σαβουάρ βιβρ { ξανά }

.

.

.

 

.

.

   πριν λίγες μέρες χρειάστηκε να γίνει κάποιου είδους επισκευή ή αναβάθμιση (δεν τά ξέρω αυτά, τεχνολογικά είμαι όπως πολύ καλά μάλλον γνωρίζετε εντελώς αναλφάβητη) στο άλλο βλογ τό «σημειωματάριο τεχνών» για όσους τό θυμούνται, που ήταν «χειροποίητο» (τό είχε φτιάξει ο expert με τά χεράκια του, και δεν ανήκε σε εταιρεία) : αποτέλεσμα ήταν μια αναστάτωση που δεν ξέρω αν τήν πήρε και χαμπάρι κανείς, και που έληξε πάντως αισίως, με μια μικρή αλλαγή : σε δύο αναρτήσεις άλλαξε η ημερομηνία και μπήκε αυτή τών πρόσφατων αναβαθμίσεων – τό αποτέλεσμα δεν μ’ ενοχλεί εμένα ιδιαίτερα διότι οι σωστές ημερομηνίες παραμένουν στα σχόλια – για όποιον ενδιαφέρεται : υπήρξε όμως και μια άλλη συνέπεια, δραστικότερη : ξαναδιάβασα ένα παλιό ποστ περί καλών και κακών τρόπων (ενώ εγώ δεν ξαναδιαβάζω κανονικά ποτέ (συν τοις άλλοις και από έλλειψη χρόνου – αλλά και επειδή βαριέμαι τίς ιδέες μου αφόρητα άμα τίς έχω ήδη κάπου, και διά μακρών μάλιστα, εκθέσει) δεν ξαναδιαβάζω λοιπόν ποτέ ό,τι έχω αναρτήσει εκτός κι αν υπάρξει κάνας ιδιαίτερος λόγος) νά λοιπόν που τώρα υπήρξε λόγος και ξαναδιάβασα από περιέργεια κείνο τό ποστ, που ήταν χωμένο κάπου στα πρώτα και με τήν αναβάθμιση ανέβηκε εντελώς στην πρώτη σελίδα : και τό βρήκα μά τόν τουτάτη ενδιαφέρον, συν τοις άλλοις επειδή μάς πρήξαν και διάφοροι ιθαγενείς παρλαπίπες τελευταίως με τό πώς δεν γράφουν ή δεν σκέφτονται ή δεν γαμάνε, όταν παριστάνουν ότι πηδάνε τή μισή ή τό ένα τέταρτο ή και ολόκληρη τήν πόλη, μόνο και μόνο για να πείσουν εαυτούς και αλλήλους ότι δεν τούς αρέσει να τούς πιάνουν τόν κώλο – επομένως νάτο και εδώ, μην και τό χάσει κανένας :

.

   παρ’ όλο που υποτίθεται ότι διάλεξα να ζήσω ενάντια σε πολλές από τίς συμβάσεις που μέ έμαθε η οικογένεια, και η ευγένεια και οι τύποι της ήτανε μια από αυτές, αβάσταχτη και ανυπόφορα νεκρή, δεν μπορώ να υποφέρω κάποιες αγένειες

   βέβαια εγώ, η οποία χαρακτηρίστηκα από αφέλεια κάποτε και δεν τήν έχω χάσει – γιατί αυτά δεν χάνονται – παρ’ όλο που έμαθα κακήν–κακώς (και κουτσά–στραβά) να τήν κρύβω – έχω υπάρξει σίγουρα αγενής από άγνοια – και σίγουρα αυτήν τήν άγνοια έχουνε τό δικαίωμα να μπορούν να τήν επικαλούνται και άλλοι. Όμως δεν μιλάω τώρα για τέτοιου είδους αγένεια. Μιλάω για τήν αγένεια που κάνει τήν εμφάνισή της μετά από ένα ποτό που ως γνωστόν αναστέλλει τίς αναστολές και πιστεύω ότι κανείς δεν γίνεται αγενής με τό μεθύσι εάν δεν είναι ήδη αγενής από μόνος του

   κάτι που δεν μπορώ επίσης να υποφέρω, είναι τό να τρώνε οι άνθρωποι σ’ ένα τραπέζι χωρίς να έχουν στρώσει από κάτω πρώτα τραπεζομάντηλο. Τά χαρτονάκια κάτω από τό πιάτο μέ κάνουν να σηκώνομαι απ’ τό τραπέζι με τήν αίσθηση ότι έχω μείνει νηστική. Τό ίδιο μ’ ενοχλούνε και οι λαδόκολλες – εκτός αν είμαι τό καλοκαίρι σε νησί. Χαίρομαι όμως ιδιαίτερα τά μαγαζιά που χρησιμοποιούνε ύφασμα στα τραπεζάκια τους : στο μόναχο τά περισσότερα τραπέζια τού πεζοδρόμιου έχουν τραπεζομάντηλο, τό ίδιο και στο βερολίνο

   δεν υποφέρω τούς ανθρώπους που δεν ξέρουν να δεχτούνε ένα δώρο – τό δώρο είναι μια ολόκληρη ιστορία όμως. Μόνο οι νεόπλουτοι έχω καταλάβει ότι φοβούνται τά δώρα, και πως αν δείξουν χαρά θα θεωρηθούνε φτωχοί – οι φτωχοί δεν έχουν όμως αυτήν τήν αγένεια – εκτός εξαιρετικών περιπτώσεων, που είναι οι ανερχόμενοι φτωχοί

   ένα άλλο αστείο είναι να σέ καλούν για να σέ κεράσουν και να σού ζητούν να πληρώσεις μετά εσύ τόν λογαριασμό : θα φύγουνε με ταξί και θα τούς κατεβάσει τά λεφτά η γυναίκα τους τότε από τό σπίτι εφόσον έχουν ξεχάσει εκεί τό πορτοφόλι τους. Αυτό είναι εντούτοις ένα από τά πιο άχαρα αστεία που μπορεί να σού τύχουν. Γιατί αν δεν τό δεις σαν αμερικάνικη κωμωδία πρέπει να τό δεις οπωσδήποτε σαν μεγάλη αγένεια. Για τήν ακρίβεια θα γίνει (αφελής μάλλον) κωμωδία αν στην επόμενη συνάντηση σού ζητήσουν να επανορθώσουνε – όμως ο τύπος αυτός ανθρώπου είναι συνήθως τόσο αγενής (και μάλλον και αρκετά σφιχτοχέρης) ώστε να οχυρώνεται πίσω από τό ότι είναι (τόσο) μεθυσμένος κάθε νύχτα που να μην θυμάται ποτέ τίποτα. Μπορεί και να μην θυμάται πραγματικά κι αυτό είναι τό πιο αστείο

   απεχθάνομαι βαθύτατα τούς ανθρώπους που μεθάνε με (τόσο συστηματικό) σύστημα ώστε να έχουνε τή δικαιολογία να μην θυμώνται τίποτα μετά, και να μπορούν έτσι να είναι αγενείς με καθαρή τή συνείδηση

   απεχθάνομαι επίσης βαθύτατα τούς ανθρώπους που δεν μπορούν να ζήσουν αν δεν έχουν καθαρή τή συνείδηση

   αλλά εν γένει θεωρώ μεγαλύτερη αγένεια τήν αμνησία

   ο αντόρνο έλεγε κάπου ότι ο γερμανός είναι ένας άνθρωπος που δεν μπορεί να πει ένα ψέμα αν δεν τό πιστέψει προηγουμένως για αλήθεια. Ύστερα από παρατηρήσεις χρόνων κατέληξα κι εγώ ότι αυτό είναι τό χαρακτηριστικό κάθε μικροαστού, ανεξαρτήτως εθνικότητας. Ο μικροαστός δεν έχει τήν ηθική δύναμη να παλέψει με τήν ασχήμια του. Εσωτερική συζήτηση με τόν εαυτό του μπορεί να κάνει κάποιος μόνο εάν έχει ξεπεράσει τά συμπλέγματά του στοιχειωδώς – και κυρίως δεν κοιμάται και δεν ξυπνάει με τήν αγωνία τού τί θα πει ο κόσμος

   τό να μπορείς να ζητήσεις συγνώμη δεν δείχνει ούτε ανωτερότητα ούτε συντριβή, δείχνει ότι μπορείς – κουτσά–στραβά – πάλι να σηκωθείς (αν είχες πέσει) και να προχωρήσεις

   οι άνθρωποι που φοβούνται να συντριβούν όμως, δεν νιώθουν ποτέ συντριμμένοι. Τό να μπορείς να συντριβείς είναι μια δύναμη που δεν θα τήν καταλάβει επίσης ποτέ ο άνθρωπος που δεν έχει καμιά περηφάνια

   ο φιλόδοξος άνθρωπος όμως δεν είναι περήφανος – ο παβέζε τό ήξερε πολύ καλά αυτό – τό είπε πριν τινάξει τά μυαλά του στον αέρα –

   είναι σκληρό να μην καταλαβαίνει κανείς γιατί οι άνθρωποι μεθάνε τόσο πολύ, σε βαθμό που να γίνονται ηλίθιοι. Τό καταλαβαίνω πολύ καλά. Διατηρώ τό δικαίωμα να εκτιμώ τούς ανθρώπους που μεθάνε χωρίς να χάνουνε τήν ικανότητά τους να είναι ευφυείς

   όμως η μεγαλύτερη, θεωρητικά τουλάχιστον, αν και ανώδυνη ως προς τίς συνέπειές της, αγένεια (για μένα) είναι τό να μην απαντάει κάποιος όταν τού μιλάς : αυτή η ανήκουστη και άσκοπη απρέπεια – γραπτή ή προφορική – εξηγείται μόνο με κάποια βαθειά ψυχολογική αρρώστεια που πρέπει να προκαλεί αθεράπευτες ζημιές, όπως μίσος εναντίον τών ανθρώπων όλων αλλά και τής ζωής ολόκληρης – ένα μίσος στο οποίο καταλήγει κανείς ύστερα από εκ γενετής ανικανότητα ή από πολύχρονη, νομίζω, αγαμία. Όλα αυτά κρύβονται βέβαια πίσω από μία επίδειξη σνομπισμού που δεν ξεγελάει κανέναν φυσιολογικό και ερωτικό άνθρωπο. Εγώ τούς ανθρώπους που δεν απαντάνε, προφορικά ή γραπτά, τούς σβήνω κατά τήν κοινή έκφραση από τόν χάρτη. Μού έχουν τύχει ελάχιστοι – ευτυχώς γι’ αυτούς – και, ευτυχώς για μένα – που δεν είμαι ομοφυλόφιλη – κυρίως γυναίκες. Εννοείται ότι τήν προσβολή αυτή απ’ τή μεριά μου δεν τήν κάνω παρά σε ανθρώπους τούς οποίους έχω προηγουμένως σβήσει από τόν χάρτη. Τό περίεργο είναι ότι αυτού τού τύπου οι άνθρωποι δεν έχουν καμία ανοχή για τό ελάττωμά τους όταν τό βλέπουν στους άλλους και επιμένουν να παίρνουν πάντοτε απάντηση. (Θέλω να φαντάζομαι, καθώς μέ ενδιαφέρει (ανθρωπολογικά) η ψυχολογία πως κάποια στιγμή θα συμβιβάζονται πάντως με τήν ιδέα ότι έχουν σβηστεί από τόν χάρτη) (εννοείται ότι δεν εμπίπτουν στην περίπτωση αυτή τά γρήγορα και βιαστικά μηνύματα (και όλες οι λοιπές επαφές) εδωμέσα (όπου είναι σαφές ότι μια αφηρημάδα λόγω πολλής δουλειάς και μεγάλης βιασύνης είναι κατανοητή)). Μόνη αγένεια εδώ, αν μού επιτρέπετε, θεωρώ εκτός από τίς βρισιές (οι οποίες αποτελούν όμως αγένεια που επιστρέφει αποκλειστικά στον θυμωμένο και δεν αγγίζει τό αντικείμενο τού θυμού του καθώς είναι μια διάφανη ανυπεράσπιστη άτσαλη και ασουλούπωτη αγένεια) μόνη αγένεια λοιπόν θεωρώ προσωπικά εδωμέσα μόνο τό να κρύβεται κανείς πίσω από πολλά ψευδώνυμα και να τά αλλάζει (ζαλίζοντας τούς πάντες) χωρίς καν να καταφέρνει και να κρυφτεί – διότι όλοι είμαστε καλοί λίγο–πολύ στο να καταλαβαίνουμε τά διάφορα ύφη – και τό να μην μπορεί κανείς να αλλάξει αποτελεσματικά και πετυχημένα τό ύφος του είναι νομίζω η ύψιστη συγγραφική αγένεια

   δεν μπορώ επίσης να υποφέρω τούς ανθρώπους που έχουνε πολύ χαμηλό κώλο ή πολύ χοντρό κώλο. Παρ’ όλο που τίς περισσότερες φορές δεν φταίνε αυτοί, υπάρχουν άνθρωποι οι οποίοι διορθώνουν τόσο πολύ τά ελαττώματά τους, ώστε είναι σε θέση μετά από λίγο να σέ πείσουν ότι τό σώμα τους είναι ωραίο. Όσοι επιμένουνε να σού δείχνουνε ότι έχουνε χοντρό κώλο, κάπου φταίνε οι ίδιοι

   δεν μ’ αρέσουν ακόμα καθόλου οι άνθρωποι που δεν αφήνουνε να τούς πιάσεις τόν κώλο στο κρεβάτι

   αυτούς μού ’ρχεται να τούς πετάξω κάτω απ’ τό κρεβάτι και έξω από τό δωμάτιο αμέσως

   και βεβαίως μού κόβεται κάθε διάθεση να κάνω οτιδήποτε μαζί τους, πράγμα που τό θεωρώ μεγάλη αγένεια από μέρους τους. (Ο πούτσος τού άντρα που φοβάται να χαρεί χάδια στον κώλο του δεν είναι άξιος για χάδια.) Αν δεν μπορεί κανείς να καλοπεράσει απ’ όλες τίς μεριές ας μην καλοπεράσει καθόλου, και θα τού περάσει : τουλάχιστον εγώ, τόν φόβο στον έρωτα τόν θεωρώ μεγάλη αγένεια προς εμάς τούς ίδιους

   μεγάλη αγένεια επίσης, και ακριβώς γι’ αυτόν τόν λόγο, είναι και τό να είναι κανείς άπλυτος και (επιπλέον) να μην τό παραδέχεται. Εραστές από τόν δυτικό κόσμο είναι οι καθαρότεροι άνθρωποι τού κόσμου. Μια φορά συνάντησα μόνο έναν αμερικανό που μύριζε αλλά έμενε στο ίδιο δωμάτιο μ’ έναν άγγλο που τόν καταπίεζε. Οι άγγλοι είναι επίσης πολύ συχνά πολύ καθαροί. Και συχνά συνάντησα ντόπιους που έλεγαν ότι πλένονται ενώ δεν μύριζαν καθόλου καλά και επιπλέον δεν είχαν καν σαπούνι στο μπάνιο τους. Όμως δεν είναι θέμα εθνικότητας αλλά χαρακτήρα. Η απλυσιά δείχνει άνθρωπο με αισθήματα αγένειας και περιφρόνησης προς τήν ίδια τήν ιδέα τού έρωτα. Σ’ αυτές τίς περιπτώσεις δεν είναι αγένεια να φεύγεις ξαφνικά. Θα έπρεπε να τούς έχουνε μάθει από τό σπίτι τους να χαίρονται περισσότερο ένα καλό μπάνιο. Οι γερμανοί και οι σκανδιναβοί είναι πολύ καθαροί. Όταν επίσης είναι καλοαναθρεμμένοι, είναι ευγενέστατοι. Ανάμεσά τους δύσκολα βρίσκεις αγγούρια που περιμένουν να τά κάνεις όλα εσύ. Αντίθετα, ανάμεσα στους νότιους, αυτή είναι η πιο συνηθισμένη ιστορία. Δεν προλαβαίνεις να στρίψεις, κι έχουν μείνει με τό σωβρακάκι, ξάπλα επάνω στο κρεβάτι σε στάση ηλιοθεραπείας. Δύο φίλοι μου ομοφυλόφιλοι μού είπαν μια φορά που τό συζήτησα ότι και ανάμεσά τους είναι πολύ συνηθισμένη αυτή η στάση. Ξέρω επίσης, από κουβέντες με άλλες φίλες μου, ότι πολλές γυναίκες συνηθίζουν να συμπεριφέρονται έτσι : υπάρχουν όπως φαίνεται γενιές που έχουν μεγαλώσει με τά αυτονόητα τών τηλεοπτικών ταινιών, όπου είναι μάλλον δείγμα καλών τρόπων (για να μην πω και θηλυκότητας) και δεν είναι δηλαδή καθόλου κακό, να περιμένεις να τά κάνει όλα ο άλλος : στον χώρο τού έρωτα έχει υπεισέλθει έπειτα κι ένας θετικισμός που μοιάζει με χρηματιστηριακή νοοτροπία ψύχραιμης ανταλλαγής κερδών : ο καθένας διεκδικεί ένα μερίδιο ακόμα κι αν έχουν ποντάρει όλοι στα ίδια σκάρτα χαρτιά. Οι πανωλεθρίες στο χρηματιστήριο δεν γίνονται τόσο επειδή υπάρχουνε φούσκες αλλά επειδή είναι αρκετοί αυτοί που νομίζουν ότι οι φούσκες θα αποδειχτούν καλές και ωφέλιμες με μια μεταφυσική πονηριά μόνο για τούς ίδιους. Και η ηθική τους δεν είναι περισσότερο απελευθερωμένη απ’ ό,τι μια μετοχή. Πιστεύουν μάλιστα για τόν εαυτό τους πολλοί σήμερα ότι «τά κάνουν όλα χωρίς να ντρέπονται» ενώ έχουν απέναντι στην ερωτική πράξη μόνο τήν ίδια έλλειψη ενοχής που δείχνουν όταν παραγγέλνουν στο εστιατόριο ένα φτηνό φαΐ : γιατί δεν πρέπει να ντρέπεται κανείς όταν δεν έχει λεφτά. Αυτή η (αμερικάνικη) αποδοχή τής δυστυχίας έχει, σε τελευταία ανάλυση, δίκαιο. Στα λεφτά ισχύει αυτό απόλυτα. Κάποιος άλλος θα πρέπει να ντρέπεται, κι όχι εσύ που δεν τά έχεις. Όμως στον έρωτα δεν θα μπορούσες να παραγγείλεις καλύτερο φαΐ ακόμα κι αν ήσουν πλουσιότερος. Ο πλούτος τής μόρφωσης δεν ισχύει καθόλου εδώ, οι μετοχές δεν αγοράζονται ανάλογα με τό επίπεδο τής γειτονιάς σου τού σχολείου σου ή τού κομπιούτερ σου, ούτε καν ανάλογα με τήν μουσική που ακούς πιο ευχάριστα. Οι άνθρωποι που αντιμετωπίζουν τόν έρωτα με τήν αγωνία μιας επιτυχίας που θα αναγνωριστεί επί τή εμφανίσει και τό αντάλλαγμά της θα δοθεί τοίς μετρητοίς οι άνθρωποι δηλαδή που είναι εσωτερικά ψυχροί, όσα ακροβατικά και να κάνουνε θα είναι τό ίδιο αγγούρια στο κρεβάτι όπως ήτανε και οι παππούδες τους τό χίλια οχτακόσια

.

.

   στον κινηματογράφο πιστεύω ότι οι παραγωγοί δεν αφήνουν να υπάρξουν καλύτερες σκηνές έρωτα για να μην αρχίσουν οι άνθρωποι να τίς μιμούνται. Οι τοποτηρητές αυτών τών κερδών ξέρουν ότι η παιδεία τών ανθρώπων προέρχεται από τά έργα τους – και ξέρουν επίσης ότι ακόμα και μια μηχανιστική μίμηση αν γίνει συνήθεια μπορεί να μεταλλάξει και τό εσωτερικό αρκετά πειστικά. Αν οι άνθρωποι είχαν άλλα παραδείγματα θα αναγκάζονταν μάλλον να λειτουργήσουν καλύτερα. Στα χρόνια που η σεξουαλική επανάσταση ήταν εν ενεργεία δεν πιστεύω ότι όσοι είχαν τά προσόντα να είναι αγγούρια στο κρεβάτι ήταν λιγότεροι – απλώς ντρεπόντουσαν λίγο να τό δείξουν. Από αυτούς βέβαια προέκυψαν αργότερα με φυσικό τρόπο εκείνοι που δεν δέχονται εύκολα σήμερα τά διδάγματα αυτών τών καλών τρόπων. Ο κόσμος προχωράει σιγά–σιγά, και ακόμα και άτσαλα αν διεκδικήσεις μια ελευθερία μπορεί και να τήν υπερβείς, εσύ ή οι κληρονόμοι σου

   αυτός ακριβώς είναι και ο ρόλος τής μαζικής κουλτούρας – και τών βιβλίων και τής μουσικής και τού σινεμά : αλλοιώνει τό αίτημα για περισσότερη ελευθερία και τό κάνει τακτοποιημένη αναφορά στόχων. Φοβάμαι αυτούς που είναι ευχαριστημένοι με αυτόν τό ρόλο, αλλά και με τό ίδιο τό έργο. Φοβάμαι επίσης ν’ ακούω τίς θεωρίες τους – γιατί πάντα υπάρχουν θεωρίες : ακόμα και σε ψελλίσματα διατυπωμένες, κατά καιρούς μ’ έχουν αφήσει κατάπληκτη με τή δειλία ή τή χοντροκοπιά τους : είναι (και δεν τό αρνούμαι) ένα στοιχείο μάλλον τού παλιού εκείνου σαβουάρ βιβρ να μ’ ενοχλεί μερικές φορές η χοντροκοπιά : Οι γυναίκες ας πούμε που είναι σταράτες (και πάντα λαϊκές, ακόμα και αν είναι πάμπλουτες) συχνά λένε : εγώ δεν χρειάζεται σήμερα να είμαι φεμινίστρια γιατί εγώ έχω αυτά που θέλω, απλώς όσες πάλεψαν παλιότερα δεν τά είχαν. Κι εγώ αν ζούσα στη δικιά τους εποχή θα πάλευα βέβαια

   οι άντρες από τήν άλλη μεριά δεν δίνουν τόσο πολλές δικαιολογίες : αν ανήκουν στην δεξιά πλευρά τού ουρανού έχουν όλην τήν παράδοση απλώς με τό μέρος τους – εξακολουθούν μόνο να εκνευρίζονται ελαφρώς με τή μανία τών γυναικών να έχουν επιμόνως δικά τους λεφτά – τί κερδίσατε ; (λένε) : δεν μπορείτε να μεγαλώσετε σωστά τά παιδιά σας, σκοτωνόσαστε και στη δουλειά. Δεν γίνεται οικογένεια έτσι. (Σκύβουν τό κεφάλι, συμφωνούνε : αυτός που μιλάει έτσι είναι ανύπαντρος και μια καλή πρόταση γάμου είναι ακόμα ευπρόσδεκτη.) Θα είναι κανείς κακός να πει ότι θα δικαιωθεί αργότερα ; και σίγουρα πρέπει να είσαι πολύ άδειος άνθρωπος (και να ζεις και δυστυχισμένη ζωή) για να χαίρεσαι με τήν δυστυχία στην οποία (ξέρεις) ότι θα καταλήξει ο άλλος

   εκείνοι πάλι τής αριστεράς πλευράς – σε όλο της τό φάσμα αυτηνής (απ’ τούς ευθαρσώς σταλινικούς (στην ελλάδα υπάρχουν ακόμα κι αυτοί) μέχρι τούς αναρχικούς) έχουν συχνότατα άλλο ποίημα – και αυτό μεγάλης δυστυχώς – στην ελλάδα πάλι μόνο – αποτελεσματικότητας : ο φεμινισμός αφορά μια μειοψηφία και παραπλανά. Ο ταξικός αγώνας είναι τό σύνολο

   η πιο αγαπημένη καραμέλα είναι και η πιο επικίνδυνη : Μην ξεχνάτε : άλλο πλούσια γυναίκα, κι άλλο φτωχή – νά ένα εξίσου παλιό καλό ψέμα

   αυτό (τό «άλλο») εξάλλου είναι που δεν πρέπει ποτέ να ανακαλυφτεί : όσο για τά περί μειοψηφίας τά αντιπαρέρχομαι (προς τό παρόν) – είναι γνωστό πως αυτοί έχουν κατεξοχήν ταλέντο στους υπολογισμούς, και περί πλειοψηφιών και περί μειοψηφιών, και ξέρουν καλά να μετράνε

   σέ πτοεί όμως και να βλέπεις αν μπεις λίγο περισσότερο στην αγία αυτή οικογένεια πόσο απίστευτους περιορισμούς υφίστανται όλοι αυτοί αδιαμαρτύρητα : και όμως, ξέρεις καλά, αυτοί θα κάνουν παιδιά, κι αυτοί θα προσπαθήσουν να τά εμποδίσουν και να διαβάσουν ό,τι θα ήθελαν, και να μισήσουν ό,τι θα ήθελαν, και να μεγαλώσουν χωρίς να γίνουν δεινόσαυροι

   έπειτα, τό αριστερό ημισφαίριο τού ουρανού όταν μιλάει για γυναίκες δεν αναφέρεται καν στο «μισό» ακριβώς τού «άλλου ουρανού» – και λέμε μισό μολονότι είναι και λίγο περισσότερες : είναι σαφές όμως ότι οι άντρες αυτής τής κατηγορίας είναι (αυτό που θα λέγαμε εκτός σαβουάρ βιβρ) υπερβολικά μαλάκες ώστε μπορούν να μιλάνε «γενικά» για «τή γυναίκα» όπως για μία ψείρα που δεν τούς αφήνει να παίξουν τό παιχνίδι τους χωρίς αυτή τήν απαίσια φαγούρα. (Εμάς δηλαδή σκέφτεται ο τύπος αυτός όταν πιάνει συνέχεια τ’ αρχίδια του τήν ώρα που μιλάει)

   στις γυναίκες αποδίδουν μάλιστα πιστεύω ενδόμυχα και μια έλλειψη καλών τρόπων για τό ότι εξακολουθούν να υπάρχουν : είναι με άλλα λόγια απογοητευμένοι με τήν τεχνολογία που ενώ κάνει θαύματα δεν βρήκε ακόμα τόν τρόπο να γεννάνε οι άνθρωποι και να σχηματίζουν οικογένειες ή να έχουν κράτη και ακρατική κοινωνία χωρίς τήν ανάγκη τών φεμινιστριών. Όλες οι ελπίδες τους εναποτίθενται πάντως ακόμα εκεί, στην επιστήμη. Από τήν άλλη προσπαθούν απελπισμένα να αγνοήσουν και τό ανεπάντεχο γεγονός ότι υπάρχει σήμερα πλέον και ένας πολιτισμένος και υπολογίσιμος πληθυσμός αντρών, αλλοτριωμένων φυσικά, πάντα τού πολύ δυτικού κόσμου, που δεν συμφωνεί καθόλου μαζί τους – κι αυτό όχι γιατί υποκλίνεται στους καλούς τρόπους και τό σαβουάρ βιβρ με τόσο τυφλή ευγένεια ώστε να θεωρεί αξιόζωα όλα τά ζώα τού πλανήτη, αλλά γιατί έχει προλάβει να καταλάβει ότι δεν υπάρχει άλλος τρόπος να ευτυχήσουμε κατ’ αρχάς έστω και ελάχιστα, πέρα από τό να αρχίσουμε να αποδεχόμαστε ήσυχα και καθαρά τήν καθαρή μας φύση

.

.

.

.

.

.