reeding lou

.

.

.

 

 

 

   εμένα μ’ άρεσε η συναυλία του με τούς άλλους δυο στη λεωφόρο (στον λυκαβηττό τόν έχασα)

   και δεν είχε βγει «μέρα ακόμα» όπως διάβασα σήμερα κάπου (στην εφ.συν), ο ήλιος χτύπησε λίγο στα μάτια μόνο τόν έλβις (υπ’ αριθμόν 2), ο οποίος και εξαυτού τραγούδησε με μαύρα γυαλιά

   όταν βγήκε ο μπόουι πια είχε νυχτώσει (είχαν κυκλοφορήσει και κάτι φήμες ότι τού άρεσε (τού ρηντ) που θα βρισκόντουσαν μαζί (με τόν μπόουι) κι ότι θα τζαμάρανε και παρέα ίσως, δεν έγινε πάντως)

   μικρή αυτή η αναφορά σήμερα (είπαμε, κωλοχρονιά τούτη εδώ, ο θάνατος εξακολουθεί να τό στρώνει) μια που θα τόν διαβάζουμε έτσι κι αλλιώς συνέχεια : we’ll keep reeding you deer

   (τό παράκανα ίσως στους αναγραμματισμούς αλλά έτσι κι αλλιώς ήτανε και σαν ελάφι – στα νιάτα του)

.

μιλώντας

.

.

μιλώντας για τό «κοράκι»

.

.

παρουσιάζοντας τό κοράκι (και τό εξώφυλλο) στο μπρούκλιν, δεκέμβριος τού ’11

.

.

hommage to lennon

.

.

hommage to amy whinehouse

.

.

about ads and spotify and shock at snowden’s revelations (and finally about masturbation)

.

.

εκπομπή στη νέα υόρκη για υποστήριξη στη θεατρική ομάδα wooster

.

.

.

.

.

μονωδία

 

 

   παλιά μουσική και τραγούδια σήμερα (που έλεγε και τό ραδιόφωνο όταν ήμουν μικρή) από τούς αιώνες και τά χρόνια που πέρασαν (έχουμε και μια ηλικία τώρα) τουτέστιν απλές μονωδίες, εκ πρώτης όψεως λόγω τού ότι θα πάω κι εγώ στη θάλασσα τώρα και αρχίζει τό κανονικό μου καλοκαίρι (ως πολύ γνωστόν εγώ φεύγω πάντα σεπτέμβρη) – εκ δευτέρας όμως διότι νιώθω τήν ανάγκη να αφιερώσω και κάτι σ’ εκείνο τό παιδί που έγραψε στον τοίχο ενός δρόμου τρεις γραμμές με μαρκαδόρο – και μες στον εξαρχειώτικο κυκεώνα από θυμωμένες απεγνωσμένες γνωστές, κατά κανόνα συνηθισμένες και ενπολλοίς κοινότυπες, αλλά τέλος πάντων διαμαρτυρίες αφίσες γράφιτι και γραφές – σκέφτηκε να διαδηλώσει προς κάποιους μίζερους νεοκλασικούς νοικοκυραίους τόν θυμό και τή λύπη του για ένα δεντράκι : «γιατί κόψατε τήν πικροδάφνη ρε ξεφτίλες;»

.

 

.

   οι κήποι εδώ συμπάσχουν, όπως είναι φυσικό, απόλυτα

   άσε που μού φάνηκε και σαν ποιηματάκι όταν τό πρωτοείδα ( : σαν να ανέδινε δηλαδή κάτι από τήν αρχαία τόλμη εκείνου τού εγωιστικού και αλαζόνα λυρισμού – έτσι όπως επέστρεψε με τό μεσαιωνικό θράσος τών τροβαδούρων από τό αρχαϊκό αιγαίο στην ευρώπη και τήν κατέλαβε πλέον (κι ας έλεγε ό,τι ήθελε ο αντόρνο) ανεπιστρεπτί –)

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

   και, μετά τίς μονωδίες και τά ντουέτα, νά κι ένα πεζό τρίο για να γελάσουμε : (είναι από παλιότερο εύρημα τού ρήντερ μου (από εδώ)) ταιριάζει όμως λίγο και με τήν προηγούμενη ανάρτηση (ειδικά όταν στο τέλος η κυρία, η οποία στην ερώτηση «τί πηγαίνει από χέρι σε χέρι» αντί για τό τσιγαριλίκι που πρότεινε ο ευθαρσής συμπαίκτης της αντιπρότεινε τόν δίσκο τής εκκλησίας, προκάλεσε εκτός από τό άφθονο γέλιο, και τό δίκαιο σχόλιο τού τολμηρού : αυτή έχει τό φωτοστέφανο κι εγώ τά κέρατα τού διαβόλου)

.

.

.

.

   να περνάτε (και να τραγουδάτε) πολύ καλά, όσο εγώ θα ’μαι στη θάλασσα!

.

.

.

.

.

.

.

.