οκτωβριανή επέτειος ♪♫ que sera sera ♫♪♫

.

.

.

   οι κήποι τόν οκτώβριο έχουν γενέθλια διότι ως γνωστόν φυτεύτηκαν οι πρώτοι κάκτοι έναν ιούλιο μήνα αλλά πήραν μπροστά κι άρχισαν να βγάζουν όλοι μαζί τ’ αγκάθια τους λίγο αργότερα – τώρα λοιπόν που κλείνουν ακριβώς τρία χρόνια, και πάμε στον τέταρτο, μή μέ ρωτάτε τί θα γίνει από δω και πέρα : απορώ κι εγώ τί θα γίνει μ’ αυτούς τούς κήπους δηλαδή – will they (still) be  pretty? will they (still) be rich? θα ’χουν άραγε πάντα (λίγους και καλούς) φίλους και θα συνεχίσουν να δέχονται και επισκέψεις από ανθρώπους σοβαρούς που δεν (ακόμα) μιλάνε, ή που πετάνε στους αιθέρες με τήν ελπίδα να τούς λυθούν (σοβαρές) απορίες ( = δωμάτιο χαίλντερλιν, Νερολακκούβα, η φημη ειναι μελισσα, Δεν μου διαβαζει τα ελληνικα στο σημειωματαριο, πασίχαρη αυρα, κινεζικο δεντρο, κορσες μεσαιωνας, χριστιανισμος περί μαλακιας, πριγκιπας kai prigkipisa paramithiou, κατακομβες μοσχας, ομαδικοί αυνανισμοί, το ψεμα των αισθησεων, ταφος της κρισεως, γλυκυ μου εαρ μεταφραση γαλλικά, λατινικό τετράστιχο στο κρανίο του Ντεκάρτ, ποιός σημερινός ποιητής θα μπορούσε να πάει το πρωί τις παντόφλες στο κρεβάτι του Ευριπίδη) ε;

   ή απορίες ας πούμε (που κακώς θα τίς πούμε) αστείες ( = ο σπιτονοικοκυρης δεν μου δινει αποδειξη, κινεζικα σε σημειωματαριο, μαργαριτα γιουρσεναρ εχω φθασει πατο, πωσ να εξοντοσω το ποντικι απο το σπιτι, αλεφαντος ζιζεκ, εξεγερση αποφθεγματα, ΤΙ ΝΑ ΚΑΝΩ ΣΕ ΕΝΑΝ ΑΔΕΙΟ ΤΟΙΧΟ, dichten = condensare (αλλά αυτό είναι σοβαρό), skata, απαγχονισμοι, tristanos izoldi porno, to poliko xasisi,  διαμορφωση κηπων-βραχοπηποι, παιδι που καθεται σε βραχο κ κοιταει μια λιμνη,  θα σε πιασω απ τα μαλλια, epiptwseis ths oikonomikhs krishs sthn texnh (αλλά κι αυτό παραείναι σοβαρό), θελο τη σημασια της λεξεις αυτογραφο, ΠΑΡΑΤΑΤΙΚΟΣ ΤΟΥ ΣΥΓΧΩΡΟΥΜΑΙ, ΠΟΙΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΚΗΠΟ, λολιτα καλυτερη μεταφραση, σκατά να φας, κι εμεινα εδώ, κεφατος υπερθετικος, περιεργα παραθυρα, stoixakia me mpatsous gourounia dolofwnous, sarlota glyko, ta panemorfa koritsia me ton kolo toys apejo, ηταν η επι τας, Τα καλοκαίρια 1601 και 1602 ήταν πολύ ψυχρά (αλλά αυτό μ’ ενδιαφέρει πολύ κι εμένα τώρα και θα τό ψάξω), ΚΗΠΟΙ ΠΟΥ ΔΕΝ ΦΑΝΤΑΖΟΜΑΣΤΕ, ti na kaneis gia na fenesai dianououmenos (έλα ντε), uelo na kano vrahokipo sto saloni, οι άνω τελείες στον καβάφη, τι φυτα να βάλω στην ταρατσα, γιατι δε χυνει το αγορι μου, εμιλυ πως γραφεται στα κινεζικα, οι λευκοι εχουν μεγαλυτερα πεοι απο τους μαυρους, μαλλια μακρια με καρφια–μυτες, πως να πιασω εναν κακτο, τι φυτα θα βαλο στον κηπο μου τον σεμπτεμβρη, υπνοστεντον παρενεργιες, κακτοι που τρωγονται, κατι λυπη, να θα τόνος, κατσικια καζμηρ, χαζές απορίες) ε;

   με τίποτα δεν υποτιμώ τά ψαξίματα και τίς απορίες τού κόσμου – για μερικά από τά παραπάνω απλώς (έβαλα φυσικά ένα ελάχιστο δείγμα) απορώ μόνο πώς και με ποια λογική τούς έστειλε ο γκούγκλης εδώ (για άλλα πάλι πρέπει να πω ότι βρίσκω μερικές λογικότατες ερμηνείες)

 

   δεν θα βάλω αριθμούς και κλικαρίσματα για πετυχημένα ποστ και τέτοια – είπαμε οι κήποι και οι κάκτοι είναι υπέρ τής ισότητας και τής ισοτιμίας τών μειονοτήτων –

   μια–δυο μόνο αναφορές σε αριθμούς : κι αυτό γιατί είναι ουσιαστικά αναφορές σε φίλους : η ανάρτηση με τή μεγαλύτερη κίνηση ήταν τό «μεταλλικός αυτοσχεδιασμός, ύμνοι και θρήνοι, προς επέτειο αυτοσχεδιασμού ανολοκλήρωτου» τής 15^ης νοεμβρίου, υποθέτω αφενός επειδή τά συνδύασε όλα (επικαιρότητα αλλά και ποίηση, σολωμό αλλά και μουσική – σύγχρονη αλλά και παλιά –, και επιπλέον και συντομία!) αλλά δεν έχω καμιά αμφιβολία ότι αυτό επίσης συνέβη κυριότατα επειδή ο pidyo πήγε κι έστειλε τήν ανάρτηση στο buzz (μόνο που δεν έχει μιλήσει ποτέ εδωμέσα!) : όπως, επίσης, και στον δύτη είμαι σίγουρη ότι οφείλεται η μεγάλη δημοφιλία τής ανάρτησης για τήν νάντια μάντελσταμ και τό βιβλίο της, καθώς εκείνος μεν τήν έστειλε στο μπαζ, κι αυτό τήν έστειλε στη 2^η θέση τού dashboard τής wordpress (πράγμα που ’ναι η ψηλότερη θέση που πήρε άπαξ και ποτέ κειμέσα δικό μου ποστ)

   αλλά είπαμε, οι αριθμοί δεν πρέπει να μετράνε και τόσο (ή και καθόλου), κι οι ψηφοφορίες ακόμα λιγότερο (εγώ έχω πια σταματήσει να ψηφίζω), αλλά οι κινήσεις αυτές για μένα είχαν, να τό ομολογήσω, τή βαριά συνέπεια να μού ανασυντάξουν ελαφρά τό κέφι για να συνεχίσω με τίς πολυλογίες μου τά εδώ : λοιπόν, όλους εκείνους τούς πρώην συνομιλητές μου στο buzz,  τήν και τούς ευχαριστώ)

   και τώρα θα σημειώσω μόνο μερικές γενικές παρατηρήσεις για τά τρία χρόνια που λειτουργούν οι κήποι : τούτο δω τό μπλογκ έχει, απ’ ό,τι κατάλαβα, τό εξής χαρακτηριστικό : επειδή ασχολείται ίσως με πολλά και διάφορα (αν και για μένα ασχολείται με ένα μόνο πράγμα) δεν έχει διαμορφωμένο (αυτό που υπάρχει στα άλλα βλογ συνήθως ως) μόνιμο κοινό : για τήν ακρίβεια όποιος μπαίνει εδωμέσα για να βρει τά αποσπάσματα που έχω ανεβάσει από τόν μαρκούζε ελάχιστες φορές ψάχνει να βρεί τί άλλο υπάρχει στον γύρω χώρο, κι όποιος μπει για να βρει τή γιουρσενάρ ελαχιστότατες φορές επίσης θ’ ασχοληθεί με τόν μαρκούζε : όποιος πάλι μπήκε για τά (ελάχιστα) επίκαιρα που έχω ανεβάσει, όπως ας πούμε η κωνσταντίνα κούνεβα ή η σακινέ αστιανί, ελαχιστότατες φορές πήρε να διαβάσει και για τήν έμιλυ ντίκινσον ή τήν έμιλυ μπροντέ – κι όποιος μπει για τόν μπρούνο ή τόν καμπανέλα θα γράψει στ’ απαυτά του (ως μή ώφειλε) τόν μαρκούζε : γενικά επίσης μπορώ να πω (τήν κίνηση παρακολουθώ, δεν ξέρω βέβαια τό φύλο ή τήν ηλικία τών εισερχομένων) ότι οι πιο περίεργοι και φιλέρευνοι αναγνώστες – αυτοί που μπαίνουν για κάτι, αλλά ψάχνουν και τί άλλο υπάρχει – είναι αυτοί που ενδιαφέρονται περισσότερο για τή λογοτεχνία – και αντίστοιχα οι πιο «μονοδιάστατοι» είναι αυτοί που ενδιαφέρονται για τόν «μονοδιάστατο άνθρωπο» τού μαρκούζε (ή για τήν «πολιτική» γενικότερα : ) δεν μπορώ να μην πω σ’ αυτήν τήν περίπτωση ότι (αφού μέ προβλημάτισε αρχικά, στη συνέχεια απλώς) με λύπησε αυτό πολύ : η πολιτική (κι αυτό θα έπρεπε να βγαίνει κατεξοχήν από τά έργα ειδικά τού μαρκούζε) δεν λειτουργεί εν κενώ χωρίς τόν περιβάλλοντα χώρο της – και ειδικά (κι αυτό θα ’πρεπε να βγαίνει από τήν ανάγνωση επίσης ειδικά τού μαρκούζε) η πολιτική δεν μπορεί να λειτουργήσει χωρίς τήν τέχνη, που τήν περιβάλλει τήν κρίνει και τήν κατεδαφίζει – κι ένα στοιχείο που εμένα προσωπικά μού δείχνει πολλά για τήν κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε σήμερα είναι αυτή η μισερή μικρόψυχη αδαής και ημιαμόρφωτη αντίληψη ενγένει για τήν τέχνη που έχει επικρατήσει μέσα στην αδαή μισερή μεταπολίτευση που μάς έπεσε μικρόψυχα στο κεφάλι ρίχνοντάς μας και κάτι ημιαμόρφωτους στην πλάτη

   λες κι ο μαρκούζε θα μπορούσε να ’ταν ο μαρκούζε αν δεν ενδιαφερόταν και για τόν κόμη λωτρεαμόν ή για τήν έμιλυ ντίκινσον – ή και για τόν κόμη σολωμό και τόν (κύριο που κοιτάει τήν οικουμένη υπό γωνίαν) καβάφη, αν τούς ήξερε – και μια και ανέφερα τόν σολωμό και τόν καβάφη, ας πω και γι’ αυτούς – και για τά γλωσσικά επίσης που μέ τρώνε μονίμως : οι μεν αναγνώστες τους ενδιαφέρονται συνήθως και για τά άλλα, οι δε άλλοι δεν ενδιαφέρονται σχεδόν ποτέ γι’ αυτούς… Θα πρέπει όμως εδώ να προσθέσω και κάτι που μού είναι ιδιαίτερα ευχάριστο, ακριβώς επειδή είναι σπάνιο : ότι ενίοτε δηλαδή ορμάει εδωμέσα και κάποια ή κάποιος που σκουπίζει και ξεσκονίζει τόν χώρο, ανοίγει παλιά ντουλάπια και ντουλάπες, ψάχνει καταχωνιασμένα συρτάρια, σαρώνει ράφια, μένει ώρες και κοιτάει παντού… : δεν είναι συνηθισμένο, και αποτελεί εξαίρεση, αλλά μού δίνει (πολλή) χαρά καθώς επιβεβαιώνει τό ότι δεν χάνω άδικα τόν χρόνο μου αφαιρώντας τον από άλλα για να γράψω εδώ – όπου σχηματίζεται τελικά κάτι σα μια σφαίρα τών πραγμάτων που μέ απασχολούν και που δεν θα μπουν κιόλας ποτέ σε βιβλίο – αλλά που τσουλάει, ή που θα ’πρεπε να τσουλάει, αυτή η σφαίρα, προς κάποιους άλλους : αυτούς που αφήνουνε τή σφαίρα να σκοντάψει πάνω στα πόδια ή τό μυαλό τους τούς ευχαριστώ λοιπόν ιδιαίτερα –

   συμπεραίνω επομένως ότι όσοι πλησιάζουν περισσότερο τά γούστα μου είναι όσοι διαβάζουν κι αυτά που έχουν τή μικρότερη πολλές φορές σε αριθμούς επιτυχία : και εδώ να πω επίσης ότι στατιστικά τή λιγότερη κίνηση έχουν τά λίγα ευτυχώς αποσπάσματα που βάζω από δικά μου βιβλία : δεν μέ πειράζει αυτό πολύ, ή μέ πειράζει και ταυτόχρονα τό ’χω πάρει κι απόφαση : (καταλαβαίνω και τίς αντιδράσεις μερικών για τήν έκλυτη κι αντιπαθητική πολυλογία μου : (έκλυτη : ως τέτοια τήν εννόησε οξυδερκέστατος και αριστερότατος άνθρωπος κάποτε, και από τότε τόν υιοθέτησα κι εγώ, τόν χαρακτηρισμό, μού αρέσει) : ακριβώς λοιπόν, μ’ εμένα θα ’χετε μόνο εκλυσίες – για τούς πουριτανισμούς να πάτε αλλού – άλλωστε ο κόσμος γεμάτος είναι και με σεξ και με πορνό – πράγματα που προάγουν τούς πουριτανισμούς όσο τίποτ’ άλλο – εμένα ο έρωτας όμως μ’ ενδιαφέρει : όχι, τελικά τό καταλαβαίνω (έτσι δεν γινόταν άλλωστε πάντα; (ποντάρω στους happy few που ’λεγε κι ο σταντάλ (κάθε σύγκριση εκτός θέματος…) ο οποίος αφιέρωνε τό έργο του ο φτωχός – που σ’ όλη του τή ζωή δεν εδέησε να δει παρά μία μονάχα κριτική (ναι, αλλά από ποιον όμως) για βιβλίο του – στους 3 ή 5 που αποδεδειγμένα τόν διάβαζαν, αποδίδοντάς τους τιμητικά κιόλας τή φράση τού σαίξπηρ από τόν ερρίκο τόν 5^ο : «εμείς οι ελάχιστοι, οι ευτυχείς ελάχιστοι…» : we few, we happy few, we band of brothers))). Ποιος μπορεί λοιπόν να ξέρει τό μέλλον; ό,τι είναι να γίνει θα γίνει : τό μέλλον δεν είμαστε εμείς που θα πούμε ποιο θα ’ναι

   ό,τι είναι να γίνει θα γίνει : τό μέλλον δεν τό ξέρει κανείς :

 

   κι επειδή ως μικρά κοριτσάκια χαζεύουμε κι εμείς τό μέλλον μάλλον έκθαμβες, σήμερα θ’ ακούσουμε σε όλες του τίς συμπαθητικές έως εμπνευσμένες εκδοχές αυτό τό τραγουδάκι :

.

ο άνθρωπος που γνώριζε πολλά, άλφρεντ χίτσκοκ 1956 / η πρώτη εμφάνιση
τού τραγουδιού τών jay livingston και ray evans στην ταινία

.

the man who knew too much / η δεύτερη εμφάνιση (καλές πληροφορίες για τήν ταινία εδώ)

.

sly and the family stone

.

pink martini

.

skip brevis

.

damien rice + david gray

.

ima, 2007

.

ταϋλανδέζικες ασφάλειες ζωής / διαφήμιση

.

animation

.

anastasia lee, 14 χρονών σοπράνο

.

holly coly trio

.

connie francis

.

madhuri dixit + prabhudeva (ταινία pukar τού 2000)

.

pietro lombardi

.

normie rowe, 1965

.

lords live, 1965

.

sly / alternate version

.

jacqueline françois, 1956

.

françois deguelt

.

corrine bailey rae / glastonbury 2010

.

freddie mercury / garden lodge tape

.

.

.

   ♥ να σάς ευχαριστήσω λοιπόν όλες όσους έρχεστε, για τούς δικούς του λόγους ο καθένας ♫♪ δεν δίνω υποσχέσεις αλλά ξεκλέβοντας χρόνο από τά κανονικά γραψίματα θα γράφω νομίζω πάντα κι εδώ : σύντομα ή λιγότερο σύντομα, δημοφιλή ή λιγότερο δημοφιλή ♪♫

.

.

«singing and music for agricultural workers’ children in new day nursery at okeechobee migratory labor camp
(belle glade, florida, 1941)» (photo by marion post wolcott)

η πάνω φωτογραφία από δω

.

.

.

.

.

.

βερολίνο hanfparade 2011 (πορεία για τήν αποποινικοποίηση τής κάνναβης) : «να πέσει αυτό τό τείχος» λέει (εκεί) και η αριστερά

(στα ελληνικά : «επιτρέψτε τό χόρτο, καταργείστε τό κουτόχορτο»)

.

.

.

   «να πέσει (και αυτό) τό τείχος» : νά ένα από τά συνθήματα που ακούστηκαν φέτος στην πορεία τού βερολίνου, τήν hanfparade (παρέλαση τού χόρτου), που έχει καθιερωθεί να γίνεται χρόνια τώρα κάθε καλοκαίρι με αίτημα τήν αποποινικοποίηση τής κάνναβης : και μαζί με τά παιδιά στην πορεία τό φώναξε εκεί και η αριστερά τους («die Linke»)

   ( : εμ, βέβαια, γι’ αυτό η αριστερά στη γερμανία μάλλον έχει μέλλον, ενώ στην ελλάδα αρκείται στείρα και αυτάρεσκα στο ένδοξο παρελθόν της και για τό παρόν βολεύεται με τούς καλούς νοικοκυραίους και τραμπούκους ταξιτζήδες)

.

.

   είναι σαφές ότι οι κήποι είναι ούτως ή άλλως, και διά λόγους αρχών, υπέρ τής ελεύθερης αυτοέκφρασης τών κάκτων και τών πάσης φύσεως άλλων αγαθοεργών φυτών

   κι ας φαίνεται, σ’ αυτούς που δεν ξέρουν πώς να τά πιάσουνε, ότι γρατζουνάνε : γιατί ακόμα κι αν αυτά γρατζουνάνε λίγο, πιο πολύ γρατζουνάει η αναισθησία εκείνων που βρίσκουν τόν κόσμο αυτόν θαυμάσιο και τόν αντέχουν με βάση τό δικό τους απόλυτα θανατερό ναρκωτικό : τό μίσος

   δεν παραδοξολογώ : τό μίσος ναρκώνει, τό ’χω παρατηρήσει : είναι αυτό, κατά τή γνώμη μου, τό ισχυρότερο ναρκωτικό με τό οποίο ποτίζεται ο ρατσιστής αστός καλός άνθρωπος δημοκράτης αριστερός δεξιός ανίδεος, πολύ ισχυρότερο ναρκωτικό αυτό τό μίσος από τήν ελαφριά ευφορία που προκαλούν κάποια φυτά

    αλλά δεν θα πολυλογήσω με ψυχαναλυτικά και λοιπά θεωρητικά σήμερα – αυτό τό ποστ είναι κλεφτό μέσα στον αύγουστο μόνο και μόνο εξαιτίας αυτών τών δύο (ή τριών) συμπτώσεων

.

. 

   1^η σύμπτωση (πολύ αμφίσημη) : πριν λίγες μέρες ανακοινώθηκε από τόν αρμόδιο εδώ υπουργό ότι πάμε προς κάποιου είδους ελαφριά έστω αποποινικοποίηση (και διάφορα άλλα τέτοια) , οπότε μού γεννήθηκε η εξής απορία (που εκφράστηκε και στο buzz) : είναι τελείως τυχαίο άραγε, και συμπτωματικό ότι κοντά–κοντά, τίς ίδιες μέρες, ο ίδιος υπουργός ανακοινώνει τίς προθέσεις του, απ’ τή μια προς αποποινικοποίηση τών drugs και απ’ τήν άλλη προς ποινικοποίηση (γιατί αυτό είναι τελικά οι απειλές για ποινικοποίηση τής ανωνυμίας – άσχετο αν δεν πρόκειται να πιάσει) τών blogs;

   2^η σύμπτωση (σίγουρα ευχάριστη) : η καθιερωμένη πλέον πορεία στο βερολίνο για τήν αποποινικοποίηση τής κάνναβης, που έγινε φέτος στις 6 αυγούστου (εγώ είχα βρεθεί σε μια παλιότερα, τήν πρώτη ή τήν δεύτερη αν θυμάμαι, και ήτανε σεπτέμβρης…)
    γι’ αυτό θα βάλω παρακάτω και δυο βιντεάκια από μια τέτοια πορεία παλιότερη, που τήν χρησιμοποίησα κιόλας σ’ ένα μυθιστόρημα (τήν «έκθεση βαθυτυπίας» όπως ξέρουν όσοι έχουν επισκεφτεί τό site μου) – και εκεί έβαλα και μερικές δικές μου φωτογραφίες σαν κι αυτές που βάζω σκόρπια κι εδώ :

.

.

.

.

   3^η σύμπτωση (αμφίσημη κι αυτή, αλλά ίσως γόνιμη) : εξεγέρσεις θανατερές και επικίνδυνες, και θαρραλέες παντού : εκτός απ’ τόν αραβικό κόσμο (εκεί τό μίσος κι οι δολοφονίες δίνουν ούτως ή άλλως και παίρνουν), από καιρό μαζικές πορείες διαμαρτυρίας στο ισραήλ, μετά φοιτητική εξέγερση στο σαντιάγκο στη χιλή, και τώρα στο λονδίνο (και αλλού) στην αγγλία, μια ιστορία τόσο παρόμοια με τά δικά μας τού δεκέμβρη τού 2008 (πάλι buzz, κι από άλλον συνομιλητή : «και μόνο το ότι άρχισαν σαββατόβραδο έξι του μηνός με φόνο πολίτη από σφαίρα αστυνομικού είναι αλλόκοτη και κάπως τρομακτική σύμπτωση»)

   με τήν ευκαιρία, κάντε μια βόλτα από τό βλογ τού jody macintyre «lifeonwheels» : τελευταία ανέβασε τήν δικιά του εκδοχή για τα γεγονότα στο τότεναμ (from brixton to tottenham, the inequality at the heart of the riots) – και γράφει ως γνωστόν με τόν δικό του απολαυστικό τρόπο…

.

.

   ελάχιστα μόνο (ψιλο)ψυχαναλυτικά για τό τέλος – καλά, τό ξέρω, αυτή η ασθένεια που θα ’λεγε κι ο κίρκεγκωρ κι αν δεν είναι προς θάνατον είναι σίγουρα αναπότρεπτη – δεν τή γλιτώνει κανείς δηλαδή εδώ με τίποτα : 

   πίσω απ’ αυτήν τήν παράλογη απαγόρευση ενός φυτού πιστεύω εγώ ότι βρίσκεται μόνο τό μίσος για τήν απλή ευχαρίστηση και πάνω απ’ όλα για τήν ελεύθερη ελευθερία (η διατύπωση είναι τού ρεμπώ) : ένα μίσος που είναι τό πιο παλιό, τό πιο δημοφιλές, τό πιο αποτελεσματικό, τό πιο, όχι πια απλώς επιτρεπτό αλλά υποχρεωτικό, και μαζί τό πιο ηλίθιο και τό πιο επικίνδυνο ναρκωτικό που υπάρχει

    μίσος για τήν καθαρή ευχαρίστηση και τήν καθαρή ελευθερία, μίσος που στηρίζεται πάνω στην δαιμονοποίηση και τήν απαγόρευση ουσιαστικά και πρωταρχικά τού έρωτα : (στην ελεύθερη μορφή του εννοώ : όχι τού έρωτα μετά γάμου : τού έρωτα εκείνου στον οποίο η κοινωνία δεν έχει ρόλο – εκείνον κατά τόν οποίον η κοινωνία κλείνεται απολαυστικά έξω απ’ τό δωμάτιο –) αυτόν τόν έρωτα εννοώ κι αυτόν τόν έρωτα η κοινωνία, ως οργανωμένος θεσμός τής στέρησης πάνω απ’ όλα, τόν μισεί θανάσιμα –

.

.

   η βλακεία και τό αλκοόλ – τά επόμενα επικινδυνέστερα – έρχονται πολύ μετά : και ύστερα μόνο ακολουθούν – (άγια μπροστά τους και κατά πολύ αβλαβέστερα) – όλα τά άλλα : η επικινδυνότητα τών οποίων προέρχεται από τήν απαγόρευση και μόνο – απ’ τήν οποία απαγόρευση φτάνει κανείς ευθέως στις δυο πηγές τής θανατηφορίας : τή νοθεία (που αυξάνει τό κέρδος) απ’ τή μια, και τήν κατάχρηση (τήν οποία χρειάζονται ούτως ή άλλως οι μεγαλέμποροι, αλλά που τήν ευνοεί έτσι κι αλλιώς νομοτελειακά και η κουλτούρα τής απαγόρευσης) απ’ τήν άλλη

   τό πράγμα συνδυάστηκε, απ’ τήν αρχή του εξάλλου, και όχι μόνο για τήν κάνναβη αλλά και για τό όπιο, με οικονομικά (τήν κατεξοχήν κουλτούρα τής παγωνιάς και τού μίσους) συμφέροντα : πάει καιρός που είχα διαβάσει (δεν θυμάμαι πού για να παραπέμψω, αλλά δεν πειράζει, λίγο–πολύ αυτά είναι πλέον γνωστά σε όλους όσους θέλουν) για τήν παράδοση τού όπιου στην κίνα : τό χρησιμοποιούσαν δηλαδή για αιώνες οι μανδαρίνοι, τό χρησιμοποίησαν με τρόπο ήρεμο και λογικό, απλώς για τήν χαλάρωση και τήν ευχαρίστησή τους μετά τήν δουλειά, και δεν υπήρξαν ποτέ στην χώρα αυτή προβλήματα από τήν οπιοφαγία : έφτιαξαν επιπλέον οι κινέζοι κι έναν πολιτισμό εξαίρετο, με ποίηση, με φιλοσοφία, με (γλυκύτατη) ζωγραφική : όμως χαλάσανε όλα με τήν (δύστυχη) έλευση και τήν (κακοήθη) εισβολή τών άγγλων – α, η περίφημη αποικιοκρατία : όταν κατάλαβαν δηλαδή αυτοί τί θησαυρό είχαν στα χέρια τους τό απαγόρεψαν σ’ όλη τήν κίνα τό όπιο, για να τό εκμεταλλευτούν οι ίδιοι : κι ήτανε τότε, με τήν απαγόρευση, που άρχισαν ξαφνικά και στην κίνα τά φαινόμενα και τού εθισμού και τής κατάχρησης…

   αλλά η θεωρία τής οικονομίας έχει δεσμούς με τήν ψυχολογία – και δεν γίνεται αλλιώς, αλλιώς δεν λειτουργεί με τίποτα : κοιτάξτε λοιπόν τό μίσος, στο πρόσωπο τού ανθρώπου τό μίσος, αυτού που έχει εθιστεί να πιστεύει τήν λογική τής στέρησης, τού ασκητισμού, κι είναι ταγμένος στον αυταρχισμό τής οικογένειας, και τήν εξιδανίκευση τής οικονομίας ως συναισθηματικό του μοχλό : πώς φτύνει μίσος δηλαδή όταν μιλάει για ναρκωτικά και πουτάνες και πούστηδες : (ο «κανονικός» άντρας αρχικά, και διά λόγους αρχών, δεν φαίνεται να ελκύει και τόση αντιπάθεια – αυτός θεωρείται κατά κανόνα μέρος τού συστήματος –) όμως : οι ελεύθερες γυναίκες, οι ελεύθεροι άντρες, οι άνθρωποι που έλκονται από τήν ευχαρίστηση χωρίς να ενοχλούνε  άλλους – α, αυτοί τόν ενοχλούν τόν αριστεροδέξιο αστό μας (και προλετάριο) πολύ : «γιατί αυτοί δηλαδή να περνάν καλά;» αυτή είναι η αμοιβαδική λογική που σπάει (ζωές και) κόκαλα, και τά περί υγείας ή ηθικής είναι απλώς (αφελείς και) δηλητηριώδεις κατασκευές, για (αφελείς ή και) πανέξυπνους, ήδη πιασμένους στις δαγκάνες

   αυτό τό μίσος προς τήν απόλυτη, που δεν βλάπτει κανέναν φυσικά, ελευθερία είναι λοιπόν που τούς ενώνει όλους : κουτσούς στραβούς στον άγιο παντελεήμονα : είναι ντυμένο αρχικά με τό πανάρχαιο ρούχο τού μισογύνη, και τού ενγένει ρατσιστή κατά λογική συνέπεια κατόπιν : τού καλού αστού, δημοκράτη φασίστα αριστερού δεξιού καθωσπρέπει οικογενειάρχη – μια που τό μίσος συμβαδίζει αναγκαστικά με τήν αποθέωση τής οικογένειας ( : όλη η βία κι όλοι οι βιασμοί, όλοι οι ηθικοί εκβιασμοί, εκειμέσα δρουν ελεύθερα κι αποθεώνονται και έμπρακτα και θεωρητικά – : πάνω στην άρνηση τών μεγάλων, καταρχάς και κατεξοχήν, να δουν δηλαδή τά παιδιά (ναι, ερωτικά πλάσματα – δεν θα ανακαλύψουμε τώρα ούτε τήν πυρίτιδα ούτε τήν πυριτιδαποθήκη) κορίτσια και αγόρια, σαν πλήρεις και ελεύθερους ανθρώπους (οι εξαιρέσεις νομιμοποιούν τόν κανόνα)) : αυτή η ηθική ως μίσος, ως απώθηση και ως ρατσισμός, τούς ενώνει όλους και τούς τρέφει, τούς ναρκώνει : κι από κοντά ακολουθούν βέβαια μετά και καταϊδρωμένα τά κόμματα και οι φυλλάδες και η τηλεόραση : κουτσοί, στραβοί είπαμε στον άγιο παντελεήμονα

 

   καλό υπόλοιπο καλοκαίρι

.

.

.

.

.

.

  

.

.

dies irae

 

λιθοβολισμοί ξύλο μαστιγώματα και απαγχονισμοί
πυρές για μερικές, και παγωνιά για όλους
καθυστερήσεις στα δίχτυα τού αέρα, άρνηση τών μουσικών να εμφανιστούν:
στο τέρμα μιας καθόλου γιορτινής μέρας λοιπόν
αυτά τά λίγα:

dies irae/μέρα οργής:

    

 

 

 

 

   
    
      
    
   
 

 

 

 

 

 

  

.

.

.

 

 

άλλα  (περσινά)