νίκος ρωμανός : ένα παιδί μέτρησε (τίς αντοχές μας)

 

 

 

μεταφέρω κι εδώ τό σχόλιό μου απ’ τό φέϊσμπουκ (φατσόμπουκο, ή διαολοφατσόμπουκο, πάντως όχι «βιβλίο») στο οποίο εισήλθα εσχάτως (οι λόγοι άλλοτε, διότι δεν είναι τής παρούσης : σήμερα είναι μέρα χαράς)

 

 

 

συντομο για την χαρα

επειδη νικησε ο Νικος Ρωμανος, νικησε πρωτος απ’ ολους αυτος, και μετα οι ανθρωποι που τού συμπαραστάθηκαν – σε ολον τον κοσμο –

δεν θελω να ειμαι μιζερη αυτη την ωρα (τής αμετρίαστης και ασυμβίβαστης) χαράς, αλλά πραγματικα δεν μπορω να σταματησω να σκεφτομαι : πώς, και μετα απο ποσον καιρο, θα ξεπερασει τις ζημιές που εχουν προκληθει στον οργανισμο του απ’ αυτην την πεισματικη (αμετρίαστη και ασυμβιβαστη) γενναιοτητα

αυτος που δεν θελησε ποτέ (και το αποδειξε) να κανει κακο σε αλλον ανθρωπο, ειναι τωρα ζωντανο παραδειγμα τού πώς η κυρίαρχη εξουσια (που λεει κι ο μαρκουζε παρακατω) δεν φοβαται το κακο που μπορει να κανει, παρα μονο αν δει οτι στρέφεται και εναντιον της

να ’ναι καλα παντα τού ευχομαι

και μην ξεχναμε οτι ειναι, και το φωναζει, και το φωναξε σε ολους τούς τονους, αναρχικος – μην πανε να τον οικειοποιηθουνε τα κομματα που αναγκάστηκαν να τού συμπερασταθουν : τού συμπαραστάθηκαν γιατι εδειξε μια ανυποχωρητα γενναια επιμονή στις αρχες του – κατι που κοστιζει οσο τιποτα, και που λειπει οσο τιποτα, σημερα ειδικοτερα, απ’ αυτην την χωρα ειδικοτατα.