κωνσταντίνα κούνεβα : η άνθρωπος

.

.

.

σε δύο χρόνια ποιος θα θυμάται τήν κωνσταντίνα κούνεβα, πιθανώς σκέφτηκαν (και σωστά όπως πλέον αποδεικνύεται) οι επίδοξοι τιμωροί συμμορφωτές και δολοφόνοι της

θα αποδειχτεί η μνήμη αποκλειστικά και μόνο γυναικεία υπόθεση ξανά; ( : μια γυναίκα πάντως – συμπτωματικό ή όχι – επέστρεψε στην δικαιοσύνη τόν φάκελο να ξανανοίξει, και άντρες επιχείρησαν – και παλιότερα και τώρα – συμπτωματικό ή όχι, να τόν ξανακλείσουνε…)

η είδηση εδώ

 .

.

βέβαια, τό αν θέλαν να τήν σκοτώσουν θα τήν πυροβολούσανε που λέει τό καλό βίντεο είναι και λίγο συζητήσιμο, γιατί μπορεί να ήταν έξυπνο ( : τουλάχιστον έπιασε) να δώσουν από τήν αρχή σε αστυνομία, δικαστές, και λοιπούς ενδιαφερόμενους (…) τό δικαίωμα να κλείσουν γρήγορα τήν υπόθεση (όπως και πάει να (ξανα)γίνει) «θεωρώντας την» ξεκαθάρισμα «προσωπικών» λογαριασμών : και η επίθεση στο «πρόσωπο» τής γυναίκας είθισται να είναι ένα τέτοιο «ξεκαθάρισμα» στις υπανάπτυκτες χώρες – όπου κι εμείς ανήκαμε και ανήκουμε – όχι δηλαδή μόνο τώρα που θλιβόμαστε να ξαναρχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με μια τέτοια εκδοχή τού (δικού μας) «εθνικού» (πλέον) προσώπου – : έχουμε άλλωστε δει ανάλογες πρακτικές θρησκευόμενων, άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών, οι οποίοι κόβουν μύτες και αυτιά ή ρίχνουν βιτριόλι ώστε να παραμορφώσουν τά πρόσωπα τών γυναικών που διεκδικούν μια (στοιχειώδη) ελευθερία «εγκαταλείποντάς τους» ή «μην υπακούοντας» : ναι, σ’ αυτό πάντως καλά τά λέει τό βίντεο : ένα από τά στοιχεία ανυπαρξίας τής γυναίκας είναι τό να μην μπορεί να είναι παρά μόνο «όμορφη» στο πρόσωπο

όμως η υπόθεση τής κυρίας Κούνεβα δεν μπορεί να τελειώσει εδώ (ακόμα κι εγώ που μόνο μια φορά ξανάγραψα θα επανέλθω) : – για σήμερα μού αρκεί να θυμηθώ  μερικούς στίχους από τό ποίημα μιας γυναίκας που έζησε όλη τή ζωή της στη σκιά άλλων, αντρών, κατά τή γνώμη μου καλύτερή τους :

εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,

…

ποιος είναι και πώς

πιο πολύ μονάχος,

…

και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος

και μόνος.

…

έχω τό δικό μου φως,

…

και πρέπει μονάχη να είμαι,

εγώ, η άνθρωπος

[τό ποίημα τής ζωής καρέλλη (αδελφής τού πεζογράφου νίκου–γαβριήλ πεντζίκη, θεσσαλονίκη 1901–1998) «Η άνθρωπος» εκδόθηκε τή δεκαετία τού ’50 / εδώ τό ποίημα ολόκληρο]

  

επικήρυξη από άμφισσα

 

 

    δελτίο ειδήσεων σήμερα : που ασχολείται με τό έργο τέχνης που είναι η ζωή μερικών ανθρώπων, τέτοιο ας πούμε έργο είναι η στάση ενός αγοριού μπροστά στον οπλοφόρο που τό απειλεί, όπως τέτοιο έργο είναι και η φράση «και τί θα κάνεις, θα μέ σκοτώσεις ;» που προηγείται τού πυροβολισμού. Τό ίδιο έργο ξετυλίγεται καθώς παίρνουμε τίς ελάχιστες πληροφορίες για έναν χρόνο από τά επίσημα μέσα για τή μετά θάνατον νέα ζωή τής Κωνσταντίνας Κούνεβα – και όσο πιο πολιτισμένη και ήρεμη είναι εκείνη στη συνέντευξη που δίνει ας πούμε προχτές, τόσο πιο απολίτιστη και κακιά αισθάνομαι εγώ, χωρίς καμία διάθεση να κατανοήσω σε βάθος τήν ψυχολογία τών δραστών, όπως μπόρεσε να κάνει (υπερβολικά ήρεμα) εκείνη : φυσικά τά λόγια της όπως γράφονται στο κάτω μέρος τής οθόνης είναι ανύπαρκτα χωρίς τόν ήχο και τής (βαθιά) πολιτισμένης φωνής, και τού (απίστευτα) όμορφου γέλιου, και τού βαθιού και ασύλληπτου ρόγχου που έβγαινε κάθε δύο δευτερόλεπτα από τόν κομμένο λαιμό – αυτό τό αυτοσχέδιο όμως συμπίλημα φωτογραφιών παρμένων απ’ τήν τηλεόραση είναι απλώς ένα προσχέδιο που τό ανεβάζω τώρα με αφορμή μια άλλη είδηση – και θα επανέλθω στη φωτογράφηση, μολονότι είμαι σίγουρη ότι τό βίντεο με τήν συνέντευξη θα κυκλοφορεί.
 
    αλλά συνδέονται τά δυο πράγματα – γιατί θα μπορούσε να υπάρξει μεγαλύτερο μάθημα κατά τού φόβου όσων τρέμουν μια δίκη που θα τιμωρήσει τόν δολοφόνο ενός παιδιού στα μέρη τους, από τήν κουβέντα μιας γυναίκας που προγραμματίστηκε από έναν δολοφόνο να καεί : «τούς λυπάμαι, αυτοί οι άνθρωποι είναι τόσο φοβισμένοι» και : «ο φόβος είναι πολύ κακό πράγμα» ; και : «αν χρειαζόταν πάλι τά ίδια θα έκανα» ;

    θέλω όμως, για προσωπικούς μου λόγους, να πιστεύω πως ο οίκτος της απευθυνόταν μόνο στόν φυσικό αυτουργό τού βιτριολισμού, και όχι τόν εντολοδόχο του – αυτόν που οι αρχές ξέρουν σε ειδικές περιπτώσεις να βρίσκουν αμέσως, τόν ηθικό αυτουργό τού εγκλήματος δηλαδή (κατά σύμπτωση η ετοιμότητα να βρεθεί ο ηθικός είναι εξαιρετική όταν έχει θηλυκό άρθρο μπροστά τό επίθετο – είτε για φόνο πρόκειται όπως στην περίπτωση τής Κολιτσοπούλου (τήν θυμάστε;) είτε ακόμα και για αυτοκτονία (η τερατώδης προφυλάκιση ηθικής αυτουργού σε αυτοκτονία άλλου είναι πολύ πρόσφατη για να μην τήν θυμόμαστε όλες) .

    όμως με τήν ευκαιρία τής σημερινής (σωστής) απόφασης τής νέας κυβέρνησης να επικηρύξει όσους επιχείρησαν να κάψουν ζωντανή τήν κυρία Κούνεβα μού γεννιέται ακριβώς εμένα τό ερώτημα : η επικήρυξη αφορά μόνο τόν φυσικό αυτουργό, ή και τόν ηθικό ; Γιατί εδώ έχουμε οπωσδήποτε ένα παράδοξο : τόν φυσικό αυτουργό φυσικά και δεν τόν ξέρουμε αφού η αστυνομία δεν έκανε τή δουλειά της και προτίμησε να μην τόν βρει ώστε τώρα δικαίως για να τόν βρούμε να πρέπει να δώσουμε ένα εκατομμύριο, και καλά  θα κάνουμε. Στην περίπτωση όμως τού ηθικού αυτουργού, εάν ισχύουν και για τήν ανακάλυψη αυτουνού τά ίδια, τό ποσό πιστεύω ότι πρέπει να πάει από τώρα στην κυρία Κούνεβα διότι είναι η μόνη η οποία από τήν αρχή με επιμονή, υπομονή κατανόηση και ψυχραιμία τόν υπέδειξε : και εξακολουθεί να τόν υποδεικνύει και στή συνέντευξη που έδωσε προχτές, δεν έχει ταλαντευτεί ούτε στιγμή – ο άνθρωπος βλέπετε τήν απειλούσε – που να φανταζότανε ότι θα επιζήσει τής πυράς – εξάλλου και ο κόσμος τήν πιστεύει και τήν πίστεψε από τήν πρώτη στιγμή, τό φώναξε και τό φωνάζει και τό γράφει με κάθε τρόπο : αλλά δεν είναι αυτό φυσικά απόδειξη – ούτε επαρκής, σε μια δίκαιη δίκη, λόγος : όμως ο ηθικός αυτουργός που απειλεί και φοβερίζει και προειδοποιεί, απ’ τήν στιγμή που τό θύμα του τά κατάφερε σε πείσμα όλων τών προβλέψεων να επιζήσει, είναι αυτός που τό θύμα υποδεικνύει – μην τρελαθούμε κιόλας. Και, εν πάση περιπτώσει, ας γίνει και μια σοβαρότερη έρευνα εκεί στην περιοχή τής εργοδοσίας αφού η κυρία Κούνεβα επιμένει – εγώ πιστεύω πάντως ότι τό εκατομμύριο τό έχει ήδη κερδίσει. 

 

  

 


 

  

   

 

    και γω είμαι σίγουρη ότι αυτός είναι στο τέλος τού δρόμου του τώρα, όσο σίγουρη είμαι και για τό ότι η Κωνσταντίνα Κούνεβα είναι στη μέση, για να μην πω και στην αρχή της ξανά.

    όμως η απόφαση (από τήν άλλη) να μην δικαστεί ο δολοφόνος τού Αλέξανδρου Γρηγορόπουλου στην αθήνα, μού φαίνεται (θα μού πείτε, συνειρμούς που κάνω) ότι μοιάζει με κείνη τήν απόφαση τού Μητσοτάκη να ξαναφορέσουμε ποδιές (τήν θυμάται καμιά από εκείνα τά κορίτσια που ‘χανε διαδηλώσει τότε – σήμερα; –) διότι «χωρίς ποδιά αναδεικνύονται οι ταξικές διαφορές ανάμεσα στα παιδιά» : και φυσικά ταιριάζει γάντι κι εδώ η φράση τής κυρίας Κούνεβα : «ο φόβος είναι πολύ κακό πράγμα». Χαρακτηριστική ελληνική και λεβέντικη συμπεριφορά μού φαίνεται, να μη θέλει κανένας δήμος να γίνει η δίκη στα χωράφια του : Προβλέπουν, λέει, φασαρίες. Και λοιπόν ;

    οι φασαρίες θαν’ αλλιώτικες αν κουκουλωθούν στην επικράτεια άλλου δήμου απ’ τόν δικό μας ; ή θα ποντάρουμε στην άλλη ποδίτσα, τή γεωγραφική απόσταση που θα εμποδίσει τά πλήθη τών ενδιαφερομένων να πάνε στην άμφισσα ; κι αν αυτή η απόσταση εμποδίσει και τούς μάρτυρες να καταθέσουν – όπως – μέσα στ’ άλλα της επιχειρήματα – υποστηρίζει η μητέρα τού Αλέξανδρου, δεν πειράζει ε; Φτάνει ο θυμός για τόν φόνο ενός παιδιού να ‘ναι μακριά απ’ τόν κώλο μας – όπως ακριβώς και οι χωματερές : αυτή είναι η λειτουργία τών δήμων στην ελλάδα – κατά τ’ άλλα καμαρώνουμε που πρώτο συνθετικό είν’ ο δήμος για τή λέξη δημοκρατία. Κάτι τέτοιες ώρες τή σιχαίνομαι αυτή τή γλώσσα.

 

  

  

 

  

 

    όσο για τήν αξιολύπητη εμφάνιση τού Κούγια στην τηλεόραση τού άλφα χτες (μόνο άλφα και σκάϊ απ’ όσο εγώ τουλάχιστον κατάλαβα ασχολήθηκαν – και με τά δύο θέματα) καλύτερα να μην επεκταθώ και μού χαλάσει περαιτέρω τό κέφι : θα ζητούσα φυσικά πολύ μεγάλη καλλιγραφία, θάρρος, ή ετοιμότητα στην καλύτερη περίπτωση πνεύματος, από τόν δημοσιογράφο στον οποίο έδινε ο δικηγόρος συνέντευξη, ώστε όταν εκείνος επέμενε  «δεν θέλησα ποτέ να τόν θίξω» και αμέσως μετά τό συμπλήρωσε (κουτοπόνηρα αμέσως μετά) και με ένα «και δεν τόν έθιξα κιόλας»  ο άλλος να μην τό αφήσει να περάσει έτσι, λες και εκείνη τή στιγμή ακριβώς ο Κούγιας δεν είχε ξανανοίξει τόν οχετό του και δεν ξανάβριζε. Αλλά τί να πεις, τά ‘πε όλα τελικά εκείνη η κοπέλα που μίλησε για τή λάθος σφαίρα σκέφτομαι παραλογιζόμενη μερικές φορές.

 

 

 

  

    

     καινούργιες ειδήσεις τέλος. οι παλιές, έπονται.