλπ).

   Αυτά για όσους βαριούνται να ανατρέξουν σε κείνη τήν ανάρτηση, όπου υπήρχε και μια επίθεση (παράπονο ; !) προς τήν αριστερά (μας ; …) ότι δεν αμφισβητεί ουσιαστικά και μεγαλοφώνως τόν σφετερισμό αυτόν (ονόματος – πολύ φορτισμένου ονόματος) που επιχειρεί τό λά.ο.σ.

   Χτες είδα (εδώ) τήν επίθεση που έκανε λοιπόν ο Αλέξης Τσίπρας στο λά.ο.σ., και πολύ χάρηκα, τό ομολογώ.

   Χάρηκα υπό όρους όμως γιατί οι σύμβουλοί του στα γλωσσικά (και δεν είναι κακό ένας αρχηγός κόμματος να έχει συμβούλους για διάφορα θέματα, πολύ καλό είναι να παραδέχεται ότι δεν τά ξέρει και όλα) άφησαν τήν γλωσσική τους συνείδηση να σκεπάσει κάπως τήν υπόλοιπη :

   Ας ξαναδούμε όμως τό βίντεο : 

 

   καλή η αρχή : – και η αρχή είναι κατά τή γνώμη μου τό ουσιαστικό μέρος τής τοποθέτησης : δεν θα σάς πούμε ποτέ λαό – ο ελληνικός λαός δεν θα σάς πει ποτέ «λαό».  Καταλαβαίνω πως αν ο κύριος Τσίπρας ήθελε να συνεχίσει με τήν ίδια ένταση θα αναγκαζόταν να χρησιμοποιήσει όμως πιθανόν και άλλες λέξεις, πλην τού «κουτοπόνηρου», όπως πιχι «σφετερισμός», άσε που θα πηγαίναμε και σε «φιλοσοφικότερες» αναλύσεις που και δεν ενδείκνυνται για τά έδρανα τής βουλής (μας), και δεν προκαλούν και τήν πλατιά (λαϊκή) αγαλλίαση που επιφέρει η καθαρή επιστημοσύνη. Στην επίκληση όμως γλωσσικών επιχειρημάτων παρακάτω υπάρχει μια μικρή παγίδα που πιστεύω ότι κανείς δεν θα τήν ήθελε (ως μέρος τών επιχειρημάτων του) – γι’ αυτό τήν εκθέτω :

   είναι σωστό από γλωσσική άποψη ότι στα ελληνικά συμβαίνει αυτό τό φαινόμενο, όταν δίνουμε σ’ έναν άνθρωπο τό όνομα ενός πράγματος, ενός θεσμού, ή και ενός επιθέτου ακόμα (νομίζω μάλιστα πως και ο καβάφης είχε γράψει κάτι σχετικό σ’ ένα από τά, επικαιρικά, πεζά του – και αν θυμάμαι καλά εκεί στήριζε και τήν άποψή του ότι τό όνομα Χρήστος πρέπει να γράφεται Χρίστος διότι προέρχεται από τό, αρχαίο επίθετο που έγινε μετά ουσιαστικό, Χριστός) (τώρα βέβαια ξέρουμε από «τήν πέτρα τήν αρχαία» (που βρέθηκε μάλλον εντωμεταξύ και μάλλον δεν τήν ήξερε ο καβάφης) ότι και τό Χρήστος σωστό είναι, διότι προέρχεται από τό επίθετο «χρηστός» («χαιρε χρηστε» που λέει και μια πλάκα επιτύμβια, η οποία μπορεί και στο κύριο όνομα τού ανθρώπου να αναφερότανε και να μην τόν χαρακτήριζε απλώς χρηστόν άνθρωπο (ιδέα μου βέβαια – άλλο που δεν υπήρχαν τότε τόνοι, για να ‘μαστε σίγουρες)).

   Έτσι λοιπόν συμβαίνει { όπως σωστά συμβούλεψαν (υποθέτω) τόν σύντροφο Τσίπρα } και με τό Σταύρος που προέρχεται από τό σταυρός, και με διάφορα άλλα ονόματα ανθρώπων σίγουρα : όταν βαφτίζουμε ένα παιδί, ανεβάζουμε συνήθως τόν τόνο τής λέξης απ’ τήν οποία θέλουμε τό όνομα να προέρχεται. Μια που τό όνομα (για να πάμε και στον  κύριο Βιτκενστάιν) είναι «ένα δώρο που κάνουν οι γονείς του στον καινούργιο άνθρωπο, και με αυτό τρυφερά τό περιβάλλουν (ή κάπως έτσι)». Μόνο που…

   …κανείς (ούτε βεβαίως η μαμά-Ελλάς) δεν έδωσε κανένα όνομα «ως δωράκι» (κιόλας) στο κόμμα τού κυρίου Καρατζαφέρη, ούτε και κάνας άλλος κάτοικος αυτής τής χώρας προέβη σε τέτοια ονοματοθεσία : ούτε καν ο ίδιος ο κύριος Καρατζαφέρης δεν τόλμησε να ονομάσει τό κόμμα του λαός : τό όνομα που έδωσε εκείνος στον εαυτό του ( = τό κόμμα του / η αλλοτροίωση και ο ετεροκαθορισμός εδώ είναι πλήρης/ ) είναι ένα όνομα (σιδηρόδρομος), τού οποίου τά αρχικά θα μπορούσαν, αν κάποιος ήθελε, να συμπίπτουν ηχητικά (μόνο) και κάτω από ορισμένους όρους, με τό ουσιαστικό λαός. Κουτοπονηριές δλδ όπως επισημάνθηκε δις ή τρις νομίζω. Δεν λέγεται λοιπόν λαός τό κόμμα τών ακροδεξιών στην ελλάδα (ώστε να τού ανεβάσουμε τόν τόνο κατά τόν γλωσσικό κανόνα) : διότι συν τοις άλλοις (και κάποιον φόβο γελοιότητας μπορεί σίγουρα να τόν έχουν)  δεν έφτασε και τό θράσος τών (κακάσχημων) αδώνηδων μέχρις εκεί : λέγεται λαϊκός ορθόδοξος συναγερμός – και από αυτήν τήν άποψη πολύ σωστά συμπλήρωσε ο Τσίπρας στο τέλος ότι, αν θέλουν κάτι συντομότερο, να τούς λέμε συναγερμό, που παραπέμπει και στις ρίζες τής συντηρητικής παράταξης μετά τόν εμφύλιο…  

   επιπλέον, έτσι τό συντομευμένο θα τούς συνοψίζει και θα τούς συμβολίζει και με μεγαλύτερη ακρίβεια, χωρίς σφετερισμούς (οι οποίοι δεν κοροϊδεύουν κιόλας, μεταξύ μας, κανέναν που δεν είναι έτοιμος από καιρό, και εκ προοιμίου, να κοροϊδευτεί).