κωνσταντίνα κούνεβα : η άνθρωπος

.

.

.

σε δύο χρόνια ποιος θα θυμάται τήν κωνσταντίνα κούνεβα, πιθανώς σκέφτηκαν (και σωστά όπως πλέον αποδεικνύεται) οι επίδοξοι τιμωροί συμμορφωτές και δολοφόνοι της

θα αποδειχτεί η μνήμη αποκλειστικά και μόνο γυναικεία υπόθεση ξανά; ( : μια γυναίκα πάντως – συμπτωματικό ή όχι – επέστρεψε στην δικαιοσύνη τόν φάκελο να ξανανοίξει, και άντρες επιχείρησαν – και παλιότερα και τώρα – συμπτωματικό ή όχι, να τόν ξανακλείσουνε…)

η είδηση εδώ

 .

.

βέβαια, τό αν θέλαν να τήν σκοτώσουν θα τήν πυροβολούσανε που λέει τό καλό βίντεο είναι και λίγο συζητήσιμο, γιατί μπορεί να ήταν έξυπνο ( : τουλάχιστον έπιασε) να δώσουν από τήν αρχή σε αστυνομία, δικαστές, και λοιπούς ενδιαφερόμενους (…) τό δικαίωμα να κλείσουν γρήγορα τήν υπόθεση (όπως και πάει να (ξανα)γίνει) «θεωρώντας την» ξεκαθάρισμα «προσωπικών» λογαριασμών : και η επίθεση στο «πρόσωπο» τής γυναίκας είθισται να είναι ένα τέτοιο «ξεκαθάρισμα» στις υπανάπτυκτες χώρες – όπου κι εμείς ανήκαμε και ανήκουμε – όχι δηλαδή μόνο τώρα που θλιβόμαστε να ξαναρχόμαστε πρόσωπο με πρόσωπο με μια τέτοια εκδοχή τού (δικού μας) «εθνικού» (πλέον) προσώπου – : έχουμε άλλωστε δει ανάλογες πρακτικές θρησκευόμενων, άλλων μονοθεϊστικών θρησκειών, οι οποίοι κόβουν μύτες και αυτιά ή ρίχνουν βιτριόλι ώστε να παραμορφώσουν τά πρόσωπα τών γυναικών που διεκδικούν μια (στοιχειώδη) ελευθερία «εγκαταλείποντάς τους» ή «μην υπακούοντας» : ναι, σ’ αυτό πάντως καλά τά λέει τό βίντεο : ένα από τά στοιχεία ανυπαρξίας τής γυναίκας είναι τό να μην μπορεί να είναι παρά μόνο «όμορφη» στο πρόσωπο

όμως η υπόθεση τής κυρίας Κούνεβα δεν μπορεί να τελειώσει εδώ (ακόμα κι εγώ που μόνο μια φορά ξανάγραψα θα επανέλθω) : – για σήμερα μού αρκεί να θυμηθώ  μερικούς στίχους από τό ποίημα μιας γυναίκας που έζησε όλη τή ζωή της στη σκιά άλλων, αντρών, κατά τή γνώμη μου καλύτερή τους :

εγώ γυναίκα, η άνθρωπος,

…

ποιος είναι και πώς

πιο πολύ μονάχος,

…

και λέω πως είμαι ακέριος άνθρωπος

και μόνος.

…

έχω τό δικό μου φως,

…

και πρέπει μονάχη να είμαι,

εγώ, η άνθρωπος

[τό ποίημα τής ζωής καρέλλη (αδελφής τού πεζογράφου νίκου–γαβριήλ πεντζίκη, θεσσαλονίκη 1901–1998) «Η άνθρωπος» εκδόθηκε τή δεκαετία τού ’50 / εδώ τό ποίημα ολόκληρο]