a day in the life : «σιγά τή διαδήλωση» : και λοιπά επετειακά

 

 

 

«σιγά τή διαδήλωση τών δέκα ατόμων» σνόμπαρε ο γ. τζανετάκος…ενώ τήν ίδια στιγμή ο ν. χατζηνικολάου (…)
ξέσπασε (…) «χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι» (…) θεωρώντας [ότι ήταν] τής ξεφτίλας (…)
μια διαδήλωση λίγων νεαρών στο κέντρο τής αθήνας τόν αύγουστο τού 1967.
διαβάστε ολόκληρο τό κείμενο τού ιού  εδώ

  

κλείνει τόν μήνα που μπαίνει ένας χρόνος από τό φύτεμα τού πρώτου (πολύ διστακτικού, να τό ομολογήσω) κάκτου στους κήπους – μολονότι τά παγκάκια τά σέα τά μέα και όλα τ’ άλλα φυτά εγκαταστάθηκαν πολύ αργότερα (κατά τόν οκτώβρη) : γι’ αυτόν τό λόγο και δεν θα γίνει πάρτυ τώρα (μετά τίς διακοπές, αν είμαστε επαρκώς μαυρισμένες και ξεκούραστοι, κι αν έχουμε κέφι) τό βρίσκω όμως καλή αφορμή σήμερα (μ’ έπιασε και μια τσαντίλα να πω τήν αλήθεια) να εγκαινιάσω τή στήλη που είδατε και στον τίτλο, με επίκαιρα : αν κι είχα πει από τήν αρχή (και στο πρώτο βλογ) ότι  θα απωθώ ηπίως τήν επιμελή αποθέωση τής επικαιρότητας : είναι όμως φαίνεται μέσα στη φύση τού μπλογκαρίσματος τελικά να επικαιρογραφείς όχι μόνο αφηρημένα αλλά και αμεσότερα (κατά τ’ άλλα θεωρώ επικαιρότατη τήν αναφορά στον μονοδιάστατο άνθρωπο τού μαρκούζε, π.χ., (και τά αποσπάσματα μην ανησυχείτε θα συνεχιστούν…) αλλά τά μεγάλα αυτά ποστ μού παίρνουν χρόνο (και τό ψάξιμο για τήν φωτογραφική και λοιπή ενημέρωση δεν μού  τρώει και λιγότερον)  και εντωμεταξύ τρέχουν διάφορα που μέ τσιγκλάνε κατά καιρούς, μολονότι εννοώ να αντιστέκομαι σ’ ένα είδος ιδιωτικής δημοσιογραφίας – εντέλει όμως θα τό ονομάσω δημόσια εξομολόγηση και θα ξεμπερδέψω :

διάλεξα τό τραγούδι a day in the life σαν τίτλο γι’ αυτά (τά συχωροχάρτια που ζητάω απ’ τόν εαυτό μου γιατί τό γράψιμο τών άλλων μου δεν μ’ αφήνει να συμμετέχω και πολύ αλλιώς, ούτε στην δημοσιολογία ούτε στην τηλεολογία – αιωνίως καθυστερημένη – δεν έχω τηλεόραση εξάλλου, βλέπω όπως έχω ήδη πει από τό pc), πρώτον γιατί ο πρώτος του στίχος (i heard the news today o boy) υπάρχει ήδη εδωμέσα σαν «κατηγορία» ή tag, και δεύτερον γιατί αγαπούσα πάντα τούς μπητλς… (θα βάλω κατά καιρούς διάφορες παραλλαγές τού τραγουδιού αυτού μαζί με άλλα τραγούδια, και επειδή οι (στενοί) φίλοι τών κήπων ξεσαλώνετε κατά καιρούς με μουσικές (εδωμέσα όπως άλλωστε και στα δικά σας) ενημερώνω τό φιλοθεάμον κοινό (μου) ότι στη «στήλη» αυτή τά τραγούδια και τά ενγένει βίντεο σχεδόν θα επιβάλλονται : είναι δηλαδή όπως σε κάτι συναυλίες μυγιάγγιχτων τροβαδούρων και τροβαδουρισσών, που δεν αντέχανε να τραγουδάνε υπό τίς αστραπές τών φλας και έτσι παίζανε ένα τραγούδι στην αρχή μόνο με κιθάρες για να ξεσαλώσουν εκεί οι (αναμνηστικές) φωτογραφίες και τά λοιπά σουβενίρ : πιστεύω δηλαδή ότι τίποτα δεν γίνεται γρηγορότερα ανάμνηση και παρελθόν από τήν «αμεσότερη» στη ζωή μας επικαιρότητα… τά «διαρκείας» πράγματα έχουν μια άλλη σχέση με τό επίκαιρο, και τό διαμορφώνουν καταβάθος περισσότερο απ’ ό,τι αυτό διαμορφώνει τή «μια μέρα στη ζωή (μας)» : γι’ αυτό και θα μέ καταλάβετε που και πάλι δεν θα είμαι απολύτως συγχρονισμένη μάλλον – τίς περισσότερες φορές : )

αρχίζω με κάτι που τό βλέπω τώρα σαν υπόλοιπο από τά (δύο) προηγούμενα (και, προς τό παρόν, τέλος μ’ αυτά (τά προηγούμενα)) ποστ : (τό πρωτοείδα σ’ ένα βλογ αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πού, και συνεπώς τό ξαναβρήκα τώρα από τό γιουτούμπ απευθείας) :

 

απάλλαξέ με απ’ αυτό τό σφίξιμο στο στομάχι : (εβραία διαφωνούσα μάλλον επικίνδυνα γράφει στον αμερικάνο τόν μάλλον ακίνδυνο) :

  

 

 

τά «επίκαιρα» συνεχίζονται με ένα δείγμα βίαιης υπερίσχυσης νεκρών αρχαίων επί ζωντανών νέων (έχουμε μια σχετική πείρα κι εμείς…) (πικρή πείρα όντως, ως χώρα, έστω και με άλλα συμφραζόμενα,  για τέτοιου είδους καπέλωμα τών αρχαίων υπολειμμάτων μας επί τής υπολειμματικής μας ζωής), που τό γνώρισα μέσω τού μνημειώδους βανδαλιστή ο οποίος παραπέμπει σε ολόκληρο τό κείμενο (πάλι περί παλαιστίνιων και εβραίων) εδώ

 

 

και ας τελειώσω για σήμερα με τό σαφώς πιο επίκαιρο, αν και αρχαιότερο, τό οποίο θύμισε στο βλογ του ο σαραντάκος εδώ πριν λίγες μέρες : { βέβαια τό κυρίως θέμα εκεί ήταν «η μυλωνού – τής μυλωνούς» και μάλιστα τό θέμα δεν ήταν ακριβώς η γενική σε –ούς αλλά η ορθογραφία τού κώλου της [ btw έγινε συζήτηση προ ολίγου καιρού και για τό ορθόν γλωσσικώς αυτής καθεαυτής τής γενικής σε –ούς (τών θηλυκών που τελειώνουν σε –ού), τότε με τήν ευκαιρία τής εβέρτειας θυρωρούς – σε άλλο βλογ – αλλά εκεί δεν αξιώθηκα καν απάντησης όταν (κατόπιν προσκλήσεως) επεξήγησα γιατί τό λάθος τότε τού έβερτ δεν ήταν λάθος, μάλλον διότι έκανα εγώ τό μεγάλο πολιτικό λάθος να ισχυριστώ ότι μπορεί ένας δεξιός να μιλάει σωστή δημοτική – ούτε και υπεράσπισης βέβαια έτυχα από κανέναν τότε (α, ως φεμινίστρια είναι σαφές ότι λατρεύω τούς ιπποτισμούς) μολονότι βλέπω και από τούς ειδικούς μπλογκογλωσσολόγους να θεωρείται παραπάνω από σίγουρο ότι η γενική αυτή είναι σωστή – πάντως συνήθως τρέχουν οι ειδικοί άμα τεθεί θέμα δημοτικής σε κάνα μεγάλο βλογ να δώσουν τέλος στις αμφιβολίες τών άλλων, αλλά τέλος πάντων – (όχι τίποτ’ άλλο, αλλά στο βλογ εκείνο σύχναζα… – πάντως όπως έχω δηλώσει τό θεωρώ αυτονόητο πως αν κάνω τή χάρη σε κάποιον να τού μιλήσω θα μού κάνει κι αυτός τή χάρη να μού απαντήσει (πόσο μάλλον αν μ’ έχει προσκαλέσει κιόλας) – έτσι δηλαδή απαντάω και εδωμέσα εγώ στους μικρούς μου κήπους και οπουδήποτε αλλού σε άλλους μεγάλους…) Πάντως και σ’ αυτή τήν παρένθεση μιλάω επίσης, μη νομίζετε, για κάτι πολύ επίκαιρο : τό θέμα τών απλώς καλών τρόπων, και τό θέμα τού να μην κατεβάζουμε μούτρα αν μάς αποδείξουνε (γυναίκες κιόλας) καμιά φορά (σε ποιούς; εμάς τούς άντρες) ότι κάναμε κι ένα λαθάκι – και τό ακόμα σημαντικότερο θέμα τού να μην παίρνουμε κανένα θέμα υπό μάλης σα δικό μας, και να μην θεωρούμε πως όποιος άλλος μπλέκεται με τίς ιδιοκτησίες μας μάς απειλεί. Διότι («φτου κύριε φυλακή τό στόμα μου» που έλεγε και κάποιος βραβευμένος δημοσιογράφος μιλώντας βέβαια στην καθαρεύουσα) μην πω τίποτα χειρότερο, αλλά η γλώσσα άμα τό πάρουμε έτσι με τίς ιδιοκτησίες είναι και δική μου υπόθεση πολύ περισσότερο απ’ ό,τι δική σας και δεν πρόκειται να τήν χαρίσω ούτε τώρα ούτε στο μέλλον σε κανέναν εξειδεικευμένον μπλογκοφτουκαπρό, όσο κι αν τόν εκτιμώ ] } : Αναφέρθηκε  λοιπόν στου σαραντάκου προχτές ένα άρθρο και μία τηλεοπτική εκπομπή που νομίζω ότι είναι επικαιρότατο και χρησιμότατο να τά θυμόμαστε (και τό άρθρο και τήν εκπομπή)  : προσέξτε λίγο : από τόν ιό τής ελευθεροτυπίας, 15 φεβρουαρίου 2003 παρακαλώ

αφού θύμωσα με τούτα και με κείνα επαρκώς λοιπόν, ας επικεντρωθώ τώρα στο κυρίως θέμα μου, που δεν ήταν «κυρίως θέμα» στην ανάρτηση απ’ όπου τό βρήκα, αλλά γίνεται κυρίως θέμα εδώ : «σιγά τή διαδήλωση τών δέκα ατόμων» :

είδαμε βέβαια οι χατζηπαπάρες και οι χρηματοτσεπάκηδες πόσο σέβονται τίς διαδηλώσεις τών εκατό χιλιάδων : και πώς φροντίζουν να πέφτουν οι απεργίες τους (μολονότι αυτοί δεν είναι κοινοί εργαζόμενοι τού ό,τι κι ό,τι, αλλά λειτουργοί) τήν ίδια μέρα με τίς απεργίες (παλιότερα η εσηέα τό απόφευγε, θεωρούσε δηλαδή λογικό εκείνη να απεργήσει μια μέρα αργότερα ώστε να δείξει η τηλεόραση και τίς πολυπληθείς απεργίες (όχι βέβαια εκείνες τών δέκα ατόμων – τότε με τά δέκα άτομα τά υπόλοιπα άτομα είχανε ανεπτυγμένο άλλο ένστικτο που τούς εμπόδιζε να κινδυνέψουνε να μείνουνε χωρίς δόντια νύχια σαγόνια πόδια και λοιπά) : τήν ίδια μέρα με τίς απεργίες λοιπόν τών ό,τι κι ό,τι ώστε να πληροφορηθεί κι ο υπόλοιπος κόσμος που ξέρει να πληροφορείται απ’ αυτούς… Όμως  λίγο περισσότερο τεχνικά για εδώ :

έχω υπόψη μου ν’ ανεβάσω (μόλις μάθω τά μηχανικά και ολοκληρωθεί τό κανάλι μου (btw τί εκφράσεις! γινόμαστε και καναλάρχες – έτσι μάς καλοπιάνουν οι τεχνολογίες) στο κανάλι μου λοιπόν στο youtube έχω σκοπό ν’ ανεβάσω κάτι αφηγήσεις που (είχα τήν τύχη να μπορώ να) έχω ακούσει για κείνη τήν καταπληκτική πρωτοβουλία δεκαπέντε ανθρώπων (τελικά πήραν μέρος 11) να κάνουν διαδήλωση στην οδό ερμού τρεις μόλις μήνες μετά τήν εγκαθίδρυση τής δικτατορίας, και ενώ δεν είχαν ακόμα στεγνώσει τά αίματα από τίς δολοφονίες στον ιππόδρομο, και ενώ είχαν ήδη ξεκινήσει οι εξορίες οι συλλήψεις και τά βασανιστήρια – δεν πρόκειται λοιπόν προς τό παρόν να πω πολλά τώρα αφού κάποια στιγμή θα τ’ ακούσετε live – μόνο να ξεκαθαρίσω ότι εξίσου σημαντικό για μένα στην όλη υπόθεση (τής τηλεοπτικής εκπομπής που προκάλεσε τό άρθρο τού ιού που προκαλεί τό ποστ τό δικό μου) είναι η μονοδιάστατη χρήση τής ποσότητας που μετατρέπεται στο πιτς φυτίλι και σε ποιότητα, δηλαδή σε ξεφτίλα – για να μην ξεχνάμε και τόν έγελο : ξάφνου, ναι, είναι δυνατόν, μετά τήν μεθοδική αποδομητική αρλουμπολογία τόσων χρόνων μεταπολίτευσης, να μπορεί να περνάει η πλήρης αντιστροφή τής ισορροπίας τής πραγματικότητας ως καθόλου επισφαλής ισορροπία τών πραγματικών : ό,τι έγινε από λίγους ωφελώντας τούς πολλούς καταδικάζεται πλέον ως ανώφελο όταν οι πολλοί δεν ωφελούνται άλλο από λίγους… Δεν φταίνε όμως κι αυτοί οι κακόμοιροι βασικά : ποτέ δεν αμφιβάλαμε, κι εγώ και άλλοι, ότι (όπως έλεγε κάποτε κι ένα αριστερίστικο πανώ) : «δεν έγινε ο νοέμβρης για τόν καραμανλή»… (και δεν μιλάω, για να εξηγούμαστε, ως έχουσα σχέση με όσους έμειναν κλεισμένοι τρεις μέρες στην πατησίων και έδωσαν έτσι ένα επώνυμο σκληρό στον μήνα νοέμβριο : μιλάω ως ανώνυμη και άσχετη, και τό δικαίωμά μου να μιλάω ως άσχετη θα τό κρατήσω μονίμως γερά απ’ τ’ αρχίδια) : και για να τό επεκτείνω : καμιά κατάληψη δεν έγινε, καμιά διαδήλωση ελαχίστων αναρχοκομμουνιστών δεν έγινε τότε για τά μούτρα σας : τό αν τά καταφέρατε και πιάσατε τά πόστα, για να ’χουν τά τσιράκια σας μυαλουδάκι σήμερα να μετράνε τούς πολλούς και τούς λίγους, είναι άλλο ζήτημα : ανάπηρη ήτανε αυτή η δημοκρατία τής μεταπολίτευσης από τήν αρχή της, άλλο αν αυτή έχουμε και μ’ αυτήν θα πορευόμαστε. Αλλά όχι ότι ξέρετε και να μετράτε, ανδρείκελα αναλφάβητα και αναρίθμητα –

 

 

αναπηρίες αριθμών και ανθρώπων :
σιγά τή διαδήλωση

 

ο εβραιο–αμερικάνος σκηνοθέτης josef von sternberg (ναι, αυτός τού «γαλάζιου άγγελου» και τής μάρλεν ντήτριχ) στους τίτλους ενός έργου του είχε γράψει (κάτι που μ’ αρέσει πολύ) : «σκοπός μας είναι να φωτογραφίσουμε τή σκέψη».

Υπάρχει μια σκέψη στις αφηγήσεις τών παιδιών εκείνης τής διαδήλωσης, που θα ’θελα να μπορούσε να υπήρχε κάποτε ένας σκηνοθέτης να τή φωτογραφίσει : αναπαράγω τήν αφήγηση από μνήμης τώρα, όπως τή θυμάμαι : θα ξέρετε κι από τό σινεμά φαντάζομαι, ότι βασικός κανόνας μιας ομαδικής εκδήλωσης στην παρανομία είναι να έρχονται όλοι από διαφορετικά μέρη, και τήν ορισμένη ώρα να συναντιώνται – ώστε να σχηματιστεί η διαδήλωση, να κρατήσει όσο περίπου έχει προγραμματιστεί (μιλάμε για μερικά λεπτά, πολλές φορές και δευτερόλεπτα μόνο) κι ύστερα να διαλυθούν όλοι στα εξ ων συνετέθησαν, άλλος από δω κι άλλος από κει τρέχοντας. Η ερμού είχε επιλεγεί ως δρόμος εμπορικός πολυσύχναστος και η ώρα τότε που κλείναν τά μαγαζιά για να υπάρχει κόσμος στον δρόμο. Επικεφαλής τού όλου πράγματος ήταν ο εργάτης τότε και μετέπειτα σκηνοθέτης  σωτήρης αναστασιάδης. Θα ήταν όλα αγόρια και θα υπήρχε μια κοπέλα μπερδεμένη με τόν κόσμο στο πεζοδρόμιο να μαγνητοφωνεί τούς ήχους – αργότερα είχε προγραμματιστεί η κασέτα να σταλεί στο εξωτερικό – κάποιο λάθος έγινε στην παράνομη μεταφορά της κι η μαγνητοταινία χάθηκε, δεν υπάρχει σήμερα – ούτε ποτέ στο εξωτερικό πήγε.

Η βασική σκέψη λοιπόν ήτανε, μού λένε, όταν συναντηθούν, και μπουν στη μέση τού δρόμου, και πριν ακόμα αρχίσουν να φωνάζουνε, να σταθούν αραιά, πολύ αραιά μεταξύ τους, έτσι ώστε να φαίνονται κάπως πιο πολλοί. (Δεκαπέντε είχανε συνεννοηθεί να πάνε, έντεκα πήγανε.) Αυτό είναι τό σημείο που μ’ αρέσει – τό ’χω ακούσει από τρεις διαφορετικές μεριές :

«Ενώ είχαμε πει να ’μαστε αραιά για να φαινόμαστε πολλοί, μόλις ξεκινήσαμε τά κάτω η χούντα και τά δημοκρατία δημοκρατία κολλήσαμε ο ένας πάνω στον άλλον γίναμε ένα πράγμα, κολλήσαμε τίς πλάτες μας τά χέρια μας τά κεφάλια μας, γίναμε ένας μπόγος ζαρωθήκαμε φωνάζαμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, είχαμε γίνει ένα πράγμα και προχωράγαμε έτσι όλοι κολλημένοι σιαμαίοι ούτε σχέδια ούτε τίποτα δεν πιάσανε»

Γελάνε τώρα όταν τό λένε. Γελάνε όλοι όταν τό θυμούνται πώς κόλλησαν ο ένας πάνω στον άλλον. Πήγαν όλα τά σχέδια στράφι. Μια τελεία στη μέση τού δρόμου έγιναν.

Ποιές ήταν οι αντιδράσεις τού κόσμου ; Τί έγραψε τό κασετόφωνο ;

«Δεν βλέπαμε εμείς τίποτα. Ακούσαμε κάνα–δυο αντρικές φωνές όμως που ψιθυρίσανε δίπλα «μπράβο παιδιά μπράβο ρε μάγκες μπράβο λεβέντες» πολύ χαμηλόφωνα στο πλάϊ μας, κι η κοπέλα μάς είπε αργότερα απ’ τό πεζοδρόμιο ότι άκουσε κι αυτή μερικούς ανθρώπους που ψιθύρισαν τέτοια – και μερικές φωνές (γυναικείες αυτές) έκπληξης : κοίτα κοίτα κοίτα. Αλλά διαλυθήκαμε πολύ γρήγορα. Είχαμε ορίσει ο καθένας προς ποιον παράδρομο τής ερμού θα τρέξει. Εν τούτοις βρέθηκε και κάποιος καθεστωτικός ανάμεσά τους εκείνη τήν ώρα στην ερμού και όρμησε κι έπιασε έναν από μάς και τόν έριξε κάτω στο πεζοδρόμιο τήν ώρα που διαλυόμαστε. Γύρισε πίσω ο γιάννης που τό πήρε χαμπάρι, έπαιξε ξύλο με τόν χαφιέ, ελευθέρωσε τόν κώστα και τρέξαν μετά κι αυτοί κι εξαφανίστηκαν, τρέξαμε όλοι, δεν έπιασαν κανέναν μας τότε. Μόνο αυτός που είχε οριστεί να πάρει τήν ταινία από τήν κοπέλα να τήν στείλει έξω, τήν έχασε, κάτι έγινε, και δεν τήν έστειλε – χάθηκε η κασέτα».

 

 

 

Ο σωτήρης αναστασιάδης ήταν ένας γλυκός λεπτός ψηλός, πολύ όμορφος άντρας μ’ ένα αναρχοσκουφί στο κεφάλι, σκηνοθέτης κυρίως σε ντοκυμαντέρ, που προσωπικά τόν γνώρισα πολύ λίγο, προς τό τέλος, και μού είχε υποσχεθεί με κείνο τό γεμάτο κατανόηση χαμόγελό του να μέ βοηθήσει σ’ αυτήν τήν ταινία. Είχα τή φιλοδοξία να τούς ξαναφέρω όλους στην ερμού κάποια στιγμή να περπατήσουνε μιλώντας για άσχετα πράγματα σ’ εκείνο τό σημείο, μεγάλοι τώρα, και λίγοι πια, αυτοί η τεράστια διαδήλωση

 

 

 

η γυναίκα του κι η κόρη του πέρασαν μια περιπέτεια καφκικής εμπνεύσεως μετά τόν θάνατό του όταν μπήκε η – δημοκρατική τώρα – ασφάλεια σπίτι του να τόν (ξανα)συλλάβει – μετά θάνατον –. Ο κώστας αγαπίου στην δίκη τού έλα δεν χρησιμοποίησε ούτε μια φορά τήν αντιδικτατορική του δράση ως άλλοθι για τήν αντι–μεταπολιτευτική. Τήν σκέψη του αυτή οφείλουμε να τήν σεβαστούμε όσο κι αν δεν συμφωνούμε με τίς υπόλοιπες σκέψεις του. Οι άλλοι, όσοι και όσο επέζησαν, είναι καλά. Η ταινία δεν θα γίνει ποτέ. Ο σωτήρης βρίσκεται στο πρώτο.

 

 

 

για τόν σωτήρη αναστασιάδη (που τόν μήνα που μπαίνει κλείνουν τέσσερα χρόνια από τόν θάνατό του) μπορείτε να δείτε μερικά πράγματα εδώ εδώ εδώ εδώ και εδώ

 

 

(και εδώ η ανακοίνωση τού θανάτου τού παρ’ ολίγον τότε συλληφθέντα)