«σιγά τή διαδήλωση τών δέκα ατόμων» σνόμπαρε ο γ. τζανετάκος…ενώ τήν ίδια στιγμή ο ν. χατζηνικολάου (…)
ξέσπασε (…) «χέστηκε η φοράδα στ’ αλώνι» (…) θεωρώντας [ότι ήταν] τής ξεφτίλας (…)
μια διαδήλωση λίγων νεαρών στο κέντρο τής αθήνας τόν αύγουστο τού 1967.
διαβάστε ολόκληρο τό κείμενο τού ιού εδώ
κλείνει τόν μήνα που μπαίνει ένας χρόνος από τό φύτεμα τού πρώτου (πολύ διστακτικού, να τό ομολογήσω) κάκτου στους κήπους – μολονότι τά παγκάκια τά σέα τά μέα και όλα τ’ άλλα φυτά εγκαταστάθηκαν πολύ αργότερα (κατά τόν οκτώβρη) : γι’ αυτόν τό λόγο και δεν θα γίνει πάρτυ τώρα (μετά τίς διακοπές, αν είμαστε επαρκώς μαυρισμένες και ξεκούραστοι, κι αν έχουμε κέφι) τό βρίσκω όμως καλή αφορμή σήμερα (μ’ έπιασε και μια τσαντίλα να πω τήν αλήθεια) να εγκαινιάσω τή στήλη που είδατε και στον τίτλο, με επίκαιρα : αν κι είχα πει από τήν αρχή (και στο πρώτο βλογ) ότι θα απωθώ ηπίως τήν επιμελή αποθέωση τής επικαιρότητας : είναι όμως φαίνεται μέσα στη φύση τού μπλογκαρίσματος τελικά να επικαιρογραφείς όχι μόνο αφηρημένα αλλά και αμεσότερα (κατά τ’ άλλα θεωρώ επικαιρότατη τήν αναφορά στον μονοδιάστατο άνθρωπο τού μαρκούζε, π.χ., (και τά αποσπάσματα μην ανησυχείτε θα συνεχιστούν…) αλλά τά μεγάλα αυτά ποστ μού παίρνουν χρόνο (και τό ψάξιμο για τήν φωτογραφική και λοιπή ενημέρωση δεν μού τρώει και λιγότερον) και εντωμεταξύ τρέχουν διάφορα που μέ τσιγκλάνε κατά καιρούς, μολονότι εννοώ να αντιστέκομαι σ’ ένα είδος ιδιωτικής δημοσιογραφίας – εντέλει όμως θα τό ονομάσω δημόσια εξομολόγηση και θα ξεμπερδέψω :
διάλεξα τό τραγούδι a day in the life σαν τίτλο γι’ αυτά (τά συχωροχάρτια που ζητάω απ’ τόν εαυτό μου γιατί τό γράψιμο τών άλλων μου δεν μ’ αφήνει να συμμετέχω και πολύ αλλιώς, ούτε στην δημοσιολογία ούτε στην τηλεολογία – αιωνίως καθυστερημένη – δεν έχω τηλεόραση εξάλλου, βλέπω όπως έχω ήδη πει από τό pc), πρώτον γιατί ο πρώτος του στίχος (i heard the news today o boy) υπάρχει ήδη εδωμέσα σαν «κατηγορία» ή tag, και δεύτερον γιατί αγαπούσα πάντα τούς μπητλς… (θα βάλω κατά καιρούς διάφορες παραλλαγές τού τραγουδιού αυτού μαζί με άλλα τραγούδια, και επειδή οι (στενοί) φίλοι τών κήπων ξεσαλώνετε κατά καιρούς με μουσικές (εδωμέσα όπως άλλωστε και στα δικά σας) ενημερώνω τό φιλοθεάμον κοινό (μου) ότι στη «στήλη» αυτή τά τραγούδια και τά ενγένει βίντεο σχεδόν θα επιβάλλονται : είναι δηλαδή όπως σε κάτι συναυλίες μυγιάγγιχτων τροβαδούρων και τροβαδουρισσών, που δεν αντέχανε να τραγουδάνε υπό τίς αστραπές τών φλας και έτσι παίζανε ένα τραγούδι στην αρχή μόνο με κιθάρες για να ξεσαλώσουν εκεί οι (αναμνηστικές) φωτογραφίες και τά λοιπά σουβενίρ : πιστεύω δηλαδή ότι τίποτα δεν γίνεται γρηγορότερα ανάμνηση και παρελθόν από τήν «αμεσότερη» στη ζωή μας επικαιρότητα… τά «διαρκείας» πράγματα έχουν μια άλλη σχέση με τό επίκαιρο, και τό διαμορφώνουν καταβάθος περισσότερο απ’ ό,τι αυτό διαμορφώνει τή «μια μέρα στη ζωή (μας)» : γι’ αυτό και θα μέ καταλάβετε που και πάλι δεν θα είμαι απολύτως συγχρονισμένη μάλλον – τίς περισσότερες φορές : )
αρχίζω με κάτι που τό βλέπω τώρα σαν υπόλοιπο από τά (δύο) προηγούμενα (και, προς τό παρόν, τέλος μ’ αυτά (τά προηγούμενα)) ποστ : (τό πρωτοείδα σ’ ένα βλογ αλλά δεν μπορώ να θυμηθώ πού, και συνεπώς τό ξαναβρήκα τώρα από τό γιουτούμπ απευθείας) :
απάλλαξέ με απ’ αυτό τό σφίξιμο στο στομάχι : (εβραία διαφωνούσα μάλλον επικίνδυνα γράφει στον αμερικάνο τόν μάλλον ακίνδυνο) :
τά «επίκαιρα» συνεχίζονται με ένα δείγμα βίαιης υπερίσχυσης νεκρών αρχαίων επί ζωντανών νέων (έχουμε μια σχετική πείρα κι εμείς…) (πικρή πείρα όντως, ως χώρα, έστω και με άλλα συμφραζόμενα, για τέτοιου είδους καπέλωμα τών αρχαίων υπολειμμάτων μας επί τής υπολειμματικής μας ζωής), που τό γνώρισα μέσω τού μνημειώδους βανδαλιστή ο οποίος παραπέμπει σε ολόκληρο τό κείμενο (πάλι περί παλαιστίνιων και εβραίων) εδώ
και ας τελειώσω για σήμερα με τό σαφώς πιο επίκαιρο, αν και αρχαιότερο, τό οποίο θύμισε στο βλογ του ο σαραντάκος εδώ πριν λίγες μέρες : { βέβαια τό κυρίως θέμα εκεί ήταν «η μυλωνού – τής μυλωνούς» και μάλιστα τό θέμα δεν ήταν ακριβώς η γενική σε –ούς αλλά η ορθογραφία τού κώλου της [ btw έγινε συζήτηση προ ολίγου καιρού και για τό ορθόν γλωσσικώς αυτής καθεαυτής τής γενικής σε –ούς (τών θηλυκών που τελειώνουν σε –ού), τότε με τήν ευκαιρία τής εβέρτειας θυρωρούς – σε άλλο βλογ – αλλά εκεί δεν αξιώθηκα καν απάντησης όταν (κατόπιν προσκλήσεως) επεξήγησα γιατί τό λάθος τότε τού έβερτ δεν ήταν λάθος, μάλλον διότι έκανα εγώ τό μεγάλο πολιτικό λάθος να ισχυριστώ ότι μπορεί ένας δεξιός να μιλάει σωστή δημοτική – ούτε και υπεράσπισης βέβαια έτυχα από κανέναν τότε (α, ως φεμινίστρια είναι σαφές ότι λατρεύω τούς ιπποτισμούς) μολονότι βλέπω και από τούς ειδικούς μπλογκογλωσσολόγους να θεωρείται παραπάνω από σίγουρο ότι η γενική αυτή είναι σωστή – πάντως συνήθως τρέχουν οι ειδικοί άμα τεθεί θέμα δημοτικής σε κάνα μεγάλο βλογ να δώσουν τέλος στις αμφιβολίες τών άλλων, αλλά τέλος πάντων – (όχι τίποτ’ άλλο, αλλά στο βλογ εκείνο σύχναζα… – πάντως όπως έχω δηλώσει τό θεωρώ αυτονόητο πως αν κάνω τή χάρη σε κάποιον να τού μιλήσω θα μού κάνει κι αυτός τή χάρη να μού απαντήσει (πόσο μάλλον αν μ’ έχει προσκαλέσει κιόλας) – έτσι δηλαδή απαντάω και εδωμέσα εγώ στους μικρούς μου κήπους και οπουδήποτε αλλού σε άλλους μεγάλους…) Πάντως και σ’ αυτή τήν παρένθεση μιλάω επίσης, μη νομίζετε, για κάτι πολύ επίκαιρο : τό θέμα τών απλώς καλών τρόπων, και τό θέμα τού να μην κατεβάζουμε μούτρα αν μάς αποδείξουνε (γυναίκες κιόλας) καμιά φορά (σε ποιούς; εμάς τούς άντρες) ότι κάναμε κι ένα λαθάκι – και τό ακόμα σημαντικότερο θέμα τού να μην παίρνουμε κανένα θέμα υπό μάλης σα δικό μας, και να μην θεωρούμε πως όποιος άλλος μπλέκεται με τίς ιδιοκτησίες μας μάς απειλεί. Διότι («φτου κύριε φυλακή τό στόμα μου» που έλεγε και κάποιος βραβευμένος δημοσιογράφος μιλώντας βέβαια στην καθαρεύουσα) μην πω τίποτα χειρότερο, αλλά η γλώσσα άμα τό πάρουμε έτσι με τίς ιδιοκτησίες είναι και δική μου υπόθεση πολύ περισσότερο απ’ ό,τι δική σας και δεν πρόκειται να τήν χαρίσω ούτε τώρα ούτε στο μέλλον σε κανέναν εξειδεικευμένον μπλογκοφτουκαπρό, όσο κι αν τόν εκτιμώ ] } : Αναφέρθηκε λοιπόν στου σαραντάκου προχτές ένα άρθρο και μία τηλεοπτική εκπομπή που νομίζω ότι είναι επικαιρότατο και χρησιμότατο να τά θυμόμαστε (και τό άρθρο και τήν εκπομπή) : προσέξτε λίγο : από τόν ιό τής ελευθεροτυπίας, 15 φεβρουαρίου 2003 παρακαλώ
αφού θύμωσα με τούτα και με κείνα επαρκώς λοιπόν, ας επικεντρωθώ τώρα στο κυρίως θέμα μου, που δεν ήταν «κυρίως θέμα» στην ανάρτηση απ’ όπου τό βρήκα, αλλά γίνεται κυρίως θέμα εδώ : «σιγά τή διαδήλωση τών δέκα ατόμων» :
είδαμε βέβαια οι χατζηπαπάρες και οι χρηματοτσεπάκηδες πόσο σέβονται τίς διαδηλώσεις τών εκατό χιλιάδων : και πώς φροντίζουν να πέφτουν οι απεργίες τους (μολονότι αυτοί δεν είναι κοινοί εργαζόμενοι τού ό,τι κι ό,τι, αλλά λειτουργοί) τήν ίδια μέρα με τίς απεργίες (παλιότερα η εσηέα τό απόφευγε, θεωρούσε δηλαδή λογικό εκείνη να απεργήσει μια μέρα αργότερα ώστε να δείξει η τηλεόραση και τίς πολυπληθείς απεργίες (όχι βέβαια εκείνες τών δέκα ατόμων – τότε με τά δέκα άτομα τά υπόλοιπα άτομα είχανε ανεπτυγμένο άλλο ένστικτο που τούς εμπόδιζε να κινδυνέψουνε να μείνουνε χωρίς δόντια νύχια σαγόνια πόδια και λοιπά) : τήν ίδια μέρα με τίς απεργίες λοιπόν τών ό,τι κι ό,τι ώστε να πληροφορηθεί κι ο υπόλοιπος κόσμος που ξέρει να πληροφορείται απ’ αυτούς… Όμως λίγο περισσότερο τεχνικά για εδώ :
έχω υπόψη μου ν’ ανεβάσω (μόλις μάθω τά μηχανικά και ολοκληρωθεί τό κανάλι μου (btw τί εκφράσεις! γινόμαστε και καναλάρχες – έτσι μάς καλοπιάνουν οι τεχνολογίες) στο κανάλι μου λοιπόν στο youtube έχω σκοπό ν’ ανεβάσω κάτι αφηγήσεις που (είχα τήν τύχη να μπορώ να) έχω ακούσει για κείνη τήν καταπληκτική πρωτοβουλία δεκαπέντε ανθρώπων (τελικά πήραν μέρος 11) να κάνουν διαδήλωση στην οδό ερμού τρεις μόλις μήνες μετά τήν εγκαθίδρυση τής δικτατορίας, και ενώ δεν είχαν ακόμα στεγνώσει τά αίματα από τίς δολοφονίες στον ιππόδρομο, και ενώ είχαν ήδη ξεκινήσει οι εξορίες οι συλλήψεις και τά βασανιστήρια – δεν πρόκειται λοιπόν προς τό παρόν να πω πολλά τώρα αφού κάποια στιγμή θα τ’ ακούσετε live – μόνο να ξεκαθαρίσω ότι εξίσου σημαντικό για μένα στην όλη υπόθεση (τής τηλεοπτικής εκπομπής που προκάλεσε τό άρθρο τού ιού που προκαλεί τό ποστ τό δικό μου) είναι η μονοδιάστατη χρήση τής ποσότητας που μετατρέπεται στο πιτς φυτίλι και σε ποιότητα, δηλαδή σε ξεφτίλα – για να μην ξεχνάμε και τόν έγελο : ξάφνου, ναι, είναι δυνατόν, μετά τήν μεθοδική αποδομητική αρλουμπολογία τόσων χρόνων μεταπολίτευσης, να μπορεί να περνάει η πλήρης αντιστροφή τής ισορροπίας τής πραγματικότητας ως καθόλου επισφαλής ισορροπία τών πραγματικών : ό,τι έγινε από λίγους ωφελώντας τούς πολλούς καταδικάζεται πλέον ως ανώφελο όταν οι πολλοί δεν ωφελούνται άλλο από λίγους… Δεν φταίνε όμως κι αυτοί οι κακόμοιροι βασικά : ποτέ δεν αμφιβάλαμε, κι εγώ και άλλοι, ότι (όπως έλεγε κάποτε κι ένα αριστερίστικο πανώ) : «δεν έγινε ο νοέμβρης για τόν καραμανλή»… (και δεν μιλάω, για να εξηγούμαστε, ως έχουσα σχέση με όσους έμειναν κλεισμένοι τρεις μέρες στην πατησίων και έδωσαν έτσι ένα επώνυμο σκληρό στον μήνα νοέμβριο : μιλάω ως ανώνυμη και άσχετη, και τό δικαίωμά μου να μιλάω ως άσχετη θα τό κρατήσω μονίμως γερά απ’ τ’ αρχίδια) : και για να τό επεκτείνω : καμιά κατάληψη δεν έγινε, καμιά διαδήλωση ελαχίστων αναρχοκομμουνιστών δεν έγινε τότε για τά μούτρα σας : τό αν τά καταφέρατε και πιάσατε τά πόστα, για να ’χουν τά τσιράκια σας μυαλουδάκι σήμερα να μετράνε τούς πολλούς και τούς λίγους, είναι άλλο ζήτημα : ανάπηρη ήτανε αυτή η δημοκρατία τής μεταπολίτευσης από τήν αρχή της, άλλο αν αυτή έχουμε και μ’ αυτήν θα πορευόμαστε. Αλλά όχι ότι ξέρετε και να μετράτε, ανδρείκελα αναλφάβητα και αναρίθμητα –
αναπηρίες αριθμών και ανθρώπων :
σιγά τή διαδήλωση
Πολύ ωραία όλα αυτά χάρη, νομίζω κάτι είχα ξαναδιαβάσει για τις σκηνοθετικές σου απόπειρες.
Η είδηση σε αυτό το λινκ είναι απίστευτη, δεν την ήξερα. Είχα πληροφορηθεί μόνο κάτι παρόμοιο για μια δικηγόρο στην ίδια περιοχή την ίδια εποχή.
Και μιας και παρήγγειλες μουσικούλα, λέω να συνεχίσω το νήμα με ψυχεδελικούς Μπητλς:
Σχόλιο από head charge — 1 Ιουλίου 2010 @ 5:50 μμ |
Head έχω ξαναμιλήσει για τά σκηνοθετικά αλήθεια; δεν το θυμάμαι (αλλά έτσι θα’ναι!) 🙂
σ’ ευχαριστώ κι εγώ για το λινκ με την δικηγόρο (απίστευτα πράγματα όντως) : δεν ξέρω γιατί αλλά πιο πολύ κόλλησα στην εικονα τού μπάτσου να μελετάει τα βιβλία που είχε το σπίτι ( «Ο με αστυνομική στολή μπήκε στο διαμέρισμα και άρχισε να περιεργάζεται τη βιβλιοθήκη» ) ο επαγγελματισμός τους σπάει κόκκαλα!
(αυτό που κατά τη γνώμη μου πρέπει να κρατήσουμε πάντως είναι ότι όχι μόνο δεν κάηκε κανένας φάκελος αλλά ανοίγανε συνεχώς πάντα και καινούργιοι : η γυναίκα τού σωτήρη τα λέει νομίζω καλά σε κάποιο από τα λινκ που έβαλα : «μην είμαστε και ανιστόρητοι»…)
για τη μουσική σου πολλά θενξ 😀 πάρε κι εσύ ένα άλλο (σχετικό; δεν τολμάω να εκφέρω κρίση μουσική ενώπιόν σου βέβαια) :
Σχόλιο από χαρη — 1 Ιουλίου 2010 @ 7:26 μμ |
Να αφήσω και εγώ ένα τραγούδι, εφόσον (σχεδόν) επιβάλλεται 🙂
Beatles από τη χάρη, ψυχεδελικοί Beatles από τον head charge …
ε, τότε θα βάλω, για όσους κάνουν βόλτες στους κήπους, μια διασκευή του revolution από τους Head Shop, που μόλις ανέβασα στο tube γιατί δεν υπήρχε (δηλ. Θα είστε οι πρώτοι που θα το ακούσετε) 🙂
Σχόλιο από Post.Scriptum.Inter-Action. — 2 Ιουλίου 2010 @ 2:52 μμ |
🙂
βαθιά υπόκλιση (εκ μέρους κήπων, κάκτων, εμής και συχναζόντων δεν έχω αμφιβολία) psi-a 😀
να προσθέσω ότι το δικό σου κανάλι ( http://www.youtube.com/user/videoacv#g/u ) δεν είναι wannabe σαν το δικό μου, αλλά σε πλήρη δόξα και λειτουργία! εγώ το επισκέπτομαι συχνά. (και πολλά θενξ για τή διασκευή 😎 )
(να προσπαθήσω τώρα με την ευκαιρία να κάνω τη σύνδεση και επαγγελματικότερη όπως έμαθα χτες; (για να δούμε (head))
: λοιπόν το κανάλι τού psi-a είναι αυτό )
σημ.: τεστ έκανα, αν δεν το πέτυχα μη με πάρετε με… τούς κάκτους,ε;
Σχόλιο από χαρη — 2 Ιουλίου 2010 @ 3:54 μμ |
αχ το πέτυχα μού φαίνεται 😆
Σχόλιο από χαρη — 2 Ιουλίου 2010 @ 3:55 μμ |
σ’ ευχαριστώ για τα καλά λόγια, αλλά…
όχι και «πλήρη δόξα και λειτουργία», εγώ θα έλεγα: «σιγά το κανάλι» (για να ταιριάζει και με τον τίτλο του ποστ σου), λίγα τραγουδάκια διαθέτει που τα ανέβασα επειδή δεν υπήρχαν στο youtube (κάποια μου τα «έκοψαν», όπως γνωρίζεις).
anyway, πάλι ξεφύγαμε από το θέμα του ποστ (καλά, αυτή τη φορά ήμουν από την αρχή εκτός θέματος) 🙂
υγ1. ναι, την πέτυχες (την «επαγγελματική» σύνδεση), δεν θα σε πάρουμε με …τους κάκτους 🙂
υγ2. να ετοιμάζουμε τραγούδια για τα γενέθλια των κήπων;
Σχόλιο από Post.Scriptum.Inter-Action. — 2 Ιουλίου 2010 @ 6:06 μμ |
psi-a τώρα σού έγραφα ! δις – και στο n/b και στο δικό σου 😆 εμ έτσι συναντιώνται τα πνεύματα…
επιμένω για το κανάλι σου (όχι και «σιγά» 👿 ) : ανεβάζεις πράγματα που εμένα τουλάχιστον με εκφράζουν, και αυτό που έγινε με τους mecano με έπληξε κι εμένα προσωπικά (αφού μού τους έμαθες, και τούς έβαλα και στα αγαπημένα μου…)
υγ1. αφού τα πέτυχα, κι αφού τα bold είναι απλούστερα, βάζω και στα λάχανα!
υγ2. βεβαίως, από οκτώβρη – που θα΄ναι τα κανονικά γενέθλια (μαζί με της Κατερίνας 😀 )
Σχόλιο από χαρη — 2 Ιουλίου 2010 @ 6:29 μμ |
αιτουμε τηλεφωνικης επικοινωνιας
διοτι κανω και πεισματωμενα μουτρα!
στο λεω!
παιρνω τον κακτο μου αγκαλια και περιμενω
χχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχχ
ειναι παρα πολυ ψαγμενο ως συνηθως το ποστ και μου θυμιζει τις εργασιες για το ερευνητικο
λιν /βιβιογραφια/πηγες /προσεχε που βαζεις το κομα/προσεχε την παραπομπη
κλπ
πειραζει να το διαβασω μετα την αποτοξινωση ολο
και ν απω μονο οως μισω το κλην λουκ του Χατζηνικολαου????
σματςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςςς
Σχόλιο από TALISKER — 2 Ιουλίου 2010 @ 10:39 μμ |
αποτοξίνωση; τι λέτε Κυρία μου… Δεν το περίμενα από Eσάς, μία Eστεμμένη 😀
μούτρα πώς; για ξαναπροσπαθήστε αύριο σταθερώς παρακαλώ, διότι οι δικές μου παθαίνουν ρινγκ-μπλοκ 🙄
φιλιά
χχχ
Σχόλιο από χαρη — 3 Ιουλίου 2010 @ 12:01 πμ |
Άκουσα για κέφι και μουσικές και ήρθα κι εγώ! Γνέφω καταφατικά χτυπώντας παλαμάκια για το πάρτυ του φθινοπώρου (μαυρισμένη δεν θα είμαι, ξεκούραστος όμως σίγουρα…) και σας αφιερώνω τρισαγαπημένο Beatles:
Σχόλιο από silentcrossing — 11 Ιουλίου 2010 @ 2:31 μμ |
ξεκούραστος είσαι από τώρα, απ’ ό,τι κατάλαβα, και καλά είναι να σε σκεφτόμαστε έτσι Silent 🙂
you are the walrus λοιπόν; πάει περίφημα με όλα! (μού’στειλαν κάτι sos μηνύματα για θαλάσσια κήτη που κινδυνεύουν – ) Θα’ρθω κι από κει, να στα πω κι από κοντά (είμαι άστα να πάνε αυτόν τον καιρό από άποψη καιρού) αλλά…why worry?
Σχόλιο από χαρη — 12 Ιουλίου 2010 @ 8:53 μμ |
Τι έγινε τελικά με τα θαλάσσια κήτη; Για στείλε μας κι εμάς πληροφορίες μήπως βοηθήσουμε. Το καλό που σου θέλω όμως να είναι χαριτωμένα 🙂
No worry! No worry!
Σχόλιο από silentcrossing — 14 Ιουλίου 2010 @ 12:22 πμ |
χαριτωμένα κήτη αδυνατώ να βρω αυτή τη στιγμή (επιφυλάσσομαι) – βρήκα όμως χαριτωμένο βίδεο ως απάντηση στο δικό σου, το οποίο επιγράφεται i met the walrus και έγινε 38 χρόνια μετά την πραγματική συνάντηση ενός 14χρονου πιτσιρικά με τον λένον το ’69 (άλλες πληροφορίες στο γιουτούμπ) – ήταν λέει και η πρώτη ταινία με κινούμενα σχέδια που πήρε το 2009 βραβείο έμμυ για λογαρισμό τού ιντερνετ! – στο σάουντρακ ακούγεται η πραγματική συνεντευξη με τον τζων τού οποίου τις απόψεις εικονογραφούν τα σχέδια :
υγ:δεν ξέρω τι θα μού πεις, αλλά εγώ το βρήκα γλυκύτατο
υγ 2: εσύ silent σχολίαζες εδώ την ώρα που εγώ ανέβαζα δύο (άλλα) μπητλοβίδεα για τον psi-a παραπάνω… πήξαμε στα σκαθάρια πάντως δωχάμω, γεγονός 😎
Σχόλιο από χαρη — 14 Ιουλίου 2010 @ 1:05 πμ |
δε σε «ηξερα » τότε δυστυχώς, αλλά σε φχαριστώ τώρα…
σκέφτομαι, γι αυτό σε φχαριστώ…
πάω στους κάκτους τώρα…
θα σε «ξανάβρω»! 🙂
Σχόλιο από katabran — 18 Νοεμβρίου 2012 @ 7:45 μμ |
νά, που (αργά ή γρήγορα) όσοι πρέπει, βρισκόμαστε 🙂
Σχόλιο από χαρη — 18 Νοεμβρίου 2012 @ 11:01 μμ |
Reblogged στις Manolis.
Σχόλιο από vequinox — 12 Νοεμβρίου 2016 @ 8:47 μμ |