

αναπαράγω (προσαρμόζοντας) παλιότερο ποστ (που είχε μέσα του και πολλά άλλα τότε και) που θέλω σήμερα να υπάρχει μόνο του – διότι έχει και μια εκ νέου επικαιρότητα αιφνιδίως – τώρα που συζητούνται γενικώς και διάφορες πραγματικότητες και αριθμοί, ιδεών, πραγμάτων, θανάτων
.
τρεις μήνες μετά τήν εγκαθίδρυση τής δικτατορίας, τόν αύγουστο τού ’67 κι ενώ δεν είχαν ακόμα στεγνώσει τά αίματα από τίς δολοφονίες στον ιππόδρομο, και ενώ είχαν ήδη ξεκινήσει οι εξορίες οι συλλήψεις και τά βασανιστήρια, δεκαπέντε άνθρωποι αποφάσισαν να κάνουν μια διαδήλωση, τήν πρώτη διαδήλωση κατά τής χούντας, στην οδό ερμού
βέβαια η μεθοδική αποδομητική αρλουμπολογία τών χρόνων τής μεταπολίτευσης έχει κατορθώσει ώστε, από καιρό, ό,τι έγινε γενικώς κάποτε από λίγους ωφελώντας τούς πολλούς να καταδικάζεται πλέον ως συζητήσιμο ιδιοτελές ανώφελο ει μη και α/νόητο («σιγά τή διαδήλωση τών δέκα ατόμων» ειπώθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή σχετικά – αυτή ήταν και η αφορμή που είχε πυροδοτήσει τήν αρχική μου ανάρτηση) (δεν φταίνε βέβαια κι αυτοί : ποτέ δεν αμφέβαλλε κανένας έχων σώας τάς φρένας άνθρωπος ότι (όπως έλεγε κι ένα πανώ, εντελώς αριστερίστικο, στην πορεία για τήν πρώτη επέτειο τού πολυτεχνείου) : «δεν έγινε ο νοέμβρης για τόν καραμανλή» – και (για να πολυλογήσω λίγο ακόμα) καμιά κατάληψη δεν έγινε, και καμιά διαδήλωση ελαχίστων αναρχοκομμουνιστών δεν έγινε τότε για τά μούτρα αυτών που τώρα μετράνε με τό υποδεκάμετρο απ’ τούς θώκους τής τηλεδημοσιολογίας ή από τά ναζιστικά τους σπήλαια, τί έγινε ή τί δεν έγινε, και γιατί : ανάπηρη ήτανε η δημοκρατία τής μεταπολίτευσης από τήν αρχή της – άλλο αν αυτή έχουμε μ’ αυτήν βαδίζουμε και μ’ αυτήν (προσπαθούμε τώρα να) επιζήσουμε –
αναπαράγω τήν ιστορία, όπως μού τήν είχαν πει κάποια παιδιά που είχαν πάρει μέρος σ’ εκείνη τήν διαδήλωση, τώρα από μνήμης κι όπως τή θυμάμαι :
(θα ξέρετε βέβαια ότι βασικός κανόνας μιας ομαδικής εκδήλωσης σε συνθήκες παρανομίας είναι να έρχονται όλοι από διαφορετικά μέρη και τήν ορισμένη μόνο ώρα να συναντιώνται – έτσι ώστε να σχηματιστεί εντελώς αιφνίδια η διαδήλωση, να κρατήσει όσο περίπου έχει προγραμματιστεί (μιλάμε για μερικά λεπτά, πολλές φορές και δευτερόλεπτα μόνο) κι ύστερα να διαλυθούν όλοι στα εξ ων συνετέθησαν, άλλος από δω κι άλλος από κει τρέχοντας –
η ερμού είχε επιλεγεί ως δρόμος εμπορικός πολυσύχναστος και η ώρα θα ήταν τότε που κλείναν τά μαγαζιά, για να υπάρχει περισσότερος κόσμος στον δρόμο. Επικεφαλής τού όλου πράγματος ήταν ο εργάτης τότε και μετέπειτα σκηνοθέτης σωτήρης αναστασιάδης. Ήταν όλοι αγόρια αλλά θα υπήρχε και μια κοπέλα μπερδεμένη με τόν κόσμο στο πεζοδρόμιο να μαγνητοφωνεί τούς ήχους – αργότερα είχε προγραμματιστεί η κασέτα να σταλεί στο εξωτερικό – κάποιο λάθος έγινε στην παράνομη μεταφορά της κι η μαγνητοταινία χάθηκε, δεν υπάρχει σήμερα – ούτε ποτέ στο εξωτερικό πήγε)
η βασική σκέψη λοιπόν ήτανε, όταν συναντηθούν, και μπουν στη μέση τού δρόμου, και πριν ακόμα αρχίσουν να φωνάζουνε, να σταθούν αραιά, πολύ αραιά μεταξύ τους, έτσι ώστε να φαίνονται κάπως πιο πολλοί. (Δεκαπέντε είχανε συνεννοηθεί να πάνε, έντεκα πήγανε.) Αυτό είναι τό σημείο που μ’ αρέσει κιόλας πιο πολύ από τήν όλη αφήγηση – τό έχω ακούσει από τρεις διαφορετικές μεριές :
«Ενώ είχαμε πει να σταθούμε αραιά για να φαινόμαστε πολλοί, μόλις ξεκινήσαμε τά «κάτω η δικτατορία» και τά «δημοκρατία δημοκρατία» κολλήσαμε ο ένας πάνω στον άλλον γίναμε ένα πράγμα, κολλήσαμε τίς πλάτες μας τά χέρια μας τά κεφάλια μας, γίναμε ένας μπόγος ζαρωθήκαμε φωνάζαμε κολλημένοι ο ένας πάνω στον άλλον, είχαμε γίνει ένα πράγμα και προχωράγαμε έτσι όλοι κολλημένοι σα σιαμαίοι, ούτε σχέδια ούτε τίποτα δεν πιάσανε»
γελάνε τώρα όταν τό λένε. Γελάνε όλοι όταν τό θυμούνται πώς κόλλησαν ο ένας πάνω στον άλλον. Πήγαν όλα τά σχέδια στράφι. Μια τελεία στη μέση τού δρόμου έγιναν
ποιές ήταν οι αντιδράσεις τού κόσμου ; τί έγραψε τό κασετόφωνο ;
«Δεν βλέπαμε εμείς τίποτα. Ακούσαμε κάνα–δυο αντρικές φωνές όμως που ψιθυρίσανε δίπλα κάτι σαν «μπράβο παιδιά μπράβο ρε μάγκες μπράβο λεβέντες» πολύ χαμηλόφωνα στο πλάϊ μας, κι η κοπέλα μάς είπε αργότερα απ’ τό πεζοδρόμιο ότι άκουσε κι αυτή μερικούς ανθρώπους που ψιθύρισαν τέτοια – και μερικές φωνές (γυναικείες αυτές) έκπληξης : κοίτα κοίτα κοίτα. Αλλά διαλυθήκαμε πολύ γρήγορα. Είχαμε ορίσει ο καθένας προς ποιον παράδρομο τής ερμού θα τρέξει. Εν τούτοις βρέθηκε και κάποιος καθεστωτικός ανάμεσά τους εκείνη τήν ώρα στην ερμού και όρμησε κι έπιασε έναν από μάς και τόν έριξε κάτω στο πεζοδρόμιο τήν ώρα που διαλυόμαστε. Γύρισε πίσω ο γιάννης που τό πήρε χαμπάρι, έπαιξε ξύλο με τόν χαφιέ, ελευθέρωσε τόν κώστα και τρέξαν μετά κι αυτοί κι εξαφανίστηκαν, τρέξαμε όλοι, δεν έπιασαν κανέναν μας τότε. Μόνο αυτός που είχε οριστεί να πάρει τήν ταινία από τήν κοπέλα να τήν στείλει έξω, τήν έχασε, κάτι έγινε, και δεν τήν έστειλε – χάθηκε η κασέτα»
ο σωτήρης αναστασιάδης ήταν ένας γλυκός λεπτός ψηλός, πολύ όμορφος άντρας μ’ ένα αναρχοσκουφί στο κεφάλι, σκηνοθέτης κυρίως σε ντοκυμαντέρ, που προσωπικά τόν γνώρισα πολύ λίγο, προς τό τέλος, και μού είχε υποσχεθεί με κείνο τό γεμάτο κατανόηση χαμόγελό του να μέ βοηθήσει σ’ ένα ντοκυμαντέρ που ήθελα να κάνω. Είχα τή φιλοδοξία να τούς ξαναφέρω όλους στην ερμού κάποια στιγμή να περπατήσουνε μιλώντας για άσχετα πράγματα σ’ εκείνο τό σημείο, μεγάλοι τώρα, και λίγοι μόνο τώρα όντως πια, αυτοί η μια φορά κι έναν καιρό τεράστια διαδήλωση
η γυναίκα του κι η κόρη του πέρασαν και μια περιπέτεια καφκικής εμπνεύσεως μετά τόν θάνατό του όταν μπήκε η – δημοκρατική τώρα – ασφάλεια σπίτι του να τόν (ξανα)συλλάβει – μετά θάνατον –. Ο κώστας αγαπίου στην δίκη τού έλα δεν χρησιμοποίησε ούτε μια φορά τήν αντιδικτατορική του δράση ως άλλοθι για τήν αντιμεταπολιτευτική. Τήν σκέψη του αυτή οφείλουμε να τήν σεβαστούμε όσο κι αν συμφωνούμε ή δεν συμφωνούμε με τίς άλλες σκέψεις του. Οι άλλοι, όσοι και όσο επέζησαν, είναι καλά. Η ταινία δεν θα γίνει ποτέ. Ο σωτήρης βρίσκεται στο πρώτο.

Καλημέρα Χάρη.. Το παίρνω κι αυτό. Ξέρεις..
Αξίζει να διαβαστεί κι από άλλους. Προσωπικά δεν τα γνώριζα αυτά κι υποθέτω δεν είμαι η μόνη.
Τα φιλιά μου έχεις.
Σχόλιο από aikaterinitempeli — 17 Νοεμβρίου 2012 @ 10:44 πμ
κατερίνα καλησπέρα σου!..
φιλιά
Σχόλιο από χαρη — 17 Νοεμβρίου 2012 @ 8:47 μμ
διάβασα το a day in the life : «σιγά τή διαδήλωση» : και λοιπά επετειακά, θυμήθηκα πως έγραψα ανορθόγραφα επίτηδες τη λέξη επετειακά, επαιτειακά, εύστοχο το εσκεμμένο λάθος παρατήρησε ο Εin Steppenwolf, τώρα διαβάζω του κάκτους κι έχω γεμίσει αγκάθια στο μυαλό και την ψυχή…κι αλλού κα δε με χωρά ο τόπος (μου)!
πόσο βιτσιόζα είναι αυτή η πατρίδα μας πια, μα και πόσο σπουδαία…
φχαριστώ σε!
Σχόλιο από katabran — 18 Νοεμβρίου 2012 @ 7:53 μμ
να ‘σαι καλά γλυκιά μου, (τα «εσκεμμένα» σου πάντα μ’ αρέσουνε) !
Σχόλιο από χαρη — 18 Νοεμβρίου 2012 @ 11:05 μμ
Αγνοούσα πολλά από όσα αναφέρεις εσύ κι οι πηγές σου. Σ΄ευχαριστώ γι αυτό, Χάρη.
Σχόλιο από Stavrula — 19 Νοεμβρίου 2012 @ 7:04 μμ
Ρενατάκι, η μεγαλύτερή μου ικανότητα είναι μάλλον το ότι ξέρω ν’ ακούω (και «κλέβω υλικά» όπως μού ‘λεγε κάποτε μια (άλλη) φίλη…)
Σχόλιο από χαρη — 20 Νοεμβρίου 2012 @ 4:49 μμ
Και το να το ενσωματώνεις δημιοιυργικά και λειτουργικά λίγο το ΄χεις;
Σχόλιο από Stavrula — 21 Νοεμβρίου 2012 @ 9:49 μμ
εσύ και τα καλά σου λόγια!
🙂 μερσί μπωκού 🙂
Σχόλιο από χαρη — 22 Νοεμβρίου 2012 @ 5:46 μμ
Mικρά πολύτιμα κομμάτια ιστορίας που αν τα συνδέσεις όλα μαζί…
Καλό Μεσημέρι
Σχόλιο από moodytimes — 22 Νοεμβρίου 2012 @ 2:58 μμ
καλησπέρα (πλέον, ας όψεται ο μοντερέϊτορ) moodytimes 🙂
χαίρομαι τόσο που σέ βλέπω κι από δω!
Σχόλιο από χαρη — 22 Νοεμβρίου 2012 @ 5:49 μμ
«σιγά τή διαδήλωση τών δέκα ατόμων» ειπώθηκε σε τηλεοπτική εκπομπή σχετικά
Μα η διαδήλωση των δέκα ατόμων είναι που θέλει παλληκαριά – το πλήθος των συνδιαδηλωτών παρέχει ασφάλεια.
Σχόλιο από Ein Steppenwolf — 30 Νοεμβρίου 2012 @ 10:54 μμ
πολύ περισσότερο αν η διαδήλωση τών λίγων γίνεται με τη δαμόκλειο σπάθη πάνω απ’ το κεφάλι της τών βασανιστηρίων, τού στρατοδικείου, κτλ…
αλλά, τι τα θέλεις Λύκε, άμα δεις ποιοι μιλάγανε σε κείνην την εκπομπή…
Σχόλιο από χαρη — 1 Δεκεμβρίου 2012 @ 7:02 μμ
βασικός κανόνας μιας ομαδικής εκδήλωσης σε συνθήκες παρανομίας είναι να έρχονται όλοι από διαφορετικά μέρη και τήν ορισμένη μόνο ώρα να συναντιώνται – έτσι ώστε να σχηματιστεί εντελώς αιφνίδια η διαδήλωση, να κρατήσει όσο περίπου έχει προγραμματιστεί (μιλάμε για μερικά λεπτά, πολλές φορές και δευτερόλεπτα μόνο) κι ύστερα να διαλυθούν όλοι στα εξ ων συνετέθησαν, άλλος από δω κι άλλος από κει τρέχοντας –
Δηλαδή μιλάμε για flash mob μια τριακονταπενταετία πριν την επινόησή του!
Σχόλιο από Ein Steppenwolf — 30 Νοεμβρίου 2012 @ 10:54 μμ
ουί 🙂
Σχόλιο από χαρη — 1 Δεκεμβρίου 2012 @ 7:03 μμ
η γυναίκα του κι η κόρη του πέρασαν και μια περιπέτεια καφκικής εμπνεύσεως μετά τόν θάνατό του όταν μπήκε η – δημοκρατική τώρα – ασφάλεια σπίτι του να τόν (ξανα)συλλάβει – μετά θάνατον
Παρόμοια περιπέτεια είχε περάσει κι ο Ιωάννης Κονδυλάκης. Μια θεατρική ομάδα είχε ανεβάσει τον «Πατούχα» σε διασκευή και ο Δήμος Αθηναίων μήνυσε τον Κονδυλάκη για παράνομη αφισοκόλληση. Αυτά γύρω στη δεκαετία του 1990, αν δεν απατώμαι.
Σχόλιο από Ein Steppenwolf — 30 Νοεμβρίου 2012 @ 11:02 μμ
🙂 δεν το ήξερα το συγκεκριμμένο (θα ‘χε πλάκα να ψάξουμε να βρούμε κι άλλα τέτοια (συγγραφικά εννοώ…)) – τώρα μού ‘ρχεται στο μυαλό κάτι παρόμοιο που έγινε με τον σαίξπηρ (στην αμερική νομίζω…) αλλά δεν είμαι σίγουρη για τις λεπτομέρειες)
Σχόλιο από χαρη — 1 Δεκεμβρίου 2012 @ 7:07 μμ
χάρη, το θυμάμαι από παλιά αυτό το εξαιρετικό ποστ, μπράβο που το ξαναέβαλες. 🙂
Τώρα που το ξαναδιαβάζω μου κάνει λίγο εντύπωση (ως λεπτομέρεια) – αφού γνωρίζω πόσο ακριβολόγος είσαι – η επιλογή της λέξης «αντιμεταπολιτευτική» (όσον αφορά τη δράση του Κ. Αγαπίου) στην τελευταία παράγραφο, ενώ θα μπορούσες απλά να γράψεις «μεταπολιτευτική», χωρίς να αλλάζει το νόημα. Απολύτως συνειδητή επιλογή, να υποθέσω; 😉
Σχόλιο από head charge — 3 Δεκεμβρίου 2012 @ 7:57 μμ
γεια σου head ! καλώς επανήλθες (να στα πω κι από δω δλδ 🙂 )
χαίρομαι που σ’ άρεσε τού ποστ η επανάληψη – το πρώτο είχε πολλά μαζί, το ήθελα μόνο του τώρα – χαίρομαι που συμφωνείς (αν και ήμουνα σίγουρη για σένα, οτι θα συμφωνούσες 😉 )
(κοίτα, για να ισορροπήσει με το «αντιδικτατορική θα ‘πρεπε να βάλω «αντιδημοκρατική» αλλά δεν μού πήγαινε – το «αντιμεταπολιτευτική» το βρήκα πιο ακριβολόγο ( 😛 που λες κι εσύ ! )
φιλιά, και να σέ βλέπουμε, ε; (άντε, «καλός πολίτης» δε λέω, γιατί έχει περάσει τόοοσος καιρός : «καλά e-κέφια» να πούμε…)
Σχόλιο από χαρη — 4 Δεκεμβρίου 2012 @ 2:44 πμ
Reblogged στις agelikifotinou.
Σχόλιο από ΑΓΓΕΛΙΚΗ ΦΩΤΕΙΝΟΥ — 23 Αυγούστου 2016 @ 6:49 πμ
Reblogged στις Greek Canadian Literature.
Σχόλιο από vequinox — 18 Σεπτεμβρίου 2016 @ 6:42 μμ